Borivoje Cenić

Borivoje Cenić
Lični podaci
Puno ime	Borivoje Cenić
Nadimak	Bora
Datum rođenja	(1930-09-25)25. septembar 1930.
Mesto rođenja	Beograd, Kraljevina Jugoslavija
Datum smrti	13. januar 2021.(2021-01-13) (90 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija
Seniorska karijera
Godine	Klub
1947—1948 1948—1950 1950—1951	Železničar Beograd BKK Radnički BASK
Trenerska karijera
1950—1959 1959—1962 1960 1962—1968 1967—1969 1968—1969 1969—1970 1970—1972 1972—1976 1973 1982—1983 1983—1986 1986—1987 1987—1988 1993—1995	BKK Radnički ŽKK Crvena zvezda Jugoslavija (žene) ŽKK Radnički Beograd Jugoslavija do 18. (žene) OKK Beograd OKK Beograd *asistent) OKK Beograd Jugoslavija (žene) Jugoslavija do 18. (žene) Apolon Patra Kazma Partizan do 18. Jagodina OKK Beograd do 18.

Borivoje Bora Cenić (Beograd, 25. septembar 1930 — Beograd, 13. januar 2021) bio je jugoslovenski i srpski košarkaš i košarkaški trener.

Biografija

Rođen je u Beogradu 1930. godine, majka mu je preminula pred Drugi svetski rat, 1939. godine, a otac je bio vojno lice, koji je bio odveden u zarobljeništvo, pa je Bora detinjstvo i ratni period proveo sa babom i dedom i često se selio.

Trenirao je stoni tenis, a košarka ga je privukla 1946. godine gledajući utakmice na Kalemegdanu, posebno uživajući u utakmicama Aleksandra Geca i Srđana Kalembera.

Osnovna preokupacija Cenića bila je metodika, na koju temu je napisao nekoliko knjiga, kao trener je vodio računa o detaljima, bilo mu je bitno da se stvore asovi, a upornost je smatrao kao najveću vrlinu. Najveći deo karijere proveo je radeći sa mladima i smatrao je da mu je to najveće zadovoljstvo, sreća i priznanje. Košarka mu je omogućila da dosta putuje, a smatra da mu je najveći uspeh rad sa trenerima dok je radio na Fakultetu sporta i fizičkog vaspitanja Univerziteta u Beogradu na odseku košarka sa Stanislavom Paunićem i na Višoj košarkaškoj školi pri Košarkaškom savezu Jugoslavije.

Pored medalja koja je osvojio kao trener, Cenić je dobitnik Nagrade Saveza sportova Beograda i Nagrade za životno delo Udruženja košarkaških trenera Srbije, kao i Srebrne lopte Košarkaškog saveza Srbije.

Preminuo je 13. januara 2021. godine u Beogradu, a sahranjen u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Karijera

Sportom je počeo da se bavi u beogradskom Železničaru sa petnaest godina gde je igrao stoni tenis, a tek kasnije počeo da igra košarku za isti tim. Zajedno sa Todorom Lazićem otišao je u Crvenu zvezdu na probu, gde su im kako Cenić kaže „provlačili loptu kroz uši”, pa su obojica odustali brzo. Na nagovor Branislava Rajačića sa kojim su Cenić i Lazić zajedno išli u školu, odlaze u beogradski Železničar gde počinju košarkašku karijeru.

Cenić je igrao u juniorima Železničara 1947. godine, Cuca Vasić mu je bio trener, a kasnije Dragan Godžić i Mile Blagojević.

Godine 1948. Cenić odlazi u BKK Radnički zajedno sa Todorom Lazićem i tamo nastupa za seniore, zajedno sa Đakicom Rajkovićem, kasnije igračem i trenerom OKK Beograd. Košarku je igrao u beogradskom naselju Krst na šljaci, zemlji i sa šivenim loptama, a čitave dane provodio je na terenu. Do 1950. godine Cenić je igrao za Radnički ali je tada već trenirao mlađe kategorije, jer je želeo da bude košarkaški trener. Nakon toga odlazi u BASK u Carevu Ćupriju gde je igrao još jednu sezonu, da bi se 1951. godine vratio u Radnički, gde je trenirao mlade muške i ženske kategorije.

Kao trener u BKK Radnički ostao je do 1959. godine i u tim periodu stigao do drugog mesta prvenstva Jugoslavije za juniore, gde je njegov tim u finalu izgubio utakmicu od Olimpije iz Ljubljane za koju je nastupao Borut Basin. Nakon toga Cenić je upijao znanje od Nemanje Đurića i radio sa Miodragom Nikolićem.

Godine 1959. na poziv Strahinje Alagića prelazi u Crvenu zvezdu gde je trenirao juniore i juniorke, da bi se 1962. godine vratio u Radnički i preuzeo ženski seniorski tim. Cenić je platu dobijao od prodatih ulaznica na utakmicama. Sa ženskim timom Radničkog osvojio je četiri puta prvenstvo Jugoslavije (1964, 1965, 1966 i 1968). Godine 1960. Cenić je predvodio žensku košarkašku reprezentaciju Jugoslavije na Evropskom prvenstvu u Bugarskoj 1960. gde je Jugoslavija zauzela peto mesto. Godine 1968. bio je pomoćni trener Ladislavu Demšaru na Evropskom prvenstvu za žene u Italiji, gde je reprezentacija Jugoslavija osvojila srebrnu medalju.

U periodu od 1968. do 1972. godine u OKK Beograd radio je samostalno i kao pomoćni trener Borislava Stankovića i Branislava Rajačića. Istovremeno je radio sa ženskom juniorskom reprezentacijom u periodu od 1967. do 1969. godine. Žensku reprezentaciju Jugoslavije vodio je na Evropskim prvenstvima u Bugarskoj, Italiji i Francuskoj. Od 1971. do 1975. godine žensku reprezentaciju Jugoslavije vodio je na pet Balkanijada, kao i „B” juniorsku žensku reprezentaciju Jugoslavije.

Akademskim radom bavio se od 1977. do 1982. godine, a jednu sezonu proveo je kao savetnik u Slogi iz Kraljeva. U Grčkoj je trenirao Apolon Patru tokom sezone 1982/83, da bi sledeće godine otišao u Kuvajt i trenirao Kazmu od 1983. do 1986. godine sa kojom je završio kao drugi u ligi sve četiri godine iza Al Kacije, koja je u to vreme bila najbolji klub u državi.

Nakon povratka iz Kuvajta proveo je jednu godinu u Partizanu gde je radio sa mlađim kategorijama, da bi nakon toga preuzeo Jagodinu, gde je ostao tokom sezone 1987/88. Od 1988. do 1993. godine radio je na osnivanju, a zatim i kao koordinator škole košarke Zvezdara u Beogradu. Kao koordinator radio je sa mlađim kategorijama OKK Beograd od 1993. do 1995. godine, da bio od 1995. do 2000. godine radio u Košarkaškom savezu Jugoslavije kao direktor svih mlađih selekcija. Od 2000. godine učestvovoao je u radu košarkaških kampova u Srbiji kao stručni saradnik.