Rene Gajer

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Rene Gajer
Rene Gajer na bluz festivalu 2017. godine
Lični podaci
Puno imeRene Rebeka Gajer
Datum rođenja(1953-11-09)9. novembar 1953.
Mesto rođenjaMelburn, Australija
Datum smrti17. januar 2023.(2023-01-17) (69 god.)
Mesto smrtiDžilong, Australija
Zanimanje
Muzički rad
Aktivni period1970—2023.
Žanr
Ostalo
Veb-sajtreneegeyer.com.au

Rene Rebeka Gajer (engl. Renée Geyer; Melburn, 9. novembar 1953 — Džilong, 17. januar 2023) bila je australijska pevačica džez, soul i ritam i bluz muzike Doživela je veliki komercijalni uspeh kao sa albumom It's a Man's Man's World i pesama Heading in the Right Direction i Stares and Whispers sedamdesetih godina i pesmom Say I Love You osamdesetih godina.[1][2] Gajerova je međunarodno poštovan i tražen prateći vokal, a sarađivala je sa Stingom, Čaka Kanom, Toni Čilds, Džo Kokerom i mnogim drugim muzičarima.

Tokom karijere objavila je petnaest studijskih, četiri uživo, jedan saundtrek i četiri kompilacijska albuma.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rene Rebeka Gajer rođena je 9. novembra 1953. godine u Melburnu kao najmlađe od troje dece, od oca Edvarda koji je mađarsko-jevejskog porekla i majke slovačko—jevrejskkog porekla koja je preživela Holokaust.[3][4][5][4][6] Kada je bila mlada, zajedno sa porodicom preselila se u Sidnej, gde su njeni roditelji bili menadžeri hotela za migrante.[7][6] Rene je sebe opisala kao problematično dete, a roditelji su je smatrali nesmotrenom.[6] Pohađala je nekoliko škola, a izbačena je iz privatne škole zbog krađe.[6] Njen prvi posao bio je na mestu recepcionarke u Australijskom pravnom društvu.[7]

Godine 2000. objavila je autobiografiju pod nazivom „Ispovesti teške žene“ (engl. Confessions of a Difficult Woman), koju je napisala zajedno sa muzičkim novinarom Edom Nimervolom.[8] U svojoj knjizi otvoreno je pisali o zavisnosti od droga, seksualnom životu i muzičkoj karijeri.[9] Opisala je sebe kao belkinju, mađarsku Jevrejku iz Australije, koja zvuči kao šezdesetpetogodišnji crnac iz Alabame.[10][7][11]

Provela je više od deset godina u Sjedinjenim Američkim Državama, ali tamo nije postigla veliki komercijalni uspeh.[12] Vratila se u Australiju sredinom devedesetih godina i objavila album koji je doživeo komercijalni upeh.[13] Rok istoričar Ijan Makfarlan opisao je muziku Gajer kao bogatu, strasnu, ljupku i „za dušu”.[14][15][16][12] Muzika koju stvara mešavina je džez, soul i ritam i bluz žanra.[3][17][18]

Dana 14. jula 2005. godine uvršena je na Zid slavnih Australije.[11]

Muzička karijera[uredi | uredi izvor]

1970—1973: Početak karijere[uredi | uredi izvor]

Kada je imala šesnaest godina, dok je još pohađala Sidnejsku srednju školu, Gajerovima je počela da peva sa džez i bluz bendom Dry Red.[7][3].[19] Na audiciji za ulazak u bend otpevala je pesmu To Love Somebody muzičke grupe Bi Džiz.[6] Ubrzo je napustila bend Dry Red kako bi se oprobala u drugim, uključujući i uspešniji džez i rok bend Sun.[12][20] Grupa je objavila album pod nazivom Sun 1972 u avgustu 1972. godine, a nakon toga Rene je napustila bend i priključila se bendu Mother Earth koji je izvodio ritam i bluz i soul muziku, muzičke žanrove koji su Gajerovoj bili približniji.[12][20]

1973—1979: Objavljivanje prvih albuma i karijera u Sjedinjenim Državama[uredi | uredi izvor]

