Pređi na sadržaj

Teorije zavjere o atentatu na Martina Lutera Kinga

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Martin Luter King u julu 1964.

Teorije zavjere o ubistvu Martina Lutera Kinga, istaknutog lidera pokreta za građanska prava, odnose se na različite prikaze incidenta koji se dogodio 4. aprila 1968. godine u Memfisu. King je ubijen na balkonu motela Lorejn, dan nakon što je održao svoj završni govor pod nazivom „Bio sam na vrhu planine“. Ubrzo su se pojavile tvrdnje o sumnjivim aspektima njegovog ubistva i kontroverznoj ulozi navodnog ubice Džejmsa Erla Reja. Iako je njegovo potvrdno izjašnjavanje o krivici eliminisalo mogućnost suđenja pred porotom, Rej se za nekoliko dana povukao i tvrdio da je njegovo priznanje bilo iznuđeno. Sumnje je dodatno izazvala potvrda o nezakonitom nadzoru Kinga od strane FBI i CIA.

Godine 1979. Odabrana komisija Predstavničkog doma Kongresa Sjedinjenih Država za atentate (HSCA) zaključila je da postoji vjerovatnoća zavjere u ubistvu Kinga i da je Rej bio žrtveni jarac. Godine 1999, porota mješovitih rasa u građanskoj parnici u Memfisu, donijela je jednoglasnu presudu da je King ubijen kao rezultat zavjere u kojoj je učestvovala i vlada SAD, između ostalih i osoba po imenu Raul.[1] Nakon presude, Koreta King je rekla da postoje brojni dokazi o zavjeri.[2][3]

Pozadina[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Atentat na Martina Lutera Kinga
Motel Loren, vijenac označava mjesto gdje je King stajao kada je ubijen.

Martin Luter King, afroamerički svještenik, vođa pokreta za građanska prava i dobitnik Nobelove nagrade za mir, stigao je u Memfis da podrži štrajk crnih sanitarnih radnika u aprilu 1968. godine.[4] Na dan 4. aprila, dan nakon što je održao govor pod nazivom „Bio sam na vrhu planine“, ubijen je na balkonu drugog sprata, ispred sobe 306 u motelu Lorejn, u 18:01.[5][6] Nakon pucnjave, hitno je prevezen u bolnicu Svetog Josifa, gdje je preminuo u 19.05 časova.[7] Njegove poslednje riječi bile su upućene muzičaru Benu Branču, koji je trebalo da nastupi te večeri na planiranom događaju, a kome je rekao: „Bene, pobrini se da odsviraš Take My Hand, Precious Lord‘ na sastanku večeras. Odsviraj ga stvarno lijepo.“[8]

Soloman Džons je bio volonter koji je često vozio Kinga po gradu dok je bio u Memfisu. Nakon što je čuo pucnje, istrčao je na ulicu, a kasnije je ispričao policiji ono što je vidio te noći: „mogao sam da vidim osobu u šipražju na zapadnoj strani Mulberija okrenutu leđima, koja je izgledala kao da ima kapuljaču preko glave.”[9] Narednog dana, policajci odjeljenja policije Memfisa, uklonili su žbunje i uništili mjesto zločina.[2]

Džejms Erl Rej[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Džejms Erl Rej
Džejms Erl Rej, izvršio je atentat na Martina Lutera Kinga.

Džejms Erl Rej je rođen u siromašnoj porodici 1928. godine, izvan Sent Luisa.[10] Služio je vojsku u Zapadnoj Njemačkoj posle Drugog svjetskog rata, prije nego što je nečasno otpušten. Otputovao je u Los Anđeles gdje je opljačkao kafić i osuđen je na 90 dana. Godine 1955. nakon niza sitnih zločina, od pljačke taksiste za 11 dolara do pljačke pošte, osuđen je na 45 mjeseci u saveznom zatvoru u Levenvortu. Uslovno je pušten 1959. godine.[11] Na dan 10. oktobra 1959. on i Džejms Ovens, još jedan bivši osuđenik, opljačkali su prodavnicu Kroger u Sent Luisu. Rej je osuđen na 20 godina zatvora u zatvoru države Misuri, u Džeferson Sitiju.[12] Na dan 23. aprila 1967. pobjegao je iz zatvora u pekarskom kamionu za dostavu.[13] On je tvrdio da je tada postao revolveraš sa plavokosim Kubancem,[14] voditeljem po imenu „Raul“.[15] Izjavio je da ga je Raul uputio da kupi pušku korišćenu u atentatu i da odsjedne u hotelu Lorejn.[16]

