Bitka kod Šegešvara
| Bitka kod Šegešvara | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Mađarske revolucije 1848. | |||||||
 Kozaci jurišaju na mađarsku pešadiju. | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Austrija Rusija |
 Kraljevina Ugarska | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
|
Edvard Klam-Galas Aleksandar fon Liders |
Jožef Bem | ||||||
| Jačina | |||||||
| oko 12.000 sa 30 topova[1] | oko 6.000 sa 12 topova[1] | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| Laki | oko 1.200 mrtvih, 500 zarobljenih | ||||||
| Istorija Mađarske |
|---|
 |
Bitka kod Šegešvara (1849) bila je deo Mađarske revolucije 1848. Veruje se da je mađarski pesnik Šandor Petefi poginuo u ovoj bici.
Uvod[uredi | uredi izvor]
Austrijski i ruski car sporazumeli su se 19. maja 1849. u Varšavi da ruske snage sadejstvuju austrijskim u gušenju Mađarske revolucije, s tim da zajednička dejstva počnu 17. juna. Mađarska vlada uputila je protest evropskim državama zbog predstojeće ruske intervencije, ali je taj protest ostao bez odgovora. Ruska vojska je 16. juna 1849. upala u Slovačku i do 3. jula zauzela Košice i Debrecin. Istovremeno je austrijska vojska 21. juna potisnula mađarsku glavninu u Komoran i 11. jula zauzela Budim, gde se susrela sa ruskim snagama.[1]
Bitka[uredi | uredi izvor]
Početkom juna 1849. u Transilvaniji su se nalazila 2 mađarska korpusa pod komandom poljskog generala Jozefa Bema, koji su opsedali austrijski garnizon u Temišvaru. Ruski korpus generala Lidersa (oko 30.000 ljudi) prodro je u Transilvaniju iz Vlaške sredinom jula 1849. Iako brojno slabiji, Mađari su im pošli u susret i napali ih 31. jula kod Šegešvara: nakon tročasovne bitke mađarski napad je odbijen, i ostaci su uzmakli prema Temišvaru.[1]
Posledice[uredi | uredi izvor]
Nakon bitke kod Serega, ostaci mađarske vojske uzmakli su prema Temišvaru, gde su se sjedinili sa opsadnom vojskom generala Bema: ova vojska (oko 80.000) potučena je 9. avgusta u bici kod Temišvara i potisnuta prema Lugožu, gde je veći deo kapitulirao, a vlada je prešla u Arad i pokušala da pregovara sa Rusima, koji su ih odbili i uputili na Austriju.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Gažević, Nikola (1974). Vojna enciklopedija, tom 5. Beograd: Vojnoizdavački zavod. str. 187—192.