Šogunat Tokugava
Šogunat Tokugava
| |
|---|---|
| Glavni grad | Edo (prestonica šogunata)[1] Kjoto (imperijalna prestonica)[1] |
| Službeni jezik | rani moderni japanski[2] moderni japanski[2] |
| Vladavina | |
| Oblik države | Feudalni[3] dinastički[4] nasledni vojna diktatura[5][6] |
| Istorija | |
| Istorijsko doba | Edo period (1600[7]-1868[8]) |
| | |
| Geografija | |
| Površina | |
| — ukupno | |
| Stanovništvo | |
| — | |
| — gustina | |
| Ekonomija | |
| Ostale informacije | |
| Vremenska zona | UTC |
Državne religije: japanski budizam[9] konfučijanizam[10] Others: šintoizam[10] šinbucu-šugo[11] japanski budizam[12] hrišćanstvo[13] (zabranjen, do 1853)[10] | |
Šogunat Tokugava (jap. 徳川幕府) ili Edo Bakufu (jap. 江戸幕府) (1600—1868) odnosi se na razdoblje japanske istorije kada je car bio samo de jure vladar Japana,[14] a de fakto tu dužnost obavljao je šogun iz porodice Tokugava. Sjedište vojne vlade (bakufu) bilo je u gradu Edo, (današnji Tokio).
Šogun je ekvivalent diktatora, ali više u današnjem nego u antičkom smislu. Dinastija Tokugava, koju je osnovao Tokugava Ijejasu, dala je u 268 godina vladavine petnaest šoguna, od kojih se najboljim smatra Jošimune Tokugava, 8. po redu.
Tokugava Ijejasu[uredi | uredi izvor]
Najznačajniji član ovog klana, kao i njegov osnivač je Tokugava Ijejasu. On je osnovao i šogunat Tokugava, poslednji i najmoćniji od tri šogunata koja su vladala Japanom od 1192. do Meidži obnove 1868.
Tokugava Ijejasu (rođen kao Macudaira Takečio) došao je na čelo klana Tokugava (porodice Macudaira) 1560, nakon 13 godina provedenih kao talac moćnog daimjo-a Imagava Jošimota. Te godine je i raskinuo savez sa Imagavom i sklopio savez sa mnogo većim i moćnijim Odom Nobunagom.
Nakon toga krenuo je u proširenje svoje teritorije napadima na Imagavine posede. Postepeno je došao do uprave nad većim delom prefekture Mikava, a do 1568. pod njegovom upravom bile su prefekture Mikava i Totomi. Takođe je i promenio svoje ime u Ijejasu, simbolišući time svoje oslobođenje od porodice Imagava, a uz dozvolu carskog dvora promenio je i ime svoje porodice u Tokugava.
Godine 1570. Ijejasu je premestio svoje sedište iz Okazakija u Hamamacu. Iste godine, u Anagavaji pored reke Biva, ujedinjene vojske Ode i Tokugave porazile su dve lokalne ratničke porodice, Asaj i Asakura. U ovim bitkama je vatreno oružje (arkebuze, prvi put proizvedene u Japanu po portugalskom uzoru 1543) koje su koristile vojske Ode i Tokugave, a koje je još uvek bilo novina, odnelo veliku prevagu.
Od 1572. do 1582, još uvek u savezu sa Odom Nobunagom, Ijejasu postepeno širio teritoriju i jačao vojsku, a veći deo vremena se borio protiv klana Takeda. Sukob je počeo 1572. kada je Takeda Šingen izvršio invaziju na teritoriju Tokugava.
Sukobili su se u bici kod Mikatogahara-e, gde je Ijejasu doživeo najveći poraz u karijeri. Na njegovu sreću, Šingen uskoro umire, a njega nasleđuje njegov sin Kacujori, koji je predstavljao mnogo lakši zalogaj. Bitke kod Nagašino-a 1575. i Takatendžin-a 1581. godine naterale su vojsku Takeda na povlačenje, a Tokugava Ijejasu postaje gospodar ne samo provincija Mikava i Totomi, nego i provincije Suruga.
Ceo ovaj period Ijejasu je uglavnom bio u senci Nobunage. Međutim, i u tom položaju Ijejasu je veoma profitirao. Naročito je profitirao nakon Nobunagine smrti 1582. godine, nakon čega je on postao gospodar centralnog dela Takeda poseda, provincija Kaj i Šinano. Do 1583. godine, kada je pod svojom kontrolom imao pet provincija, Tokugava Ijejasu je bio najznačajnija vladalačka figura u Japanu.