Popodne 4. aprila, Rej se prijavio u pansion u Memfisu, sa barom pod nazivom Jim's Gril na prvom spratu, a platio je 8,50 dolara za nedeljni boravak. Zadnji dio pansiona bio je okrenut ka motelu Lorejn, preko puta ulice Mulberi. On je identifikovan po otiscima prstiju na pištolju koji je ostavio. U vezi sa Rejovim navodnim pištoljem, Martin Luter King III je rekao:„to oružje nije bilo oružje. Namjeravaš da ubiješ nekoga i onda baciš pištolj tamo?“[2]

Rej je 24. aprila dobio kanadski pasoš i kupio avionske karte od Toronta do Londona, gdje ga je 8. juna uhapsio FBI.[17] Navodno je pokušavao da dođe do Rodezije kojom je vladala bijela manjina.[13] Dana 10. marta 1969. izjasnio se krivim za ubistvo Kinga i dobio je zatvorsku kaznu od 99 godina bez suđenja. Njegova molba ga je spasila od vjerovatnoće smrtne kazne.[14] Tokom kratkog suđenja za izricanje kazne, Rej je „skočio na noge“ kada su se tužilaštvo i njegov branilac — Persi Forman, složili da nije bilo zavjere. Istakao je da njegovo izjašnjavanje o krivici ne mora da znači da drugi nisu bili umiješani.[14] Nekoliko dana nakon izjašnjavanja, odustao je od priznanja i tvrdio je da je nevin.[13]

Godine 1998. Rej je umro u zatvoru od komplikacija usljed hronične infekcije hepatitisom C. Njegovi kremirani posmrtni ostaci prebačeni su u Irsku, jer nije želio da njegovo poslednje počivalište bude u Sjedinjenim Državama zbog načina na koji ga je vlada tretirala.[18]

Zagovornici teorija zavjere[uredi | uredi izvor]

Vilijam Peper[uredi | uredi izvor]

Rejeve tvrdnje o nevinosti privukle su Vilijama Pepera, koji je bio Kingov prijatelj,[19] a koji je nakon toga, veći dio svog života proveo boreći se za Rejevo oslobađanje. Pokret za građanska prava — Konferencija južnohrišćanskog rukovodstva (SCLC), čiji je King bio prvi predsjednik, pohvalila je Pepera za njegovu „neprestanu posvjećenost u potrazi za pravdom“.[2] Peperove žalbe višim sudovima, kao i Vrhovnom sudu, nisu uspjele. On je izjavio: „Izgledalo je kao da smo na kraju puta i onda sam došao na ideju, ‚Pa, vidi, zašto ne pokušamo da imamo pravo suđenje na televiziji?‘“ Na televiziji HBO, emitovano je lažno suđenje, a televizijski žiri proglasio je Reja nevinim.[20]

U junu 1997, Peper je gostovao u emisiji „Prekretnica“ na televizijskoj mreži American Broadcasting Company. On je govorio o teoriji koju je iznio u svojoj knjizi Naređenja za ubistvo: Istina iza ubistva Martina Lutera Kinga mlađeg. Prema njegovoj teoriji, hitni tim iz 20. grupe specijalnih snaga trebalo je da ubije Kinga ako policijski strijelac ne uspije. Tu grupu je navodno vodio čovjek po imenu Bili Ajdson, za koga je Peper tvrdio da je u međuvremenu ubijen u zataškavanju. Ajdson je tada doveden pred kameru i odbio je da se rukuje sa Peperom, a kasnije je pokrenuo tužbu od 15 miliona dolara protiv Peperovog izdavača, koja je namirena za nepoznat iznos.[21][22]

