Adolf Majer

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Adolf Majer
Adolf Majer
Datum rođenja(1866-09-13)13. septembar 1866.
Mesto rođenjaNiderveningen kod Ciriha, Švajcarska
Datum smrti17. mart 1950.(1950-03-17) (83 god.)
Mesto smrtiBaltimor,  Sjedinjene Američke Države

Adolf Majer (engl. Adolf Meyer; Niderveningen, 13. septembar 1866 — Baltimor, 17. mart 1950) bio je američki psihijatar rodom iz Švajcarske koji se proslavio kao prvi psihijatar bolnice Džons Hopkins (1910—1941). Bio je predsednik Američkog udruženja psihijatara 1927—28. i jedan od najuticajnijih ličnosti u psihijatriji u prvoj polovini dvadesetog veka.[1] Njegov fokus na prikupljanje detaljnih istorija bolesti o pacijentima bio je jedan od najistaknutijih njegovih doprinosa. Nadgledao je izgradnju i razvoj psihijatrijske klinike Henri Fips u bolnici Džons Hopkins, otvorene u aprilu 1913. godine, pazeći da je pogodna za naučna istraživanja, obuku i lečenje.[2] Majerov rad na klinici Henri Fips je najznačajniji aspekt njegove karijere.

Majerov glavni teorijski doprinos bila je njegova ideja o ergasiologiji (izraz koji je izveo iz grčkog jezika - rad, radnja, aktivnost) za opisivanje biološke psihologije. Ovo je objedinilo sve biološke, socijalne i psihološke faktore i simptome koji se odnose na pacijenta. Smatrao je da su mentalne bolesti proizvod disfunkcionalne ličnosti, a ne patologija mozga i da društveni i biološki faktori tokom čitavog života treba da budu centralni u dijagnostici i lečenju. Majer je bio jedan od prvih psihologa koji je podržavao okupacionu terapiju kao važnu vezu između aktivnosti pojedinca i njihovog mentalnog zdravlja, uključio je aktivnosti i usluge u zajednicu i razvijao svakodnevne veštine ljudi.[3][4]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Adolf Majer rođen je 1866. u Niderveningenu. Bio je sin cvinglijanskog sveštenika.[5] Doktorirao je na Univerzitetu u Cirihu 1892. godine, gdje je studirao neurologiju kod Augusta Forela. Tokom svog boravka na univerzitetu, studirao je u inostranstvu u Parizu, Londonu i Edinburgu, radeći kod Johna Hughlingsa Jacksona i Žan-Marten Šarka.[6] Emigrirao je u Sjedinjene Američke Države 1892. Oženio je Meri Bruks 15. septembra 1902.[5] Imali su jednu ćerku, Džuliju Latrop Majer (14. februara 1916).[7] Preminuo je od srčanog udara 17. marta 1950. u Baltimoru, Meriland.[8]

Rana karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon preseljenja u SAD, Majer je najpre praktikovao neurologiju i predavao na Univerzitetu u Čikagu, gdje je bio izložen idejama čikaških funkcionalista. Nije mogao pronaći plaćeno radno mesto sa punim radnim vremenom na Univerzitetu u Čikagu, pa je njegovo vreme na univerzitetu bilo kratkog daha.[6] Od 1893. do 1895. radio je kao patolog u novoj mentalnoj bolnici u Kankakiju,[9] nakon čega je radio u državnoj bolnici u Vusteru, od 1895. do 1902.[10] Objavljivao je naučne radove iz neurologije, neuropatologije i psihijatrije.[11]

Period u Njujorku[uredi | uredi izvor]

Adolf Majer 1900. godine

Godine 1902. postao je direktor Patološkog instituta sistema bolnica u Njujorku (koji je nedugo potom dobio današnji naziv, Psihijatrijski institut Njujorka), gdje je u narednih nekoliko godina oblikovao veći dio američke psihijatrije naglašavajući važnost vođenja detaljne evidencije pacijenata i uvođenja klasifikacionog sistema Emila Krepelina i ideja Zigmunda Frojda.

