Vukotići sa Čeva
| Vukotići sa Čeva | ||||||||||||||
|
Vukotići sa (K)Čeva su bili nasledni serdari, vojvode, guvernaduri Boka kotorske i Crne Gore, kapetani Ozrinića u Katunskoj nahiji Stare Crne Gore, senatori Senata, ministri i predsednici vlade Kneževine i Kraljevine Crne Gore. Slave Krsnu slavu Svetog arhangela Mihaila. Rodonačelnik roda je serdar Vukota Vukašinović.[2] opevani su u Gorskom Vijencu vladike Petra II Petrovića Njegoša. Iz Grane Perkovića-Vukotića su kraljica Milena Petrović Njegoš (čiji unuk je kralj Aleksandar Karađorđević) i serdar Janko Vukotić, divizijar (general) i armijski general vojske Kraljevine Jugoslavije.
Bile su tri osnovne grane Vukotića. Prva, najstarija grana Vukotića-Vukalovića nasleđivala je nasledno serdarstvo od serdara (i vojvode) Vukote Popovića-Ozrinića od oko 1700. do 1861. godine, kada se u Srbiju preselio poslednji serdar iz ove grane Ramo Vukotić koji je poginuo predvodeći Crnogorsku legiju u bici na Šumatovcu u srpsko-turskom ratu 1876. godine. Sin serdara Vukote, Đikan Vukotić je bio prvi nasledni guvernadur Boka kotorske i Crne Gore, da bi sredinom XVIII veka zvanje guvernadura prešlo na Radonjiće iz Njeguša. Srednja grana Vukotića je nasleđivala vojvodstvo od serdara i vojvode Vukote, koji je vojvodstvo, prema predanju, dobio odlukom strica vojvode Draška Popovića. Knjaz Danilo je (1858) za okružnog vojvodu imenovao Petra Vukotića iz mlađe grane Vukotića, ogranka Perkovića, čija se kćerka Milena, prema odluci knjaza Danila udala za njegovog naslednika kneza Nikolu Petrovića Njegoša. Knjaz Nikola je nakon odlaska serdara Rama Vukotića u Srbiju (1861), nasledno serdarstvo predao takođe Perkovićima-Vukotićima, Stanku Vukotiću ocu serdara Janka Vukotića, armijskog generala, divizijara, ministra, predsednika vlade.
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Pleme i kraj Ozrinići u Katunskoj nahiji je dobilo ime po tome što su njegovi pripadnici na područje Stare Crne Gore došli sa podnožja planine Ozren u Bosni. Prema predanju njihov predak se zvao Ozrihna – Ozro. Spadaju u onaj deo stanovništva koji je iz Bosne, kao i Petrovići Njegoši, sa severa došao u Crnu Goru. Druga migraciona struja je došla sa Kosova i sa severa Makedonije (Stare i Južne Srbije).
Popovići iz Ozrinića[uredi | uredi izvor]
Popovići su dobili prezime po pretku koji je bio sveštenik. Od Dragoja Ozrinića vode poreklo Vukotići, Damjanovići, Nikolići, Vujovići, Draškovići, Burići, Radulovići (Komani) i Markovići (Lješanska nahija).
Vojvoda Draško Popović (1640 — 1725)[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Draško Popović, sin popa Prente Dragojevića je opevan u narodnim pesmama i u Ogledalu srpskom „Popoviću Draško s Čeva ravna srpski vojvoda“ Vojvoda Draško Popović se pominje u 16 arhivskih dokumenata u periodu od 1684 do 1718 godine. Vojvoda Draško Popović je imao sinove koji su po njemu dobili prezime Draškovići.
Vukašin[uredi | uredi izvor]
Vukašin je otac Vukote po kome su prezime dobili Vukotići.
Serdar Vukota (o. 1700)[uredi | uredi izvor]
Serdar Vukota (sin Vukašinov i unuk Dragojev) se pominje u Gorskom vijencu („serdar Vukota“). Prema dokumentima Vukota je bio kapetan sve Crne Gore od 1713 godine, i prvi guvernadur Crne gore od 1717. godine. Serdar Vukota je sa kćerkom popa Lazara Mijuškovića iz Pješivaca imao sina, a posle sa ženom Pavušom, ćerkom bana Milonjića imao je osam sinova. Sinovi su Đikan (serdar), Vukadin (vojvoda), Šćepan, Petar, Marko, Miloš i Bajo.
