Radovan Mirazović
| Radovan Mirazović | |
|---|---|
 Jasmina i Radovan Mirazović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 15. april 1950. |
| Mesto rođenja | Milići, SFR Jugoslavija |
| Umetnički rad | |
| Polje | istorija umetnosti, slikarstvo |
Radovan Mirazović (Milići, 1950) srpski je teoretičar umetnosti, muzeolog i slikar.[1] Član je Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS) i udruženja La Maison Des Artistes и Association internationale des arts plastiques, UNESCO, Pariz, u Francuskoj.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 15. aprila 1950. godine u Milićima, današnja Republika Srpska. Filozofski fakultet (grupa za istoriju umetnosti – muzeološki smer) završio je u Beogradu.
Aktivno se bavi slikarstvom od 1967. godine. Krajem 60-ih, početkom 70-ih godina 20. veka, bio je jedan od osnivača alternativne, kultne grupe BOJE I REČI u Šapcu, koja je svojom postavangardnom delatnošću menjala kulturnu klimu grada.[2] Studijski je boravio u SSSR, u muzejima u Moskvi i Lenjingradu (kopiranje starih majstora). Zatim, nekoliko godina je proveo u Egiptu i Americi. Dugogodišnji je delatnik na poslovima zaštite kulturne baštine u Šapcu, i organizovanja likovnog života šabačkog kraja.
Bio je upravnik šabačkog Muzeja u dva mandata (1979—1987) i rukovodilac Galerije Dunjića kuća. Sa predsednikom SO Šabac N. Lukićem, uz pomoć dr S. Živkovića, direktora Galerije SANU, oformio je „Legat Gradovi Evrope i Amerike”, Branka Lale Stankovića.
Pored više samostalnih i grupnih izložbi, izlagao je na Oktobarskom salonu u Beogradu, od 1982. do 1985. godine, na ULUS-ovim izložbama, itd, takođe predstavljao je Srbiju na međunarodnoj izložbi Umjetnička kolonija Počitelj 1964–1984.
Uradio je po pozivu likovno rešenje i isklesao besplatno spomenik, u periodu od 17. do 24. decembra 1986. godine, izginulim ratnicima Cerske bitke, iznad spomen-kosturnice u Majuru kod Šapca.
U rodnim Milićima uradio je 2008. godine, monumentalnu poklon sliku, panoramu ovog mesta (1,5×8m), u tamošnjem Muzeju rudarstva, kraj Rajkovog tornja.[3] Posebno je ponosan na izvedeni ikonostas srpske crkve u Briselu, i ikone i freske za srpsku pravoslavnu crkvu u Parizu.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
Iz oblasti istorije i teorije umetnosti, do danas objavio je studije:
- Mara Lukić Jelesić – život i delo (1979),
- Likovna umetnost u Šapcu 1900–1980. (1982),[4]
- Hakija Kulenović – život i delo (Sarajevo, 1985), koautor Ibrahim Krzović,
- Nastavnici i učenici Šabačke gimnazije – likovni umetnici (1987),
- Branko Stanković – slikar gradova Evrope i Amerike (1988),[5]
- Vladislav Lalicki (1935–2008) slikar, scenograf i kostimograf (2012),
- Milić Stanković – Milić od Mačve (1934—2000),
- Likovna umetnost u Šapcu u potrazi za identitetom 1816—2016. i dr.
U Časopisu KOD 21, Šabačkog pozorišta (separati: Likovna umetnost), objavio je nekoliko kulturno-istorijskih monografija o umetnosti Šapca i Srbije.[6]
Rad u Parizu[uredi | uredi izvor]
Pariska galerija Drouot Richelieu uvrstila je Mirazovića, juna 1990. godine, na svoju listu 110 evropskih slikara. Na izložbi Tableaux modernes, Mirazovićeva dela su predstavljena zajedno sa delima Pikasa, Dalija, Eduar Manea, Edgar Dega, Tuluz-Lotreke, Ljube Popovića, Vladimira Veličkovića i dr.
Radi kao kopista starih majstora u departmanu Luvra – Muzeju mornarice (Musée national de la Marine), na pariskom Trokaderu. Jedno vreme je u Parizu, sa suprugom Jasminom, uspešno je vodio i Modni studio Old West Dream.
Ostala angažovanja i interesovanja[uredi | uredi izvor]
Učestvovao je u snimanju dokumentarnog filma TV Sarajevo Čovjek i vrijeme – Hakija Kulenović, u režiji Mirze Idrizovića.
Sa slikarom Vladislavom Lalickim učestvovao je, kao epizodist, slikar-dekorater i saradnik kostimografa, u snimanju igranog filma Partizani Stoleta Jankovića, snimljenog pretežno u šabačkom kraju, s jeseni 1973. godine.
Kolekcionar je rekvizita, oružja i opreme, korišćenih u evropskim i američkim filmskim studijima. Sa suprugom Jasminom je vlasnik muzeja u osnivanju Evropa i Amerika kroz minula stoleća.
Mirazović, privatno[uredi | uredi izvor]
Ima dvoje dece: kćerku Mariju, koja je završila Filmsku akademiju u Parizu i sina Filipa, priznatog mladog srpskog slikara u Parizu, koji je završio parisku Likovnu akademiju „Bozar“ (Académie des Beaux-Arts) u klasi Vladimira Veličkovića.
Radovan Mirazović živi i radi u Parizu i Šapcu.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Radovan Mirazović”. AKS. Pristupljeno 6. 2. 2021.
- ^ „BOJE I REČI”. Slobodanka Rakić Šefer. Pristupljeno 6. 2. 2021.
- ^ „Četkicom vraća slike iz detinjstva”. Blic. Pristupljeno 6. 2. 2021.
- ^ „Likovna umetnost u Šapcu: 1900 - 1980”. Books. Pristupljeno 6. 2. 2021.
- ^ „Branko Stanković slikar gradova Evrope i Amerike”. Books. Pristupljeno 6. 2. 2021.
- ^ „Novi šabački časopis „Kod 21“”. NUNS. Pristupljeno 6. 2. 2021.[mrtva veza]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Vitomir Vita Bujišić: Mojim prijateljima, Beograd-Šabac, 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- „Radovan Mirazović”. Ko je ko u Srbiji?. Pristupljeno 6. 2. 2021.