Mark Lejn[uredi | uredi izvor]

Mark Lejn, koji je u javnosti bio poznat po teorijama zavjere o atentatu na Džona Kenedija, jedno vrijeme je bio Rejev advokat. On je tvrdio da je Rej bio nevini pion u vladinoj zavjeri.[23] Lejn je napisao knjigu Ubistvo u Memfisu, sa Dikom Gregorijem (prethodno pod nazivom Šifra Zoro, po imenu Centralne obavještajne agencije za Kinga) o ubistvu Kinga, u kojem je naveo zavjeru i prikrivanje vlade.[24] Lejn je predstavljao Džejmsa Erla Reja, Kingovog navodnog ubicu, pred istragom Komisije za ubistva Predstavničkog doma (HSCA) 1978. HSCA je u svom izvještaju napisala o Lejnu: „mnoge od navoda o zavjeri koje je komisija istraživala prvi je iznio Mark Lejn.“ On je napisao audio dokumentarnu dramu „Suđenje Džejmsu Erlu Reju“, koja je emitovana na radio stanici KPFK 3. aprila 1978, dovodeći u sumnju Rejevu krivicu.[25]

Balistika[uredi | uredi izvor]

Originalni testovi FBI na metku koji je ubio Kinga i lovačkoj pušci .30-06, prema mišljenju teoretičara, bili su neubjedljivi. Godine 1997. sprovedeni su testovi kojima je upoređeno 12 probnih metaka iz puške navodnog ubistva i metka koji je ubio Kinga. Ekspert za balistiku — Robert Hatavej, istakao je da metku koji je ubio Kinga nedostaju referentne tačke koje se nalaze na ispaljenim probnim mecima. Jedinstvene oznake cijevi nisu mogle da se nađu na ubitačnom metku.[26]

Prethodno uznemiravanje od strane FBI[uredi | uredi izvor]

Skoro neredigovana kopija pisma koje je FBI poslao Kingu.

Edgar Huver, direktor FBI, proglasio ga je „najozloglašenijim lažovom u zemlji“.[27] King je bio pod prismotrom FBI od Montgomerijevog bojkota autobusa 1956, a počeli su da prisluškuju njegove telefone 1963. godine.[14] On je 1964. izrazio svoj bijes prema FBI, izjavljujući da je on „potpuno neefikasan u rješavanju kontinuiranog haosa i brutalnosti koja se nanosi Crncima na dubokom jugu“.[28] Nakon Kingove smrti, FBI je vodio istragu o atentatu.[29] Dana 1. novembra 1971. bivši šef obavještajnih operacija FBI — Vilijam Salivan, svjedočio je pred komisijom Senata za proučavanje vladinih operacija u vezi sa obavještajnim aktivnostima, gdje je naveo da u „ratu” protiv Kinga „nije bilo zabranjeno držanje”. U internom dokumentu FBI, izražena je zabrinutost da bi ovo moglo da izazove sumnju u umiješanost FBI u atentat.[30]

Sa ciljem da predstavi Kinga kao komunistu, Huver je 1962. godine rekao generalnom tužiocu — Robertu F. Kenediju, da je King „tajni član Komunističke partije“, što je Kenedija navelo da odobri prisluškivanje.[28] U drugim dokumentima FBI, napisano je: „King je u Komunističkoj partiji SAD opisan kao pravi, iskreni marksista-lenjinista od vrha glave do vrhova prstiju“.[31] Tri nedelje prije ubistva, FBI je u internim dokumentima napao Kinga zbog njegovog „srdačnog“ komunizma i njegove „marksističko-lenjinističke linije“.[32] Nakon ponovljenih tvrdnji da su on i Pokret za građanska prava povezani sa komunizmom, King je u Misisipiju izjavio: „Muka mi je i umoran sam od ljudi koji govore da su se u ovaj pokret infiltrirali komunisti ... U ovom pokretu za slobodu ima isto toliko komunista koliko ima Eskima na Floridi.“[33]

