Emilio Ognjenović
| Emilio Ognjenović | |
|---|---|
 Emilio Ognjenović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 25. januar 1923. |
| Mesto rođenja | Olavarija,  Argentina |
| Datum smrti | 29. januar 2011. (88 god.) |
| Mesto smrti | Mersedes, Argentina |
| Mersedesko-luhanski nadbiskup | |
| Redosled | 4. |
| Godine | 8. jun 1982. |
| Prethodnik | Luis Huan Tome |
| Naslednik | Ruben Hektor di Monte |
Emilio Ognjenović (šp. Emilio Ogñénovich; Olavarija, 25. januar 1923 — Mersedes, 29. januar 2011) argentinski je nadbiskup Mersedesko-luhanske nadbiskupije srpskog porekla.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rana mladost[uredi | uredi izvor]
Emilio Ognjenović je rođen 25. januara 1923. godine u mestu Olavarija koje se nalazi u provinciji Buenos Ajres. Bio je najstariji od petoro dece Simona Ognjenovića i Rose Gregov Vulešević. Simon je iz Crne Gore u Argentinu emigrirao 1920-21. godine, inače je poreklom iz Banjana. Otac njegove majke, Marije Petrović, je bio vojvoda Đuro Petrović Njegoš. Ubrzo po dolasku Simon se ženi Rosom, čiji je otac poreklom iz Hercegovine a majka iz Zadra. Po rođenju Emilio je kršten u ruskoj pravoslavnoj crkvi Svete Trojice u Buenos Ajresu, koja je podignuta na inicijativu srpskih iseljenika uz donaciju ruskog cara 1901. godine. Nakon poslednjeg porođaja, Rosa se teško razbolela, smatra se da je uzrok bio neka vrsta postporođajne infekcije. Zbog velike tuge za svojom suprugom, za čije spasenje nije bilo nikakve nade, Simon umire od srčanog udara svega nekoliko sati pre Rose. Brigu o deci preuzima Rosina majka, koja je bila poreklom iz Zadra od porodice Gregov. U godinama koje su sledile Emilio je stekao vaspitanje u skladu sa katoličkom tradicijom, i upravo je taj period najviše uticao na njegovu kasniju odluku da se posveti svešteničkom pozivu.
Biskup, nadbiskup i smrt[uredi | uredi izvor]
Postao je sveštenik 17. decembra 1949. godine, zaredio ga je tadašnji biskup Mersedesa Anunsijado Serafini. Imenovan je, od strane pape Jovana Pavla II, 1. oktobra 1979. godine za pomoćnog biskupa u Baija Blanci i titularnog biskupa Milibarke, a rukopoložen 18. novembra iste godine od strane nadbiskupa Baija Blanke Horhea Majera. U junu 1982. godine Ognjenović je izabran za biskupa Mersedesa. Imao je dobre odnose sa papom Jovanom Pavlom II što je uticalo da biskupija Mersedes bude 1997. godine uzdignuta u rang nadbiskupije, a on postane nadbiskup Mersedesko-luhanske nadbiskupije. Zbog starosti se povlači 7. marta 2000. godine. Živeo je neko vreme u kuriji u Buenos Ajresu, a potom u domu za penzionere sveštenike. Umro je 29. januara 2011. godine, u 88 godini života.[1]
Politička aktivnost[uredi | uredi izvor]
Ognjenović je bio pripadnik veoma konzervativne struje unutar katoličke crkve u Argentini, bio je poznat po svom zalaganju protiv abortusa i razvoda, kao i podršci onim političkim strujama čiji je program bio zasnovan na istom viđenju. On je predvodio 1987. godine povorku tokom koje je nošena Gospa iz Luhana na centralnom trgu ispred zgrade vlade u Buenos Ajresu, kojoj je tada prisustvovao i bivši argentinski predsednik Arturo Frondizi. Ona je bila organizovana kao protest protiv predloga zakona o razvodu braka koji je predložila vlada predsednika Raula Alfonsina. Zbog slabog odziva i nedovoljne podrške jednog dela crkve, najveći pokušaj protesta protiv donošenja ovog zakona nije uspeo. Ognjenović je tada odsutne biskupe optužio za izdaju.[2]
Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]
Kada je sveštenik Horhe Mario Bergoljo rukopoložen u pomoćnog biskupa Buenos Ajresa i titularnog biskupa Auke, 27. juna 1992. godine, od strane kardinala Antonija Kvarasina, nadbiskupa Buenos Ajresa, jedan od konsekratora je bio i Ognjenović. Kasnije je Bergoljo postao poglavar Katoličke crkve papa Franja.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Falleció monseñor Emilio Ogñenovich Arhivirano na sajtu Wayback Machine (9. jul 2015) lanacion.com.ar
- ^ Historia pública y privada de la Iglesia Católica Argentina Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. mart 2016) elortiba.org
- ^ BERGOGLIO, Jorge Mario Arhivirano na sajtu Wayback Machine (12. mart 2016) aica.org
