Rusi u Japanu
Rusi u Japanu (rus. Русские в Японии, jap. 在日ロシア人 Дзайнити росиадзин) građani su ruskog porijekla koji žive i rade u Japanu. Prvo zabilježeno doseljavanje Rusa na područje Japana, je bilo tokom 1739. kada su se Rusi doselili u Komogavu, Prefektura Čiba tokom perioda japanske istorije poznat kao Edo period.[1]
Ruska pravoslavna misija (XVIII — XIX vijek)[uredi | uredi izvor]
Prvi Rusi u Japanu, ne računajući ostrvo Hokaido, koji u to vrijeme nije bio dio teritorije Japana, registrovani su 1739. godine, kada su ruski mornari na čijem čelu je bio Španberg posjetili Kamogavu, moderna prefektura Čiba. Tokom 1804. Nikolaj Rezanov je postao prvi ruski ambasador u Japanu. Prvi ruski imigranti bili su misionari koji su 1861. godine izgradili pravoslavnu crkvu i bolnicu. Poznati ruski misionar bio je Nikolaj Kasatkin, koji je kasnije kanonizovan i proslavlja se kao svetac Ruske pravoslavne crkve. Bolnica je uništena tokom požara, mada je crkva ostala, a Nikolaj je ostao kao misionar u Hakodatu, gdje je vršio pokrštavanje stanovnika Japana. 1870. ruski ambasador u Japanu dobio je povlastice specijalne teritorije u Surugadai u samom centru Tokija. Ovdje je otac Nikolaj uspostavio svoju rezidenciju i centar Pravoslavne crkve. Počeo je sa prosvjećivanjem stanovništva, za čije potrebe su kasnije ostvorene više filozofske i teološke škole. Kasnije je imao i posebnu školu za mlade žene. On je propovijedao svoju religiju pomoću pažljivo obučenih sveštenika. Od 1881. godine imao je i religiozni pregled, objavljen dvaput mjesečno, a odbor za publikacije, otvoren u njegovoj kući objavio je mnoge knjige. 1889. godine završio je izgradnju svoje katedralne crkve.[2]
Episkop Nikolaj je uživao veliki lični ugled. On je osnovao i upravljao sve što se ticalo njegove misije. Tokom rusko-japanskog rata situacija je bila vrlo delikatna, ali hrišćani, barem veći broj njih, nisu ga napustili. Čak i za to vrijeme nastavio je sve svoje obaveze neumorno, a njegovu kuća čuvala je japanska vojska. Prije toga, on je dobio od Svetog Sinoda 95.000 jena godišnje, ali tokom rusko-japanskog rata, ovi i ostali izvori iz Rusije bili su znatno smanjeni, dok je s druge strane cijena svega u Japanu porasla. Episkop je bio prisiljen da umanji svoje troškove, otpuštanjem dijela svog osoblja i upozoravajući hrišćana da doprinesu velikodušnijoj podršci svoje crkve. Poslije pobjede japanskih trupa nad ruskom vojskom, vođe hrišćana, nakon što su se složili među sobom, rekli su episkopu Nikolaju svoju namjeru da postanu nezavisni od Rusije. Dok je Rusija imala svoju nacionalnu crkvu, oni su željeli i svoju japansku nacionalnu pravoslavnu crkvu.
Sahalin[uredi | uredi izvor]
Japanska okupacija Južnog Sahalina[uredi | uredi izvor]
Godine 1905. kao rezultat japanske okupacije južnog Sahalina, koji je kasnije pretvoren u guvernaturu Karafuto (1907), u Japanu je dobrovoljno ostalo da živi oko 200-300 lica ruske nacionalnosti, koje se uglavnom bave pečenjem hljeba i poljoprivredom. Japanske vlasti Karafuta uglavnom naklonjene Pravoslavlju, potpuno ignorišu jezičke i obrazovne potrebe preostalog ruskog stanovništva, zamjenjujući sveprisutni Ruski jezik, Japanskim. Kao rezultat toga, do 1945. godine gotovo svi lokalni Rusi su bili nepismeni.[2]
Japanska okupacija Sjevernog Sahalina[uredi | uredi izvor]
21. aprila, 1920, iskoristivši posljedice Oktobarske revolucije i japanske vojne okupacije Karafuta, japanska vojska prelazi i na sjeverni dio Sahalina, gdje uspostavlja vlast. Dana 15. oktobra 1920. godine, 1.413 Rusa, 609 Korejaca i 274 Kineza već je bilo u rukama japanske vojske. Do početka 1925. godine status „novih stranaca” u cjelini bio je 7.139 sjevernih Sahalinaca, od kojih je više od 5.000 bilo Rusa. Japanski režim je vršio apsolutnu diskriminaciju nejapanaca, zabranjujući upotrebu prvenstveno ruskog jezika kao i oduzimajući imovinu lokalnom stanovništvu.[2]
Bjelogardejska emigracija (1918—1930)[uredi | uredi izvor]
Drugi talas imigracije sastavljen je od bjelogardejaca, imigranata nakon Oktobarske revolucije 1917. godine. Većina imigranata je došla u Japan kroz gradove Dalekog istoka Rusije, kao i Mandžuriju nakon određenog vremena provedenog na Dalekom istoku.[2] U početku, većina bijelih imigranata živjela je u Tokiju, Jokohami i Hakodatu. Nakon zemljotresa u Velikom Kantu 1923. godine, gde je navodno poginulo oko 60 ruskih imigranata, značajan dio njih se preselio u Kobe. Japan je u tom vremenu strogo ograničio imigraciju, a sama japanska vlast nije bila posebno gostoprimljiva, pa se broj ruske dijaspore neprestano smanjivao: 1918. - 7.251 ljudi, 1920. - 3.150, 1930. - 1.666.[1]
Najpoznatiji ruski migranti u Japanu u ovom periodu su:
- Dmitrij Abrikosov (diplomat),
- Aleksandar Vannovski (književni kritičar i filozof),
- Victor Starukhin (bejzbol igrač, prvi stranac izabran u japansku bejzbol dvoranu slavnih),
- Valentin Morozov (poslastičar-industrijalac),
- Makar Gončarov (poslastičar-industrijalac, čija kompanija "Slastičarnica Gondžarov" postoji do danas).
- Evgenij Aksionov (poznati ljekar i hirurg).
Danas[uredi | uredi izvor]
Danas postoji postepeno, ali beznačajno povećanje ruskog stanovništva u Japanu. Godine 1985. Japan je bio stalna rezidencija sa dozvolom boravka, 322 lica, 1990 — 440, 1995 — 2169, 2004 — 7.164 državljana Rusije.[1] Posljednja cifra iz izvještaja službe za migraciju Japana je značajno potcijenjena, jer ne uzima u obzir one koji žive u Japanu koji imaju japansko državljanstvo ili državljanstvo druge zemlje. Prema japanskoj vladi 2005. godine, oko 37.000 Rusa godišnje dolazi u Japan, a ne uključuje privremene ulazne dozvole za mornare i turiste.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v „Ruska dijaspora u Japanu: Istorija, problemi, postojanost i konverzacija Ruskog jezika”. aktalinvistika.kom. Pristupljeno 30. 8. 2017.
- ^ a b v g „Arhivski fond Japana: problemi ruske imigracije u Japanu”. Rusija u bojama. Pristupljeno 30. 8. 2017.
