Fleš Valon

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Fleš Valon
Detalji o trci
Datum održavanjakraj aprila
Region održavanjaValonija (Belgija)
Lokalni naziv(i)
  • La Flèche Wallonne (jezik: francuski)
  • Waalse Pijl (jezik: holandski)
  • Wallonischer Pfeil (jezik: nemački)
  • The Walloon Arrow (jezik: engleski)
Drugi naziv(i)Valonska strela
Disciplinadrumski
TakmičenjeUCI vorld tur
Tipjednodnevna trka
OrganizatorASO
Istorija
Prvo održavanje1936.
Broj održavanja88 (do 2024)
Prvi pobjednik Filemon de Mersman (BEL)
Najviše pobjeda
Trenutni pobjednikUjedinjeno Kraljevstvo Stiven Vilijams (2024)

Fleš Valon ili Valonska strijela (franc. La Flèche Wallonne)[1] jednodnevni je biciklistički klasik koji se održava krajem aprila u Belgiji. Jedan je od Ardenskih klasika, a održava se između Amstel gold rejsa i Lijež—Bastonj—Liježa. Ranije su se Fleš Valon i Lijež—Bastonj—Lijež vozili za vikend, ali poslednjih godina je uspostavljen razmak od nekoliko dana (najčešće sedam) između dvije trke.

Trka je prvi put održana 1936. i pobijedio je Filemon de Mersman. Nije održavana samo 1940. godine, dok je u ostalim godinama Drugog svjetskog rata održavana. Rekorder je Alehandro Valverde sa pet pobjeda, dok je takođe rekorder po broju podijuma — ukupno sedam. De Mersman je najmlađi pobjednik trke, sa 21 godinom, dok je Mark Irši, koji je osvojio 2020, postao treći najmlađi pobjednik, sa 22 godine.

Sedam vozača je uspjelo da osvoji oba Belgijska Ardenska klasika — Fleš Valon i Lijež—Bastonj—Lijež iste godine: Ferdinand Kibler dvaput (1951. i 1952), Stan Okers (1955), Edi Merks (1972), Moreno Arđentin (1991), Davide Rebelin (2004), Filip Žilber (2011) i Valverde triput (2006, 2015. i 2017). Rebelin i Žilber su jedini koji su osvojili sva tri ardenska klasika u istoj sezoni, dok je Žilber jedini koji je osvojio sva četiri ardenska klasika u sezoni, ako se doda Brabantse Pajl.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Markel Kint, prvi vozač koji je ostvario tri pobjede zaredom.

Trka Fleš Valon pokrenuta je da bi se povećala prodaja časopisa Sport tridesetih godina. Prvi put je održana 1936. godine, pobijedio je Belgijanac Filemon De Mersman. Belgijanci su dominirali početnih godina, osvojivši 32 od prvih 40 izdanja trke.[2] Markel Kint je ostvario tri pobjede zaredom u periodu od 1943. do 1945.[3] Fermo Kamelini je osvojio 1948. i postao prvi italijanski i prvi inostrani pobjednik trke, pobijedivši tri minuta ispred Brika Shotea,[4] nakon čega je Fausto Kopi osvojio 1950, pet minuta ispred Remona Impanisa,[5] što je najveća razlika između dva prvoplasirana vozača u istoriji trke.[6] Ferdinand Kibler postao je prvi švajcarski pobjednik i prvi vozač koji je trku osvojio dva puta zaredom — 1951. i 1952,[7] nakon čega su Belgijanci ostvarili deset pobjeda zaredom, od čega Stan Okers dvaput, drugi put godinu prije smrti.[8]

Remon Pulidor je postao prvi francuski pobjednik trke 1963, pobijedivši 11 sekundi ispred glavne grupe, koju je odsprintao Jan Jansen.[9] Od 1967. do 1975. Belgijanci su ostvarili devet pobjeda zaredom, od čega je Edi Merks ostvario tri pobjede i izjednačio rekord Markela Kinta.[3] Jop Zutemelk je postao prvi holandski pobjednik 1976, pobijedivši 57 sekundi ispred tri Belgijanca: Fransa Verbeka, Fredija Martensa i Edija Merksa, dok je glavna grupa završila skoro šest minuta iza.[10] Bernar Ino i Klod Krikjelion ostvarili su po dvije pobjede tokom 1980-ih,[3] dok je Kim Andersen postao prvi danski pobjednik 1984,[11] a Rolf Golc prvi njemački pobjednik 1988.[12]

Edi Merks, trostruki pobjednik, 1967, kada je ostvario prvu pobjedu.

