Pavle II Carigradski

Pavle II Carigradski (;grč. Παυλος; preminuo 27. decembra 653.) je bio carigradski patrijarh u periodu od 1. oktobra 641. do svoje smrti.

Preuzeo je regentstvo za vizantijskog cara Konstansa II nakon krize sukcesije 641. Stefan iz Klipeje (danas Kelibija, u Tiniziji) izgleda da je služio kao sekretar/pisar carigradskog patrijarha Pavla II (641-653.)

Borio se protiv monotelita. Godine 646. ga je nasledio Petar Carigradski.

Pavle II je izabran za patrijarha nakon dolaska cara Konstansa II na tron, koji je nasledio cara Iraklija, i neposredno pre pontifikata pape Teodora I. Pavle je postao patrijarh u vreme kada je monofizitstvo treslo Carigradsku crkvu. Najpre se izjasnio o svojoj privrženosti pravoslavnoj hristologiji, a zatim (646–647) prihvatio kompromisni stav monotelitizma koji su izneli njegovi prethodnici, patrijarsi Sergije i Pir. On je 648. svojim autoritetom podržao Konstansov dekret, koji je jednostavno zabranio svaku dalju diskusiju o hristološkom pitanju. Zatim je 649. godine, zajedno sa Sergijem i Pirom, ekskomuniciran i anatemisan od strane Lateranskog sabora koji je sazvao papa Martin I. Ova akcija, zajedno sa činjenicom da je Martinovo uzdizanje izvršeno bez carske sankcije, rezultiralo je carevim hapšenjem pape Martina i progona u Herson 653. godine sve do Pavlove smrti. Carski pokušaji da se reši monofizitska jeres, bilo kompromisom ili prisilnim ćutanjem, izgubili su svoju hitnost do kraja Pavlovog mandata; do tog vremena arapska osvajanja su zahvatila najjače monofizitske provincije Vizantijskog carstva. Monotelitski kompromis odbacila je i sama Vizantijska crkva na Šestom vaseljenskom saboru (680–681), koji je Pavlovo učenje, između ostalih, proglasio jeretičkim.