Starija grana naslednih serdara (do 1861) Vukotića– Vukalovića[uredi | uredi izvor]
Najstarija grana naslednih serdara Vukotića, Vukotići-Vukalovići je nasleđivala titulu serdara od serdara Vukote zajedničkog pretka tri osnovne grane Vukotića, odnosno od Đikana Vukotića do serdara Rama Vukalovića-Vukotića, koji se odselio u Srbiju gde je poginuo kao komandant Crnogorske legije u Srpsko-turskom ratu (1876). Prvi serdar je serdar Vukota. Potom slede Đikan (2), njegov sin Vukalo (3), njegov sin Bogdan (4), čiji brat je nasledio serdarstvo, Manojlo (5), čiji sin Ramo (6. serdar) je iz Crne Gore prešao u Srbiju (1861), nakon čega je knjaz Nikola za narednog serdara iz bratstva Vukotića odredio predstavnika najmlađe grane Vukotića serdara Stanko M. Vukotić (1809–1907), član Senata i knjaževskog namesnika (7. serdar), a posle njegove smrti brigadira Janka Vukotića (8. serdar).
Serdar Đikan Vukotić, prvi guvernadur Boka kotorske i Crne Gore[uredi | uredi izvor]
Serdar Đikan, sin serdara Vukote (nasledio titulu serdara a drugi sin Vukotin, vojvoda Vukadin, je imenovan za guvernadura Crne Gore, „s naslednim pravom, podala mu guvernerski možur (prsten) i odredila mu dvadeset ili trideset dukata godišnje plate. Naložili Mleci da guverner mora da živi u Kotoru, što im bilo neprihvatljivo. Serdar Đikan je bio čuven (po predanju Vukotića, iako ga ne pominje Njegoš) u bici na Carevom Lazu. („Iz kakvijeh je razloga vladika tako postupio, ja ovdje neću opisivati ni ono što sam čuo da se o tome priča, pošto ne raspolažem istorijskim dokumentima za protivdokaze“. Serdar Đikan je imao sina serdara Vukala.
Serdar Vukalo Đ. Vukotić, drugi guvernadur Boka kotorske i Crne Gore[uredi | uredi izvor]
Serdar Vukale Vukotić, sin serdara Đikana, dva puta je narodnim poslom putovao u Rusiju (prvi put sa vladikom Vasilijem, a drugi put kao šef misije). Doneo darova za narod od carice Katarine. Njegovi sinovi su serdar Bogdan Vukotić i Serdar Manojlo Vukotić Vukalović.
Serdar Bogdan Vukotić-Vukalović, treći guvernadur Boka kotorske i Crne Gore, član Praviteljstva (od 1798)[uredi | uredi izvor]
Serdar Bogdan Vukotić-Vukalović, sin serdara Vukala. Serdar Bogdan je predao guvernadurstvo Radonjićima iz Njeguša jer nije prihvatao da se po traženju Mletačkih vlasti preseli u Kotor. Postao je član Praviteljstva suda crnogorskog i brdskog (1798). Imao je brata Manojla koji je od njega nasledio serdarstvo.
Serdar Manojlo Vukotić-Vukalović, član senata Crne Gore[uredi | uredi izvor]
Serdar Manojlo, sin serdara Vukala je nasledio serdarstvo od svoga brata serdara Bogdana. Serdar Manojlo, sin serdara Vukala, a brat serdara Bogdana, postao je član Senata, kada je Senat ustanovljen. Manojlo je imao sinove Rama i Tomaša.
Tomaš M. Vukotić (1837-1889), poslanik Skupštine Kneževine Srbije (1876), upravnik Cetinja (1880)[uredi | uredi izvor]
Tomaš M. Vukotić, činovnik, poslanik Skupštine Srbije, upravnik Cetinja [3]. Tomaš M. Vukotić je posle završene osnovne škole na Cetinju nastavio školovanje u Zadru u Zadarskoj bogosloviji. Školovanje nije završio, kada je zbog neke ljubavne afere morao da pobegne u Srbiju. U Srbiji je bio činovnik u finansijama, a potom narodni poslanik u Velikoj narodnoj skupštini. Vratio se u Crnu Goru (1880), gde je postavljen za upravnika varoši Cetinje. Potom je otišao u Bosnu, gde je i umro Bugojnu.
