Frančesko Gracijani

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Frančesko Gracijani
Gracijani u Torinu u sezoni 1976/77
Lični podaci
Nadimak Čičo
Datum rođenja (1952-12-16)16. decembar 1952. (71 god.)
Mesto rođenja Subijako, Italija
Visina 1,80 m
Pozicija napadač
Juniorska karijera
1967—1970 Betini Kvadraro
Seniorska karijera
Godine Klub Nast. (Gol)
1970—1973 Areco 48 (11)
1973—1981 Torino 221 (97)
1981—1983 Fjorentina 52 (14)
1983—1986 Roma 57 (12)
1986—1988 Udineze 33 (8)
1988 APIA Leihard 2 (0)
Reprezentativna karijera
1973 Italija 1 (0)
1975—1983 Italija 64 (23)
Trenerska karijera
1990
1990		 Fjorentina
Askoli
1990—1991 Ređina
1992 Avelino
2002 Katanija
2003—2004 Montevarki
2004—2006 Červija
2013 Viđevano (mladi)

Frančesko „Čičo” Gracijani (ital. Francesco "Ciccio" Graziani rođen 16. decembra 1952. godine u Subijaku) je italijanski trener i bivši fudbaler, koji je igrao na poziciji napadača.[1][2]

Karijeru je počeo u Arecu 1970. godine, a u Torino je prešao 1973. godine, gde je ostao sve do 1981. godine. Sa Torinom je osvojio Seriju A 1976. godine, kao i titulu najboljeg strelca lige 1977. godine. Kasnije je igrao za Fjorentinu, kada je u njegovoj prvoj sezoni u klubu zamalo osvojila titulu, nakon čega je prešao u Romu za koju je igrao od 1983. do 1986. godine, osvojio dva kupa i igrao finale kupa šampiona 1984. godine. U karijeri je nastupao i za Udineze, dok je karijeru završio u australijskom APIA Leinhardu 1988. godine.

Na reprezentativnom nivou igrao je za Italiju, sa kojom je postao prvak sveta 1982. godine, a na velikim takmičenjima osvojio je i dva četvrta mesta (na svetskom 1978. i evropskom 1980. godine). Sa 23 gola u dresu reprezentacije deli deveto mesto sa Kristijanom Vijerijem, na listi najboljih strelaca italijanske reprezentacije.

Klupska karijera[uredi | uredi izvor]

Gracijani u dresu Fjorentine početkom osamdesetih

Gracijani je rođen u Subijaku, okrugu Rima.[1] Karijeru je počeo igrajući za Betini Kvardado od 1967. do 1970. godine,[3] kada je prešao u Areco, koji je tada igrao u Seriji B.[1][2][4] Tri godine kasnije prešao je u Torino.[1][4] Gracijani je debitovao u Seriji A i za Torino 18. novembra 1973. godine, na utakmici protiv Sampdorije,[2] a prvi gol je postigao skoro mesec dana kasnije, 16. decembra 197. godine protiv Bolonje. Ukupno Gracijani je postigao 122 gola za Torino na 289 utakmica, zbog čega je sedmi na listi najboljih strelaca kluba svih vremena.[1] Sa Torinom je osvojio Skudeto u sezoni 1975/76, a godinu dana kasnije bio je najbolji strelac kalča sa 21 golom.[2][4] Tih godina zajedno sa Paulom Puličijem činio je čuveni napadački duo popularno nazvan "gol blizanci" (ital. Gemelli del gol).[1]

Sa Torinom je stigao i do finala Kupa 1980. godine, gde su poraženi od Rome na penale, a Frančesko je bio jedan od igrača koji nije uspeo da postigne pogodak sa bele tačke.

Od 1981. do 1983. godine igrao je za Fjorentinu, sa kojom je u prvoj sezoni zamalo osvojio titulu.[1][4] Juventus i Fjorentina su u zadnje kolo ušli sa istim brojem bodova, Gracijaniju je poništen gol na utakmici sa Kaljarijem, koja je završena bez golova, dok je Juventus golom iz penala pred kraj utakmice sa Katancarom došao do titule.[5] 1983. godine prelazi u Romu, sa kojom je osvojio 2 Kupa (1984. i 1986) i stigao do finala Kupa šampiona 1984. godine.[1][4][6][7] I ovo finale je završeno porazom Gracijanove ekipe na penale, ovaj put od Liverpula, a Frančesko ponovo u finalu nekog takmičenja nije iskoristio penal.[8][9][10]

