Konevec
 Detaljnija mapa ostrva | |
| Geografija | |
|---|---|
| Lokacija | jezero Ladoga |
| Koordinate | 60° 51′ 30″ S; 30° 36′ 30″ I / 60.858333° S; 30.608333° I |
| Površina | 8,5 km2 |
| Visina | 34 m |
| Najviši vrh | Svjataja gora |
| Administracija | |
RUS | |
| Administrativna podela Rusije | Lenjingradska oblast |
| Demografija | |
| Stanovništvo | 20 |
| Gustina st. | 2,35 stan./km2 |
| Dodatne informacije | |
| Vremenska zona |
|
Konevec (rus. Коневец; fin. Konevitsa, Kononsaari) maleno je ostrvo uz zapadnu obalu jezera Ladoga na severozapadu evropskog dela Ruske Federacije. Ostrvo administrativno pripada Lenjingradskoj oblasti, odnosno njenom Priozerskom rejonu.
Ostrvo je jedno od najpopularnijih turističkih odredišta u tom delu Rusije, a u njegovom južnom delu nalazi se srednjovekovni Konevski manastir osnovan 1393. godine.
Ostrvo je manjim trajektom povezano sa kopnom, odnosno sa naseljem Vladimirovka.
Geografski položaj[uredi | uredi izvor]
Ostrvo Konevec nalazi se u zapadnom delu Ladoškog jezera od čije zapadne obale je razdvojeno uskim Konevečkim prolazom širine oko 7 kilometara. Od rejonskog centra grada Priozerska ostrvo je udaljeno oko 30 kilometara (vodenom linijom u smeru severozapada), dok se Sankt Peterburga nalazi na oko 170 kilometara južnije. Na oko 60 kilometara severoistočno od ostrva nalazi se Valamski arhipelag, najveća grupacija ostrva u Ladoškom jezeru.
Ostrvo administrativno pripada Gromovskoj seoskoj opštini Priozerskog rejona Lenjingradske oblasti.[1].
Geofizičke karakteristike[uredi | uredi izvor]
Ostrvo Konevec proteže se u smeru jugozapad-severoistok maksimalne dužine do 5 kilometara, odnosno širine ne veće od 2 kilometra. Površina ostrva je približno oko 8,5 km². U jugozapadnom delu ostrva nalaze se peščane plaže koje postepeno smenjuju nešto strmije, do 4 metra visoke peščane platforme. Uz jugoistočnu obalu nalazi se nekoliko manjih granitnih stena-ostrva, a najveće je Kameno ostrvo.
Prosečna visina ostrva u odnosu na nivo jezera je oko 3 metra, dok je prosečna nadmorska visina obala oko 7 metara. Većina ostrva je dosta ravna, a jedino se u unutrašnjosti nalaze nešto izdignutija područja – Svjataja gora sa visinom od 34 metra je najviša tačka ostrva i Zmejnaja sa visinom od 29 metara. Prema predanju, na Svetoj gori Konevečkoj monahu Jokaimu se ukazala Bogorodica, pa otuda i ime. Na tom mestu je kasnije sagrađena kapelica u čast Kazanjske ikone Majke Božije. Na istom mestu je postojao i manji izvor, ali je s vremenom presušio.
Ostrvo Konevec nastalo je gomilanjem velikih količina peska koje su deponovale struje Ladoškog jezera, a sam proces akumulacije aktivan je i danas. Širom ostrva su razbacane brojne granitne stene, mestimično značajnijih dimenzija, a njihovo postojanje posledica je delovanja velikog lednika koji je na to područje dolazio sa planina Skandinavije tokom polsednjeg ledenog doba. Najupečatljivija takva kamena gromada je Konjski kamen (rus. Конь-Камень), granitni monolit sa intruzijama kvarca težine oko 750 tona. Monolit ima dimenzije 9×6×4 metra. Prema legendi kamena gromada je tokom paganskog perioda služila kao oltar za prinošenje životinjskih žrtava, a od 1895. na steni se nalazi hrišćanska kapelica prepodobnog Arsenija Konevskog. Znatnija grupacija kamenih gromada nalazi se još na Kamenom ostrvu na krajnjem jugoistoku.
