Zoran Žujović
| zoran žujović | ||||
|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | ||||
| Datum rođenja | 23. april 1924. | |||
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina SHS | |||
| Datum smrti | 23. jul 1988. (64 god.) | |||
| Mesto smrti | Pula, SR Hrvatska, SFR Jugoslavija | |||
| Profesija | novinar | |||
| Delovanje | ||||
| Član KPJ od | 1942. | |||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije 1941 — 1945. | |||
| Čin | kapetan u rezervi | |||
| Odlikovanja |
| |||
Zoran Žujović (Beograd, 23. april 1924 — Pula, 23. jul 1988) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i novinar Politike.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 23. aprila 1924. u Beogradu. Sin je komunističkog revolucionara Sretena Žujovića i njegove supruge Lepe. Zbog svog političkog angažovanja, njegov otac je bio progonjen od vlasti Kraljevine Jugoslavije, pa je usled toga često bio odsutan, a 1933. je otišao emigraciju, iz koje se vratio nakon par godina. Tako da je Zoran je najveći deo detinjstva proveo samo sa majkom.[1]
Osnovnu školu je završio u Beogradu, a još u nižim razredima Šeste muške gimnazije, sa svega 14 godina, postao je 1938. član Saveza komunističke omladine (SKOJ). Dva puta je bio hapšen od policije — prvi put 1939. prilikom jednog izleta komunističke omladine u Košutnjaku, koji je policija rasturila, a drugi put jula 1940. prilikom dočeka prvog sovjetskog ambasadora Plotnikova u Beogradu.[1][2]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. bio je aktivan u pokretu otpora u okupiranom Beogradu, a kasnije je otišao u partizane. Njegov otac je najpre bio komandant Glavnog štaba NOP odreda Srbije, a potom član Vrhovnog štaba NOV i POJ. Tokom rata je počeo da sarađuje u partizanskoj štampi, a od oktobra 1942. do februara 1943. bio je član redakcije lista Borba, koji je štampan na oslobođenoj teritoriji. Potom je bio urednik lista Omladinska borba, koji je bio organ Centralnog komiteta SKOJ. Izvesno vreme tokom boravka Vrhovnog štaba u Bosanskoj krajini, bio je član Oblasnog komiteta SKOJ. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljen je 1942. godine. [1][2]
Nakon završetka rata, u Beogradu je završio dva razreda gimnazije i položio veliku maturu. Uporedo je bio aktivan u omladinskim organizacijama — Savezu komunističke omladine Jugoslavije i Ujedinjenom savezu antifašističke omladine Jugoslavije (USAOJ). Potom je otišao u Moskvu na studije atomske fizike, koje je prekinuo 1948, zbog donošenja Rezolucije Informbiroa i početka političkog sukoba između KP Jugoslavije i Svesavezne komunističke partije (boljševika). Nije se slagao sa Rezolucijom i odlučio je da napusti Sovjetski Savez i vrati se u Jugoslaviju. U Beogradu je završio Institut društvenih nauka.[1][2]
Na početku sukoba između CK KPJ i CK SKP(b), aprila 1948, njegov otac Sreten, koji je bio ministar finansija i član CK KPJ, podržao je stavove iznete u pismima Staljina i Molotova, zbog čega je bio uhapšen i zajedno sa Andrijom Hebrangom izveden pred partijsku komisiju. Nakon dve i po godine provedene u zatvoru, novembra 1950. dao izjavu CK KPJ o svojim zabludama, nakon čega je pušten na slobodu.[3]
Nakon povratka iz Moskve, Zoran se ponovo vratio novinarstvu i radu u omladinskim organizacijama. Od 1948. do 1951. bio je član redakcije časopisa Mladost, nakon čega je 1951. postao profesionalni novinar lista Politika. Bio je dopisnik iz većeg broja zemalja Evrope, Azije i Afrike, a bio je dugogodišnji dopisnik iz Pariza i Moskve. Objavio je nekoliko brošura.[1][2]
Više puta je bio biran za člana Uprave Udruženja novinara Srbije (UNS), a bio je i član Predsedništva Saveza novinara Jugoslavije (SNJ). Godine 1955. dobio je nagradu Udruženja novinara Srbije. Imao je čin rezervnog kapetana JNA.[1][2] Kao član rukovodstva USAO Srbije, marta 1945. učestvovao je u formiranju Sportskog društva „Crvena zvezda” i zajedno sa Slobodanom Ćosićem bio njegov kum (Ćosić je predložio naziv Zvezda, a Žujović dodao Crvena).[4]
Umro je 23. jula 1988. u Puli. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden zasluga za narod drugog reda i Orden za hrabrost.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e Ko je ko 1957, str. 808.
- ^ a b v g d Ko je ko 1970, str. 1206.
- ^ Ko je ko 1970, str. 1205.
- ^ „Osnivanje Crvene zvezde i Partizana”. novosti.rs. 22. 05. 2017.