U jednom od memoranduma, Huver je rekao da je King „mačak sa opsesivnim degenerisanim seksualnim nagonima“.[14] U dokumentima FBI, u vezi sa učesnikom na jednoj od Kingovih konferencija, napisano je:, „jedan crnac koji je prisustvovao, kasnije je izrazio svoje gađenje prema zakulisnom opijanju, bludu i homoseksualnosti“.[34] U dokumentu je takođe navedeno: „nekoliko crnačkih i bijelih prostitutki je dovedeno iz oblasti Majamija. Cjelonoćna seksualna orgija održana je sa ovim prostitutkama i nekim od delegata.“[35] FBI je takođe poslao poštom navodne seksualne snimke Kingove preljube i pismo Koreti Skot King, u pokušaju da uništi njihov brak. Koreta je kasnije izjavila: „nisam mogla mnogo da shvatim od toga, bilo je to samo mnogo gluposti.“[36] U pismu je King optužen da je „seksualno psihotičan“ i „kolosalna prevara“, a takođe je upozoren da mu se „približava kraj“ i da je „gotov“.[37]

Policija Memfisa[uredi | uredi izvor]

Grb odjeljenja policije Memfisa.

Uznemiren zbog Kingovog marša, grad Memfis je podnio zvaničnu žalbu protiv njega i organizacije SCLC.[38] Kada se King vratio u grad 3. aprila 1968. stavljen je pod nadzor odjeljenja policije Memfisa.[39] Na aerodromu su ga pratila dva crna policajca u civilu — detektiv Edvard Redit i policajac Vili Ričmond.[40] Istovremeno, policija Memfisa je takođe odredila četiri čovjeka da štite Kinga, ali je njegova pratnja rekla policiji da nije tražila njihovu pomoć.[41] Kada je policija pitala gde je King odsjeo, velečasni Džejms Loson je odgovorio: „nismo se u potpunosti odlučili“. Policija je i dalje pratila Kinga do motela Lorejn. Policijska zaštita je ostala u njegovoj blizini sve dok nisu pozvani u policijsku stanicu u 5:05.[42] Jedan od četvorice muškaraca, inspektor Tajns, kasnije je izjavio da ovaj povratni poziv nije bio planiran i da ne zna zašto se to dogodilo.[43] Šef policije — Džejms Makdonald, istakao je da se ne sjeća ove policijske zaštite ili bilo kakvog „povratnog poziva“.[43] U obližnjoj Vatrogasnoj stanici broj 2, dva crna detektiva su nastavili da prate Kinga. Ubrzo posle podneva, detektiv Redit je primio preteći telefonski poziv od jedne žene, koja mu je rekla da se „ogriješio o crnce“.[44] Reditu je tada rečeno da se vrati u policijsku stanicu, kao i da su mu upućivane prijetnje po život i da njegova porodica mora da ostane u lokalnom motelu pod lažnim imenom.[44] On je odbio da premjesti porodicu zbog bolesnog rođaka, a u vrijeme kada je policijski auto stigao ispred njegove kuće, na radiju je javljeno da je King ubijen.[45] U narednih nekoliko dana, Redit više nije čuo za navodne prijetnje.[45] Dva crna vatrogasca iz stanice broj 2 su takođe dobila slobodan dan.[46] Prema FBI, ova stanica je imala „odličan vidikovac“ prema motelu Lorejn.[47] Policija se takođe infiltrirala u Invajderse, lokalnu crnačku militantnu grupu koja je često pružala zaštitu Kingu.[47] Jedini doušnik je počeo da ga prati u februaru 1968, samo dva mjeseca prije Kingovog ubistva. On je bio prisutan u dvorištu motela kada je King ubijen. Osim toga, FBI je imao pet plaćenih doušnika unutar policijske uprave Memfisa.[47]

Mišljenja Kingove porodice i saradnika[uredi | uredi izvor]

Koreta Skot King, supruga Martina Lutera Kinga.