Priobalno područje oko ostrva je dosta plitko te je samim tim gotovo onemogućen pristup brodovima samom ostrvu.
Klima[uredi | uredi izvor]
Ostrvo se nalazi u zoni umerenokontinentalne klime koja je pod snažnim maritimnim uticajima sa zapada, sa Baltičkog mora. Morski vazduh često donosi toplije periode tokom zimskih meseci, ali i znatnije snežne padavine. kada su nad Ladoškim jezerom kontinentalne vazdušne mase na ostrvu preovladavaju vrući i suvi dani tokom leta, odnosno izuzetno niske temperature tokom zime. Pod uticajem hladnih vazdušnih masa koje povremeno dolaze sa Arktika temperature su podložne velikim padovima.
Prosečna godišnja temperatura vazduha na ostrvu je oko +3,5 °C, sa prosečnih oko +16 do +17 °C u julu, odnosno oko -8 do -10 °C u januaru. Temperature vazduha tokom letnjih meseci mogu dostići i preko +30 °C, dok se zimi neretko spuštaju i ispod -40 °C.
Voda u jezeru se veoma sporo zagreva, ali se jednako tako sporo i hladi, te stvaranje ledenog pokrivača na površini jezera počinje dosta kasno, uglavnom u januaru, a neretko i u februaru mesecu.
Živi svet[uredi | uredi izvor]
Oko 80% površine ostrva prekriveno je gustim, uglavnom četinarskim šumama. Uz obale i u južnom delu ostrva rastu borove šume, dok u centralnim i severnim delovima dominira jela. Od listopadnih vrsta tu su još i breza, jova, jasika. Značajan je i broj kultivisanih vrsta koje su na ostrvo doneli monasi, a kojih je 1997. registrovano oko 30 različitih vrsta (lipa, javor, hrast, kesten i drugi). Na ostrvu kao autohtone vrste rastu i grmovi borovnica i brusnica, a veliko je bogatstvo i u različitim vrstama pečuraka.
Od krupnije divljači na ostrvu obitavaju jedino lisice, a najdominantnije vrste su zečevi, mali glodari, veverice, gušteri i žabe. Tokom leta tu obitavaju brojne kolonije ptica selica i galebova. Konevec je jedino ostrvo u Ladoškom jezeru na kojem nema zmija.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Ne postoje neki pouzdani podaci o postojanju ljudskih naseobina na ostrvu u najranijim istorijskim periodima. Prema nekim izvorima na ostrvu su se u predhrišćanskom periodu obavljali razni paganski rituali. Godine 1393. monah Arsenije Konevski je u južnom delu ostrva osnovao manastir posvećen Rođenju Presvete Bogorice.
Nakon što su Šveđani osvojili ta područja, manastir je rušen u dva navrata, 1577. i 1610. godine. Tokom Velikog severnog rata ostrvo prelazi u posed Ruske Imperije, odnosno ruske države u čijim granicama se nalazi i danas. Prema istorijskim izvorima, na ostrvu je 28. juna 1858. godine boravio imperator Aleksandar II Nikolajevič. Većina sadašnjih građevina na ostrvu, odnosno u kompleksu Konevskog manastira datira iz XIX i sa početka 20. veka.
Manastir nije pretrpeo nikakve posledice revolucija u Rusiji sa početka prošlog veka (Februarska i Oktobarska), a godine 1917. celo ostrvo ušlo je u sastav nezavisne države Finske. Tokom Drugog svetskog rata monasi iz manastira napustili su ostrvo i raselili se po unutrašnjosti Finske. Po okončanju rata ostrvo je vraćeno u posed Sovjetskog Saveza, da bi ubrzo potom bilo proglašeno zatvorenom vojnom zonom od nacionalnog značaja (pristup ostrvu je bio onemogućen od 1944. do 1990. godine). Tokom tog perioda na ostrvu su se nalazile stacionirane pomorske i desantne jedinice, ali i poligoni za testiranje i razvoj hemijskog oružja i balističkih prjektila (posebno pomorskih mina).
Godine 1991. manastir je vraćen u posed Ruske pravoslavne crkve, i tada je ujedno i dozvoljen pristup posetiocima ostrva. Danas u manastiru obitava monaška zajednica od oko 20 monaha (štoo je ujedno i celokupna populacija ostrva).
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
