Istočnoromanski jezici
Istočnoromanski ili vlaški jezici (u užem smislu, bez rumunskog) su podgrupa romanskih jezika koja se razvila na Balkanu i u jugoistočnoj Evropi od lokalnih varijanti vulgarnog latinskog jezika.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Pretpostavlja se da su se istočnoromanski jezici razvili na prostorima južno od Dunava u rimskim provincijama Iliriji i Meziji, a potom se proširili u Dakiji i u drugim krajevima Balkana. Govornici ovih dijalekata su se, nakon raspada Rimskog carstva, u velikom broju, naselili na područje današnje Rumunije.
Podela[uredi | uredi izvor]
Istočnoromanski jezici se dele na:
- dako-romanske jezike:
- rumunski, koji je maternji jezik Rumuna, te najrasprostranjeniji od svih istočnoromanskih jezika.
- moldavski, koji je službeni u Moldaviji. Moldavski je vrlo sličan standardnom rumunskom jeziku, iako ima nevelikih razlika u rečniku i pravopisu.
- vlaški, koji je maternji jezik Vlaha Srbije.
- pomski bajaški jezik je dijalekt rumunskog jezika.
- aromanski/cincarski - govore ga Aromani/Cincari u Grčkoj, Makedoniji i Albaniji.
- megleno-rumunski/megleno-vlaški - je jezik Meglenskih Vlaha koji vode poreklo iz oblasti Meglen u Grčkoj.
- istro-rumunski - gotovo iščezli govor Istro-rumuna u Hrvatskoj.
Uticaji[uredi | uredi izvor]
Dok su ostali romanski jezici tokom razvoja usvajali tuđice, uglavnom, iz germanskih jezika, na istočnoromanske jezike najveći uticaj su imali slovenski jezici i grčki jezik. Ovi uticaji i geografska odvojenost od ostalih romanskih jezika rezultovali su zasebnim, drukčijim razvojem i očuvanjem nekih latinskih gramatičkih oblika koji su u ostalim romanskim jezicima iščezli.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
