Kraljevina Njemačka
| Istorija Njemačke |
|---|
 |
 Portal Njemačka |
Kraljevina Njemačka ili Njemačka kraljevina (lat. Regnum Teutonicum — „Tevtonska kraljevina”, njem. Deutsches Reich), istoriografski je termin koji se koristi za srednjovjekovnu državu koja se razvila iz istočnog dijela bivšeg Karolinškog carstva. Kao Anglosaksonska Engleska i srednjovjekovna Francuska, Njemačka kraljevina je bila „konglomerat, spoj velikog broja nekada zasebnih i nezavisnih… naroda i kraljevstava”.[1] Istočna Franačka je nastala Verdenskim sporazumom 843. godine, kojom su vladali Karolinzi sve do 911. godine, poslije čega je kraljevina bila izborna. Prvobitni izbornici su bili vladari plemenski vojvodstava, koji su uglavnom birali jednog među sobom. Poslije 962. godine, kada je Oton I krunisan za cara, kraljevina je činilo najveći dio Svetog rimskog carstva, koje je uključivalo Italiju (poslije 951), Bohemiju (poslije 1004) i Burgundiju (poslije 1032).
Termin „kralj Nijemaca” (lat. rex teutonicorum) prvi put je upotrijebljen za vrijeme pape Grgura VII tokom Borbe za investituru (kasni 11. vijek), možda kao polemičko sredstvo protiv cara Hajnriha IV.[2] U 12. vijeku, kako bi se istakao carski i transnacionalni karakter svog položaja, carevi su počeli da koriste titulu kralj Rimljana (lat. rex Romanorum) poslije svog izbora (kneževi izbornici, nekoliko njemačkih episkopa i plemića). Različita titulatura za Njemačku, Italiju i Burgundiju, koje su tradicionalno imali svoje sudove, zakone i kancelarije,[3] postepeno su izlazile iz upotrebe. Poslije Carske reforme i reforme naselja, njemački dio Svetog rimskog carstva podijeljen je na Carske okruge, što je efikasno odredilo Njemačku protiv carske Italije i Kraljevine Bohemije.[4] Ipak postoji relativno mali broj referenci o njemačkoj kraljevini i upotreba termina je bila određena.[5]
Kao srednjovekovna Engleska i srednjovekovna Francuska, srednjovekovna Nemačka se u visokom srednjem veku konsolidovala iz konglomerata manjih plemena, nacija ili država.[6] Termin rex teutonicorum („kralj Nemaca“) prvi put je ušao u upotrebu u Italiji oko 1000. godine.[7] Popularizovala ga je kancelarija pape Grgura VII tokom kontroverze o investituri (krajem 11. veka), možda kao polemičko sredstvo protiv cara Henrija IV.[8] U 12. veku, da bi naglasili carski i transnacionalni karakter svoje funkcije, carevi su počeli da koriste titulu rex Romanorum (kralj Rimljana) pri svom izboru.
Nadbiskup Majnca[9] je po službenoj dužnosti bio arhikancelar Nemačke, pošto su njegove kolege nadbiskup Kelna[10][11] i nadbiskup Trira bili, respektivno, nadkancelari Italije i Burgundije. Ove titule su nastavile da se koriste do kraja carstva, ali je zapravo postojala samo nemačka kancelarija.[12]
Različiti nazivi za Nemačku, Italiju i Burgundiju, koje su tradicionalno imale svoje sudove, zakone i kancelarije,[13] postepeno su izašle iz upotrebe kako je uticaj kralja/cara van Nemačke jenjavao i nemačko kraljevstvo se poistovećivalo sa Svetim rimskim carstvom.[5]
Zaleđina[uredi | uredi izvor]
Karolinška Istočna Franačka, 843–911[uredi | uredi izvor]
Tripartitna podela Karolinškog carstva izvršena Verdenskim ugovorom bila je vrlo rano osporena smrću cara Lotara I[14][15] 855. On je podelio svoje kraljevstvo Srednje Frankije između svoja tri sina, i odmah je najsevernija od tri divizije, Lotaringija, bila je sporna između kraljeva Istočne i Zapadne Frankije. Rat oko Lotaringije trajao je do 925. Lotar II od Lotaringije je umro 869. godine, a Mersenski ugovor iz 870. podelio je njegovo kraljevstvo između istočne i zapadne Frankije, ali su se zapadnofrancuski suvereni odrekli svog pripadajućeg dela Istočnoj Frankiji Uugovorom u Ribemontu 88. godine. Ribemont je odredio granicu između Francuske i Nemačke do četrnaestog veka. Lotaringijsko plemstvo je pokušalo da sačuva svoju nezavisnost od vladavine Istočne ili Zapadne Franačke menjajući vernost više puta nakon smrti kralja Luja Deteta 911. godine, ali je 925. godine Lotaringiju konačno ustupio Istočnoj Francuskoj Rudolf od Zapadne Francuske i nakon toga je formirano Vojvodstvo Lorena u okviru Istočnofrankijskog kraljevstva.
