Filip Grabovac
| Filip Grabovac | |
|---|---|
 Spomenik Filipu Grabovcu u Splitu, u dvorištu samostana Gospe od zdravlja. | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | oko 1697. |
| Mesto rođenja | Podosoje,  Hrvatska pod Habzburzima |
| Datum smrti | 13. februar 1749. (51/52 god.) |
| Mesto smrti | Venecija,  Mletačka republika |
| Književni rad | |
| Najvažnija dela | Cvit razgovora |
Filip Grabovac (Podosoje kod Vrlike 1697 — samostan San Spirito kod Venecije, 13. februar 1749) je hrvatski prosvetiteljski književnik.[1][2]
Život[uredi | uredi izvor]
Prvo obrazovanje je stekao kod lokalnog župnika u Vrlici i u visovačkom samostanu, a 1718. je u Zaostrogu pristupio franjevačkom redu. Studirao je teologiju i filozofiju u Italiji i položio ispite za lektora i propovednika. Godine 1726. je rukopoložen za sveštenika, a 1729. je postavljen za kapelana hrvatskih konjaničkih četa u službi Mletačke republike i na toj službi ostao do 1747.[1]Stanovao je u Veroni i uživao veliki ugled, ali je često, sa svojim vojnicima, putovao po mletačkim teritorijama u severnoj Italiji. Ta naporna i česta putovanja, na konju, po svakakvom vremenu uticalo je i na njegovo zdravlje, a dva puta je oboleo i od kuge. U dva navrata je došao u sukob sa tadašnjim hrvatskim vojvodama i vojnicima koje je kritikovao zbog pomodarstva i odnarođivanja. Prvi put pesmom Od kolunela Antuna Kumbata iz 1729, nakon čijeg je objavljivanja kratko bio izbačen iz službe. Drugi put kada je u svom glavnom delu Cvit razgovora naroda i jezika iliričkoga aliti arvackoga iz 1747.[2]ponovo i još žešće kritikovao hrvatske velikaše. Uvređeni, oni su ga optužili pred mletačkim vlastima za vređanje vojnika i izdaju Republike. Uhapšen je u Veroni i utamničen u zloglasnoj venecijanskoj tamnici Sotto i piombi. Za vreme suđenja se i razboleo, pa je premešten u samostan na ostrvu San Spirito, kraj Venecije, gde je i umro.
Cvit razgovora...[uredi | uredi izvor]
Ovu knjigu Grabovac je izdao u Veneciji, u 700 primeraka. Napisana je u osmeračkim i deseteračkim stihovima i u prozi i podeljena na dva dela. U prvom delu akcenat je na duhovnim motivima, a u drugom delu na svetovnim. Ovakva forma i sadržina govore o neujedinstvenosti stvaralačkog postupka i nepostojanja jednog poetskog načela. Knjiga ima formu zbornika u kojoj su sadržane razne vrste tekstova: duhovni, pučki, prosvetiteljsko-didaktični tekstovi, hronike i izvorne rodoljubive pesme.
Oslanjajući se na tradiciju u obradi duhovnih motiva Grabovac je stvorio čvrst i zaokružen teocentrični svet. Govori prevashodno o Bogu, duši, vrlinama, zlu, grehu i smrti. Sa tri pučkoknjiževna teksta Grabovac udovoljava ukusu i potrebama slabije obrazovanih čitalaca koristeći se zanimljivim temama i lakom versifikacijom. Sličan je slučaj i sa prosvetiteljsko-didaktičnim tekstovima u kojima pisac daje moralne pouke primerima iz svakodnevnog života, bliskim širim slojevima naroda. U hroničarskim delovima Grabovac daje obimnu građu iz svetske istorije, istorije crkve i naroda s kojima su Hrvati bili povezani. Jako su izraženi i rodoljubivi motivi u kojima se govori o teškom položaju Hrvata u Mletačkoj republici.
Iako je nastavljao tradiciju dotadašnjih prosvetiteljskih pisaca Grabovac je svojim delom doneo i dosta toga novog. On je svetovne elemente tematizirao, odvojio ih u posebne celine. Žestoko je napao praznoverje i veličao snagu razuma. Nastavio je štokavizaciju hrvatskog jezika i stvarao sopstvene, nove kovanice, bogateći na taj način jezički fond. Rekavši istinu o položaju svojih sunarodnika pod Mlecima, ali i o manama istih tih sunarodnika, on je u hrvatsku književnost uneo sveži dah aktuelnosti i duh rodoljublja i nacionalne osvešćenosti. Tim svojim postupcima Grabovac je najavio predromantičarska strujanja i hrvatski narodni preporod koji će se javiti u prvoj polovini 19. veka.
Što se tiče književno-umetničkih vrednosti ovo delo nije vrhunsko. U njemu ima dosta banalnih rima, malo lepih pesničkih, originalnih slika i poređenja, a misli su često, zbog potreba stiha, nejasne i teško razumljive. Ipak, u tome i nije osnovna vrednost ovog dela, već u smelim, otvorenim rodoljubivim idejama koje Grabovac iznosi bez uvijanja, direktno u lice mletačkim vlastima i svojim sunarodnicima. Za razliku od njega, Andrija Kačić će kasnije, sledeći Grabovčeve misli, biti mnogo oprezniji u pogledu kritike Mletaka i Hrvata, a napisaće i delo veće umetničke vrednosti.
Mletačke vlasti naredile su spaljivanje Grabovčeve knjige i preostalo je svega 6 primeraka, samo dva cela, od prvobitnih 700.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Grabovac, Filip”. enciklopedija.hr. Pristupljeno 27. 1. 2022.
- ^ a b Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 221—222.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Hrvatska književnost neoklasicizma i romantizma (sveučilišni priručnik), dr Ivan Bošković, Split, 2007.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