Porodica King je dugo isticala da vjeruje u zavjeru i Rejevu nevinost. Njegov najmlađi sin — Dekster Skot, susreo se sa Rejem u zatvoru 1997. godine gdje mu je rekao: „pa, koliko god ovo izgledalo nezgodno, želim da znaš da ja vjerujem u tebe i da moja porodica vjeruje u tebe i uradićemo sve što je u našoj moći da pokušamo da se uvjerimo da će pravda pobijediti. I dok je 11. čas, uvijek sam bila duhovna osoba i vjerujem u Proviđenje."[48] Kingova ćerka — Bernis, izjavila je: „boli me srce što je Džejms Erl Rej morao da provede svoj život u zatvoru plaćajući za stvari koje nije uradio. Svakako mi je jasno da je postojala zavjera, od vlade do mafije.“[2] Njegova supruga — Koreta Skot, na konferenciji za novinare 1999. godine izjavila je: „postoji obilje dokaza o velikoj zavjeri na visokom nivou... Mafija, lokalne, državne i savezne vladine agencije, bile su duboko uključene u atentat na mog muža... Gospodinu Reju je namješteno da preuzme krivicu.“[14]

Mnogi koji su radili sa Kingom, takođe veruju da je postojala zavjera. Demokratski predstavnik — Džon Luis, izjavio je: „mislim da je postojala velika zavjera da se doktor King ukloni sa američke scene. Ne znam šta se dogodilo, ali istina o tome šta se desilo doktoru Kingu treba da bude dostupna istorije radi.“[2] Endru Jang, bivši ambasador Ujedinjenih nacija i gradonačelnik Atlante koji je bio u motelu Lorejn sa Kingom kada je ubijen, izjavio je: „ne bih prihvatio činjenicu da je Džejms Erl Rej povukao okidač i to je sve što je važno.“[2] Džejms Loson, koji je bio pastor u Memfisu i jedan od mentora Martina Lutera Kinga, počeo je da posjećuje Reja u zatvoru 1969. godine, nakon čega je izjavio: „bilo je stvari u Memfisu koje su bile sumnjive i koje su mi izazvale pitanja. Nikad nisam vidio odgovore na ta pitanja. Zadovoljan sam van svake sumnje što Džejms Erl Rej nije povukao okidač niti je skovao zavjeru da ubije Martina Lutera Kinga.“[2]

Istraga Vlade[uredi | uredi izvor]

Odabrana komisija Predstavničkog doma za atentate[uredi | uredi izvor]

Odabrana komisija Predstavničkog doma za atentate.

Odabrana komisija Predstavničkog doma Kongresa Sjedinjenih Država za atentate ( HSCA), osnovana je 1976. da bi istražila ubistva Džona Kenedija i Kinga. Godine 1979, u njihovom konačnom izvještaju, zaključeno je: „nakon ispitivanja Rejevog ponašanja, njegovog karaktera i njegovih rasnih stavova... Komitet je utvrdio da se ne može složiti ni sa jednim od prihvaćenih objašnjenja za Reja kao usamljenog ubicu. Preovlađujući motiv leži u očekivanju novčane dobiti. Komitet je zaključio da postoji vjerovatnoća zavjere u ubistvu doktora Kinga.“[49] Oni su istakli da je to najvjerovatnije bila zavjera južnjačkih grupa za superiornost bijele rase, kao i da je Rej djelovao samo zbog nagrade za Kingovu glavu. Oni su takođe objavili da nijedna federalna, državna ili lokalna vladina agencija nije bila umiješana u ubistvo Kinga.[14] Glavni savjetnik HSCA — Robert Blejki, izjavio je da ako su CIA ili FBI bili umiješani, svi inkriminišući dokumenti su vjerovatno uništeni mnogo prije 1979. godine.[2] Ista komisija je takođe utvrdila da postoji „velika vjerovatnoća da su najmanje dvojica naoružanih ljudi pucala na predsjednika“, dok je razmatrala atentat na Kenedija.[50]

Građanska tužba u Memfisu[uredi | uredi izvor]

