Stojiljko Kajević
| Stojiljko Kajević | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Eparhija novogračaničko-srednjozapadnoamerička |
| Čin | protojerej |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1937. |
| Mesto rođenja | Banjani,  Kraljevina Jugoslavija |
Stojiljko N. Kajević (Banjani, 1937) je protojerej Srpske pravoslavne crkve, doktor filozofije, član Američkog filozofskog društva, Srpske narodne odbrane i osnivač nekadašnjeg Srpskog oslobodilačkog pokreta Otadžbina.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Mladost u Jugoslaviji[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1937. godine u selu Banjani u Skopskoj Crnoj Gori. Prema nekim izvorima, njegova porodica je poreklom iz plemena Vasojevića. Njegov otac je bio pripadnik Jugoslovenske vojske u Otadžbini, a majka Stoja je bila bogomoljka. Takođe, još nekoliko njegovih bliskih rođaka jesu bili pripadnici JVuO i branili su okolna sela od balističkih bandi, dok u samom kraju nije ni bilo partizana. Kao mlad bogoslov, služio je vojni rok u pešadiji Jugoslovenske narodne armije u Požarevcu. Često je bio saslušavan od agenata Kontraobaveštajne službe. Nuđeno mu je da bez prijemnog ispita upiše Vojnu akademiju u Beogradu, ukoliko se javno odrekne crkve.
Odmah po odsluženom dvogodišnjem vojnom roku, avgusta 1958. godine, upisuje Bogoslovski fakultet u Beogradu. Rukopoložen je u čin đakona, potom sveštenika i dobio je za parohijsku upravu čitavu Skopsku Crnu Goru, a prethodno se oženio. Priveden je na informativni razgovor zbog besede nakon jedne službe u kojoj je posredno kritikovao državni sistem.
Po završenim studijama, dobio je preporuku Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve za postdiplomske studije na Univerzitetu u Oksfordu. Nije se složio sa rođakom Mirkom Putićem da treba ostati i voditi borbu u zemlji, već odlazi za Beograd i u Bogorodičinoj crkvi Ružica na Beogradskoj tvrđavi se sreće sa dr Đurom Đurovićem, sekretarom Centralnog nacionalnog komiteta, koji ga savetuje da ipak ide u emigraciju. On ga je uputio na Andriju Andru Lončarića.
Emigracija[uredi | uredi izvor]
Uspeo je da krajem 1963. godine pređe granicu i ode u Trst, gde je neko vreme čekao rođenog brata. Kada je i on uspeo da emigrira, zajedno odlaze u Pariz. Tamo je upoznao Lončarića, ali i nekadašnje istaknute komandante Jugoslovenske vojske u Otadžbini poput komandanta Krajinskog korpusa i Osme grupe (jurišnih) korpusa generalštabnog pukovnika Velimira Piletića, kao i komandanta Mlavskog korpusa potpukovnika Simeona Sinišu Ocokoljića Pazarca, ali i predratne političare među kojima su bili knez Pavle Karađorđević i Dragiša Cvetković.[1] Tu se javio Pravoslavnom bogoslovskom institutu Svetog Sergija, gde počinje da povremeno vrši službu. Služeći ovde, naučio je ruski jezik.
Zatim odlazi za Njujork i odatle za Klivlend. Upoznaje vladiku Dionisija Milivojevića, koji mu kaže da je od Ocokoljića primio pismo u kojem pominje Kajevića[2]:
Vladiko, ovaj mladi sveštenik je neobičan čovek, hrabar i darovit govornik. Žao nam je što odlazi odavde.
— Vladika Dionisije
Na Veliku Gospojinu 28. avgusta 1968. godine, osnovao je Srpski oslobodilački pokret Otadžbina. Odlučeno je da u organizaciju neće primati nekadašnja vojna lica JNA ili članove Komunističke partije Jugoslavije, a prvi precedent je napravljen 1973. godine kada je primljen Nikola Kavaja.
Knjige[uredi | uredi izvor]
- Metafizika i iluzija slobode, 2006;
- Krug osvete i pravde, Princip pres, 2012;
- SOPO: Ovako je bilo, 2016;
- Narod, duhovnici i oni, 2016.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „EKSKLUZIVNA ISPOVEST, POP STOILJKO KAJEVIĆ: Srpski sveštenik koji je boreći se protiv komunista digao u vazduh 6 ambasada, 7 godina bio u zatvoru, gledao smrti u oči…”. Serbian Times. 12. jul 2019.
- ^ Dimitrijević, Vladimir. „Protojerej stavrofor dr Stoiljko N. Kajević, poslednji živi atentator na Tita, govori za „Geopolitiku“”. Geopolitika. Arhivirano iz originala 21. 01. 2022. g. Pristupljeno 29. 01. 2022.