Serdar (do 1861) Ramo M. Vukotić-Vukalović (poginuo na Šumatovcu 1876)[uredi | uredi izvor]
Serdar Ramo Vukotić-Vukalović, sin serdara Manojla Vukotića se odselio u Srbiju (1861). Serdar Ramo M. Vukotić je poginuo u srpsko-turskom ratu (1876) u bici na Šumatovcu, predvodeći Crnogorsku legiju („u onom ratu koji su vodile dvije srpske knjaževine, Srbija i Crna Gora, za oslobođenje i nezavisnost“. [4].
Grana naslednih vojvoda Gornje katunske nahije Vukotića-Vukadinovića[uredi | uredi izvor]
Vukota serdar i vojvoda, rodonačelnik Vukotića je bratanac vojvode Draška Popovića od koga je nasledio vojvodsku titulu. Posle Vukote (prvog serdara i vojvode), starija grana Vukotića nasleđuje serdarsku titulu, a srednja grana nasleđuje vojvodsku titulu. Nakon Vukote, nasledne vojvode su njegov sin Vukadin (2), njegov sin Drago (2), njegov sin Mićo (3), njegov sin Grujica (4), njegov sin Rade (5) koji je poginuo u borbi sa Turcima pod Ostrogom (1877). Posle njega titulu vojvode knjaz Nikola predaje, kao i serdarsku prethodno mlađoj grani Perkovića Vukotića. Odnosno za okružnog vojvodu je knjaz Danilo posle Grahovačke bitke (1858) odredio Petra S. Vukotića (1821—1904), potpredsednika Senata (deda kraljice Milene), (6 vojvoda), čiji sin Stevan je bio 7. Vojvoda Vukotić, odnosno 8. vojvoda, ako se kao prvi računa Draško Popović.
Vojvoda Vukadin V. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Vukadin, sin Vukotin nasledio je vojvodsku titulu od oca koji je nasledio od Draška Popovića. Vodio vojsku Gornje Katunske nahije u svim tadašnjim ratovima. Imao je sina Draga. u mletačkim dokumentima se za 1739. godinu navodi da je guvernadur bio Vukadin Vukotić, čiji potpis se nalazi i na pismu carici Katarini u kojem se potpisuje kao gubernator sve Crne Gori [5].
Vojvoda Drago V. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Drago V. Vukotić, sin vojvode Vukadina Vukotića imao je sina Mića.
Vojvoda Mićo D. Vukotić član Praviteljstva (od 1798)[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Mićo D. Vukotić, sin vojvode Draga V. Vukotića, bio je član Praviteljstva suda crnogorskog i brdskog (1798). Vojvodu Mića je posebno uvažavao Sveti Petar Cetinjski i slao da miri razna bratstva u Crnoj Gori. Imao je sina Grujicu i sina Iliju.
Ilija M. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Ilija M. Vukotić je bio mlađi sin vojvode Mića Vukotića. Zbog navodne ljubavne afere tražilo se da vadi maziju, što je sprečio Đuro Šaletin Vukotić.
Vojvoda Grujica M. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Grujica M. Vukotić, sin vojvoda Mića D. Vukotića.
Vojvoda Rade G. Vukotić (-1877)[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Rade G. Vukotić, sin vojvode Grujice M. Vukotića, poginuo je u borbi „za Ostrogom“ (1877), u borbama protiv Sulejman-pašine vojske.
Treća grana Vukotića sa ogrankom Perkovića koji su nasledili serdarstvo i vojvodstvo[uredi | uredi izvor]
Petar Vukotić[uredi | uredi izvor]
Petar Vukotić, sin serdar Vukote je imao sinove Šaletu, Matana i Šćepana (prozvan Šćepan Šarac).
Matan P. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Od Matana sina Petra Vukotića su Matanovići (oni su bili većinom mirni, upravo blagorodni ljudi, a većina i hrabri).
Živko Matanović[uredi | uredi izvor]
Živko Matanović, otac Mića Matanovića.
Mićo Ž. Matanovići[uredi | uredi izvor]
Od Matanovića posebno se u hrabrosti istakao Mićko Živkov u ratovima (1862, 75, 76, 77, 78), radi čega u starim godinama za zasluge dobio oficirski čin.
Šćepan P. Vukotić – Šarac[uredi | uredi izvor]
Od Šćepana Šarca su Šarčevići („hrabrih, no i dosta mučnih, otrovnih ljudi“). Najbolji Pejo i Mitar stotinaši (1862).