Od 1990. do 1995, Italijani su ostvarili pet pobjeda zaredom, od čega tri Moreno Arđentin, čime je izjednačio rekord Kinta i Merksa.[13] Loran Žalaber je ostvario dvije pobjede, 1995[14] i 1997,[15] dok je Lens Armstrong postao prvi američki pobjednik trke 1996.[16] Rik Verbruge je 2001. ostvario prvu pobjedu za Belgiju nakon 11 godina, pobijedivši pet sekundi ispred Ivana Basa.[17] Verbrugeov suvozač iz tima Loto — Mario Arts, ostvario je drugu pobjedu zaredom za Loto i Belgiju 2002,[18] dok je Igor Astarloa postao prvi španski pobjednik 2003.[19] Davide Rebelin je postao četvrti vozač sa tri pobjede,[20] dok je Alehandro Valverde ostvario prvu pobjedu 2006.[21] Kim Kirhen je postao prvi luksemburški pobjednik 2008,[22] a Kadel Evans prvi australijski pobjednik 2010, pobijedivši ispred Hoakima Rodrigeza, nakon što je 2008. završio na drugom mjestu.[23] Trka nije smatrana jednim od monumentalnih klasika, kao što su Pariz—Rube i Ronde van Flanderen, ali je poštovana kao klasik i bila je dio UCI vorld kupa, a od 2009. je dio UCI vorld tura. Filip Žilber je 2011. ostvario prvu pobjedu za Belgiju nakon devet godina, pobijedivši ispred Rodrigeza; Žilber je te godine osvojio i Brabantse Pajl, Amstel gold rejs i Lijež—Bastonj—Lijež, postavši prvi vozač u istoriji koji je u istoj sezoni osvojio sva četiri ardenska klasika.[24] Rodrigez je nakon dva uzastopna druga mjesta, osvojio trku 2012, ispred Mikela Albasinija,[25] dok je drugu pobjedu zaredom za Španiju ostvario Danijel Moreno 2013, ispred Kolumbijaca — Serhija Enaa i Karlosa Betankura..[26]

Alehandro Valverde, rekorder sa pet pobjeda, od čega četiri zaredom.

Valverde je ostvario drugu pobjedu 2014, osam godina nakon prvog trijumfa, pobijedivši ispred Danijela Martina i Mihala Kvjatkovskog.[27] Godine 2015, ostvario je drugu pobjedu zaredom, ukupno treću, čime je izjednačio rekord po broju pobjeda; trijumfovao je ispred Žilijena Alafilipa i Albasinija.[28] Valverde je 2016. ostvario treću pobjedu zaredom, ukupno četvrtu i postavio novi rekord po broju pobjeda; trijumfovao je drugu godinu zaredom ispred Alafilipa, dok je Danijel Martin završio na trećem mjestu.[29] Godine 2017, Valverde je ostvario četvrtu pobjedu zaredom, petu ukupno, ispred Danijela Martina i Dilana Tunsa.[30] Alafilip je ostvario prvu pobjedu 2018, ispred Valverdea, koji je sa drugim mjestom postavio rekord i po broju podijuma, dok je Alafilip ostvario prvu pobjedu za Francusku nakon 21 godine.[31] Alafilip je ostvario drugu pobjedu zaredom 2019, ispred Jakoba Fuglsanga i Dijega Ulisija.[32]

Godine 2020. trka zbog pandemije virusa korona nije održana u aprilu, već je odložena za kraj septembra, nakon Tur de Fransa i Svjetskog drumskog prvenstva.[33][34][35] Nisu učestvovali ni Valverde ni Alafilip, a pobijedio je Mark Irši, koji je prethodno osvojio nagradu za najagresivnijeg vozača na Tur de Fransu i bronzanu medalju na Svjetskom prvenstvu u drumskoj vožnji,[36] postavši tako prvi švajcarski pobjednik nakon Ferdinanda Kiblera 1952.[37] Irši je takođe postao treći najmlađi pobjednik, sa 22 godine, nakon De Mersmana koji je pobijedio na prvom izdanju trke i Edija Merksa.[38] Godine 2021. Primož Roglič je napao na 500 metara do cilja, nakon čega su napali i Alafilip i Valverde; Alafilip je na cilju odsprintao Rogliča i osvojio trku po treći put, dok je Valverde završio na trećem mjestu, čime je došao do osmog podijuma, 15 godina nakon što je prvi put osvojio trku.[39] Godine 2022. Dilan Tuns je napao na 200 metara do cilja, na usponu Mur de Ij i pobijedio je ispred Valverdea i Aleksandra Vlasova, postavši prvi belgijski pobjednik nakon Žilbera 2011.[40] dok je Valverde završio na podijumu po deveti put, sa 42 godine, u poslednjoj sezoni u karijeri.[41] Godine 2023. Tadej Pogačar je pobijedio ispred Matijasa Skjelmosea i Mikela Lande napadom na 250 metara do cilja.[42]

