Saobraćaj u Južnom Sudanu

Saobraćaj u Južnom Sudanu veoma je slabo razvijen što je direktna posledica dugog Prvog i Drugog sudanskog građanskog rata, koji je vođen na tim prostorima. Infrastruktura je zaostala, većim delom uništena i oštećena. Od 2005. godine Vlada tadašnjeg Autonomnog regiona Južni Sudan, radi na brojnim projektima obnove i razvoja saobraćajnih veza u državi, među kojima je izgradnja puteva, osavremenjavanje aerodroma i izgradnja železnice. Dodatna otežavajuća okolnost su specifični klimatski uslovi ovog podneblja. Najveći deo zemlje leži u subekvatorijalnom pojasu koji se odlikuje smenom kišnim i sušnih perioda. U razdoblju maj-oktobar dobar deo puteva u Južnom sudanu je poplavljen, nedostupan i neupotrebljiv.

Drumski saobraćaj[uredi | uredi izvor]

Južni Sudan ima ukupno oko 3.250 kilometara puteva koji su najvećim delom neasfaltirani. U izgradnji i obnovi je još oko 3.000 kilometara puteva. Glavni grad Džuba nema niti jedan asfaltiran auto-put koji vodi ka susednim državama. Najgušću mrežu puteva imaju Centralna Ekvatorija (721 km) i Zapadni Bahr el Gazal (668 km). Najvažnije saobraćajnice koje povezuju veće gradove su:

A43 (granica sa severnim Sudanom — Avejl — Vav — Tondž — Rumbek - Mundri - Džuba - Nimule - granica sa Ugandom)
A44 (Džuba — Jej — Maridi — Jambjo — Tumbura — Vav)
B58 (Džuba — Bentiju — granica sa severnim Sudanom)
B38 (Vav — Kvajok — Gogrijal — granica sa severnim Sudanom)
B41 (Vav — Raga — granica sa severnim Sudanom)

Železnički saobraćaj[uredi | uredi izvor]

U Južnom Sudanu postoji svega 248 kilometara železničke pruge uskog koloseka i to na severozapadu zemlje. Ona povezuje grad Vav sa Avejlom i dalje ka granici prema severnom Sudanu do Kartuma. Izgrađena je u period 1959-62. godina, ali je tokom rata ozbiljno oštećena. Potpuna rekonstrukcija i obnova završena je 2010. uz pomoć UN-a. Pruga je nelektrifikovana. U planu je izgradnja železnice od glavnog grada Džube do Vava i na jug preko Torit i Kapoete prema Ugandi i Keniji. Projekat je procenjen na oko dve milijarde dolara.

Vodeni saobraćaj[uredi | uredi izvor]

Južni Sudan nema izlaz na more, pa stoga nema većih luka i pristaništa. Jezerski saobraćaj nije moguć zbog malih površina i dubina basena. Najveće reke su Bahr el Džabal i Beli Nil, a plovne su samo na nekim delovima. Jedan deo Bahr el Gazala takođe je moguće koristiti za saobraćaj. Najveće rečne luke u Južnom Sudanu su Džuba, Bor (Bahr el Džabal), zatim Bentiju (Bahr el Gazal) i Malakal (Beli Nil).

Vazdušni saobraćaj[uredi | uredi izvor]

U Južnom Sudanu postoji 24 aerodroma^[1]. Od ukupnog broja samo tri su sa asfaltiranim pistama i imaju međunarodni status. Aerodrom Džuba (IATA:JUB) je najveća i glavna vazdušna luka, preko koje se održavaju veze sa Ugandom, Kenijom, Egiptom i Sudanom. Slede Aerodrom Malakal (IATA:MAK) sa redovnim linijama ka Adis Abebi i Kartumu i Aerodrom Vav (IATA:WUU) odakle avioni lete ka Kartumu.

Osim pomenutih, značajni aerodromi nalaze se u blizini Nimulea, Akoboa, Rumbeka, Torita i drugih većih gradova, ali njihove piste su uglavnom zemljane. Nacionalna avio-kompanija je Sadern Sudan erlajns sa sedištem u Džubi, a osim nje usluge avio-prevoza nudi i Fider erlajns.