Dok je bio u bolničkom sistemu države Njujork, Majer je bio jedan od prvih uvoznika Frojdovih ideja o važnosti i seksualnosti i formativnog uticaja ranog odgoja na ličnost odrasle osobe. Majer je smatrao da su mnoge Frojdove ideje i terapijske metode pronicljive i korisne, ali je odbacio psihoanalizu kao veliko etiološko objašnjenje mentalnih poremećaja u korist svoje teorije psihobiologije. Majer je bio profesor psihijatrije na Univerzitetu Kornel od 1904. do 1909.[12]

Klinika Fips[uredi | uredi izvor]

Psihijatrijska klinika Henri Fips u bolnici Džons Hopkins

Godine 1908. od Majera je zatraženo da postane direktor nove psihijatrijske klinike u bolnici Džons Hopkins nakon što je Henri Fips Džunior. donirao 1,5 miliona dolara za otvaranje klinike.[13] Majer je prihvatio ponudu, za koju je rekao da je "najvažnija profesura [u psihijatriji] u domenu engleskog govornog područja".[14] Lično je nadgledao izgradnju i razvoj klinike i pobrinuo se da zgrada bude pogodna za naučna istraživanja, obuku i liječenje.[15] Psihijatrijska klinika Fips otvorena je u aprilu 1913. Majerov rad na klinici Fips vjerovatno je najznačajniji aspekt njegove karijere. Njegov model za kliniku Fips kombinovao je klinički i laboratorijski rad, što je bio prvi put da su ovi elementi kombinovani u mentalnim institutima u SAD.[16]

Iako Fips klinika nije koristila klinički model Emila Krepelina, Majer je u kliniku uključio neke Krepelinove prakse.[16] Ove prakse uključuju opsežna posmatranja pacijenata i proučavanje presimptomatskih i remisivnih faza mentalnih bolesti, zajedno sa periodima akutne bolesti. Majer je takođe radio kao profesor psihijatrije na Medicinskom fakultetu Univerziteta Džons Hopkins od 1910. do 1941. U svojim početnim godinama na fakultetu, Majer je pomagao u nadgledanju rada nekoliko svojih ambiocioznih studenata.

