Dejan Subotić
| Dejan Subotić | |
|---|---|
 Dejan Subotić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. maj 1852. |
| Mesto rođenja | Beč, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 1920. (67/68 god.) |
| Mesto smrti | Zagreb, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca |
| Vojna karijera | |
| Učešće u ratovima | Rusko-turski rat (1877—1878) Bokserski ustanak |
Dejan Subotić (rus. Деан Иванович Субботич; Beč, 7. maj 1852 — Zagreb, 1920) bio je ruski general srpskog porekla.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Mladost i školovanje[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Beču 7. maja po starom, odnosno 19. maja po novom kalendaru 1852. godine. Sin je Jovana Subotića istaknutog srpskog advokata, pesnika i političara.
Stekao je gimnazijsko obrazovanje u Austriji, a već 1867. godine stupio je u rusku službu. Po okončanju dvogodišnjeg školovanja u Konstantinovskoj artiljerijskoj školi dobio je čin poverenika i prekomandovan u gardu. Godine 1870. promovisan je u praporšika. Od 1871. do 1874. godine nalazio se na usavršavanju u Nikolajevskoj generalštabnoj akademiji. Potom je upućen u artiljerijsku brigadu Kavkaske grenadirske divizije velikog kneza Mihaila Nikolajeviča.[1]
Subotić je u čin poručnika unapređen 13. aprila 1875. godine. Sledeće godine odlazi u zaraćenu Srbiju, u štab Timočko-moravske vojske pod komandom generala Mihaila Černjajeva. Prema ruskim izvorima, učestvovao je u više bitaka sa Turcima, da bi 5. februara 1877. godine bio unapređen u čin kapetana.
U rano proleće 1877. godine, Subotić je prekomandovan u Kijevski vojni okrug. Zatim u septembru 1885. godine postaje načelnik štaba 15. pedšadijske divizije u Odesi, a od 6. marta 1889. do 11. januara 1893. godine ponovo se nalazi na dužnosti u Kavkaskoj grenadirskoj diviziji u Tiflisu.
Daleki istok[uredi | uredi izvor]
U martu 1894. godine, Subotić je unapređen u čin general-majora. Odmah je poslat na Daleki istok. Godine 1897. i 1898. nalazi se na dužnosti vojnog gubernatora Primorske oblasti. Unapređen je 12. avgusta 1900. godine u čin general-potpukovnika.
Godinu dana pre Subotićevog poslednjeg unapređenja, u Kini je izbio Bokserski ustanak. Nezadovoljni stranim uticajima u Kini, pobunjenici su započeli seriju napada na strance. U Pekingu i drugim gradovima na najsvirepiji način stradao je veliki broj stranaca i pokrštenih Kineza. Značajan deo železničke infrastrukture, koju je Rusija izgradila, bilo je razoreno ili oštećeno, a bilo je određenih ljudskih gubitaka. Za razliku od ostalih delova Kine, bokseri su u Mandžuriji napadali isključivo Ruse. U to vreme, Subotić je angažovan u Mandžuriji,[2] radi odbrane ruskog istočnog primorja od nemira uzrokovanih Bokserskim ustankom i pacifikaciji Mandžurije. Učestvovao je u „Kineskom pohodu” kao pomoćnik komandanta područja Kvantung i komanduje Južno-mandžurskim odredom. Subotić je komandovao u Mukdenskoj operaciji, nakon čega je taj grad vratio pod rusku kontrolu, a nastavio je sa dosta uspeha da predvodi ruske trupe.
Poslednje godine[uredi | uredi izvor]
Nakon „Kineskog pohoda”, Subotić je do 1902. godine službovao u Turkestanu, gde je komandovao 2. turkestanskim armijskim korpusom i bio načelnik Zakaspijske oblasti.[3] Tokom 1902. i 1903. godine bio je generalni gubernator Priamurske oblasti, komandant Priamurskog vojnog okruga i ukazni ataman tamošnjih kozačkih trupa. U isto vreme, 1903. godine, postaje član Vojnog saveta Ministarstva vojske.
Dve godine kasnije, komandovao je Turkestanskim vojnim okrugom, nalazio se na mestu generalnog gubernatora Turkestana. Godine 1906. bio je primoran da podnese ostavku u vojnoj službi zbog optužbi da je pristalica liberalizma.[4] Subotić je 1918. postao počasni konzul Kraljevine Srbije na Jalti. Preminuo je u Zagrebu 1920. godine, ubrzo nakon što je došao kao srpski imigrant iz sovjetske Rusije.[5]
Porodica[uredi | uredi izvor]
Otac mu je Jovan Subotić, poznati srpski doktor filozofije, advokat, pesnik i političar. Njegova majka je Savka Polit Desančić, koja je bila dobrotvor i jedna od prvih feministkinja na teritoriji Vojvodine, a ujak političar, novinar, književnik Mihailo Polit-Desančić. Imao je šestoro braće i sestara: Žarka, Vidu, Vericu, Vojislava, Branislava i Ozrena.[6] Žarko i Vida, umrli su kao deca. Brat mu je dr Vojislav Subotić, koji je bio vodeći srpski hirurg s kraja 19. - početka 20. veka, i jedan od osnivača Medicinskog fakulteta u Beogradu.[7]
Njegova supruga Olimpija Ivanovna (Berežnikova) isticala se dobrotvornim radom, pomagala je stanovništvu u kom je njen muž službovao.
Nagrade i odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Svetog Vladimira (1894)
- Orden Svetog Georgija (1900)
- Orden Takovskog krsta (1906)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Skice za istorijski portret Srbina koji je osvajao Daleki istok”. Pristupljeno 29. 10. 2018.
- ^ „Srbi u staroj Kini - zašto da ne?”. Nedeljnik. Pristupljeno 29. 10. 2018.[mrtva veza]
- ^ V. G. Яn. Golubыe dali Azii: putevыe zametki[mrtva veza]
- ^ «Otozvannый na dnяh turkestanskiй bыvšiй general-gubernator Subotič eщё pozornee Ussakovskogo zaigrыval s zabastovщikami, neredko otkrыto stanovяsь na ih storonu… Pora očistitь armiю ot raznыh Ussakovskih, Subotičeй i im podobnыh generalov.» Gazeta Sredneaziatskaя žiznь, 4.X.1906. № 215. Po V. Яnu (sm. istočniki)
- ^ Йovanovič M. Kak bratья s bratьяmi: Russkie bežencы na serbskoй zemle // Rodina. — 2001. — № 3.
- ^ „Novosti.rs; Prva predsednica Kola srpskih sestara”. Večernje novosti. Pristupljeno 29. 10. 2018.
- ^ „Savka Subotić; Srpska ženska književnost do 1915. godine”. Arhivirano iz originala 17. 09. 2018. g. Pristupljeno 29. 10. 2018.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- V. G. Яn. Golubыe dali Azii: putevыe zametki // Ogni na kurganah: Povesti, rasskazы, m: Sovetskiй pisatelь, 1985. — pp. 597—677. (jezik: ruski)
- Rossiйskaя imperatorskaя armiя. Kavkazskaя grenadёrskaя diviziя. (jezik: ruski)
| Normativna kontrola: Ljudi |
|---|
