Портал:Narodnooslobodilačka borba/Ličnosti/Srbija-zapadna
Na ovoj stranici nalaze se biografije ličnosti vezanih za Narodnooslobodilački pokret u Zapadnoj Srbiji, o kojima nije sakupljeno dovoljno podataka da bi bili napisani samostalni članci ili neke od ovih ličnosti nisu relevantne za opštu enciklopediju, već se samo spominju u okviru članka o Hronologiji revolucionarnog radničkog pokreta, Komunističke partije Jugoslavije i Narodnooslobodilačke borbe ili u člancima o istaknutim ličnostima radničkog pokreta i Narodnooslobodilačke borbe i narodnim herojima.
Brana Aksentijević[uredi izvor]
| Lični podaci | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1913. |
| Mesto rođenja | Grabovac, kod Obrenovca,  Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | novembar 1941. |
| Mesto smrti |  Srbija |
Branimir Brana Aksentijević (1913—1941) učitelj i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.[1][2]
Rođen je 1913. godine u selu Grabovac, kod Obrenovca. Poticao je iz učiteljske porodice. Završio je Učiteljsku školu i kao učitelj je službovao u selu Rogača, kod Sopota.
Bio je član Učiteljskog udruženja, kojim je rukovodio komunista Mića Marković. Godine 1939. je postao član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Zajedno sa suprugom Leposavom Lepom Aksentijevićem, politički je delovao na terenu Kosmajskog sreza.
Posle okupacije Jugoslavije, 1941. godine, ukuljčio se u Narodnooslobodilački pokret (NOP). Jula 1941. godine stupio je u Kosmajsko-posavski partizanski odred, gde se nalazio na dužnosti političkog komesara Druge posavske čete. Krajem jula je prešao u Posavski partizanski odred, u kome je bio u Prvom bataljonu.
Poginuo je krajem novembra 1941. godine, kao politički komesar čete pri Vrhovnom štabu NOP odreda Jugoslavije.
Njegova supruga Lepa je bila članica Sreskog komiteta KPJ za Kosmaj i sve do kraja 1941. godine je delovala na Kosmaju. Njegov rođeni brat Vlada Aksentijević, bio je sekretar Sreskog komiteta KPJ za Obrenovac i obešen je 27. marta 1942. godine, a posle rata je bio proglašen za narodnog heroja.
Buda Davidović[uredi izvor]
Budimir Buda Davidović (1919—1942) revolucionar.
Rođen je 1919. u selu Stubline, kod Obrenovca. Član Saveza komunističke omladine i Komunističke partije, bio je od pre rata. U januaru 1942, po zadatku Komunističke partije, bio je određen da se sa Vladom Aksentijevićem vrati u Posavinu i da rukovodi Okružnim komitetom SKOJ-a. Usled izdaje je uhvaćen, osuđen na smrt i zajedno sa Aksentijević, javno obešen u Obrenovcu 27. marta 1942. godine.
Njegovo ime je od 1985. do 2004. nosila Tehnička škola Obrenovac.
Ljubinka Đurđević Buba[uredi izvor]
| Lični podaci | |
|---|---|
| Datum rođenja | 29. septembar 1909. |
| Mesto rođenja | Čačak, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 2. februar 1942. (32 god.) |
| Mesto smrti | Foča,  Nezavisna Država Hrvatska |
Ljubinka Đurđević Buba (1909—1942) arhitekta i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.[3][4]
Rođena je 29. septembra 1909. godine u Čačku. Bila je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1940. godine.
Nakon dolaska Josipa Broza Tita u okupirani Beograd, maja 1941. godine, on je krajem istog meseca odseo u kući njene sestre Vere Nenadović na Dedinju. Ljubinka je tada postala jedan od specijalnih kurira Politbiroa CK KPJ. Preko Bube i Davorjanke Paunović Zdenke, Tito je održavao vezu sa ostalim kurirskim punktovima.