Godine 1973. Gajerova je potpisala ugovor sa izdavačkom kućom RCA Records, koja je prethodno objavila album benda Sun.[3][12] Solo karijeru je započela objavljivanjem studijskog albuma pod nazivom Renée Geyer, u septembru 1973. godine.[21][12] Na albumu se nalazi deset pesama, uključujući dva singla, a pesme sa albuma su džez, ritam i bluz i soul žanra.[12][18] Krajem 1973. godine Gajerova je napustila bend Mother Earth.[12] U avgustu 1974. godine objavila je drugi studijski album pod nazivom It's a Man's Man's World, a producirao ga je Tvid Haris.[20][12][1][22] Ovaj album bio je prvi od Gajerove koji se našao na nekoj muzičkoj listi, na dvadeset i osmom mestu u oktobru 1974. godine muzičke liste Kent Music Report.[1] Istoimena pesma sa albuma je obrada pesme Džejmsa Brauna iz 1965. godine, a postala je njen prvi singl koji se našao na top 50 listi Australije.[3][12][1] Gajerova je formirala bend Sanctuary, kako bi promovisala album.[12][20]

U novembru 1975. godine objavila je album pod nazivom Ready to Deal. Na albumu se nalazi deset pesama, uključujući tri singla, a u oktobru 2010. godine uvršten je u knjigu „100 najboljih australijskih albuma”.[23][12][20] Veći deo pesama napisali su članovi benda Sanctuary, koji je je kasnije preimenovan u Renée Geyer Band.[3][24][25]

Tokom 1975. godine Gajerova je snimila pesmu Turn on the Lights neposredno pre Saveznih izbora u Australiji 1975. godine za Liberalnu stranku Australije.[3] Narednih godina distancirala se iz Liberalne stranke i počela da snima pesme kako bi objavila album u Sjedinjnim Državama, gde je potpisala ugovor sa izdavačkom kućom Polidor rekords.[10] Pre odlaska u Sjedinjene Države, sa svojim bendom snimila je uživo album Really Really Love You, a on sadrži snimke sa njenog oproštajnog koncerta u Melburnu, 11. aprila 1976. godine.[20][20] Album je objavljen u avgustu 1976. godine, a vodeći singl Shaky Ground u septembru iste godine. Gajerova se preselila u Los Anđeles sredinom 1976. godine.[12]

U maju 1977. godine Gajerova je objavila četvrti studijski album pod nazivom Moving Along i on je nakon objavljivanja bio na jedanaestom mestu liste albuma u Australiji.[1] Producirao ga je Frenk Vilson, a za američko tržište album je izašao pod nazivom Renée Geyer.[26][20] U Sjedinjenim Državama radio stanice pustile su nekoliko pesama sa albuma.[27] Nakon objavljivanja albuma, Gajerova je stekla poštovanje u američkoj muzičkoj industriji i radila je nekoliko godina kao vokalista, a povremeno se vraćala u Australiju. Dok je bila u Australiji, krajem 1977. godine objavila je singl Restless Years koji se našao u australijskoj TV seriji The Restless Years.[1] Godine 1978. pojavila se na Valter Marfijevom koncertnom albumu Phantom of the Opera. U novembru 1978. objavila je album pod nazivom Winner koji je bio na šezdeset i devetom mestu liste Kent Music Report.[28][10] Gajerova nije bila zadovoljna ovim albumom, a nakon promocije u Australiji album i njegovi singlovi nisu postigli komercijalni uspeh.[1][10]

Šesti studijski album pod nazivom Blues License Gajerova je objavila u junu 1979. godine, a na njemu se nalazi osam pesama. Album se našao na četrdeset i prvom mestu australijske muzičke liste Kent Music Report.[20][1]

1980—1991: Nastavak karijere u Sjedinjenim Državama, novi albumi i povratak u Australiju[uredi | uredi izvor]

Dana 6. novembra 1981. godine, Gajerova je objavila sedmi studijski album pod nazivom So Lucky. Sa albuma se istakao singl Say I Love You koji je bio peti na listi u Australiji i prvi na Novom Zelandu. U stvaranju albuma učestvovali su Bob Dilan, Bič bojsi, Rob Fraboni, a album je bio soul, rok i ritam i bluz žanra, sa nijansama salse i rege zvuka.[20] Pored Say I Love You, na albumu su se našli i singlovi Do You Know What I Mean objavljen u decembru 1981. godine i I Can Feel the Fire, koji je objavljen u februaru 1982. godine.[20][29][30] Godine 1982. izdavačka kuća Mašrum rekords ponovo je objavila album.