Godine 2024. Seren Krag Andersen je bio u bijegu, a na 28 km do cilja iz glavne grupe su napali Stiven Vilijams, Kevin Vokelen, Maksim van Gils, Santijago Buitrago i Ričard Karapaz. Oni su dostignuti na 17 km do cilja, a Andersen na 15 km do cilja. Na usponu Mur de Ij, Vilijams je pobijedio ispred Vokelena i Van Gilsa, postavši prvi britanski pobjednik trke.[43]

Ruta[uredi | uredi izvor]

Uspon Mur de Ij, na kojem je cilj trke.

Ruta i dužina su se mijenjali tokom godina. Prve tri godine ruta je bila od Turnea do Liježa,[3] a dužina od 236 do 300 kilometara.[3] Najduža ruta bila je 1938. kada je voženo 300 km.[6] Nakon toga, start je pomjeren u Mons, dok je cilj ostao u Liježu tri godine, nakon čega je premješten u Marsineleu za izdanje 1942, a zatim u gradu Šarloa tri godine, nakon čega je cilj ponovo bio u Liježu 1946. i 1947.[3] Start je pomjeren u Šarloa od 1948, dok je cilj ostao u Liježu. Godine 1959, start je pomjeren u Lijež, a cilj u Šarloa.[3]

Od 1965. do 1971. cilj je pomjeren u Marsineleu, dok je za izdanja 1972. i 1973. start bio u Vervjeu, a cilj u Marsineleu.[3] Narednih pet godina, i start i cilj su bili u Vervjeu, dok je 1979, kada je Bernar Ino pobijedio, start bio u Eneu, a cilj u Marsineleu.[3] Naredna tri izdanja trke mijenjate su lokacije: godine 1980, start je bio u Monsu, a cilj u Spa,[44] 1981. je start bio u Spa, a cilj u Monsu,[45] dok je 1982. start bio u Šarloa, a cilj u Spa.[46] Od 1983. cilj je u Iju, na usponu Mur de Ij, dok su se lokacije starta mijenjale: 1983. i 1984. start je bio u Šarloa,[3] dok je 1985. i start i cilj bio u Huju.[47] Od 1986. do 1997. start je bio u Spa,[3] dok je od 1997. do 2012. start bio u Šarloa.[3] Godine 2013. start je bio u Binšu,[48] dok se od 2014. kada je domaćin starta bio Bastonj, lokacija starta mijenja svake godine.[3]

Spisak pobjednika[uredi | uredi izvor]

Višestruki pobjednici[uredi | uredi izvor]

Vozači koji su boldovani su i dalje aktivni

Pozicija Vozač Broj pobjeda Godine
1 Španija Alehandro Valverde 5 2006, 2014, 2015, 2016, 2017
2 Belgija Markel Kint 3 1943, 1944, 1945
Belgija Edi Merks 1967, 1970, 1972
Italija Moreno Arđentin 1990, 1991, 1994
Italija Davide Rebelin 2004, 2007, 2009
Francuska Žilijen Alafilip 2018, 2019, 2021
6 Belgija Rik van Stenbergen 2 1949, 1958
Švajcarska Ferdinand Kibler 1951, 1952
Belgija Stan Okers 1953, 1955
Belgija Andre Diriks 1973, 1975
Francuska Bernar Ino 1979, 1983
Belgija Klod Krikjelion 1985, 1989
Francuska Loran Žalaber 1995, 1997

Pobjede po državama[uredi | uredi izvor]

Pozicija Država Broj pobjeda
1.  Belgija 39
2.  Italija 18
3.  Francuska 11
4.  Španija 8
5.  Švajcarska 3
6  Danska 2
7  Holandija 1
 Australija
 Luksemburg
 Njemačka
 Sjedinjene Američke Države
 Slovenija
 UK