Pejo Šarčević, stotinaš[uredi | uredi izvor]
Janko Vukotić posebno ističe stotinaša Peju Šarčevića.
Mitar Šarčević, stotinaš[uredi | uredi izvor]
Janko Vukotić posebno ističe stotinaša Mitra Šarčevića.
Šaleta P. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Šaleta (Petrov) Vukotić i Stana imali Perka i Đura (koji nije imao muških potomaka). Nisu nosili titule („nisu pritjaživali titule“).
Vukotići-Perkovići[uredi | uredi izvor]
Đuro Š. Vukotić – Šaletić[uredi | uredi izvor]
Đuro Š. Vukotić imao je kćerku Sinđu (Sinđelija) udatu za Prorokovića na Njegušima. („najgospodskije poživio na svoju ruku“). Osvetio brata Perka Vukotića, posekao dva napadača, Nikšićana.
Perko Š. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Poginuo od nikšićke (muslimanske) zasede. Umro u kući vojvode Vuksana Milića u tom trenutku na Trešnjevu, gde je išao po nalogu vladike Petra da miri Cuce i Bjelice, oko novopodeljene zemlje. Imao je 33 godine kada je ubijen. Perko (Šaletov) Vukotić i Rizna (Rožna) Nikčević iz Pješivaca imali su Stevana, Mašana i Andra. Andro je mlad poginuo.
Senator Stevan P. Vukotić - Perković (-1867), starešina katunskog kuluka (suda)[uredi | uredi izvor]
Stevan Vukotić sin Perkov. O njemu posebno pazio vojvoda Mićo Vukotić. Bio je „zanešeni fanatik Crnogorac, Srbin, Slavjanin veliki“ [6]. Živeo je za vreme vladike Petra Prvog, Petra Drugog, knjaza Danila, knjaza Nikole. Nerazdvojni drug je Stevan bio sa Stankom Stijepovim Petrovićem Njegošem, ocem knjaza Danila i vojvode Mirka (oca kralja Nikole). Stevan P. Vukotić je imao sina Petra S. Vukotića koji dobio vojvodstvo i sina Mila (umro 1905, skoro 90 godina).
Milo S. Vukotić (1815-1905) povremeni izborni sudija[uredi | uredi izvor]
Milo S Vukotić bio slabijeg zdravlja, ali učestvovao u svim ratovima. Redovno ga birali u domaćim izbornim sudovima. Umro u 90. godini.
Okružni vojvoda Petar S. Vukotić (1821-1904), potpredsednik Senata[uredi | uredi izvor]
Mlađi sin Stevanov, Petar. Kad je brat hajduk Veljka (Milutin) ugledano Petra u Beogradu rekao „Ta evo Veljko!“ i molio je vojvodu Petra da se slika u srbijanskom odijelu i pod fesom, pa je tu sliku umnožio i rasturio kao daje pravi hajduk Veljko. [7]. Petar se školovao na Cetinju kod raznih učitelja (za vreme Petra Drugog), a najviše kod Dimitrija Milakovića, vladikinog sekretara. Petar i Stanko (otac serdar Janka Vukotića) jedini dočekali kneza Danila kad stigao u Kotor da preuzme vlast. Uopšte bio uz Danila. Knjaz Danilo otpustio stari senat i uzeo novi od mlađih ljudi. Vojvoda Petar Vukotić je bio oženjen Jelom Vojvodić ih Bjelopavlića, a potom Janicom Kovačević iz Grahova. Imali su 4 sina i 3 kćerke. Marko i Milena (deca Jele Vojvodić ih Bjelopavlića). Milena (1844) udala se knjaza Nikolu (1860). Verio je za naslednika još knjaz Danilo.
Čuveno pogrebno slovo govorio je vojvodi Petru, knjaz Nikola: " Taste moj, Petre Vukotiću, s Čeva ravna, srpska vojvodo“ [8]
Senator Marko P. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Marko P. Vukotić, sin vojvode Petra S. Vukotića i Jele Vojvodić iz Bjelopavlića. Bio je oženjen Marijom, kćerkom vojvode Anta Dakovića. Imali su Marka i Jovana.