Godine 1983. Gajerova je objavila drugi album uživo pod nazivom Renée Live, na kojem se nalazi duet sa Glen Šorok na obradi pesme Dasti Springfild pod nazivom Goin' Back.[20] U novembru 1983. godine Mašrum rekords objavio je album sa najvećim hitovima Gajerove, pod nazivom Faves. Nakon toga Gajerova se vratila u Sjedinjene Države krajem 1983. godine i koncentrisala na afirmisanje na muzičkoj sceni u Los Anđelesu.[10]

Gajerova je posetila Australiju i izvela tri pesme tokom koncerta Oz za Afriku, u martu 1985. godine.[31][31] Godine 1985. Gajerova je potpisala ugovor sa Vorner mjuzik grupom i 27. maja 1985. godine objavila pesmu All My Love, a ona se našla na dvadeset i osmom mestu australijske muzičke liste singlova.[1][32][33]

U maju 1986. godine Gajerova je objavila koncertni album Live at the Basement. Na albumu se nalazi osam pesama i on je na ARIA dodeli muzičkih nagrada 1987. godine bio nominovan za najbolji album među muzičarkama.[34][35] Grejova je gostovala na Stingovom dvostrukom albumu iz 1987. godine ...Nothing Like the Sun, kao i na singlu We'll Be Together.[36] Snimila je duet sa pevačem Džo Kokerom, za njegov album Unchain My Heart koji je objavljen 1987. godine, a nakon toga imala sa njim turneju po Evropi.[37] Gajerova je gostovala na pesmi Toni Čajlda pod nazivom Don't Walk Away, koja se našla na njegovom albumu Union.[38] Nakon toga sarađivala je i sa Nil Dajmondom, Badi Gajom, Boni Rait i mnogim drugim muzičarima.[39][39] Takođe je snimila pesmu Is it Hot in Here koja je bila saundtrek filma Mistična pica iz 1988. godine.[6] Tokom 1988. godine pristupila je bendu Easy Pieces koji je potpisao ugovor sa izdavačkom kućom A&M Records i izdao album pod nazivom Easy Pieces.[7][12]

1992—2008: Objavljivanje novih pesama, albuma i knjige[uredi | uredi izvor]

Gajerova tokom nastupa na Letnjim paraolimpijskim igrama 2000. godine u Sidneju

Gajerova je posetila Australiju 1992. godine i snimila nekoliko pesama, uključujući i Foggy Highway za mini TV seriju Seven Deadly Sins. Istoimeni album objavljen je u februaru 1993. godine i bio je na sedamdeset i prvom mestu australijske muzičke liste. Na saundtrek albumu našla su se i dva singla, uključujući i Gajerovu obradu pesme Vilija Nelsona, pod nazivom Crazy. Deveti studijski album Gajerove pod nazivom Difficult Woman objavljen je u septembru 1994. godine za izdavačku kuću Larkikin rekords.[40][20] To je ujedno bio njen prvi solo album nakon devet godina. Nakon toga vratila se u Australiju gde je imala veliki broj koncerata.[7][6]

U maju 1998. godine Mašrum rekords objavio je album The Best of Renee Geyer 1973-1998 koji se našao na pedesetom mestu na Novom Zelandu i pedeset i trećem u Australiji. Album je objavljen sa bonus diskom na kojem se nalaze remiksovane pesme, uključujući singl Say I Love You iz 1981. godine. Takođe, tokom 1981. godine Gajerova je snimila pesmu Yil Lull. U martu 1999. godine objavila je deseti studijski album pod nazivom Sweet Life, a na njemu se nalazi jedanaest pesama. Na ARIA dodeli muzičkih nagrada za 1999. godinu album je nominovan u kategoriji za „najbolji album za odrasle”.[41]

Godine 2000. Gajerova je objavila svoju autobiografiju pod nazivom „Ispovesti teške žene“ (engl. Confessions of a Difficult Woman), koji je napisala zajedno sa muzičkim novinarom Edom Nimervolom. Autobiografija je usledila nakon istoimenog albuma iz 1994. godine.[10] U oktobru 2000. godine nastupala je na otvaranju ceremonije Letnjih paraolimpijskih igri 2000. godine u Sidneju. U avgustu 2003. objavila je jedanaesti album pod nazivom Tenderland.[42] Album je bio na jedanaestom mestu ARIA muzičke liste.[13]