Godine 1993. Lojd Džouers se pojavio u programu Udarni termin uživo na kanalu ABC News, gdje je istakao da mu je navodni lokalni mafijaš Frank Liberto platio 100.000 dolara da pomogne u organizaciji Kingovog ubistva.[51] Džouers je držao kafić na prvom spratu stambene kuće iz koje je Rej navodno upucao Kinga.[52] Zadnja vrata njegove radnje vodila su do žbunja koje je uklonilo odjeljenje policije Memfisa. Džouers je ćutao dvadeset pet godina nakon Kingovog ubistva, ali je svoje priznanje dao tek nakon Rejevog lažnog suđenja na televiziji HBO. Tvrdio je da je bio dio veće zavjere da se ubije King i da je Rej podmetnut kao žrtva. Istakao je je da su umiješani „Raul“, policajci Memfisa i mafija, a imenovao je poručnika policije Memfisa — Erla Klarka, kao strijelca.[13]

Godine 1999. u građanskoj tužbi koju je podnijela Koreta Skot King, navodi se da su Džouers i drugi bili u zavjeri da ubiju Kinga. Porodica se obratila Vilijamu Peperu, koji je branio Reja u njegovom lažnom suđenju na televiziji HBO, da ih zastupa u tužbi nepravedne smrti — „porodica King protiv Lojda Džouersa i drugih nepoznatih zavjerenika“. Tokom četvoronedeljnog suđenja, Peper je iznio preko 70 svjedoka i hiljade dokumenata. Džouers je svjedočio da je Rej bio samo žrtveni jarac i da je policajac iz Memfisa — Erl Klark, zapravo ispalio smrtonosne metke.[19]

Poroti mješovitih rasa koja je saslušala slučaj, trebalo je samo jedan sat razmatranja da bi donijela jednoglasnu presudu: da je King ubijen kao rezultat zavjere.[1][53] U presudi su označili da je Džouers odgovoran za atentat, kao i da su „vladine agencije“ bile među zavjerenicima.[54] Porodici King je odobreno 100 dolara koje su tražili na ime odštete, a oni su to vidjeli kao opravdanje. Kingov sin Dekster, nakon suđenja je izjavio: „ovo je period na kraju rečenice. Zato, molim vas, nakon današnjeg dana, ne želimo pitanja poput: ‚Da li vjerujete da je Džejms Erl Rej ubio vašeg oca?‘ Slušam to cijelog života. Ne, ne i ovo je kraj.“ ubica je bio oficir policije u Memfisu, poručnik Erl Klark“.[51][55] Koreta King je nakon presude rekla da postoje brojni dokazi o umiješanosti vlade i mafije u zavjeru, kao i da je Reju namješteno da preuzme krivicu.[2][3]

Godine 2000. državni tužilac Janet Reno, izjavio je da, nakon preispitivanja atentata, nisu pronađeni dokazi o zavjeri.[17] Po njegovom mišljenju, svjedoci koji su podržavali Džouersa, nisu bili vjerodostojni ili su bili kontradiktorni. On je istakao da je ubijeđen da je Džouers izmislio svoju priču za finansijsku nagradu.[56] Ministarstvo pravde je objavilo izvještaj na 150 stranica, u kojima su navedene brojne nedosljednosti u Džouersovim izjavama, a takođe je zaključeno da nema dokaza da je Frank Liberto pripadao mafiji i da je bilo zavjere za atentan.[57] Džouers je umro godinu dana nakon suđenja.[58]

