Pređi na sadržaj

Đulio Klovio

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Đulio Klovio
Portret umetnika, rad El Greka, između 1571-1572
Datum rođenja1498
Mesto rođenjaGrižane
Datum smrti3. januar 1578
Mesto smrtiRim

Đorđo Đulio Klovio (ital. Giorgio Giulio Cloviо; Grižane, 1498 – Rim, 5. januar 1578), ili Juraj Julije Klović, bio je iluminator, minijaturista i slikar.

Rođen u Kraljevini Hrvatskoj. Najviše je radio u renesansnoj Italiji.[1] Smatra se najvećim iluminatorom italijanske visoke renesanse, i verovatno poslednjim veoma značajnim umetnikom u dugoj tradiciji iluminiranog rukopisa, pre nekih modernih preporoda.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Đulio Klovio je rođen u Grižanama, selu u Kraljevini Hrvatskoj (današnja Hrvatska),[2] Potekao je iz hrvatske porodice.[3][4]

Ne zna se gde se rano školovao, ali je možda u mladosti učio umetnost kod monaha u Rijeci.[5]

Klovijev pokrovitelj, kardinal Alesandro Farneze, iz Farnese Hours

Preselio se u Italiju sa 18 godina i počeo je da živi u domaćinstvu kardinala Marina Grimanija, gde se školovao za slikara. Između 1516. i oko 1523. Klovio je možda živeo sa Marinom u rezidenciji njegovog strica, kardinala Domenika Grimanija, u Rimu.[6] Klovio je studirao kod Đulija Romana tokom ovog perioda.[7] Studirao je i kod Đirolama dai Librija.

Dok je bio štićenik kardinala Domenika Grimanija, Klovio mu je gravirao medalje i pečate, kao i neke iluminirane knjige.

Do 1524. godine Klovio je bio u Budimu, na ugarskom dvoru kralja Lajoša II, za koga je naslikao „Presudu Pariza“ i „Lukreciju“. Nakon Lajoševe smrti u Mohačkoj bici, Klovio je otputovao u Rim gde je nastavio svoju karijeru.[8]

Posle 1527. godine posetio je nekoliko manastira. Klovio se 1534. vratio u domaćinstvo kardinala Marina Grimanija.[8] Godinu dana kasnije Klovio je možda sledio Marina kada je on imenovan za papskog legata u Peruđi. Smatra se da je Klovio radio na ilustracijama za Soanov rukopis koji je napisao Marino Grimani otprilike u to vreme. Klovio se verovatno vratio u Rim krajem 1538. kada se zna da se susreo sa piscem Fransiskom de Olandom.[6]

Klovio je kasnije postao član porodice Alesandra Farnezea sa je ostao povezan do svoje smrti. Tokom svog vremena sa Farnezom, Klovio je stvorio jedno od svojih remek-dela, Farnezeove časove. Druga poznata dela iz ovog perioda uključuju ilustracije za Towneley Lectionary.[9]

Od 1551. do 1553. Klovio je radio u Firenci. Za to vreme naslikao je minijaturu Eleonore od Toleda (Engleska, privatna kolekcija).[10]

Kontakt sa drugim umetnicima[uredi | uredi izvor]

Klovio je bio prijatelj mnogo mlađeg El Greka, proslavljenog grčkog umetnika sa Krita Irakliona, koji je kasnije radio u Španiji, tokom El Grekovih ranih umetničkih godina u Rimu. Greko je naslikao dva portreta Klovija.

Piter Brojgel Stariji bio je lični prijatelj Đulija Klovija[2] i boravio je sa Klovijem u Rimu tokom njegovog putovanja po Italiji 1553.[11] Brojgel je naslikao mali medaljon koji prikazuje brodove u oluji na Klovijovoj minijaturi Poslednjeg suda (Njujorška javna biblioteka).[12] Šest Brojelovih slika pomenutih u Klovijevom testamentu je nestalo.[traži se izvor]

Dela[uredi | uredi izvor]

Farnese Hours, rad Klovija

Soane Manuscript[uredi | uredi izvor]

Klovio je ilumisao Komentar Marina Grimanija na poslanicu Svetog Pavla Rimljanima . Ovo delo se sada nalazi u Muzeju ser Džona Souna u Londonu. Komentar se sastoji od 130 veluma. Uključene su dve velike minijature, kao i bogato ukrašeni borduri. Minijature prikazuju obraćenje svetog Pavla.[13][14]

Towneley Lectionary[uredi | uredi izvor]

Towneley Lectionary se sada nalazi u njujorškoj javnoj biblioteci i verovatno je pripadao kardinalu Alesandru Farnezeu. Korišćen je tokom bogosluženja, knjiga je sadržala šest veličanstvenih minijatura na celoj stranici nasuprot minijaturnih prikaza jevanđelista. Ilustracije su predstavljale odlomke Svetog pisma.[15]

Colonna Missal[uredi | uredi izvor]

Iluminirana stranica, Colonna missal, 1530-te, Mančester

Ovo delo se sada nalazi u biblioteci Džona Rajlandsa u Mančesteru.[16] Misal Kolona je napravljen za kardinala Pompea Kolona. Bilo je nekih debata o identitetu umetnika. Neki su misal pripisali Rafaelu (oko 1517). Takođe je sugerisano da delo može pripadati Vincenciju Raimondiju.[17] Sada se generalno pripisuje Kloviju.[18][19]

Ostalo[uredi | uredi izvor]

Britanska biblioteka poseduje njegovih dvanaest jednostranih minijatura na temu pobeda cara Karla V,[20] i još jednu knjigu koju je prvobitno naručio kardinal Marino Grimani a koja uključuje četiri njegove minijature.[21]

Vatikanska biblioteka ima rukopisni život Frederiga III di Montefeltra, vojvode od Urbina, koji je Klovio bogato ilustrovao. Druge ilustracije čuvaju se u bibliotekama u Beču, Njujorku, Minhenu i Parizu, kao i u mnogim privatnim kolekcijama. Velika izložba njegovih radova održana je 2012. u Klovićevim dvorima, umetničkoj galerijiu Zagrebu koja je nazvana po njemu.[22]

Đulio Klovio je preminuo u Rimu 5. januara 1578. godine. Njegova grobnica se nalazi u bazilici San Pietro in Vincoli, crkvi u kojoj se nalazi Mikelanđelov poznati rad Mojsije.

