Marko Jačov
| Marko Jačov | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 6. februar 1949. |
| Mesto rođenja | Donje Ceranje, FNRJ |
| Datum smrti | 8. januar 2022. (72 god.) |
| Mesto smrti | Đencano di Roma, Italija |
| Naučni rad | |
| Poznat po | knjigama o Srbima napisanim na osnovu venecijanskog i vatikanskog arhiva |
Marko Jačov (Donje Ceranje, Benkovac 6. februar 1949 — Đencano di Roma, 8. januar 2022) bio je srpski istoričar modernog i novovjekovnog razdoblja, jugoistočne i istočne Evrope, kao i jedan od najboljih poznavalaca istorije Srba u Dalmaciji i susjednih oblasti.
Školovanje i karijera[uredi | uredi izvor]
Osnovnu školu je završio u Benkovcu, Beogradsku bogosloviju 1968, a na Bogoslovskom fakultetu Srpske Pravoslavne crkve u Beogradu je diplomirao 1972. godine. Magistrirao je na Katedri za opću istoriju novoga vijeka Beogradskog univerziteta 1975. na temu Venecija i Srbi u Dalmaciji do polovine XVIII vijeka, gdje je 1979.doktorirao sa temom Srbi u Dalmaciji u XVIII vijeku.
U međuvremenu je bio predavač i profesor u Bogosloviji Sv. Arsenija Srijemca u Srijemskim Karlovcima, a od 1976. arhivista u Arhivu SANU. Radovan Samardžić mu je bio mentor na postdiplomskim studijama. Čitao je dokumente na italijanskom, latinskom i drugim romanskim jezicima. Studije nastavlja na Katoličkom univerzitetu u Luvenu i Institutu za evropsku istoriju u Majncu. Do sredine osamdesetih godina XX vijeka istraživao je u arhivima Venecije, Rima i Vatikana. Od 1985. radio je na Univerzitetu La Sapienca u Rimu, a kasnije na Univerzitetu u Lećeu. Od 1996. postaje član Poljske akademije umjetnosti iz Krakova.
Naučni rad i djela[uredi | uredi izvor]
Autor je nekoliko knjiga prvorazredne arhivske građe, u izdanju SPC. Dalmatinsko vladičanstvo je 1987. izdalo njegovu knjigu Venecija i Srbi u Dalmaciji u XVIII vijeku, srijemsko vladičanstvo je izdalo knjigu Srijem na prijelomu dva vijeka (XVII-XVIII) 1990, a Sveti Arhijerejski Sinod SPC iste godine objavljuje kapitalnu knjigu Srbi u mletačko-turskim ratovima u XVIII vijeku.
Autor je desetina studija i članaka na srpskom, italijanskom, poljskom i drugim jezicima. Od zbornika arhivske građe, priređenih dokumenata iz Vatikanskog arhiva, ističu se Spisi Kongregacije za propagandu vjere o Srbima 1622.-1644. (Beograd, 1986), Spisi tajnog vatikanskog arhiva o Srbima, XVII-XVIII vijek (Beograd, 1983) i drugi, na italijanskom i poljskom jeziku. Za arhiviste su od značaja njegove studije Kratak istorijski pregled vatikanskih arhiva i njihov značaj za istoriju srpskog i drugih balkanskih naroda (Arhivist, god. 37., br. 1.-2., 1987) i Vatikanski izvori za istoriju Balkana XVI-XVIII vijeka (Arhivist, god. 32., br. 1.-2., 1982). Po pristupu izvorima, bio je nastavljač Nikodima Milaša, Alekse Ivića i Jovana Radonića.
Porodica[uredi | uredi izvor]
Roditelji su mu bili Dušan i Danka, supruga Marija, a sin Miloš je doktor istorijskih nauka. Dugo je živio i radio u inostranstvu.[1]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Pilipović, Radovan (2022). Pravoslavlje br. 1317. od 1. februara, Vječnaja pamjat: Prof. dr Marko Jačov, istoričar (1949—2022). Beograd: SPC. str. 45.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Simić, Jovanka (13. 3. 2022). „POKRŠTAVANjE SRBA VATIKAN ZABELEŽIO U 390 DOKUMENATA: Spisi o unijaćenju Srba ugledali svetlo dana zahvaljujući SANU i Arhivu Vojvodine”. Večernje novosti. Pristupljeno 20. 3. 2022.