Džerald Pozner, istraživački novinar koji je napisao knjigu Ubijanje sna, u kojoj je napisao da je Rej bio ubica, nakon presude je izjavio: „veoma me uznemirava što je pravni sistem u Memfisu korišćen na tako bešćutan i farsičan način. Ako je porodica King željela pečat sopstvenog pogleda na činjenice, to su i dobili.“[59] Robert Blejki je takođe kritikovao Peperove teorije o tom slučaju.[60]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b „Conspiracy Trial – The Martin Luther King Jr. Center for Nonviolent Social Change”. www.thekingcenter.org. Arhivirano iz originala 31. 3. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  2. ^ a b v g d đ e ž z i „Who killed Martin Luther King Jr.? His family believes James Earl Ray was framed.”. Washington Post. Arhivirano iz originala 31. 3. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  3. ^ a b „50 years later, conspiracies still swirl around Martin Luther King's death”. Evansville Courier & Press. Arhivirano iz originala 2. 8. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  4. ^ „Hiljade ljudi na maršu u čast Martina Lutera Kinga”. politika.rs. 4. 4. 2018. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  5. ^ „Na današnji dan ugušili su njegov san: 10 činjenica koje niste znali o Martinu Luteru Kingu”. telegraf.rs. 4. 4. 2021. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  6. ^ „About the National Civil Rights Museum – Memphis, TN”. www.civilrightsmuseum.org. Arhivirano iz originala 26. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  7. ^ „Da li je Martin Luter King predvideo svoju smrt”. bbc.com. BBC. 4. 4. 2018. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  8. ^ Branch 2007, str. 766.
  9. ^ „King conspiracy theories still thrive 40 years later”. www.cnn.com. Arhivirano iz originala 29. 8. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  10. ^ „Ko je ubio Martina Lutera Kinga?”. mundoaldia.es. Arhivirano iz originala 08. 10. 2022. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  11. ^ „Findings on MLK Assassination”. National Archives. 15. 8. 2016. Arhivirano iz originala 23. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  12. ^ „Escapes”. Missouri State Penitentiary. Arhivirano iz originala 12. 8. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  13. ^ a b v g Little, Becky. „Why Martin Luther King's Family Believes James Earl Ray Was Not His Killer”. HISTORY. Arhivirano iz originala 30. 3. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  14. ^ a b v g d đ e „Did James Earl Ray really kill Martin Luther King or was a government conspiracy involved?”. The Independent. 4. 4. 2018. Arhivirano iz originala 26. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  15. ^ Jackman, Tom. „Who killed Martin Luther King Jr.? His family believes James Earl Ray was framed.”. The Washington Post. Arhivirano iz originala 31. 3. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  16. ^ „Vi. Raoul And His Alleged Participation In The Assassination”. www.justice.gov. 6. 8. 2015. Arhivirano iz originala 25. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  17. ^ a b „Timeline of MLK Assassination and Investigation Into His Killing”. Voice of America. Arhivirano iz originala 26. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  18. ^ „CNN – Autopsy confirms Ray died of liver failure – April 24, 1998”. www.cnn.com. Arhivirano iz originala 15. 8. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  19. ^ a b „The Plot to Kill King”. www.civilrightsmuseum.org. Arhivirano iz originala 15. 12. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  20. ^ Johnson, Carrie. „Despite Swirl Of Conspiracy Theories, Investigators Say The MLK Case Is Closed”. National public Radio. Arhivirano iz originala 17. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  21. ^ Stark, Tony (28. 11. 1999). „Who Killed Martin Luther King?”. The Guardian. Arhivirano iz originala 8. 6. 2016. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  22. ^ „Who Killed Martin Luther King? (S1 EP 6)”. Conspiracy?. 2004. History Channel. 
  23. ^ Schudel, Matt (15. 5. 2016). „Mark Lane, gadfly lawyer, author who promoted JFK conspiracy theory, dies at 89”. The Washington Post. Arhivirano iz originala 10. 7. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  24. ^ Bugliosi 2007, str. 1002
  25. ^ The Trial of James Earl Ray : a docu-drama / written by Mark Lane ; directed by Donald Dreed; produced by Mike Hodel and Lucia Chappelle., Arhivirano iz originala 11. 7. 2020. g., Pristupljeno 8. 10. 2022 
