Danica Drašković
| Danica Drašković | |
|---|---|
 Danica Drašković, 2010. godine | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 14. novembar 1945. |
| Mesto rođenja | Kolašin, DF Jugoslavija |
| Državljanstvo | Srbija |
| Narodnost | Srpkinja |
| Religija | pravoslavni hrišćanin |
| Profesija | pravnica |
| Porodica | |
| Supružnik | Vuk Drašković |
Danica Drašković (Kolašin, 14. novembar 1945) srpska je pravnica, novinarka i spisateljica. Supruga je Vuka Draškovića.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Danica je rođena kao treće od devetoro dece, među sedam sestara i dva brata, u porodici trgovca Radomira Boškovića i majke Jelisave, rođene Šćepanović. Otac Radomir je bio sin oficira Crnogorske vojske Vasa Boškovića, a kojeg su ubili partizani pucnjem kroz prozor porodične kuće u Poljima, kod Mojkovca. Porodica Bošković je bila antikomunistička i podržavala Jugoslovensku vojsku u otadžbini generala Draže Mihailovića. Nakon rata porodica se preselila u Bijelo Polje gde i danas imaju kuću.
Danica Drašković je supruga Vuka Draškovića, predsednika Srpskog pokreta obnove. Članica je Upravnog odbora NIS-a. Bila je članica Glavnog odbora SPO.
Školovanje[uredi | uredi izvor]
Maturirala je 1963. u gimnaziji u Bijelom Polju, te iste godine upisala Pravni fakultet u Beogradu, gde je diplomirala u junu 1968, u vreme studentskih demonstracija. Na Pravnom fakultetu upoznala se sa budućim suprugom Vukom Draškovićem, sa kojim se u jeku studentskih demonstracija razišla zbog toga što je on podržao govor Josipa Broza Tita studentima. Veza je obnovljena nakon pet godina, kada su se venčali 10. juna 1973. godine.
Karijera[uredi | uredi izvor]
Nakon diplomiranja radila je kao finansijski inspektor u Službi društvenog knjigovodstva, a zatim kao gradski sudija za prekršaje u Skupštini grada Beograda[1], do 1974, kada je razrešena zbog moralno političke nepodobnosti jer je oslobodila i pustila bez kazne trideset nezaposlenih građana Beograda, većinom Albanaca, uhapšenih zbog preprodaje na pijaci. Razlog u rešenju o razrešenju bila je rečenica država nema pravo da kažnjava nerad i siromaštvo sve dok ne obezbedi uslove da rad bude dostupan svima. To je bilo prvo razrešenje sudije u Srbiji posle rata, a slučajem se bavila tadašnja štampa i politička javnost, kao primerom antidržavnog delovanja.
Posle toga živela je tri godine u Africi, Zambiji, gde je njen suprug Vuk Drašković bio dopisnik agencije Tanjug. Po povratku iz Afrike radila je kao direktor pravnih poslova u preduzeću "Termovent" u Beogradu. Ubrzo je predložena za direktorku dela preduzeća i pred samo glasanje stiglo je pismo iz komiteta opštine Voždovac da je Danica moralno politički nepodobna za obavljanje rukovodećih funkcija, nije članica Saveza komunista.
Od 17. maja 1990. godine prima invalidsku penziju.[2] Nekoliko godina (jedan mandat), od 2009. je bila članica Upravnog odbora NIS Gaspromnjeta.
Političko delovanje[uredi | uredi izvor]
U to vreme njen suprug, Vuk Drašković, objavio je roman Nož o genocidu nad srpskim narodom, zbog čega je bio izložen političkom progonu. Usledilo je osnivanje stranke SPO,[3] i Danica je pokrenula opozicionu novinu Srpska Reč, čiji je već prvi broj u junu 1990. bio zabranjen od strane režima Slobodana Miloševića. Zabrana je ukinuta i novina je štampana sve do 2004. godine. Bila je vodeće opoziciono glasilo protiv rata, ratnih zločina, etničkog čišćenja, protiv komunističkog sistema, službi bezbednosti i njenih eskadrona smrti. U isto vreme, 1992. godine Danica je osnovala humanitarnu organizaciju SPONA, sa kojom je u vreme najveće inflacije u Srbiji pomagala narodu deljenjem hrane i odeće po trgovima Srbije.
Danica je kao opozicionarka uhapšena na demonstracijama 1. juna 1993. godine i zajedno sa suprugom bila pretučena. Oslobođena je pod pritiskom zapadnih političara, a posebno francuskog predsednika Miterana čija je supruga Danijel doputovala u Beograd, posetila Danicu i Vuka u zatvoru i od Miloševića zatražila njihovo oslobađanje. Po izlasku iz zatvora, avionom francuske vlade prebačeni su u Pariz na lečenje.
Po povratku iz Francuske nastavila je političku borbu, aktivno se bavila protestima, objavljivala političke kritičke tekstove u štampi zbog čega je bila pod stalnim progonom službi bezbednosti. Te službe su po nalogu Slobodana Miloševića i njegove supruge 1999. godine izvršili atentat na njenog supruga i nju. Tokom zločina na Ibarskoj magistrali, „kamion ubica" je ubio njenog brata Veselina Boškovića i tri Vukova saradnika (člana obezbeđenja).
Objavila je dve knjige "Neću da ćutim" i "Pisanje u vetar", u kojima su sakupljeni svi objavljeni tekstovi do 2004. godine. Godine 2018. pojavila se njena treća knjiga pod naslovom "Obešena žena", u izdanju "Srpske reči".[4]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ https://www.vreme.com/cms/view.php?id=861155
- ^ „Arhivirana kopija”. Arhivirano iz originala 06. 07. 2021. g. Pristupljeno 01. 08. 2019.
- ^ http://www.spo.rs/component/tags/tag/tag-danica-draskovic.html
- ^ https://www.delfi.rs/knjige/131653_obesena_zena_knjiga_delfi_knjizare.html
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