1986. godine prelazi iz Rome u Udineze za 250 miliona lira.[4][11] Zbog povrede kolena, koju je doživeo na utakmici protiv Sampdorije 5. aprila 1987. godine i operacije koja nije mogla u potpunosti da sanira posledice povrede, Gracijani je počeo da razmišlja o prestanku karijere.[12] Nakon isteka ugovora sa Udinezeom i kratke epizode u australijskom APIA Leinhardu, Gracijani je 1988. okončao karijeru, u kojoj je na 353 nastupa u Seriji A postigao 130 golova.[4]

Reprezentativna karijera[uredi | uredi izvor]

Gracijani je bio važan igrač italijanske reprezentacije, za koju je nastupio 64 puta i postigao 23 gola, čime deli deveto mesto sa Kristijanom Vijerijem na listi najboljih strelaca azura.[1][2]

Za reprezentaciju je debitovao, pod Fluvijom Bernardinijem, 19. aprila 1975. godine u kvalifikacionoj utakmici za evropsko prventvo koja je završena remijem Italije sa Poljskom,[1] dok je prvi gol za nacionalni tim postigao 7. aprila 1976. godine kada je Italija porazila Portugaliju.

Bio je rezerva Paola Rosija na svetskom prvenstvu 1978. godine, kada je Italija osvojila četvrto mesto, a na evropskom prvenstvu 1980. godine, na kome je Italija kao domaćin takođe bila četvrta, odigrao je 4 utakmice i postigao je jedan pogodak.[1]

Gracijani je odigrao bitnu ulogu u pohodu Italije na svetsku titulu 1982. godine.[1][2] Postigao je gol u remiju sa Kamerunom (1:1), koji je bio odlučujući za prolaz u nokaut fazu, koji je, kako se ispostavilo kasnije, bio i njegov poslednji gol za reprezentaciju.[13] Gracijani je igrao na svim utakmicama na prvenstvu na poziciji levog krila, ali je u finalu, u kome je Italija porazila Zapadnu Njemačku sa 3:1, zbog povrede zamenjen nakon sedam minuta.[1]

Poslednji nastup za reprezentaciju zabeležio je 9. maja 1983. godine u kvalifikacijama za evropsko prvenstvo 1984. kada je Italija poražena od Švedske sa 2:0.[14]

Gracijani u dresu Italije 1977. godine

Trenerska karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon prestanka fudbalske karijere Gracijano je bio na funkcijama predsednika više klubova, a sa promenjivim uspehom i trener. Prve trenerske korake je napravio kao trener mlađih kategorija Fjorentine, gde je postavljen u septembru 1989. godine.[15] Priliku da trenira prvi tim Fjorentine dobio je već u martu 1990. godine, sa kojom je izbegao ispadanje i stigao je do finala Kupa UEFA, gde je Fjorentina poražena od Juventusa (1:3, 0:0)[4][16][17][18] Na kraju sezone napušta Fjorentinu, a novi angažman je dobio u Askoliju, gde je ubrzo otpušten pre početka sezone u Seriji B, zbog neslaganja sa predsednikom kluba.[19] Sledeći trenerski posao Frančesko je imao u Ređini od decembra 1990. godine do aprila 1991. godine.[20][21] Nakon toga preuzima Avelino od aprila 1992. godine do kraja sezone.[22]

Kada je Areco bankrotirao 1993. godine, Gracijano je predvodio grupu navijača i lokalnih privrednika, koji su osnovali novi klub koji je krenuo iz Serije D, gde je do 1998. godine, bio je predsednik kluba.[23][24][25]

U aprilu 2002. godine zajedno sa Mauricijem Pelegrinijem preuzeo je Kataniju u Seriji C1, sa kojom je izborio promociju u Seriju B[26][27] i koju su vodili do novembra 2002. godine, na devet kola nove sezone.[28] U sezoni 2003/04 predvodio je Montevarki u Seriji C2, sa malo uspeha. Od 2004. do 2006. godine trenirao je Červiju, o kojoj je snimana rijaliti emisija "Šampioni - san" (ital. Campioni – Il Sogno)[29] i sa kojom je izborio plasman u Seriju D.[30]

Privatni život[uredi | uredi izvor]

Njegov sin Gabrijele takođe je bio fudbaler.[31]

