Istorijska drama

Istorijska drama (engl. history play), dramski žanr koji se izdvojio iz tragedije u periodu renesanse i doživeo vrhunac u stvaralaštvu Viljema Šekspira, krajem 16. i početkom 17. veka.^[1]^[2] Istim pojmom označavaju se i istorijski filmovi (engl. historical drama), koji obrađuju istorijske događaje i ličnosti, sa manje ili više umetničke slobode.^[3]^[4]

Karakteristike[uredi | uredi izvor]

U književnosti[uredi | uredi izvor]

Istorijska drama obrađuje istorijske ličnosti i događaje, tražeći u istorijskim događajima tragične ličnosti i dramatične zaplete. Nastala je u periodu renesanse i veliku popularnost doživela je zahvaljujući brojnim istorijskim dramama Viljema Šekspira. Pisane krajem 16. i početkom 17. veka, Šekspirove istorijske drame smeštene su u srednji vek i obrađuju najdramatičniji period engleske istorije - Stogodišnji rat i Ratove ruža. Najpoznatije Šekspirove istorijske drame, koje se hronološki nadovezuju jedna na drugu i obuhvataju englesku istoriju od 1398. do 1485. godine, jesu Ričard II, Henri IV (u dva dela), Henri V, Henri VI (u tri dela) i Ričard III. U periodu romantizma istorijske drame postale su veoma popularan žanr u vreme narastajućeg nacionalizma koji je zahvatio Evropu sredinom 19. veka. Popularni pisci istorijskih drama bili su Fridrih Šiler u Nemačkoj (drame Vilhelm Tel i Valenštajn), Aleksandar Puškin u Rusiji (drama Boris Godunov) i Laza Kostić (drama Pera Segedinac), Đura Jakšić (drama Jelisaveta, kneginja crnogorska) i Petar Petrović Njegoš (drama Lažni car Šćepan Mali) u srpskoj književnosti.^[1]^[2] Istorijske drame u srpskoj književnosti pisali su i Ljubomir Simović (Boj na Kosovu) i Miladin Ševarlić (Propast carstva srpskoga, Kosovo, Zmaj od Srbije i druge).

Na filmu[uredi | uredi izvor]

Prve istorijske drame na filmu snimljene su već početkom 20. veka (Ubistvo vojvode od Giza, Rađanje nacije, Oklopnjača Potemkin), a ostale su popularan žanr do danas. Neke od njih zasnovane su na pozorišnim istorijskim dramama (Henri Peti, Ričard Treći, Boj na Kosovu), neke na istorijskim romanima (Ajvanho, Kraljica Margo, Rat i mir, Kvo Vadis, Rat za vatru, Dorotej), a neke na istorijskim izvorima (Gladijator, Aleksandar, Timočka buna) ili epskoj poeziji (Hrabro srce, Troja, Banović Strahinja).^[3]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Izvori[uredi | uredi izvor]

^ ^a ^b VELIKA TEMATSKA ENCIKLOPEDIJA LAROUSSE. 2. Beograd: MONO I MANJANA. 2005. str. 1154. ISBN 86-7804-019-X.
^ ^a ^b SOLAR, MILIVOJ (2005). TEORIJA KNJIŽEVNOSTI. ZAGEB: ŠKOLSKA KNJIGA. str. 245. ISBN 953-0-50733-X.
^ ^a ^b VELIKA TEMATSKA ENCIKLOPEDIJA LAROUSSE. 2. Beograd: MONO I MANJANA. 2005. str. 1212. ISBN 86-7804-019-X.
^ „Zvonimir Lešić - Teorija Književnosti - [PDF Document]”. vdocuments.mx (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-12-10.

[:1-1] VELIKA TEMATSKA ENCIKLOPEDIJA LAROUSSE. 2. Beograd: MONO I MANJANA. 2005. str. 1154. ISBN 86-7804-019-X.

[:0-2] SOLAR, MILIVOJ (2005). TEORIJA KNJIŽEVNOSTI. ZAGEB: ŠKOLSKA KNJIGA. str. 245. ISBN 953-0-50733-X.

[:12-3] VELIKA TEMATSKA ENCIKLOPEDIJA LAROUSSE. 2. Beograd: MONO I MANJANA. 2005. str. 1212. ISBN 86-7804-019-X.

[4] „Zvonimir Lešić - Teorija Književnosti - [PDF Document]”. vdocuments.mx (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-12-10.

[1]

[2]

[3]

[4]