Emilija Jakšić
| emilija jakšić | |
|---|---|
 Emilija Jakšić-Nikezić Cuca | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 2. april 1924. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 29. novembar 1949. (25 god.) |
| Mesto smrti | Obrenovac, NR Srbija, FNR Jugoslavija |
| Profesija | društveno-politička radnica |
| Porodica | |
| Supružnik | Marko Nikezić |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | januara 1942. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije 1941—1945. |
| Odlikovanja |  |
Emilija Jakšić Nikezić — Cuca (Beograd, 29. april 1924 — Obrenovac, 29. novembar 1949) bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politička radnica NR Srbije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođena je 29. aprila 1924. godine u Beogradu, u građanskoj porodici. Njen otac bio je Mileta Jakšić, pesnik i pripovedač. U omladinski revolucionarni pokret uključila se još kao učenica gimnazije. Profesorka u gimnaziji bila joj je Desanka Maksimović, koja je o mladoj Emiliji imala pohvalno mišljenje. Član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) je postala 1940, sa šesnaest godina, a od avgusta 1941. godine, već kao aktivni učesnik Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP), ušla je u školsko rukovodstvo SKOJ-a.[1]
Kao omladinski rukovodilac učestvovala je u organizovanju i izvođenju akcija, diverzija i sabotaža. Uhapšena je u zimu 1941. godine i prilikom sprovođenja, mada su joj ruke bile vezane lisicama, uspela da pobegne. Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postala je januara 1942. godine. Odlukom Mesnog komiteta SKOJ-a za Beograd ubrzo je poslata na rad u Zemun, za člana Mesnog komiteta SKOJ-a. Za vreme rada u zemunskoj organizaciji bila je tri put hapšena, ali je svojom snalažljivošću i uz pomoć Partije uspela da se izvuče. Najpoznatiji primer je iz 1942. godine, kada je bila uhapšena i držana u Zemunskoj bolnici. U organizovanoj akciji, koju je pripremio njen budući suprug Marko Nikezić, oslobođena je. Novembra 1942. godine postala je sekretar Sreskog komiteta SKOJ-a i član Sreskog komiteta KPJ za Zemun.[1]
Oktobra 1943. godine Pokrajinski komitet KPJ za Srbiju poslao ju je na rad u Šumadiju, kao instruktora Pokrajinskog komiteta SKOJ-a. Godine 1944. postala je član Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Srbiju.
Posleratni period[uredi | uredi izvor]
Posle oslobođenja Jugoslavije, obavljala je razne dužnosti u Savezu komunističke omladine Jugoslavije i Komunističkoj partiji Jugoslavije. Po završenoj gimnaziji, studirala je na Ekonomskom fakultetu Univerziteta u Beogradu.[1]
Poginula je u saobraćajnoj nezgodi kod Obrenovca, 29. novembra 1949. godine.
Bila je udata za Marka Nikezića, tada organizacionog sekretara Okružnog komiteta KPJ za Beograd, a kasnije ambasadora, Saveznog sekretara za inostrane poslove SFRJ i predsednika Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije, koji je smenjen 1972. godine, s kojim je imala dva sina, Branka i Zorana.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.
Jedna ulica u zemunskom naselju Nova Galenika nosi njeno ime.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Perović 2022, str. 75.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Žene Srbije u NOB. Beograd: Nolit. 1975..
- Perović, Latinka (2022). Dominantna i neželjena elita. Knj. 5, Marko Nikezić. Beograd: Dan Graf.