Trofeji[uredi | uredi izvor]

Klupski[uredi | uredi izvor]

Torino

  • Serija A (1): 1975/76
  • Kup Italije: finale 1979/80

Roma

  • Kup Italije (2): 1983/84, 1985/86
  • Kup šampiona: finale 1983/84

Reprezentativni[uredi | uredi izvor]

Italija

  • FIFA svetsko prvenstvo (1): 1982

Individualni[uredi | uredi izvor]

  • Najbolji strelac Serije A: 1976/77 (21 gol)
  • Najbolji strelac Kupa Italije: 1980/81 (5 golova)
  • Dvorana slavnih FK Torino: 2017
  • Dvorana slavnih FK Fjorentina: 2019

Trenerski[uredi | uredi izvor]

Červija

  • Ecelenza: 2004/05 (Grupa B)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z i j k l FIGC (2020-12-16). „Buon compleanno a Francesco "Ciccio" Graziani!”. Federazione Italiana Giuoco Calcio (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  2. ^ a b v g d đ „CAMPIONE DEL MONDO - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  3. ^ „Il bimbo con la maglia di Graziani nel vecchio campo che fu del Pci - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  4. ^ a b v g d đ e ž „IL BELL' ANATROCCOLO - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  5. ^ „The Joy of Six: unpopular transfers”. the Guardian (na jeziku: engleski). 2014-09-05. Pristupljeno 2021-06-25. 
  6. ^ „LA COPPA ITALIA ALLA ROMA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  7. ^ „LA ROMA SI CONSOLA, DUE GOL ALLA SAMP MA NIENTE EUROPA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  8. ^ „Ian Rush: ‘Our team spirit in 1984 was massive and I see it in Liverpool now’”. the Guardian (na jeziku: engleski). 2018-04-23. Pristupljeno 2021-06-25. 
  9. ^ Barlow, Matt (2018-04-22). „Francesco Graziani”. Mail Online. Pristupljeno 2021-06-25. 
  10. ^ „SI E' FERMATA A UNDICI METRI DALL' EUROPA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  11. ^ „ULTIMO COLPO D' ESTATE GRAZIANI ALL' UDINESE - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  12. ^ „ANCHE GRAZIANI DICE ADDIO - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  13. ^ FIGC (2020-08-05). „Dettaglio Gara”. Federazione Italiana Giuoco Calcio (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  14. ^ „Are Greece the worst No1 seed ever in European Championship qualifying? | The Knowledge”. the Guardian (na jeziku: engleski). 2015-10-07. Pristupljeno 2021-06-25. 
  15. ^ „L' URLO E I SUOI RAGAZZI - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  16. ^ „LA FIORENTINA CACCIA GIORGI - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  17. ^ UEFA.com. „Juventus-Fiorentina 1989 History | UEFA Europa League”. UEFA.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  18. ^ UEFA.com. „Fiorentina-Juventus 1989 History | UEFA Europa League”. UEFA.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  19. ^ „BOCCIATA LA ZONA DI GRAZIANI - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  20. ^ „GRAZIANI NUOVO TECNICO DELLA REGGINA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  21. ^ „GRAZIANI ESONERATO A REGGIO RITORNA CERANTOLA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  22. ^ „IL BRESCIA ALL' ESAME REGGIANA - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  23. ^ „La nuova vita di Ciccio Graziani”. Amarantomagazine. Pristupljeno 2021-06-25. 
  24. ^ „I favolosi anni di mister Serse la difesa è il segreto del boom - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  25. ^ „LA SCUOLA QUADRI DEL CAVALIERE - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  26. ^ „Catania, per lo sprint arriva Graziani - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  27. ^ „Triestina e Catania tornano in serie B Incidenti a Taranto - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  28. ^ „Gaucci vuol portare Toshak al Catania - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  29. ^ „La squadra ideale è fatta in casa tutti allenatori con Campioni - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
  30. ^ „Repubblica.it » spettacoli_e_cultura » Promossa la squadra di "Campioni" Tripudio per il Cervia in serie D”. www.repubblica.it. Pristupljeno 2021-06-25. 
  31. ^ „Bravi, falliti, anzi raccomandati gioie e dolori dei figli del calcio - la Repubblica.it”. Archivio - la Repubblica.it (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 2021-06-25. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Франческо_Грацијани&oldid=27037866”