Ljubinka je prenosila Titove poruke, donosila mu poštu i materijale. Nakon Titovog prelaska na oslobođenu teritoriju, Buba je početkom oktobra 1941. godine napustila Beograd i prešla na slobodnu teritoriju Užičke republike. Radila je u Vrhovnom štabu NOP odreda Jugoslavije.
Iscrpeljena ratnim naporima, a posebno naporima Igmanskog marša, umrla je 2. februara 1942. godine u oslobođenoj Foči, gde je i sahranjena.
Pored Ljubinke u Narodnooslobodilačkoj borbi su učestvovali i drugi članovi njene porodice. Njena sestra Vera Nenadović i braća Predrag Gaga Đurđević i Miodrag Đurđević Midža bili su partizanski borci, dok su kao taoci u zatvoru Specijalne policije i logoru na Banjici bili zatvarani njihovi roditelji Tihomir i Stanojka, braća Petar i Slobodan i snaja Borjanka.
Andrija Đurović[uredi izvor]
Andrija Đurović (1916—1941) metalski radnik i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.[5]
Bio je metalski radnik u Užicu. Nakon oslobođenja Užica, septembra 1941. godine postao je politički komesar mesne partizanske milicije i komandant Radničkog bataljona, koji je formiran od užičkih radnika i nalazio se u sastavu Užičkog partizanskog odreda. Poginuo je u borbi na Kadinjači 29. novembra 1941. godine, kada je Radnički bataljon štitio evakuaciju iz Užica.
Olga Đurović[uredi izvor]
| Lični podaci | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1920. |
| Mesto rođenja | Užice,  Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 18. avgust 1941. (20/21 god.) |
| Mesto smrti | Drežnik, kod Užica, Srbija |
Olga Đurović (1920—1941) učiteljica i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.[6]
Rođena je 1920. godine u Užicu. Još kao učenica Učiteljske škole u Užicu priključila se revolucionarnom omladinskom pokretu. Potom je radila je kao učiteljica u Užicu.
Neposredno pred početak Drugog svetskog rata bila je rukovodilac dve omladinske grupe. U njenoj kući su se okupljali omladinci i tu se dobijala veza iz grada za odlazak u odred. Bila je član Okružnog komiteta SKOJ-a za Užice.
Bila je organizator sanitetskih kurseva, na kojima su omladinci sticali prva znanja iz prve pomoći. Bila je kurir Okružnog komiteta KPJ za Užice i često je odlazila iz Užica u partizanski odred, noseći u torbi bombe ili revolvere sakupljene za odred preko omladinske organizacije.
Zajedno sa instruktorom Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju Milanom Mijalkovićem krenula je 18. avgusta 1941. godine, kao njegov vodič na Drežničku gradinu, gde se tada nalazila Prva užička partizanska četa „Radoje Marić”. Ne znajući da je su četu opkolili Nemci i albanski žandarmi, oni su upali u vatru neprijateljskog streljačkog stroja i stradali.
Nakon oslobođenja Užica, 2. oktobra 1941. godine, zajedno sa ostalim poginulima na Drežničkoj gradini, sahranjena je na partizanskom groblju na Dovarju.
Reference[uredi izvor]
- ^ Dimitrijević 1972.
- ^ Bojić 1987.
- ^ Žene Srbije 1975.
- ^ Vujošević 1977.
- ^ Nepobeđeni 1965.
- ^ Žene Srbije 1975, str. 463.
Literatura[uredi izvor]
- Pali nepobeđeni 1944—1964. Beograd. 1965.
- Žene Srbije u Narodnooslobodilačkoj borbi. Beograd: Nolit. 1975.
- Dimitrijević, Dragoslav Beli (1972). Kosmaj u Narodnooslobodilačkoj borbi. Beograd: Četvrti juli.
- Vujošević, Ubavka (1977). Tito u Beogradu 1926—1944. Beograd: Muzej grada Beograda.
- Đuković, Isidor (1982). Druga šumadijska — 21. srpska udarna brigada. Beograd: Narodna knjiga.
- Bojić, Milosav (1987). Posavski partizanski odred. Beograd: Vojnoizdavački i novinski centar.
