Konstantin Vojnović
Konstantin Vojnović | |
|---|---|
 Vojnović 1876. godine, naslikao Antonio Zukaro | |
| Datum rođenja | 2. mart 1832. |
| Mesto rođenja | Herceg Novi, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 20. maj 1903. (71 god.) |
| Mesto smrti | Dubrovnik, Austrougarska |
| Narodnost | Srbin |
| Obrazovanje | Univerzitet u Beču Univerzitet u Padovi |
| Zanimanje | političar i profesor |
Konstantin Kosta Vojnović (Herceg Novi, 2. mart 1832 — Dubrovnik, 20. maj 1903) bio je srpski političar, pravnik, univerzitetski profesor i rektor u Kraljevini Dalmaciji i Kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji.
Životopis[uredi | uredi izvor]
Porodica[uredi | uredi izvor]
Vojnović je rođen u Herceg Novom u poznatoj srpskoj porodici Vojinović iz Herceg Novog. Njegov deda bio je Đorđe Vasiljević Vojnović (1760—1821), koji je služio kao ruski vojni oficir, a kasnije se vratio u Boku Kotorsku i 1800. godine u Ankoni oženio italijanskom Kasandrom Angeli Radovani (1748—1837). Imali su sina Jovana. Đ. Vojnovića (1811-1837), čija žena je bila Katarina Gojković, rođaka Stefana Stratimirovića, srpskog pravoslavnog mitropolita karlovačkog. Njihova deca bili su Konstantin i Đorđe Vojnović.
Konstantinov brat Đorđe bio je major Boke Kotorske i predsednik Dalmatinskog sabora.[1][2]
Obojica su bili kršeni u srpskom pravoslavnom manastiru Savina, da bi ih kasnije njihova baba Kasandra prebacila u katolicizam.[3]
Konstanin se oženio Marijom Seralji (1836—1922) iz Dubrovnika, 1855. godine. Ona je bila ćerka Luiđija Seraljija, italijanskog biznismena i birokrate, člana Dalmatinskog sabora. Sa Marijom imao je petoro dece: Iva, Luja, Katicu, Eugeniju i Kristinu. Eugenija su udala za francuskog pisca i novinara Šarla Loazoa, prijatelja Srba. Venčao ih je u Zagrebu, u crkvi Svetog Marka, biskup Štrosmajer.[4]
Karijera[uredi | uredi izvor]
Konstantin Vojnović studirao je prava na Univerzitetu u Beču u periodu od 1851—1854, a doktorirao na Univerzitetu u Padovi 1856. godine.
U Splitu je radio kao advokat, sekretar Trgovinske komore, zakonodavni pisac i političar. Zagovarao je ujedinjenje Kraljevine Dalmacije, Istre sa Kraljevinom Hrvatskom i Slavonijom. Bio je zagovornik hrvatske nezavisnosti od Austrougarske, član Narodne stranke iz Dalmacije i Dalmatinskog sabora.
Po preporuci bliskog prijatelja i kolege Josipa Juraja Štrosmajera, izabran je 1874. godine za profesora austrijskog prava na Sveučilištu u Zagrebu.
Dva puta je bio rektor univerziteta. U periodu od 1878—1884 služio je u Hrvatskom saboru, a bio je i član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti od 1890. godine.
Zbog političkih razloga, izražavajući neslaganje zbog mađarizacije, privremeno je suspendovan iz univerzitetske službe i penzionisan 1891. godine.
Nakon toga, vratio se u Dubrovnik i započeo istraživanje dubrovačke zakonodavne istorije.
Preminuo je 20. maja 1903. godine u 72. godini života.
Nasleđe[uredi | uredi izvor]
U Zagrebu od 1933. godine postoji ulica po njegovom imenu.[5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Vojnović's biography Konstantin pl. Vojnović
- ^ Prota Savo Nakićenović, O hercegnovskim Vojnovićima, Dubrovnik 1910.
- ^ Martinović 2003, footnotes: "Đorđev sin Jovan imao je dva sina: Kostu i Đura, koji su bili kršteni u manastiru Savini kod Herceg-Novog, ali ih je docnije njihova baba Angeli-Radovani prekrstila u katoličku vjeru."
- ^ Durković - Jakšić 1990, str. 372.
- ^ Konstantina Vojnovića ulica, Zagreb - Karta
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Durković - Jakšić, Ljubomir (1990). Srbija i Vatikan, 1804.-1918. Žičko i šumadijsko vladičanstvo.
- Enciklopedija Jugoslavije, tom 8 (Srbija-Ž). Zagreb, Jugoslavenski leksikografski zavod, 1971.
- Mala enciklopedija Prosveta, Opšta enciklopedija (A-Lj). Beograd, Prosveta, 1968.
- Opća enciklopedija Jugoslavenskog leksikografskog zavoda tom 8 (Š-Žva), Zagreb, 1982.
- Prof. dr Dušan Ivanić, Pripovijetka srpskih pisaca iz Hrvatske, Zagreba, Srpsko kulturno društvo „Prosvjeta“, 2005.