Luj Germanski je u to vreme bio poznat kao „Rex Germaniae” (kralj Nemačke), jer se njegov brat zvao kralj Galije. Ovo je trebalo da razlikuje različite delove teoretski jedinstvenog franačkog kraljevstva, mada nije poznato da li je to trebalo da znači nešto više.[16]
Sama Istočna Frankija je bila podeljena na tri dela nakon smrti Luja Nemačkog (875). Tradicionalno nazvanim „Saksonija“, „Bavarska“ i „Švabska“ (ili „Alemanija“), ovim kraljevstvima su u saradnji vladala tri sina Ludovika, a ponovo ih je ujedinio Karlo Debeli 882. Regionalne razlike su postojale između naroda različitih regiona kraljevstva, i svaki region su savremenici lako mogli opisati kao regnum, iako oni svakako nisu bili sopstvena kraljevstva. Zajednički germanski jezik i tradicija zajedničke vladavine koja datira iz 843. godine očuvali su političke veze između različitih vladara i sprečili da se kraljevstvo raspadne nakon smrti Karla Debelog. Nastojanja Luja Nemačkog da održi svoje kraljevstvo i da mu pruži snažnu kraljevsku vladu takođe je uveliko doprineo stvaranju istočnofranačke (tj. nemačke) države.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Gillingham (1991). str. 124, who also calls it „a single, indivisible political unit throughout the middle ages.” He uses „medieval Germany” to mean the tenth to fifteenth centuries for the purposes of his paper. Robinson 1979, str. 729
- ^ Robinson 1979, str. 729
- ^ Cristopher Cope, Phoenix Frustrated: the lost kingdom of Burgundy. str. 287
- ^ Bryce, str. 243
- ^ a b Scales 2012, str. 179
- ^ "a conglomerate, an assemblage of a number of once separate and independent... gentes [peoples] and regna [kingdoms]." Gillingham (1991), p. 124, who also calls it "a single, indivisible political unit throughout the middle ages." He uses "medieval Germany" to mean the tenth to fifteenth centuries for the purposes of his paper. Robinson 1979, str. 729
- ^ Müller-Mertens 1999, str. 265.
- ^ Robinson 1979
- ^ Albert. 2012. Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 01 September, 2012, from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/12669/Albert
- ^ List of Bishops and Archbishops of Cologne Archdiocese of Cologne (Erzbistum Köln)
- ^ List of Bishops and Archbishops of Cologne Cologne Cathedral (Kölner Dom)
- ^ Whaley, Germany and the Holy Roman Empire, pp. 20–22. The titles in Latin were sacri imperii per Italiam archicancellarius, sacri imperii per Germaniam archicancellarius and sacri imperii per Galliam et regnum Arelatense archicancellarius.
- ^ Cristopher Cope, Phoenix Frustrated: the lost kingdom of Burgundy, p. 287
- ^ Mayke de Jong. „The Penitential State. Authority and Atonement in the Ages of Louis the Pious (814-840) - 1. Louis the Pious - A boy who became a king”. Academia. Pristupljeno 25. 1. 2020.
- ^ Riche, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1342-4.
- ^ Wilson, Peter, Heart of Europe (2016), p. 256
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Riche, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1342-4.
- Scales, Len (2012). The Shaping of German Identity: Authority and Crisis, 1245—1414. Cambridge University Press. str. 179. ISBN 978-0-521-57333-7. Pristupljeno 3. 4. 2013.
- Arnold, Benjamin (1985). German Knighthood, 1050—1300. Oxford: Clarendon Press.
- Arnold, Benjamin (1991). Princes and Territories in Medieval Germany. Cambridge: Cambridge University Press.
- Arnold, Benjamin (1997). Medieval Germany, 500–1300: A Political Interpretation. Toronto: University of Toronto Press.
- Arnold, Benjamin (2004). Power and Property in Medieval Germany: Economic and Social Change, c. 900–1300. Oxford: Oxford University Press.
- Averkorn, Raphaela (2001). „The Process of Nationbuilding in Medieval Germany: A Brief Overview”. Ur.: Hálfdanarson, Gudmunður; Isaacs, Ann Katherine. Nations and Nationalities in Historical Perspective. University of Pisa.
- Barraclough, Geoffrey (1947). The Origins of Modern Germany (2nd izd.). Oxford: Basil Blackwell.
- Bernhardt, John W. (1993). Itinerant Kingship and Royal Monasteries in Early Medieval Germany, c. 936–1075. Cambridge: Cambridge University Press.
- Du Boulay, F. R. H. (1983). Germany in the Later Middle Ages. New York: St Martin's Press.
- Fuhrmann, Horst (1986). Germany in the High Middle Ages, c.1050–1200. Cambridge: Cambridge University Press.
- Fuhrmann, Horst (1994). „Quis Teutonicos constituit iudices nationum? The Trouble with Henry”. Speculum. 69 (2): 344—58. doi:10.2307/2865086.