Nasleđe[uredi | uredi izvor]

Danas se u Italiji i Hrvatskoj slavi njegov rad. On je javno navodio da je hrvatskog identiteta.[3][4] Ipak, veći deo svog života je radio u Italiji pa se zbog toga smatra italijanskim slikarom.[23]

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Statua u Driveniku
    Statua u Driveniku
  • Bista u parku Zrinjevac, Zagreb
    Bista u parku Zrinjevac, Zagreb
  • Spomenik u Grižanama
    Spomenik u Grižanama
  • Statua ispred Galerije Klovićevi dvori, Zagreb
    Statua ispred Galerije Klovićevi dvori, Zagreb

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ John Van Antwerp Fine, When ethnicity did not matter in the Balkans: a study of identity in pre-nationalist Croatia, Dalmatia, and Slavonia in the medieval and early-modern periods, University of Michigan Press, 2006, p 195 Google Books
  2. ^ a b The Life and Works of Giorgio Giulio Clovio, Miniaturist: with notices of his contemporaries, and of the art of decoration in the Sixteenth Century - by John William Bradley – 1891
  3. ^ a b Bradley, 2004 (reprint), pp. 368–369
  4. ^ a b Visani, Maria (1993). Giorgio Clovio. Laurana. str. 8. 
  5. ^ Ralph N James, Painters and Their Works: A Dictionary of Great Artists who are Not Now Alive - 1896 - p. 201-3
  6. ^ a b Calvillo, Elena (2000). „Romanità and Grazia: Giulio Clovio's Pauline Frontispieces for Marino Grimani”. The Art Bulletin. 82 (2): 280—297. JSTOR 3051377. doi:10.2307/3051377. 
  7. ^ Schlosser, Julius (1922). „Two Portrait Miniatures from Castle Ambras”. The Burlington Magazine for Connoisseurs. 41 (235): 194—198. JSTOR 861625. 
  8. ^ a b Renaissance and Reformation, 1500-1620: A Biographical Dictionary (The Great Cultural Eras of the Western World) by Jo Eldridge Carney (editor) Greenwood Press 2001. Clovio Giulio p. 88-89
  9. ^ Armstrong, Lilian (1998). „Reviewed work: The Towneley Lectionary Illuminated for Cardinal Alessandro Farnese by Giulio Clovio: The New York Public Library Astor, Lenox and Tilden Foundations Manuscript 91, Jonathan J. G. Alexander”. The Burlington Magazine. 140 (1146): 626. JSTOR 888022. 
  10. ^ Cox-Rearick, Janet; Bulgarella, Mary Westerman (2004). „Public and Private Portraits of Cosimo de' Medici and Eleonora di Toledo: Bronzino's Paintings of His Ducal Patrons in Ottawa and Turin”. Artibus et Historiae. 25 (49): 101—159. JSTOR 1483750. doi:10.2307/1483750. 
  11. ^ Charles de Tolnay, Newly Discovered Miniatures by Pieter Bruegel the Elder, The Burlington Magazine, Vol. 107, No. 744 (Mar., 1965), pp. 110-115
  12. ^ Claude Henri Rocquet, Bruegel, or, The workshop of dreams, University of Chicago Press, 1991, p 51
  13. ^ Bradley, 2004 (reprint), pp. 245-253
  14. ^ Sir John Soane's Museum catalogue
  15. ^ Bradley, 2004 (reprint), pp. 254-260
  16. ^ Donato Mansueto, The Italian emblem: a collection of essays, Librairie Droz, 2007, p 182, n. 56
  17. ^ The John Rylands library, Manchester: a brief record of twenty-one years' work (MCM January MCMXII), The University press, 1921, pg xiv Internet Archive
  18. ^ Baltrusaitis, J., En busca de Isis, Siruela, 2006, 9788478444601, URL
  19. ^ John Rylands Library and Guppy, H., Bulletin of the John Rylands Library, v. 6, Manchester University Press, 1922, URL
  20. ^ Chisholm, Hugh, ur. (1911). „Clovio, Giorgio Giulio”. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski) (11 izd.). Cambridge University Press. 
  21. ^ „British Library Catalogue”. Arhivirano iz originala 21. 12. 2015. g. Pristupljeno 13. 05. 2024. 
  22. ^ Poklečki-Stošić, Jasminka. „Julije Klović – najveći minijaturist renesanse” [Giulio Clovio — the greatest miniaturist of the Renaissance] (PDF) (na jeziku: hrvatski i engleski). Pristupljeno 2013-08-02. 
  23. ^ "Giulio Clovio." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Encyclopædia Britannica, 2011. Web. 27 Apr. 2011.

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Bradley, John W. (2004). The Life and Works of Giorgio Giulio Clovio Miniaturist with Notices of His Contemporaries and of the Art of Book Decoration in the Sixteenth Century. Kessinger Publishing. ISBN 978-1-4179-4605-1. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ђулио_Кловио&oldid=27841658”