Rođen je 1886. odine, u Brezniku, u blizini Dimitrovgrada. Nakon završene osnovne škole pohađao je gimnaziju u Pirotu, koju je zbog premeštaja očeve službe završio u Trećoj beogradskoj gimnaziji. Kao stipendista srpskog vojnog saniteta pohađao je medicinu na Vojnomedicinskoj akademiji u Petrogradu gde je i stekao zvanje doktora medicine 1911. godine. Po povratku u Srbiju iste godine postavljen je u bolničku četu.[2]
U prvim godina Velikog rata, kao izuzetno sposoban organizator i rukovodilac, dr Stanojević se istakao 1915. godine vršeći dužnost upravnika Moravske stalne vojne bolnice kod Ćele-kule u Nišu, koja je bila centralna bolnica za lečenje obolelih u toku epidemije pegavog tifusa koja je harala Srbijom 1914 i 1915. A stanje u bolnici u Nišu koju je 1. marta 1915. primio dr Vladimir Stanojević kao njen novi upravnik, bilo je sa popriličim brojnim stanjem i problemima:
Vladimir Stanojević 17. maja 1915. prima jutarnji raport o stanju u niškoj vojnoj bolnici
...lekara i lekarskih pomoćnika (37), bolničara (256) i milosrdnih sestara (175), a ranjenika napretek.... Bolnica je imala u svom krugu 26 koje zidanih zgrada koje baraka. Od ovih je bilo 18 u kojima su bili smešteni bolesnici ... Računa se, neko vreme da je sviju bolesnika moglo biti, sredinom februara, kad je epidemija najjače vladala, oko 3.000...[3]
O teškom kadrovskom stanju u bolnici, prilikom posete Nišu, početkom marta 1915, pukovnik Hanter je zabeležio; o 956 obolelih brinu svega dvojica lekara! U vojnoj bolnici je na 200 kreveta ležalo čak 700 pacijenata, a jedan od te dvojice lekara bio je dr Vladimir Stanojević.[3]
Snažan prodor naprijatelja sa severa i istoka Srbije uslovio je 21. oktobra1915. povlačenje Moravske stalne vojne bolnice;...„jedine srpske sanitetske formacije koja je ostala formacija i tokom Katastrofe, povlačeći se od Niša pa do Skadra, pa kroz glibove divljeg albanskog primorja, do Vida, Ostrva Smrti, na kome je odmah dejstvovala“... Američkoj misiji dr Vladimir Stanojević predao je 1.300 ranjenika i zajedno sa dr Božidarom Zamftom, da sačekaju neprijatelja, a u povlačenje je krenulo sa celokupnim osoblje bolnice i sa jedinicom od 500 regruta moravske bolničke čete, „... sa više hrane za ljude i stoku negoli bolničkih stvari...“.[3]
Uporedo sa vojskom povlačio se i veliki zbeg stanovništva, počinje golgota kroz snegom zavejane planine Crne Gore i Albanije. Hiljade i hiljade mrtvih pratilo je trag ogromne kolone, neki su sahranjivani, a mnogi i bez groba ostajali pored puta. Povlačenje je bilo teško i naporno i trajalo je tri meseca sve do 21. januara1916.
Prvi vazdušni transport nekoliko bolesnika, u jednom ratu, obavili su srpski i francuski vazduhoplovci, u toku povlačenja srpske vojske ka Albaniji, sa Kosova Polja u novembru 1915. za potrebe Vojne bolnice Niš. Prvo na relaciji Beograd-Niš, a zatim na relaciji Prizren — Skoplje na zahtev upravnika dr Vladimir Stanojevića. Prvi avionom preveženi bolesnik do Skadra bio je Milan Rostislav Štefanek slovački avijatičar, prebego iz austrougarske vojske, koji je posle rata postao ministar vojske Čehoslovačke. Evakuaciju vazdušnim putem izvršila je „francuska aeroplanska četa“ pod komandom kapetana Vitrala. Svaki drugi transport ovih bolesnika bio bi smrtonosan. Prvi srpski pilot koji je u svom avionu 1915. evakuisao ranjenika bio je Miodrag Tomić.[4][5][6]
Dana 17. novembra 1915. dr Vladimir Stanojević sa ostacima niške bolnice nastavio je svoj ratni put preko Peći i Andrijevice i 21. novembra stigo u Podgoricu, bez sanitetskog materijala koji je ostavljen usput zbog velikog zakrčenja puteva izbeglicama i čestih napada pobunjenih Albanaca.
Iz Podgorice bolnica je nastavlja put za Skadar gde stiže 6. decembra 1915. U Skadru je dr Vladimir Stanojević dobio naređenje da organizuje privremenu bolnicu u dve zgrade sa 500 kreveta, i obavezu da vrši opsluživanje i lečenje sopstvenih ali i ranjenika i bolesnika smeštenih u crnogorskoj bolnici. Narednih mesec dana u ovoj bolnici lečio je preko 5.000 ranjenika i bolesnika, a dnevna smrtnost se kretala između 30 i 35 lica.