- Gagliardo, John G. (1980). Reich and Nation: The Holy Roman Empire as Idea and Reality, 1763—1806. University of Indiana Press.
- Gillingham, John (1971). The Kingdom of Germany in the High Middle Ages (900–1200). Historical Association Pamphlets, General Series, No. 77. London: Historical Association.
- Gillingham, John (1991). „Elective Kingship and the Unity of Medieval Germany”. German History. 9 (2): 124—35. doi:10.1177/026635549100900202.
- Hampe, Karl (1973). Germany under the Salian and Hohenstaufen Emperors. Totowa, NJ: Rowman and Littlefield.
- Haverkamp, Alfred (1992). Medieval Germany, 1056—1273 (2nd izd.). Oxford: Oxford University Press.
- Heer, Friedrich (1968). The Holy Roman Empire. New York: Frederick A. Praeger.
- Leyser, Karl J. (1979). Rule and Conflict in an Early Medieval Society: Ottonian Saxony. London: Arnold.
- Lyon, Jonathan R. (2013). Princely Brothers and Sisters: The Sibling Bond in German Politics, 1100—1250. Ithaca: Cornell University Press.
- Mitchell, Otis C. (1985). Two German Crowns: Monarchy and Empire in Medieval Germany. Lima, OH: Wyndham Hall Press.
- Reuter, Timothy (1991). Germany in the Early Middle Ages, c. 800–1056. London: Longman.
- Reynolds, Susan (1997). Kingdoms and Communities in Western Europe, 900–1300 (2nd izd.). Oxford: Oxford University Press.
- Robinson, Ian S. (1979). „Pope Gregory VII, the Princes and the Pactum, 1077—1080”. The English Historical Review. 94 (373): 721—56. doi:10.1093/ehr/xciv.ccclxxiii.721.
- Robinson, Ian S. (2000). Henry IV of Germany. New York: Cambridge University Press.
- Thompson, James Westfall (1928). Feudal Germany. 2 vols. New York: Frederick Ungar Publishing.
- Whaley, Joachim (2012). Germany and the Holy Roman Empire. 2 vols. Oxford: Oxford University Press.
- Wilson, Peter (2016). Heart of Europe: A History of the Holy Roman Empire. Cambridge, MA: Belknap Press.
- Bachrach, B.S.; Bachrach, D. (2007). „Saxon military revolution, 912-973?: Myth and reality”. Early Medieval Europe. 15 (2): 186—222. S2CID 162052320. doi:10.1111/j.1468-0254.2007.00203.x.
- Bernard Bachrach and David Bachrach (2012). „Early Saxon Frontier Warfare: Henry I, Otto I, and Carolingian Military Institutions”. Journal of Medieval Military History. 10: 17—60.
- Bachrach, David (2009). „Exercise of royal power in early medieval Europe: The case of Otto the Great 936-73”. Early Medieval Europe. 17 (4): 389—419. S2CID 161175755. doi:10.1111/j.1468-0254.2009.00283.x.
- Bachrach, D. S. (2010). „The Written Word in Carolingian-Style Fiscal Administration under King Henry I, 919-936”. German History. 28 (4): 399—423. doi:10.1093/gerhis/ghq108.
- Bernhardt, John W. (1993). Itinerant Kingship and Royal Monasteries in Early Medieval Germany, c.936–1075. ISBN 9780521394895. doi:10.1017/CBO9780511562372.
- Jim Bradbury (2007). The Capetians: Kings of France, 987–1328. London: Hambledon Continuum.
- Goldberg, Eric J. (1999). „"More Devoted to the Equipment of Battle Than the Splendor of Banquets": Frontier Kingship, Military Ritual, and Early Knighthood at the Court of Louis the German”. Viator. 30: 41—78. doi:10.1484/J.VIATOR.2.300829.
- Eric J. Goldberg (2006). Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817–876. Ithaca and London: Cornell University Press.
- Eckhard Müller-Mertens. "The Ottonians as Kings and Emperors". Timothy Reuter, ed. The New Cambridge Medieval History. Volume II: c.900–c.1024. Cambridge: Cambridge University Press. 1999.
- Timothy Reuter. "The Medieval German Sonderweg? The Empire and its Rulers in the Highe Middle Ages". In Kings nd Kingship in Medieval Europe, ed. Anne J. Duggan (London: 1993), 179–211.
- Timothy Reuter. "The Ottonian and Carolingian Tradition". In Medieval Polities and Modern Mentalities, ed. Janet L. Nelson. . Cambridge: Cambridge University Press. 2006. pp. 268–83..
- Susan Reynolds (1997). Kingdoms and Communities in Western Europe, 900–1300. Oxford: Clarendon.
- Len Scales (2012). The Shaping of German Identity: Authority and Crisis, 1245–1414. Cambridge: Cambridge University Press.
- Walter Ullmann (1969). The Carolingian Renaissance and the Idea of Kingship. London: Methuen.
- Karl Ferdinand Werner (1970). „Les nations et le sentiment national dans l'Europe médiévale”. Revue Historique. 244 (2): 285—304.