Tokugava šogunat[uredi | uredi izvor]
Nakon invazija na Koreju 1592. i 1597. godine, Japan se ponovo podelio na dva suparnička tabora. Sukob je dostigao vrhunac u bici kod Sekigahare 1600. kao rezultat toga, Tokugava Ijejasu je proglašen za šoguna 1603. Ovu titulu su njegovi potomci nosili dva i po veka. Najozbiljniji protivnik Tokugave, Tojotomi Hidejori, bio je poražen posle druge opsade Osake 1615. Pretežno hrišćanska pobuna u Šimabari, na ostrvu Kjušu, dogodila se 1638. Ugašena je posle duge i neočekivano teške borbe, ali se pokazala kao jedini istinski izazov Tokugavinoj nadmoći.
Ijejasu je Tokugava šogunat (Tokugava bakufu) osnovao je 1603. godine, ali titulu šoguna držao je samo do 1605. godine kada je, u svojoj 63-oj godini vlasti prepustio svom sinu Tokugava Hidetada-i. Umro je 1616. godine.
Nakon pobune u Šimabari, šogunat je u strahu od stranih uticaja, posebno Španije i Portugalije, ograničio trgovinu i prekinuo sve veze sa katoličkom Evropom. Samuraji su sada činili vojsku šogunata, ali nisu imali neprijatelja za borbu. U narednom veku njihova moć je opala, u poređenju sa jačanjem trgovačke klase, čije je samozadovoljstvo prekinuto pojavom evropskih i američkih brodova u vodama Japanskog mora, u prvoj polovini XIX veka.
Tokugavini šoguni su nameravali da razviju trgovinu, dok su klanovi kao što je Šimazu iz Sacume, želeli da suzbiju sve pokušaje kontakta sa strancima. Usledio je građanski rat, u toku kog je šogunat Tokugava svrgnut sa vlasti, a caru vraćen stari položaj. Međutim, umesto potiskivanja varvara, osnivači modernog Japana su shvatili da je saradnja sa strancima neophodna naciji da bi opstala. Stara praksa postojanja privilegovane klase samuraja je prekinuta. Saigo Takamori, jedan od nezadovoljnih samuraja poveo je 1877. pobunu Sacuma protiv narodne vojske. Nakon što je pobuna ugušena, Saigo je izvršio samoubistvo.
Spisak Tokugava šoguna[uredi | uredi izvor]
| # | Slika | Ime (rođen-umro) |
vladao od | do |
|---|---|---|---|---|
| 1 | |
Tokugava Ijejasu (1543–1616) |
1603 | 1605 |
| 2 |  |
Tokugava Hidetada (1579–1632) |
1605 | 1623 |
| 3 |  |
Tokugava Ijemicu (1604–1651) |
1623 | 1651 |
| 4 |  |
Tokugava Ijecuna (1641–1680) |
1651 | 1680 |
| 5 |  |
Tokugava Cunajoši (1646–1709) |
1680 | 1709 |
| 6 |  |
Tokugava Ijenobu (1662–1712) |
1709 | 1712 |
| 7 |  |
Tokugava Ijecugu (1709–1716) |
1713 | 1716 |
| 8 |  |
Tokugava Jošimune (1684–1751) |
1716 | 1745 |
| 9 |  |
Tokugava Iješige (1712–1761) |
1745 | 1760 |
| 10 |  |
Tokugava Ijeharu (1737–1786) |
1760 | 1786 |
| 11 |  |
Tokugava Ijenari (1773–1841) |
1787 | 1837 |
| 12 |  |
Tokugava Ijejoši (1793–1853) |
1837 | 1853 |
| 13 |  |
Tokugava Ijesada (1824–1858) |
1853 | 1858 |
| 14 |  |
Tokugava Ijemoči (1846–1866) |
1858 | 1866 |
| 15 |  |
Tokugava Jošinobu (1837–1913) |
1866 | 1867 |
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Kowner, Rotem (2017). Historical Dictionary of the Russo-Japanese War. Historical Dictionaries of War, Revolution, and Civil Unrest (2nd izd.). Rowman & Littlefield. str. 540. ISBN 9781442281844. Pristupljeno 1. 7. 2023. „Originally named Edo, the city served as the focal point of the Kanto region from the 12th century. It fell to Tokugawa Ieyasu at the end of the 16th century and was made the capital of his shogunate in 1603. Kyoto remained the imperial capital until 1868.”