Četvrti koncertni album Gajerove pod nazivom Live at the Athenaeum snimljen je 1. novembra 2003. godine, a objavljen 11. aprila 2004.[43] Dvanaesti studijski album pod nazivom Tonight, Gajerova je objavila u aprilu 2005. godine.[44]

Dana 14. jula 2005. godine uvrštena je na Zid slavnih Australije.[45][46] U julu 2007. godine Gajerova je imala ulogu u filmu Uspavana lepotica.[47] Godine 2008. pozajmila je glas u australijskom crno-belom animiranom filmu Meri i Maks koji je režirao Adam Eliot.[48] Gajerova je pozvana da bude sudija u Australijskom idolu i Iks faktoru Australija, ali je odbila.[48] Nakon što je potpisala ugovor sa izdavačkom kućom Liberation Blue Records, objavila je kompilaciju Renéesance u maju 2009. godine.[49][50]

2009—danas[uredi | uredi izvor]

U junu 2009. godine Gajerovoj je dijagnostikovan rak dojke, a nakon operacije rečeno joj je da je bolest otkrivena rano i da se očekuje potpuni oporavak.[51] U martu 2010. godine Vorner bros Australija objavila je kompilacijski album The Ultimate Collection, koji je bio na dvadeset i prvom mestu muzičke liste na Novom Zelandu. U avgustu 2011. godine Gajerova je kažnjena zbog dva incidenta tokom vožnje auta, 2010. i 2011. godine, kada je udarila parkirane automobile i drvo. Njen advokat je izjavio kako je Gajerova izgubila koncentraciju zbog uzimanja lekova za lečenje raka dojke. Osuđena je na novčanu kaznu od 500 dolara.[52] U aprilu 2013. godine Gajerova je objavila petnaesti studijski album pod nazivom Swing. Album se našao na dvadeset i drugom mestu muzičke liste u Australiji, a nakon toga Gajerova je imala muzičku turneju.[53][54][55][56]

u oktobru 2018. godine Gajerova je nagovestila da radi na novom i verovatno poslednjem albumu. Takođe je otkrila da će album biti bluz žanra.[57]