Ponovo je dr Vladimir Stanojević sa bolnicom krenuo na put 7. januara 1916. i nakon mukotrpnog i teškog marša, 15. januara stigao u Drač, aodatle na ostrvo Vido.
Posle povlačenja preko Albanije, dr Vladimir Stanojević uredio je i vodio bolnicu na ostrvu Vido, sve do 1916. godine kada se priključio novoformiranoj Dobrovoljačkoj diviziji koja se borila u Dobrudži.
Na kraju Velikog rata, dr Stanojević je postavljen za lekara Prvog jugoslovenskog puka sa kojim je učestvovao u proboju Solunskog fronta na Dobrom Polju.
Posle Velikog svetskog rata postavljen je na dužnost lekara i nastavnika higijene u Podoficirskoj školi u Beogradu, a 1924. za šefa Statističkog odseka Sanitetskog odeljenja Ministarstva vojnog. Potom je obavljao dužnosti upravnika vojne bolnice u Valjevu, načelnik saniteta Prve armije u Novom Sadu, upravnikvojne bolnice u Zagrebu i upravnik Vojnosanitetskog zavoda u Zemunu.
Učestvovao je u radu Jugoslovenskog društva za čuvanje narodnog zdravlja i u uređivanju časopisa Zdravlje, i istovremeno radio na priređivanju zdravstveno-prosvetnih izložbi.
U aprilskom ratu 1941. godine, dr Vladimir Stanojević je zarobljen kao upravnik Vojnosanitetskog zavoda. U jesen 1941. postavljen je za šefa Vojnosanitetskog komiteta pri Komesarijatu za narodno zdravlje i socijalnu politiku radi likvidacije vojnosanitetskih ustanova i raspoređivanja osoblja. Krajem 1941, stavljen je na raspolaganje i u januaru 1942. godine penzionisan je po molbi, u činu sanitetskog brigadnog generala.
Za vreme rata posvetio se prikupljanju podataka za svoje kapitalno delo „Istorija medicine” koje je publikovano 1953. godine.
Posle Drugog svetskog rata, između 1946. i 1948. godine, bio je honorarni profesor istorije medicine u Sanitetskoj oficirskoj školi u Beogradu. Stanojević je na osnovu svog dela Istorija medicine habilitovan od strane Saveta Medicinskog fakulteta u Beogradu i dva puta je bio izabran za nastavnika za predmet istorija medicine. Oba puta, međutim (1953. i 1956) Univerzitetsko veće nije potvrdilo izbor, navodeći kao razlog Stanojevićeve godine. Kao honorarni nastavnik istorije medicine, od 1957. godine radio je na Medicinskom fakultetu u Sarajevu.
Preminuo je u Beogradu 1978. godine.
Dr Stanojević je bio osnivač i doživotni predsednik Sekcije za istoriju medicine i farmacije Srpskog lekarskog društva i osnivač i upravnik Muzeja srpske medicine SLD (1955 — 1978). Bio je, prvi predsednik Jugoslovenskog društva za istoriju medicine, farmacije i veterinarstva (1955 — 1960), zatim i doživotni počasni predsednik istog društva.[2]
Kao predsednik Sekcije i Društva uređivao je zbornike radova saopštenih na sastancima Sekcije, odnosno zbornike radova izlaganih na naučnim sastancima Društva.
Javnim, društvenim, književnim i kulturnim radom bavio se od mladosti i do smrti objavio je preko 170 naučnih, stručnih, književnih i popularno-higijenskih radova. Delo pod naslovom Istorija srpske medicine, koji je otkupila Srpska akademija nauka 1950. godine, do danas je ostalo u rukopisu.[1]
^ ab7 ASANU, Istorijska zbirka, 13339 – Autobiografija Vladimira Stanojevića, prilog rukopisnom delu Istorija srpske medicine
^ abvPavlović B. Stalna vojna bolnica u Nišu (1878-1918),: 110 godišnjica Vojne bolnice u Nišu (1878-1988). Vojna bolnica. Niš, 2960, 1988.
^Dimić, Milorad; Fabijan S. Dimić K. (2000). Primena vazduhoplova vojske Jugoslavije u vazdušnom transportu bolesnika (na sr). Beograd: XIV kongres lekara Srbije i Kongres lekara otađžbine i dijaspore, 194.
^T.K Austin, Aeromedical evacuation-the first 100 years, ADF Health, Vol.3 april 2002.
^Davidović J. Kako je čovek poleteo? Istinita bajka o letenju, izdavač Jovan M. Davidović, Beograd, 2008
.jpg)
Sanitetski brigadni general