  26. ^ „CNN – Ray lawyer: Test bullets don't match bullet that killed King – July 11, 1997”. cnn.com. Arhivirano iz originala 2. 5. 2010. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  27. ^ Pruitt, Sarah (24. 6. 2021). „Why the FBI Saw Martin Luther King Jr. as a Communist Threat”. history.com. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  28. ^ a b „Federal Bureau of Investigation (FBI) – The Martin Luther King, Jr., Research and Education Institute”. kinginstitute.stanford.edu. 2. 5. 2017. Arhivirano iz originala 15. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  29. ^ Kotz 2006, str. 415
  30. ^ „MLK report”. vault.fbi.gov. Arhivirano iz originala 1. 11. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  31. ^ Sit, Ryan (15. 1. 2018). „The FBI bugged Martin Luther King Jr.'s home, office and hotels and here's what they got on him”. Newsweek. Arhivirano iz originala 15. 12. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  32. ^ „In the latest JFK files: The FBI's ugly analysis on Martin Luther King Jr., filled with falsehoods”. Washington Post. Arhivirano iz originala 30. 12. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  33. ^ „Communism”. kinginstitute.stanford.edu. 4. 4. 2021. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  34. ^ „FBI ga je mrzio: Podmetali su mu orgije, ljubavnice...”. express.24sata.hr. 4. 4. 2018. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  35. ^ „Explosive King document amid JFK files”. BBC News. 4. 11. 2017. Arhivirano iz originala 16. 12. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  36. ^ Dyson 2000, str. 217
  37. ^ Gage, Beverly (11. 11. 2014). „What an Uncensored Letter to M.L.K. Reveals”. nytimes.com. Arhivirano iz originala 7. 1. 2015. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  38. ^ „Martin Luther King, Jr., and Memphis Sanitation Workers”. National Archives. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  39. ^ „Findings on MLK Assassination”. National Archives. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  40. ^ Department of Justice 1977, str. 26
  41. ^ Department of Justice 1977, str. 27
  42. ^ Department of Justice 1977, str. 27-28
  43. ^ a b Department of Justice 1977, str. 28
  44. ^ a b Department of Justice 1977, str. 30
  45. ^ a b Department of Justice 1977, str. 31
  46. ^ Department of Justice 1977, str. 33-34
  47. ^ a b v „FBI Records: The Vault — Martin Luther King, Jr. Part 1 of 2”. Arhivirano iz originala 10. 1. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  48. ^ Sack, Kevin (28. 3. 1997). „Dr. King's Son Says Family Believes Ray Is Innocent”. nytimes.com. Arhivirano iz originala 2. 8. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  49. ^ „Findings on Martin Luther King, Jr. Assassination”. National Archives. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  50. ^ „Table of Contents”. National Archives. 15. 8. 2016. Arhivirano iz originala 9. 6. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  51. ^ a b „Loyd Jowers; Jury Found He Played a Role in King's Slaying”. Los Angeles Times. 24. 5. 2000. Arhivirano iz originala 2. 8. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  52. ^ „Loyd Jowers, 73, Who Claimed A Role in the Killing of Dr. King”. Associated Press. 23. 5. 2000. Arhivirano iz originala 15. 7. 2014. g. Pristupljeno 8. 10. 2022 — preko NYTimes.com. 
  53. ^ „10 stvari koje niste znali o Martinu Luteru Kingu”. nationalgeographic.rs. 4. 4. 2016. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  54. ^ Yellin, Kevin Sack With Emily (10. 12. 1999). „Dr. King's Slaying Finally Draws A Jury Verdict, but to Little Effect”. Arhivirano iz originala 26. 1. 2013. g. Pristupljeno 8. 10. 2022 — preko NYTimes.com. 
  55. ^ „Conspiracy Trial | the Martin Luther King Jr. Center for Nonviolent Social Change”. Arhivirano iz originala 28. 9. 2018. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  56. ^ United States Department of Justice Investigation of Recent Allegations Regarding the Assassination of Dr. Martin Luther King, Jr. United States Department of Justice. jun 2000. Arhivirano iz originala 13. 8. 2020. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  57. ^ Sniffin, Michael J. (10. 6. 2000). „Justice Dept. finds no conspiracy in King assassination”. The Hour. 129 (159). Norwalk, Connecticut. AP. str. A4. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  58. ^ „Loyd Jowers; Jury Found He Played a Role in King's Slaying”. Los Angeles Times. 24. 5. 2000. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  59. ^ Yellin, Emily (9. 12. 1999). „Memphis Jury Sees Conspiracy in Martin Luther King's Killing”. The New York Times. Arhivirano iz originala 1. 9. 2019. g. Pristupljeno 8. 10. 2022. 
  60. ^ „Who Killed Martin Luther King? (S1 EP 6)”. Conspiracy?. 2004. History Channel. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Теорије_завјере_о_атентату_на_Мартина_Лутера_Кинга&oldid=27802149”