= Major Nikola M. Vukotić (1876 - Mačkov kamen, 1914) =[uredi | uredi izvor]
Major Nikola M. Vukotić, (Čevo kod Cetinja, 18. XII 1876— Mačkov kamen, Podrinje, 19/20. IH 1914), poginuo u borbama na Mačkovom kamenu, vojni pisac i prevodilac. Vojnu akademiju je završio u Sen Siru u Francuskoj, bio oficir na dvoru kralja Nikole. Uz saglasnost kralja Nikole prešao u vojsku Kraljevine Srbije (1904). Učestvovao u balkanskim ratovima, poginuo kao komandant bataljona u 9. pešadijskom puku Kralja Nikole, na Mačkovom kamenu. Dan ranije poginuo mu je rođeni brat Jovan.
= Major Jovan M. Vukotić (1877 - Gučevo, 1914) =[uredi | uredi izvor]
Jovan M. Vukotić (24. VII 1877 - Gučevo, 18. IX 1914). poginuo na planini Gučevu 1914.
Brigadir vojvoda Stevan P. Vukotić (1861-1922)[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Stevan P. Vukotić (11. XI 1861 — Cetinje, 10. VI 1922), sin vojvode Petra Vukotića, brat kraljice Milene, bio je oženjen Stanom Vučinić, kćerkom divizijara Mihaila Vučinića, i sestrom divizijara Milutina Vučinića. Vojvoda Stevan P. Vukotić je bio jedan od glavnih organizatora Podgoričke skupštine za ujedinjenje Crne Gore sa Srbijom.
Brigadir Milutin P. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Brigadir (pukovnik) Milutin P. Vukotić, sin vojvode Petra Vukotića, brat kraljice Milene, bio je zajedno sa bratom Stevaom Vukotićem pobornik Podgoričke skupštine za ujedinjenje Crne Gore sa Srbijom.
Kraljica Milena Petrović-Njegoš, rođ. P. Vukotić (1847-1923)[uredi | uredi izvor]
Andro P. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Andro Perković Vukotić, poginuo je u mladim godinama.
Mašan P. Vukotić (-1861)[uredi | uredi izvor]
Mašan Vukotić, sin Perka Vukotića i Rizne (Rožne) Nikčević iz Pješivaca. Odlikovao u borbi na Gacku i Grahovcu (1858) gde je prvi došao do topova i udario jednog (ostao trag na topu na Cetinju, do 1916, kad su top odneli Austrougari). Umro (1861) od malarije koju dobio kod Skadra gde je bio u pratnji knjaza Nikole koji je išao na sastanak sa Omer pašom. Mašan Vukotić, sin Perka Vukotića i Veruša Bošković iz Orje Luke iz Bjelopavlića imali su sinove Stanka (serdar), Nikolu, Baletu.
Nikola M. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Nikola Mašanov Vukotić sin Mašana Vukotića je imao tri sina Iliju, Matu i ...
Ilija N. Vukotić (-1876)[uredi | uredi izvor]
Ilija poginuo u borbi u Hercegovini u dvadesetoj godini 1876.
Mato N. Vukotić (-1913)[uredi | uredi izvor]
Mato Vukotić poginuo u 53. godini pri opsadi Skadra u jurišu na Taraboš. 1913.
Komandant bataljona Katunske garde Jovan M. Vukotić, kapetan perjanički, ozrinićki kapetan[uredi | uredi izvor]
Komandir Jovan Mašanov Vukotić kapetan Ozrinićki, kapetan perjanički, komandir komandant bataljona Katunske garde, mlađi brat Šaleta. Opevao ga knjaz Nikola. Njegova neprilična šala pod Ostrogom dovela do velikih sukoba između kneza Danila i Boškovića sa Orje Luke (od čijeg je roda bila Jovanova majka Veruša), posebno sa njegovim zetom oženjenim sestrom Janom Petrović senatorom i vojvodom Ristom Boškovićem. Imao je sinove Jovana i Jakova.
Brigadni barjaktar Marko J. Vukotić (- 1915)[uredi | uredi izvor]
Marko Jovanov (slavno pao kao brigadni barjaktar u borbama oko javorskih položaja, protiv Austrougara, 1915).