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Spring Classics: How to win cycling's hardest one-day races”. BBC Sport. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  2. ^ „Race winners since 1936”. la-fleche-wallonne.be. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  3. ^ a b v g d đ e ž z i j k l McGann, Bill; McGann, Carol. „Flèche Wallonne (World Tour), Belgium”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  4. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1948 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  5. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1948 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  6. ^ a b Weislo, Laura (22. 4. 2020). „Flèche Wallonne: Most victories, fastest editions and winning margins on the Mur de Huy”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  7. ^ „Sunweb revelation Hirschi sprints to victory in Flèche Wallonne”. world-today-news.com. 30. 9. 2020. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  8. ^ „Stan Ockers - August 1955 Le Miroir des Sports”. disraeligears.co.uk. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  9. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1963 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  10. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1976 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  11. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1984 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  12. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1988 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  13. ^ „Report: Moreno Argentin handed one-year prison term for fraud”. cyclingnews.com. 31. 10. 2016. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  14. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1995 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  15. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1997 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  16. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1996 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  17. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2001 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  18. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2002 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  19. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2003 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  20. ^ „Rebellin wins Flèche Wallonne”. velonews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  21. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2006 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  22. ^ „Kim Kirchen Takes The High Road At Fleche Wallonne”. cyclingweekly.com. 23. 4. 2008. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  23. ^ „Evans claims first victory as World Champ in Fleche Wallonne”. cyclingweekly.com. 21. 4. 2010. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  24. ^ „Unbeatable: Philippe Gilbert takes 2011 Liège-Bastogne-Liège”. velonews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  25. ^ „Rodriguez wins La Flèche Wallonne”. cyclingnews.com. 8. 4. 2012. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  26. ^ Ryan, Barry; Westemayer, Susan (17. 4. 2013). „Moreno victorious on Mur de Huy”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  27. ^ O'Shea, Sadhbh (23. 4. 2014). „Valverde wins the 2014 Flèche Wallonne”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  28. ^ „Valverde wins La Fleche Wallonne 2015”. cyclingnews.com. 22. 4. 2015. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  29. ^ „La Fleche Wallonne: Valverde wins on the Mur de Huy”. cyclingnews.com. 20. 4. 2016. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  30. ^ „Valverde wins his record fifth Fleche Wallonne”. cyclingnews.com. 19. 4. 2020. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  31. ^ Menson, Daniel (18. 4. 2018). „Alaphilippe wins La Flèche Wallonne”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  32. ^ Fletcher, Patrick (24. 4. 2019). „Alaphilippe wins La Fleche Wallonne”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  33. ^ Ryan, Barry (17. 3. 2020). „Paris-Roubaix, Flèche Wallonne and Liège-Bastogne-Liège postponed due to coronavirus pandemic”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  34. ^ „UCI reveal new mens and womens post-COVID-19 race calendar”. Cyclingnews.com. 5. 5. 2020. Pristupljeno 27. 8. 2020. 
  35. ^ Farrand, Stephen (19. 5. 2020). „UCI publishes full revised 2020 road calendar”. cyclingnews.com. Future Publishing Limited. Pristupljeno 7. 9. 2020. 
  36. ^ Benson, Daniel (30. 9. 2020). „Hirschi conquers Mur de Huy to win La Flèche Wallonne”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  37. ^ „Marc Hirschi wins 2020 Flèche Wallonne from late attack”. velonews.com. 30. 9. 2020. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  38. ^ „Marc Hirschi wins Flèche Wallonne 2020, Dan Martin 5th”. irishcyclingnews.com. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  39. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2021 La Flèche Wallonne (World Tour), Belgium”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 25. 4. 2021. 
  40. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2022 La Flèche Wallonne (World Tour), Belgium”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 12. 5. 2024. 
  41. ^ Hood, Andrew (31. 10. 2023). „Alejandro Valverde on final La Flèche Wallonne: ‘This second place tastes like victory’”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 12. 5. 2024. 
  42. ^ Fotheringham, Alasdair (19. 4. 2023). „La Flèche Wallonne: Tadej Pogacar puts hammer down on Huy for victory”. cyclingnews.com. Pristupljeno 12. 5. 2024. 
  43. ^ Ostanek, Dani (17. 4. 2024). „La Flèche Wallonne: Stevie Williams dominates decisive Huy ascent for signature win”. cyclingnews.com. Pristupljeno 12. 5. 2024. 
  44. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1980 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  45. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1981 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  46. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1982 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  47. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „1985 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 
  48. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2013 La Flèche Wallonne”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 10. 2020. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Fleš Valon na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Флеш_Валон&oldid=27777540”