Nikola Lazarević
Nikola Lazarević bio je srpski građevinar, otac braće Nastasijević i njihove tri sestre.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Nikola Lazarević bio je jedan od tri sina Tase Lazarevića i Mihaile Đorđević. Imali su i sina Jovana koji je takođe bio građevinar ali manjeg formata, kao i Lazara koji je preminuo od velikih boginja.[1] Njihovi roditelji živeli su paralelno u Brusnici i Ohridu – ona je ostala u Ohridu, a Tasa je tamo provodio jesen i zimu.[2] Kao šestogodišnjak doselio se iz Ohrida u Brusnicu. Nakon što je Mihailin brat Nastas Đorđević, njegov ujak, kod njega uočio dar za graditeljstvo, odlučio je da ga nauči da rukuje tim zanatom. U znak zahvalnosti prema Nastasu, odrekao se majčinog prezimena i od ujakovog imena uspostavio novo prezime – Nastasijević.[3] Međutim, ubrzo je ostao bez oca i ujaka. Sa svega šestnaest godina morao je da izdržava svoju majku.[1]
Nikolina žena Milica, rodom iz Kraljeva (Karanovca), bila je kći trgovca i izvoznika Koste Jovanovića. Imala je za ženu onog vremena visoko obrazovanje[3] – školovala se na Institutu Katarine Milovuk u Beogradu. Imali su sedmoro nadarene dece: Živorada (slikar), Momčila (pesnik i književnik), Svetomira (kompozitor, muzički kritičar, pedagog i teoretičar, dirigent, direktor Beogradske opere i diplomirani arhitekta), Slavomira (književnik), Nataliju (filozof), Darinku (istoričar) i Slavku (matematičar).[4]
Lazarević je bio priznati građevinar različitih zdanja. Podigao je svoj prvi parni mlin na velikom placu pored kuće koju je nasledio od Nastasa a koja je bila prostrana, lepa, u starobalkanskom stilu. Pored mlina sagradio je i parno kupatilo za svoju porodicu i građanstvo, kao i vodenicu na Despotovici ispod Vujna. Izgradio je mnogo objekata po Srbiji, crkve u Bresnici, Jagodini, Trsteniku, restaurirao je crkvu-zadužbinu Nemanjinog brata Stracimira u Čačku itd. Podigao je i novu porodičnu kuću u ulici Tanaska Rajića br. 7 koju su Nemci zapalili 1941. godine. Kasnije je korišćena kao radionica za opravku autobusa, sve dok nije nestala u požaru.[1]
U oba turska rata bio je četovođa, a nakon srpsko-bugarskog rata odlikovan je medaljama za hrabrost i vojničke vrline, kao i Takovskim krstom za učešće u ratu za oslobođenje i nezavisnost od 1876. do 1878. godine.[1]
Svirao je flautu i voleo je književnost.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d Petković, Gordana, ur. (2014). „Slovo Đirilovo – Godišnjak bibliteke „Braća Nastasijević”, broj 11” (PDF). Biblioteka „Braća Nastasijević" Gornji Milanovac. str. 27. Pristupljeno 29. 6. 2021.
- ^ Petković, Gordana, ur. (2014). „Slovo Đirilovo – Godišnjak bibliteke „Braća Nastasijević”, broj 11” (PDF). Biblioteka „Braća Nastasijević" Gornji Milanovac. str. 25. Pristupljeno 29. 6. 2021.
- ^ a b Petković, Gordana, ur. (2014). „Slovo Đirilovo – Godišnjak bibliteke „Braća Nastasijević”, broj 11” (PDF). Biblioteka „Braća Nastasijević" Gornji Milanovac. str. 25. Pristupljeno 29. 6. 2021.
- ^ Glišić, dr Milomir; Ilić, Dušan D.; Lazarević, Aleksandar; Mandić, Radmilo Lale; Marković, Miroslav Laf; Ristić, Miodrag (2003). Stari Milanovac. Gornji Milanovac: Skupština opštine Gornji Milanovac / Muzej rudničko-takovskog kraja. str. 114.