O. Jakov J. Vukotić, sveštenik[uredi | uredi izvor]
Sveštenik Jakov Vukotić je rođen 1859. godine u Čevu u Crnoj Gori, od oca Jovana. Osnovnu školu i Bogosloviju je završio na Cetinju. Rukopoložen je za đakona i sveštenika avgusta 1893. u Crnoj Gori. Kao izbeglica dolazi u Srbiju 17.02.1897. i služi najpre kao paroh u Luki kod Bora (1897-1901), a zatim u Majdanpeku (1901-1916). Sa ženom Milosavom imao je kćer Milicu i sinove Filipa, Savu i Jovana. Izvršio je temeljnu opravku stare crkve Sv. Apostola Petra i Pavla, a na nacionalno mešovito lokalno stanovništvo ostavio dubok trag, neki su iz rimokatoličke vere prešli u pravoslavnu. Za revnosnu službu odlikovan je 1907. pravom nošenja crvenog pojasa. Za vreme okupacije Bugari su ga još u Majdanpeku isprebijali i stavljali na razne muke, a onda odveli u Bugarsku. Priča se da su Bugari od njega tražili da spominje bugarskog cara prilikom bogosluženja i iznošenja Časnih darova na Velikom vhodu Sv. Liturgije, dok je on to kategorički odbio rečima: „Ubite me, ja ga spomenuti neću!“. Bugarski okupatori su ga internirali u Šumen, u istočnoj Bugarskoj. Posle prebijanja i mučenja od Bugara umire 4. maja 1918.[9]
Šaleta M. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Šaleta M. Vukotić poginuo u napadu na Boku kotorsku. Šaleta M. Vukotić (najstariji) je oženio sinovicu Petra Drugog Petrovića Njegoša, kćerku Pera Tomova Petrovića Njegoša, predsednika Senata (hteo svog sestrića i sestrića vojvode Petra Vukotića (?) da postavi za vladiku posle Njegoša, Stevana Cucu). Kćerka Balete M. Vukotića i Marije (Make) Petrović-Njegoš, Milica Vukotić se udala (1864) za serdara Rada Turova Plamenca.
Rade Turov Plamenac (1842—1919), serdar[uredi | uredi izvor]
[10] Serdar Rade Turov Plamenac, diplomata i političar, koji je između ostalog bio i sudija Velikog suda na Cetinju i predsednik Glavne državne kontrole, bio je oženjen Milicom, kćerkom Šalete Mašanovog Vukotića i Marije Petrović-Njegoš, kćerke Pera Tomova Petrović-Njegoša (brat vladike Petra II, regent Crne Gore) i rođake kralja Nikole. Njihovi sinovi Stevan i Đorđe, umrli su mladi bez potomstva. Kćerka Julija bila je udata za Dr. Jovana Kujačića, a kćerka Jovana za uglednog pravnika Labuda Gojnića (ministar unutrašnjih dela, predsednik Velikog suda na Cetinju, predsednik Skupštine Kraljevine Crne Gore)
dr Jovan Kujačić[uredi | uredi izvor]
Julijom Plamenac kćerkom serdara Radeta Turovog Plamenca i Milice, kćerke Šalete Mašanovog Vukotića i Marije Petrović-Njegoš oženjen je bio dr Jovan Kujačić, lekar, poreklom iz svešteničke porodice Kujačića (prema predanju 7 svešteničkih generacija). Jovan Kujačić se školovao prvo u Sremskim Karlovcima. Njihov sin je slikar Mirko Kujačić, a unuk slikar Dado Đurić. Njihova kćerka Olga bila je udata za Perišu Stevanovog Vukotića, bratanca kraljice Milene.
Mirko J. Kujačić (1901-1987), slikar[uredi | uredi izvor]
Mirko Kujačić sin je dr Jovana Kujačića, lekara i unuk serdara Rada Plamenca, praunuk Šaleta Mašanovog Vukotića i Marije Petrović-Njegoš. Školovao se u Sremskim Karlovcima, maturirao je u Drugoj beogradskoj gimnaziji, studirao u Parizu.
Labud Gojnić (1865-1916), ministar[uredi | uredi izvor]
Jovanom Plamenac kćerkom serdara Radeta Turovog Plamenca i Milice, kćerke Šalete Mašanovog Vukotića i Marije Petrović-Njegoš oženjen je Labud Gojnić (političar, ministar unutrašnjih dela, predsednik Velikog suda na Cetinju, predsednik Skupštine Kraljevine Crne Gore, član Latinske akademije nauka, umetnosti i beletristike u Parizu). [11] Njihov sin Branko Gojnić bio je oženjen Jelenom (Makom), kćerkom vojvode Stevana Petrovog Vukotića, brata kraljice Milene.
