Distimija
| Distimija | |
|---|---|
| Latinski | Dysthymia |
| Klasifikacija i spoljašnji resursi | |
| Specijalnost | Psihijatrija |
| MKB-10 | F34.1 |
| MKB-9-CM | 300.4 |
| MeSH | D019263 |
Distimija spada u grupu poremećaja emocija i predstavlja blaži oblik depresije. Najčešće započinje neprimetno u kasnom detinjstvu i adolescenciji, ali se može javiti i kasnije. Tri puta je češća kod žena nego kod muškaraca.
Klinička slika[uredi | uredi izvor]
Distimija u prevodu znači „loše raspoloženje“ i taj termin dobro objašnjava subjektivne i objektivne znakove bolesti. Glavni simptom je depresivno raspoloženje koje se karakteriše tugom, nelagodnošću, neraspoloženjem i gubitkom interesovanja za uobičajene aktivnosti, uz samopotcenjivanje, poteškoće u donošenju odluka i osećaj beznadežnosti. Osoba koja pati od distimije ima izraženu nesposobnost da oseća zadovoljstvo zbog događaja ili podsticaja zbog kojih je ranije osećala zadovoljstvo. Ljudi sa distimijom su obično nervozni, samokritični, preokupirani događajima iz prošlosti, razočarenjima ili ličnim neuspesima. Tokom vremena se ljudi sa distimijom povuku iz društvenog života i izoluju. To se dešava zbog njihove nemogućnosti da uživaju ili pružaju zadovoljstva tokom socijalnih kontakata.
Bolesnici sa distimijom mogu biti nihilistički raspoloženi, sa nizom zahteva i žalbi. Oni mogu biti vrlo napeti i rigidni, bespomoćni i pesimistični. Mogu postojati promene u vegetativnim funkcijama. Menja se način spavanja, dolazi do gubitka apetita i energije. Opšte nezadovoljstvo svojim životom ponekad pokušavaju otkloniti konzumiranjem alkohola ili uzimanjem droga.
Što se tiče toka bolesti, on može biti različit. Primarna distimija ranog početka ponekad može biti tako hronična da bolesnik prihvata simptome kao deo svakodnevnog života. Ponekad se distimija može razviti u pravi veliki depresivni poremećaj, a postoji mogućnost da se kasnije razviju hipomanične epizode ili bipolarni poremećaj. Najveći rizik tog poremećaja predstavlja pokušaj samoubistva. Dok depresivni poremećaj karakteriše epizodični tok, tok distimije je više hroničan i dugotrajan. Kod ranog pojavljivanja distimije bolesnici često svoje simptome prihvataju kao način života, a psihijatru se obraćaju tek kad postanu disfunkcionalni na porodičnom i poslovnom planu.
Lečenje[uredi | uredi izvor]
Lečenje se sprovodi u većini slučajeva ambulantno, a u terapiji prvo mesto zauzimaju antidepresivi uz psihoterapiju.
Izvori[uredi | uredi izvor]
 | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