Filis Grinakr sa Univerziteta u Čikagu i Kert Rihter, diplomac Harvarda, imali su priliku da studiraju kod Majera. Rihter je proučavao ponašanje pacova zajedno sa Majerom i Džonom Votsonom, bihevioralnim psihologom.[17] Adolf Majer je radio na Univerzitetu Džons Hopkins do penzionisanja 1941.[9]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Grob, Gerald (1985). The Inner World of American Psychiatry, 1890-1940. New Brunswick: Rutgers University Press. str. 21. ISBN 978-0813510811. 
  2. ^ „Adolf Meyer Guide”. www.medicalarchives.jhmi.edu. Arhivirano iz originala 07. 05. 2009. g. Pristupljeno 2015-04-01. 
  3. ^ Meyer, A (1922). The philosophy of occupation therapy. Archives of Occupational Therapy, 1, 1–10.
  4. ^ Christiansen, C.H. (2007). „Adolf Meyer Revisited:Connections between Lifestyle, resilience and illness”. Journal of Occupational Science. 14 (2): 63—76. doi:10.1080/14427591.2007.9686586. 
  5. ^ a b Weckowicz, T. E. (1990). A History of Great Ideas in Abnormal Psychology. Netherlands: Elsevier Science Publishers B.V. str. 284. ISBN 0444883916. 
  6. ^ a b Scull, Andrew; Schulkin, Jay (januar 2009). „Psychobiology, Psychiatry, and Psychoanalysis: The Intersecting Careers of Adolf Meyer, Phyllis Greenacre, and Curt Richter”. Medical History. 53 (1): 5—36. PMC 2629172 Slobodan pristup. PMID 19190747. doi:10.1017/s002572730000329x. 
  7. ^ „Adolf Meyer Biography”. Arhivirano iz originala 07. 05. 2009. g. Pristupljeno 13. 10. 2021. 
  8. ^ https://www.newspapers.com/image/603084338/?article=9aa232df-40c3-4d27-837e-2f756556a4ea&focus=0.058426794,0.7948307,0.18072367,0.8783861&xid=3355&_ga=2.105819907.1288988057.1602466897-1781791627.1597540765
  9. ^ a b „Adolf Meyer Guide”. www.medicalarchives.jhmi.edu. Arhivirano iz originala 07. 05. 2009. g. Pristupljeno 2015-04-01. 
  10. ^ Meyer, Adolf (1922). „The Philosophy of Occupation Therapy”. Arhivirano iz originala 02. 04. 2015. g. Pristupljeno 14. 10. 2021. 
  11. ^ Lamb, Pathologist of the Mind, Chapter 1
  12. ^ „Adolf Meyer Guide”. www.medicalarchives.jhmi.edu. Arhivirano iz originala 07. 05. 2009. g. Pristupljeno 2015-04-07. 
  13. ^ „History of The Johns Hopkins Department of Psychiatry and Behavioral Sciences”. Arhivirano iz originala 22. 10. 2021. g. Pristupljeno 2015-04-07. 
  14. ^ Susan Lamb, "'The Most Important Professorship in the English-speaking Domain': Adolf Meyer and the Beginnings of Clinical Psychiatry in the United States," Journal of Nervous and Mental Disease 200(12), 1061-66.
  15. ^ Lamb, Pathologist of the Mind, Chapter 3
  16. ^ a b Lamb, S. D. (2014). Pathologist of the Mind: Adolf Meyer and the Origins of American Psychiatry. Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1421414843. 
  17. ^ Scull, Andrew; Schulkin, Jay (2009). „Psychobiology, Psychiatry, and Psychoanalysis: The Intersecting Careers of Adolf Meyer, Phyllis Greenacre, and Curt Richter”. Medical History. 53 (1): 5—36. ISSN 0025-7273. PMC 2629172 Slobodan pristup. PMID 19190747. doi:10.1017/s002572730000329x. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • The Collected Papers of Adolf Meyer, edited by Eunice E. Winters. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1950–1952. 4 vols.
  • The Commonsense Psychiatry of Dr. Adolf Meyer: Fifty-two Selected Papers, edited by Alfred A. Lief. New York: McGraw-Hill, 1948.
  • Psychobiology: a Science of Man, compiled and edited by Eunice E. Winters and Anna Mae Bowers. Springfield, IL: Charles C Thomas, (1957). This posthumous book was based on the first Thomas W. Salmon Lectures, which Meyer gave in 1931.
  • George Kirby's Guides for History Taking and Clinical Examination of Psychiatric Cases (Utica: State Hospitals Press 1921) is essentially the form Meyer created and used at Manhattan State Hospital in 1905–1906. It provides an excellent view of Meyer's early approach to taking case histories.
  • Richard Noll, American Madness: The Rise and Fall of Dementia Praecox (Cambridge, MA: Harvard University Press, 2011).
  • S. D. Lamb, Pathologist of the Mind: Adolf Meyer and the Origins of American Psychiatry (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2014) Reissued in paperback in 2018.
  • Susan Lamb, "'My Resisting Getting Well': Neurasthenia and Subconscious Conflict in Patient-Psychiatrist Interactions in Prewar America," Journal of the History of the Behavioral Sciences 52/2 (2016): pages 124-45.
  • Susan Lamb, "Social Skills: Adolf Meyer’s Revision of Clinical Skill for the New Psychiatry of the Twentieth Century. Medical History Vol. 59 No. 3 (2015): pages 443-64.
  • Susan Lamb, "Social, Motivational, and Symptomatic Diversity: An Analysis of the Patient Population of the Phipps Psychiatric Clinic at Johns Hopkins Hospital, 1913 – 1917," Canadian Bulletin of Medical History Vol. 29 No.2: pages 243-63.
  • Adolf Meyer, "What Do Histories of Cases of Insanity Teach Us Concerning Preventive Mental Hygiene during the Years of School Life?", Psychological Clinic 2, no. 4 (1908): 89–101. PMC [http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5138873/ 5138873] . PMID 28909394.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  • Meyer's influence on American psychology can be explored in Defining American Psychology: The Correspondence Between Adolf Meyer and Edward Bradford Titchener, edited by Ruth Leys and Rand B. Evans. Baltimore/London: The Johns Hopkins University Press, (1990).
  • Meyer's importance to the introduction and development of American psychoanalysis is discussed and interpreted in: John C. Burnham, Psychoanalysis and American Medicine, 1894–1917: Medicine, Science, and Culture (New York: International Universities Press, 1967); John Gach, "Culture & Complex: On the Early History of Psychoanalysis in America" (pages 135–160) in Essays in the History of Psychiatry, edited by Edwin R. Wallace IV and Lucius Pressley (Columbia, SC: William S. Hall Psychiatric Institute, 1980); Nathan Hale, Freud and the Americans: The Beginnings of Psychoanalysis in the United States (Oxford: Oxford University Press, 1995); and Chapter Six of S. D. Lamb, Pathologist of the Mind: Adolf Meyer and the Origins of American Psychiatry (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2014); Ruth Leys, "Meyer's Dealings With Jones: A Chapter in the History of the American Response to Psychoanalysis," Journal of the History of the Behavioral Sciences 17 (1981): pages 445-465; Ruth Leys, "Meyer, Jung, and the Limits of Association," Bulletin of the History of Medicine 59 (1985): pages 345-360; Scull, Andrew, and Jay Schulkin, "Psychobiology, Psychiatry, and Psychoanalysis: The Intersecting Careers of Adolf Meyer, Phyllis Greenacre, and Curt Richter." Medical History (National Institute of Health, Jan. 2009). Web. 22 Feb. 2015.
  • The American Journal of Psychiatry, 123(3), pp 320–332 (1966) and C.H. Christiansen "Adolf Meyer Revisited:Connections between Lifestyle, Resilience and Illness". Journal of Occupational Science 14(2),63‐76. (2007).
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Адолф_Мајер&oldid=27570400”