Serdar Stanko M. Vukotić (1809–1907), član Senata i knjaževski namesnik[uredi | uredi izvor]
Serdar Stanko M. Vukotić (1809–1907), član Senata i knjaževski namesnik u odsustvu knjaza (sa voj. Petrom Vujovićem) 1878, dok knjaz bio u ratu. Serdar Stanko Vukotić (1809–1907), serdar (1861), kapetan Ozrinića u Katunskoj nahiji (1866), okružni načelnik okruga bjelopavlićkog (1871), član Senata (1874), najvišeg zakonodavnog, upravnog i sudskog tela u Crnog Gori (u to vreme). Senat je postao Veliki sud i Ministarstvo (1878), tada je postavljen u Velikom sudu. Penzionisan (1884), umro (1907) na Čevu u 98. godini života. Knez Nikola je Stanku Vukotiću podario serdarsku titulu kada se serdar Ramo Manojlov Vukotić preselio u Srbiju (1861). Serdar Stanko Vukotić i Marica (umrla Čevo, 1884) (selo Malošin Do, Bjelice) od oca Rada Šćepanova Andrića-Mrvaljevića i majke Krstinje rođene u Bjelicama, selo Tomići, su imali tri sina i četiri kćerke. Najstariji sin je bio Mojsije (zvan Mojaš), Božo, (serdar) Janko, sestre Rumica, Marija (zvana Mira).
Kapetan čevsko-bjelički Mojsije - Mojaš S. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Mojaš Vukotić sin serdara Stanka Vukotića bio je kapetan Ozrinića i Čevsko bjeličke kapetanije (skoro 30 godina). Penzionisan po molbi. Kao dobrovoljac se javio 1912. godine u svoj bataljon i u čuvenom jurišu u osvajanju Velikog Bardanjolta je poginuo. Sa suprugom Marom imao je sina Radovana (Rako) u vojnoj školi u Rusiji.
Potpukovnik Radovan M. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Radovan - Rako M. Vukotić učio vojnu školu u Rusiji u Tbilisiju. Posle 1916. godine u Mađarskoj u zarobljeništvu. Posle rata oficir vojske Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i Jugoslavije. 1941. komandant 55. pešadijskog puka. Zarobljen kod Gornjeg Milanovca i rat provodi u logoru u Osnabriku. Radovan M. Vukotić se oženio Darinkom Vučinić, kćerkom divizijara Milutina Vučinića (koji je ostao uz kralja Nikolu u izgnanstvu, predsednik izbegličke vlade), a unukom vojvode Ilije Plamenca, ministra. Njihov sin je Dušan Vukotić, režiser, kao i kćerke Olivera i Marija.
Dušan R. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Dušan Vukotić, režiser, sin potpukovnika vojske Kraljevine Jugoslavije Radovana M. Vukotića.
Kapetan čevsko-bjelički Božo S. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Posle Mojaša kapetan postao Božo Vukotić. Poslao u Balkanski rat tri, a u Prvi svetski rat četiri sina, Đuro, Lazar.
Poručnik Đuro B. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Poručnik mitraljeskog odeljenja Đuro B. Vukotić, sin Boža Vukotića, bratanac serdar Janka Vukotića. Đuro teško ranjen dva puta kao poručnik nad mitraljeskim odeljenjem pri Skadra.
Lazar B. Vukotić (-1916)[uredi | uredi izvor]
Lazar poginuo na Potočine pri ulasku austrijske vojske.
Armijski general serdar Janko Vukotić (Čevo, 18. 2. 1866 – Beograd, 4. 2. 1927)[uredi | uredi izvor]
Janko Vukotić, sin serdara Stanka Vukotića je završio osnovnu školu na Čevu (1872). Završio Pešadijsku podoficirsku školu i Vojnu školu u Modeni (Italiji) (1881 – 1886). U crnogorskoj vojsci bio na svim trupnim i komandnim položajima.
Pukovnik Vukašin J. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Vukašin J. Vukotić se oženio Jelicom Dimitrijević, kćerkom generala Milivoja Dimitrijevića (1878—1947), sina dr Đorđa Dimitrijevića, ministra (braća generali dr Milan Dimitrijević i pukovnik Velimir Dimitrijević, ađutant kralja, upravnik dvora do 1928); i majke Radmile, kćerke Mite S. Stojanovića advokata iz Niša. Porodica je stanovala u kući ministra Đorđa Dimitrijevića, na uglu ulica kralja Milana i Miloša Velikog, palata Bata. Vukašin Vukotić je 1941. godine otišao u Grčku. Posle rata oženio se Francuskinjom Žermen sa kojom je dobio sina Janka.