Bibliografija[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992. St Ives, New South Wales: Australian Chart Book. ISBN 978-0-646-11917-5.  NOTE: Used for Australian Singles and Albums charting until Australian Recording Industry Association created their own ARIA Charts in mid-1988.
  2. ^ „Renee Geyer”. The Australian Jazz Agency. Leslie Moore. Arhivirano iz originala 18. 07. 2008. g. Pristupljeno 11. 4. 2009. 
  3. ^ a b v g d đ e „Renee Geyer”. Music Australia. National Library of Australia. 2. 12. 2005. Pristupljeno 10. 4. 2009. 
  4. ^ a b Schwartz, Larry (29. 12. 2002). „Geyer comes full circle”. The Age. Melbourne: Fairfax Media. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  5. ^ „Renée Geyer history”. Renée Geyer Official website. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  6. ^ a b v g d đ e „Episode 89 - Renee Geyer - transcript”. Enough Rope with Andrew Denton. Australian Broadcasting Corporation (ABC). 8. 8. 2005. Pristupljeno 9. 4. 2009. 
  7. ^ a b v g d đ „Renee Geyer transcript”. Talking Heads with Peter Thompson. Australian Broadcasting Corporation (ABC). 27. 8. 2007. Pristupljeno 9. 4. 2009. 
  8. ^ Geyer, Renée; Nimmervoll, Ed (26. 4. 2000). Confessions of a Difficult Woman: The Renée Geyer Story. Pymble, New South Wales: Harper Collins. ISBN 978-0-7322-6563-2. 
  9. ^ Geyer, Renee; Nimmervoll, Ed (2000). Confessions of a Difficult Woman: The Renee Geyer Story (Paperback) - Editorial reviews - product description. ISBN 978-0732265632. 
  10. ^ a b v g d đ Geyer, Renée; Nimmervoll, Ed (26. 4. 2000). Confessions of a Difficult Woman: The Renée Geyer Story. Pymble, New South Wales: Harper Collins. ISBN 978-0-7322-6563-2. 
  11. ^ a b Stratton, Jon (jun 2008). „A Jew Singing Like a Black Woman in Australia: Race, Renée Geyer, and Marcia Hines”. Journal of Popular Music Studies. Blackwell Publishing. 20 (2): 166—193(28). doi:10.1111/j.1533-1598.2008.00155.x. Pristupljeno 9. 4. 2009. 
  12. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj McFarlane, Ian (1999). „Encyclopedia entry for 'Renée Geyer'”. Encyclopedia of Australian Rock and Pop. St Leonards, New South Wales: Allen & Unwin. ISBN 978-1-86448-768-8. Arhivirano iz originala 3. 8. 2004. g. Pristupljeno 1. 5. 2017. 
  13. ^ a b „Discography Renée Geyer”. Australian charts portal. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  14. ^ „ARIA 2008 Hall of Fame inductees listing”. Australian Recording Industry Association (ARIA). Arhivirano iz originala 2. 2. 2009. g. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  15. ^ „Winners by Award: Hall of Fame”. Australian Recording Industry Association (ARIA). Arhivirano iz originala 02. 02. 2009. g. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  16. ^ „Winners by Artist: Renee Geyer”. Australian Recording Industry Association (ARIA). Pristupljeno 10. 4. 2009. [mrtva veza]
  17. ^ McFarlane, Ian (1999). „Encyclopedia entry for 'Renée Geyer'”. Encyclopedia of Australian Rock and Pop. St Leonards, New South Wales: Allen & Unwin. ISBN 978-1-86448-768-8. Arhivirano iz originala 3. 8. 2004. g. Pristupljeno 7. 5. 2009. 
  18. ^ a b „Renée Geyer”. HowlSpace – The Living History of Our Music. Ed Nimmervol]. Arhivirano iz originala 27. 7. 2012. g. Pristupljeno 22. 1. 2014. 
  19. ^ „Mondo Rock”. Juke Magazine. 22. 10. 1983. str. 11. 
  20. ^ a b v g d đ e ž z i j k l „Renée Geyer”. Australian Rock Database. Magnus Holmgren. Arhivirano iz originala 9. 7. 2000. g. Pristupljeno 8. 4. 2009. 
  21. ^ „Renee Geyer – S/T LP [1973 Debut Solo Album]”. Street Rock Records. 2010. Pristupljeno 1. 5. 2017. 
  22. ^ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992. St Ives, NSW: Australian Chart Book. ISBN 978-0-646-11917-5.
  23. ^ O'Donnell, John; Creswell, Toby; Mathieson, Craig (oktobar 2010). 100 Best Australian Albums. Prahran, Victoria: Hardie Grant Books. ISBN 978-1-74066-955-9. 
  24. ^ „(APRA WebWorks) Works Search engine”. Australasian Performing Right Association (APRA). Arhivirano iz originala 13. 03. 2018. g. Pristupljeno 9. 4. 2009.  NOTE: Requires user to input song title, e.g. HEADING IN THE RIGHT DIRECTION
