Ivo Herenčić
 | Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Ivo Herenčić (Bjelovar, 28. februar 1910. — Buenos Ajres, 8. decembar 1978.) bio je ustaški pukovnik i general Hrvatskih oružanih snaga.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Ivo Herenčić je rođen 28. februara 1910. u Bjelovaru, u tadašnjoj Kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji.[a] Srednju školu je završio u Zagrebu, gdje kasnije upisuje Ekonomsko-komercijalnu visoku školu (današnji Ekonomski fakultet). Od 1930. do 1931. pohađao je Školu za rezervne oficire u Sarajevu. Tridsetih godina bio je jedna od ličnih tjelohranitelja Vlatka Mačeka.
Iz države emigrira 1933, u septembru pristupa u ustaški logor Borgo Val di Taro u Italiji. U Klagenfurt, gdje je vodio ustaški punk, dovodi Petra Oreba, izvođača neuspješnog atentata na kralja Aleksandra I Karađorđevića u Zagrebu u decembru 1933. Kada je policija otkrila ko je atentator i uhapsila Oreba, Herenčić je sa lažnim pasošem pobjegao u Austriju, zatim u Italiju, gdje je ostao sve do Aprilskog rata i osnivanja Nezavisne Države Hrvatske.
U emigraciji je pripadao Đovanijevoj (Babićevoj) grupi, a od uspostavljanja NDH tzv. rasovima. Bio je član Glavnog ustaškog stana, čovjek od velikog povjerenja Ante Pavelića. Od dolaska u NDH nalazio se na raznim dužnostima, među kojima su ustaški povjerenik u Ravnateljstvu za javni red i sigurnost, upravnik Zagrebačkog kotara, nadzornik Ustaške nadzorne službe. U novembru je dobio čin ustaškog majora (bojnika), a ubrzo i potpukovnika (dopukovnika). Nakon oporavka od ranjavanja postaje zapovjednik Saobraćajnih brigada Ustaške vojnice, a zatim ustaški povjerenik za snabdijevanje i prehranu.
Zbog umiješanosti u pokušaj atentata na generala Ivana Prpića u avgustu 1943. kratkotrajno je emigrirao u Mađarsku, zajedno sa Viktorom Tomićem. U Zagreb se vraća na ljeto 1944. i Ante Štitić ga uključuje u „razotkrivanje” pokušaja puča Lorković—Vokić. Od septembra 1944. bio je na čelu Stožera Ustaške vojnice, a u decembru dobija čin ustaškog pukovnika.
Tokom reorganizacije Hrvatskih oružanih snaga (nastale spajanje Domobranstva i Ustaške vojnice) postavljen je dužnost zapovjednika 5. korpusa (zbora) sa sjedištem u Karlovcu, koji je zapravo bio zadnja linija odbrane NDH (tzv. Zvonimirova linija). General HOS-a postaje u decembru 1944, a nedugo zatim ženi Veru Javor, Pavelićevu sekretaricu. Tokom povlačenja HOS-a, Herenčić je u Blajburškom dvorcu, kao najstariji oficir, predvodio vojno izaslanstvo koje je pregovaralo o uslovima predaje britanskim vojnim vlastima. Pregovori su bili neuspješni, a Herenčić se uspio probiti iz okruženja. Bježi u Rim, a zatim u Argentinu. Preminuo je 8. decembra 1978. u Buenos Ajresu.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Kraljevina Hrvatska i Slavonija bila je dio ugarskih zemalja Austrougarske monarhije.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Dizdar, Zdravko; Grčić, Marko; Ravlić, Slaven; Stuparić, Darko (1997). Tko je tko u NDH: Hrvatska 1941.-1945 (na jeziku: hrvatski). Minerva. str. 155—156. ISBN 9789536377039. Pristupljeno 21. 1. 2019.
