Simon Simonović Monka
| Simon Simonović Monka | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 22. mart 1913. |
| Mesto rođenja | Samčekinci, Crna Trava, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 4. januar 1993. (79 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SR Jugoslavija |
Simon Simonović Monka (Samčekinci, Crna Trava, 22. mart 1913 — Beograd, 4. januar 1993) bio je hroničar i istoričar crnotravskog kraja.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Bio je najmlađe od sedmoro dece Stojana i Rose Simonović iz Samčekinaca, u Crnoj Travi. Četiri razreda osnovne škole završio je u Crnoj Travi i, kao većina Crnotravaca, u jedanaestoj godini života krenuo u Beograd u pečalbu. Želja za znanjem i učenjem ga je celog života pratila, tako da je u Beogradu upisao Večernji zidarski kurs, potom Večernju zanatsku školu. Kad je u Crnoj Travi otvorena Muška zanatska škola, vraća se u rodni kraj, da završi školu. Potom završava Srednju tehničku školu u Beogradu i 1940. odlazi u Sarajevo na odsluženje vojnog roka. Tu ga zatiče i rat kada biva zarobljen i odveden u Nemačku u zarobljeništvo. U to vreme Crna Trava je bila pod bugarskom okupacijom, pa su svi zarobljenici koji su poticali iz ovih krajeva pušteni iz zarobljeništva kao bugarski građani.
Po dolasku iz zarobljeništva, februara 1943. godine, pristupa partizanskom pokretu. Kraj rata dočekuje kao politički komesar u Dvanaestoj srpskoj brigadi. Posle rata postaje oficir JNA. Završava Inženjerijsku školu u Karlovcu, Višu vojnu akademiju u Beogradu i Višu aplikacionu školu u Karlovcu. Službuje u Bitolju, Prištini, Skoplju, Karlovcu, Čačku, Nišu, Beogradu, Štipu i Prizrenu. Bio je prvi direktor Vojno-građevinskog preduzeća „Ratko Mitrović“ u Beogradu. Penzionisan je 1964. godine u činu pukovnika, kao predstavnik Uprave inženjerije za razvoj inženjerijskog naoružanja.
Proučavanje pečalbarstva i neimarstva[uredi | uredi izvor]
Po penzionisanju, Simonović počinje intenzivno da istražuje prošlost svoga rodnog kraja, interesujući se posebno za etnologiju i istoriju građevinarstva i pečalbarstva. Obilazio je arhive i biblioteke i došao do mnogih važnih dokumenata, da bi napisao opsežnu monografiju o pečalbarstvu i neimarstvu crnotravskog kraja, koja je danas neizbežna literatura u proučavanju pečalbarstva i građevinarstva u Srbiji. Tako ga je u čitaonici Narodne biblioteke Srbije upoznao i pesnik Vasko Popa i posvetio mu pesmu „Zidanje“ („Politika“, 31. decembar 1979. i 1. i 2. januar 1980. godine).
Knjige[uredi | uredi izvor]
- Tako se borila Crna Trava (sa grupom autora), 1973,
- Mahala u planini, sećanja iz rata, 1978,
- Crnotravke – naše spartanke, feljton u Politici Ekspres, 1981,
- Pečalbarstvo i neimarstvo crnotravskog kraja, monografija, 1983,
- Crnotravsko svitanje, sećanja, 1988,
- Ljudi moga zavičaja, život i delo poznatih Crnotravaca, posthumno izdanje, 2000,