Janko V. Vukotić[uredi | uredi izvor]
Janko Vukašinov Vukotić (1955) je živeo u Francuskoj i u SAD. Doselio se u Jugoslaviju sedamdesetih, završio Pravni fakultet u Beogradu. Živi u Podgorici. U njegovoj kući je poslanstvo Srbije.
dr Niko B. Martinović[uredi | uredi izvor]
Kćerka serdar Janka Vukotića bila je udata za Nika Martinovića, brata divizijara Mitra Martinovića od Martinovića iz Bajica. Nisu imali potomstva Posle njegove smrti bila je udata za pešadijskog brigadnog generala Blažu S. Vrbicu. Bili su u dalekom srodstvu jer je Niku Martinoviću je baba po ocu, a Vasiliji prababa, baba serdar Janka Vukotića, bila od Boškovića sa Orje Luke. Ćerka Mitra Martinovića Olga, bila je udata za Đorđa Dunđerskog, veleposednika.
Peš. brig. general Blažo S. Vrbica (1880—1959)[uredi | uredi izvor]
Kćerka serdar Janka Vukotića, Vasilija - Vanja se, kao udovica, udala za generala Blažu Vrbicu. Vasilija (1897—1977) je učestvovala u Mojkovačkoj bici.[12][13][14][15]
Vučinić[uredi | uredi izvor]
Rumica, kćerka serdar Stanka Vukotića i sestra serdara Janka Vukotića, bila je udata za Jovana Vučinića, sina divizijara Mihaila (Mijajla) Vučinića (iz Pipera), brata divizijara Milutina Vučinića, čija sestra Stana je bila udata za vojvodu Stevana Vukotića, brata kraljice Milene.
Srodstvo[uredi | uredi izvor]
Vukotići-Perkovići, porodica serdar Janka Vukotića, su u srodstvu sa kraljevskim domom Petrović-Njegoši (pošto je kraljica Milena Petrović Njegoš rođena Vukotić), kraljevskim domom Karađorđević pošto je unuk kraljice Milene, kralj Aleksandar Karađorđević, serdarima Boškovićima sa Orje Luke, serdarima Martinovićima iz Bajica, serdarima Vrbicama, crmničkim serdarima Plamencima, porodicom Dimitrijević (ministar dr Đorđe, generali Milan i Milivoje) i dr.
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Serdar Janko -
28. Kraljica Milena - avgust 1910. -
Kraljevina Crna Gora, Službeni list Steva Vukotića - pod narodnost stoji - Srpska
Vidi još[uredi | uredi izvor]
- Armijski general serdar Janko Vukotić
- Kraljica Milena Petrović Njegoš rođena Vukotić.
- Spisak najistaknutijih srpskih porodica u Kneževini i Kraljevini Srbiji
- Savo Vukadinović Musa
- Nikolići sa Čeva
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, Službeni list SRJ, Beograd 1996, str. 41, 80 i dr
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, Službeni list SRJ, Beograd 1996, str. 41.
- ^ Vid. Biografski rečnik Matice srpske.
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, Službeni list SRJ, Beograd 1996, str. 42.
- ^ Risto Dragičević, Crnogorski guvernaduri, Cetinje 1927, 96-117
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, Službeni list SRJ, Beograd 1996, str. 53.
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, Službeni list SRJ, Beograd 1996, str. 62.
- ^ Janko Vukotić, Uspomene iz tri rata, 80.
- ^ Spomenica Timočke eparhije, Zaječar, 1934, 69. i 349; MILANOVIĆ, S., Duša Majdanpeka, Majdanpek, 2006. „Sveštenici – Mučenici“, Letopis Timočke eparhije, godina četvrta (1926), 59.
- ^ Memoari - Rade Turov Plamenac- izdavač CID, Podgorica 1997
- ^ Prof. Čedomir Perović - Biografija Labuda Gojnića
- ^ „Serdara Janka kći („Pravoslavlje“, br. 981, 1. februar 2008)”. Arhivirano iz originala 04. 12. 2013. g. Pristupljeno 24. 11. 2013.
- ^ „Junaštvo i plemenitost lepe serdareve kći”. Arhivirano iz originala 21. 08. 2016. g. Pristupljeno 24. 11. 2013.
- ^ Vasilija Vukotić - heroina na štitu („Večernje novosti“, 23. mart 2014)
- ^ Jelena Mila oživela lik ćerke serdara Janka Vukotića („Blic“, 3. januar 2016)