  25. ^ „THE RENEE GEYER BAND Heading In The Right Direction”. Where did they get that song?. PopArchives.com.au. Arhivirano iz originala 13. 09. 2009. g. Pristupljeno 12. 4. 2009. 
  26. ^ „Renee Geyer > Discography > Main Albums”. allmusic. Pristupljeno 10. 4. 2009. 
  27. ^ „She's Leaving Home”. Love is in the Air. Australian Broadcasting Corporation. 19. 10. 2003. Arhivirano iz originala 3. 6. 2008. g. Pristupljeno 10. 4. 2009. 
  28. ^ McFarlane, Ian (1999). „Encyclopedia entry for 'Renée Geyer'”. Encyclopedia of Australian Rock and Pop. St Leonards, New South Wales: Allen & Unwin. ISBN 978-1-86448-768-8. Arhivirano iz originala 3. 8. 2004. g. Pristupljeno 11. 8. 2018. 
  29. ^ „Mushroom Evolution Concert”. Australian Rock by Memorable Music. Little Acorns Publishing. 2007. Arhivirano iz originala 17. 10. 2008. g. Pristupljeno 12. 4. 2009. 
  30. ^ „Renée Geyer [1982] > Credits”. allmusic. Pristupljeno 12. 4. 2009. 
  31. ^ a b „Oz for Africa”. liveaid.free.fr. Pristupljeno 12. 3. 2008. 
  32. ^ „Kent Music Report No 568 – 27 May 1985 > Singles: New Releases”. Imgur.com (original document published by Kent Music Report). Pristupljeno 2. 10. 2017. 
  33. ^ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (Illustrated izd.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. str. 124. ISBN 978-0-646-11917-5. 
  34. ^ „Best Female Artists”. Australian Recording Industry Association (ARIA). 1987. Pristupljeno 11. 5. 2017. 
  35. ^ Live at the Basement (Vinyl). Renée Geyer. ABC Music. 1986. 
  36. ^ „Nothing Like the Sun > Credits”. allmusic. Pristupljeno 11. 4. 2009. 
  37. ^ „Unchain My Heart > Credits”. allmusic. Pristupljeno 11. 4. 2009. 
  38. ^ „Union > Credits”. allmusic. Pristupljeno 11. 4. 2009. 
  39. ^ a b „Renee Geyer > Credits”. allmusic. Pristupljeno 11. 4. 2009. 
  40. ^ „Talking Heads Renee Geyer”. Australian Broadcasting Corporation. 8. 6. 2009. Pristupljeno 6. 5. 2017. 
  41. ^ „ARIA Award for Best Adult Contemporary Album”. ARIA. 2000. Pristupljeno 11. 5. 2017. 
  42. ^ „Tenderland”. Sanity. Arhivirano iz originala 13. 11. 2019. g. Pristupljeno 12. 5. 2017. 
  43. ^ „Triple J Playlist August 2004”. ABC. avgust 2004. Pristupljeno 13. 5. 2017. 
  44. ^ „Renee Geyer, Tonight”. Sydney Morning Herald. 2. 4. 2005. Pristupljeno 12. 5. 2017. 
  45. ^ „Jade MacRae on Renee Geyer”. Australian Music Magazine. australianmusician.com.au. Arhivirano iz originala 21. 7. 2008. g. Pristupljeno 10. 4. 2008. 
  46. ^ Pascuzzi, Carmine. „The ARIA ICONS: HALL OF FAME event in Melbourne”. Mediasearch. Arhivirano iz originala 28. 02. 2017. g. Pristupljeno 10. 4. 2009. 
  47. ^ Perrett, Bill (4. 7. 2007). „The Age Review - Sleeping Beauty”. Melbourne. Pristupljeno 30. 1. 2010. 
  48. ^ a b Adams, Cameron (6. 11. 2008). „Renee Geyer is out to fight some evil influences”. Herald Sun. News Corporation. Pristupljeno 12. 4. 2009. [mrtva veza]
  49. ^ „Renée Geyer latest news and events...”. Renée Geyer Official website. Pristupljeno 5. 5. 2009. 
  50. ^ „New Releases - May 2009 (Latest Music News)”. Australian charts portal. 28. 4. 2009. Pristupljeno 5. 5. 2009. 
  51. ^ „Geyer back singing after breast cancer surgery”. The Age. Melbourne. 7. 8. 2009. Pristupljeno 30. 1. 2010. 
  52. ^ „Renee Geyer fined for careless driving - ABC News (Australian Broadcasting Corporation)”. Abc.net.au. 12. 8. 2011. Pristupljeno 30. 6. 2014. 
  53. ^ „Renée Geyer To Swing Across Australia”. Noise11. 8. 5. 2013. Pristupljeno 3. 5. 2017. 
  54. ^ „Renée Geyer Inducted Into Hall Of Fame”. Noise 11. 21. 11. 2013. Pristupljeno 3. 5. 2017. 
  55. ^ „Renee Geyer given good behaviour bond after intimidating hotel receptionist”. 20. 1. 2017. Pristupljeno 20. 1. 2017. 
  56. ^ „Aus Singer Renee Geyer Escapes Conviction After Intimidating Hotel Receptionist”. the Music. 21. 1. 2017. Arhivirano iz originala 13. 11. 2019. g. Pristupljeno 15. 5. 2017. 
  57. ^ Parker, Brian. „In Conversation with Renée Geyer”. YourMusicRadar. Pristupljeno 5. 11. 2018. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Рене_Гајер&oldid=27381125”