- ^ a b Shibatani, Masayoshi. „Japanese language | Origin, History, Grammar, & Writing”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 15. 6. 2021.
- ^ „Japan - The bakuhan system”. Encyclopedia Britannica (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2020-06-01.
- ^ „Japan § Introduction”. The World Factbook. Central Intelligence Agency. Pristupljeno 9. 3. 2021.
- ^ „Shogunate”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 21. 10. 2020. „The shogunate was the hereditary military dictatorship of Japan (1192–1867).”
- ^ „Tokugawa period”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 3. 6. 2020.
- ^ „The Story of the Battle of Sekigahara”. Pristupljeno 2021-05-28.
- ^ „meiji-restoration Tokugawa Period and Meiji Restoration”. Pristupljeno 2021-05-28.
- ^ Yamagishi, Keiko (2016). Ferrari, Silvio; Cristofori, Rinaldo, ur. Law and Religion, An Overview. 1. Routledge. str. 458. ISBN 978-1-4094-3600-3. Pristupljeno 31. 5. 2023. „The Tokugawa Shogunate had sanctioned Buddhism as a state religion.”
- ^ a b v Calabresi, Steven Gow (2021). The History and Growth of Judicial Review. 2. Oxford University Press. str. 116. ISBN 9780190075750. Pristupljeno 31. 5. 2023. „A dew sexteenth-century Chiristian missionaries left a small following in Japan, but from 1600 until 1853, the countory was governed by the Tokugawa Shogunate banned Christianity, forbade travel overseas, and only allowed foreign trade in the port of Nagasaki with the Netherlands and China. Confucianism, with its emphasis on harmony, was the prevailing "state religion", although it coexisted with Shintoism, a religion that worshipped nature gods and that was personified by the emperor.”
- ^ Hirai, Naofusa. „Shinto § The encounter with Buddhism”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 15. 6. 2021. „Buddhistic Shintō was popular for several centuries and was influential until its extinction at the Meiji Restoration.”
- ^ Tucci, Giuseppe. „Buddhism - Korea and Japan”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 15. 6. 2021.
- ^ „Kirishitan | religion”. britannica.com. Encyclopædia Britannica, Inc. Pristupljeno 15. 6. 2021.
- ^ „Tokugawa”. Lexico UK English Dictionary. Oxford University Press. Arhivirano iz originala 28. 11. 2020. g.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Kowner, Rotem (2017). Historical Dictionary of the Russo-Japanese War. Historical Dictionaries of War, Revolution, and Civil Unrest (2nd izd.). Rowman & Littlefield. str. 540. ISBN 9781442281844. Pristupljeno 1. 7. 2023. „Originally named Edo, the city served as the focal point of the Kanto region from the 12th century. It fell to Tokugawa Ieyasu at the end of the 16th century and was made the capital of his shogunate in 1603. Kyoto remained the imperial capital until 1868.”
- Nussbaum, Louis-Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan Encyclopedia. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01753-5; OCLC 48943301
- Bolitho, Harold (1974). Treasures Among Men: The Fudai Daimyo in Tokugawa Japa. New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0-300-01655-0. OCLC 185685588. Tekst „pages” ignorisan (pomoć)
- Haga, Tōru. . Tokyo: Japan Publishing Industry Foundation for Culture. ISBN 978-4-86658-148-4.
- Totman, Conrad. The Collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980.
- Totman, Conrad (1967). Politics in the Tokugawa Bakufu, 1600–1843. Cambridge: Harvard University Press.
- Waswo, Ann Modern Japanese Society 1868–1994
- The Center for East Asian Cultural Studies Meiji Japan Through Contemporary Sources, Volume Two 1844–1882
- „Daimyo Flags, 19th Century”. Flags of the World.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Japan
- Tokugawa Political System
- SengokuDaimyo.com The website of Samurai Author and Historian Anthony J. Bryant
- Narrative of the Expedition of an American Squadron to the China Seas and Japan, by M.C. Perry, at archive.org
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
