Nemanja Marković
| nemanja marković | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 3. jul 1915. | |||||
| Mesto rođenja | Kragujevac, Kraljevina Srbija | |||||
| Profesija | pravnik | |||||
| Delovanje | ||||||
| Član KPJ od | 1937. | |||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Nemanja Marković (Kragujevac, 3. jul 1915 — ) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički i sportski radnik SR Srbije i jugoslovenski reprezentativac u streljaštvu.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 3. jula 1915. u Kragujevcu. Osnovnu školu i gimnaziju je završio u rodnom mestu, a potom je studirao na Pravnom fakultetu u Beogradu. Tokom studija priključio se revolucionarnom studentskom pokretu.[1] Član tada ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postao je 1937. godine. Tokom studija je kao komunista više puta bio hapšen i proganjan od policije.[2]
Njegovom zaslugom, rukovodstvo Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju se povezalo sa Jankom Jankovićem, šefom kartoteke Specijalne policije u Beogradu, koji mu je bio rođak. Saradnja sa Jankovićem bila je veoma značajna za delovanje KPJ u okupiranom Beogradu.[3]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. učestvovao je u organizovanju ustanka i bio borac Kragujevačkog partizanskog odreda, a kasnije borac Prve proleterske udarne brigade.[1][2] Kanije je bio član Politodela Treće dalmatinske udarne brigade, sa kojim je uestvovao u bici na Sutjesci, tokom maja i juna 1943. godine.[4] Kao vrhunski strelac u toku rata se isticao svojim streljačkim sposobnostima. U pismu Kominterni, upućenom oktobra 1942. Josip Broz Tito naveo je nekoliko njegovih podviga — „u poslednjim borbama kod Ključa sa 7 metaka ubio je 7 ustaša. Prošle godine u Srbiji on je u borbi kod Ravne gore s nedićevcima s 8 metaka ubio 8 nedićevih bandita”. Tokom masovnog streljanja građana Kragujevca, oktobra 1941. streljani su njegov otac i dva brata.[5]
Posle oslobođenja, bio član i potom sekretar Okružnog komiteta KPJ za Kragujevac, direktor Direkcije elektroprivrede Narodne Republike Srbije, ministar u Vladi NR SRbije, predsednik Narodnog odbora kragujevačkog sreza (od 1952), predsesnik Komisije za verska pitanja Izvršnog veća Skupštine SR Srbije. Biran je za člana Centralnog komiteta SK Srbije i Glavnog odbora SSRN Srbije, kao i za narodnog poslanika Narodne skupštine FNRJ i Narodne skupštine NR Srbije.[1][2]
Bio je jedan od prvih strelaca U Jugoslaviji i pobednik na međunarodnom takmičenju u Lozani, potom višestruki reprezentativac Jugoslavije i rekorder u streljaštvu i predsednik Streljačkog saveza Srbije.[1][2][6]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva prvog reda, Orden zasluga za narod prvog reda, Orden za hrabrost i Orden partizanske zvezde trećeg reda.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d Ko je ko 1957, str. 423.
- ^ a b v g Ko je ko 1970, str. 612.
- ^ Odić & Komarica 1988, str. 466.
- ^ Kučan 1996, str. 1015.
- ^ Tito 12 1982, str. 128.
- ^ Prosveta 2 1978, str. 488.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ko je ko u Jugoslaviji — biografski podaci o jugoslovenskim savremenicima. Beograd: Sedma sila. 1957. COBISS.SR 4864263
- Ko je ko u Jugoslaviji — jugoslovenski savremenici. Beograd: Hronometar. 1970. COBISS.SR 4897031
- Mala enciklopedija Prosveta tom II. Beograd: Prosveta. 1978. COBISS.SR 445959
- Josip Broz Tito sabrana djela — tom XII. Beograd: Izdavački centar „Komunist”. 1982. COBISS.SR 75736332
- Odić, Slavko; Komarica, Slavko (1988). Partizanska obavještajna služba 1941-1942 — šta se stvarno događalo tom II. Zagreb: Centar za informacije i publicitet. ISBN 86-7125-032-6. COBISS.SR 512422749
- Kučan, Viktor (1996). Borci Sutjeske. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. COBISS.SR 48005900
