Aleksandar Lebl
| Aleksandar Lebl | |||
|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 1. maj 1922. | ||
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina SHS | ||
| Datum smrti | 2020. (97/98 god.)[traži se izvor] | ||
| Zanimanje | novinar | ||
| Književni rad | |||
| Jezik stvaranja | srpski | ||
| Nagrade |
| ||
Aleksandar Lebl (Beograd, 1. maj 1922. - Beograd, 2020.) je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i novinar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Beogradu od oca Leona H. Lebla, rudarski inženjer, i majke Ane, rođ. Robiček. Četiri razreda osnovne škole i prvi razred gimnazije pohađao je u Aleksincu. Ostalih sedam razreda gimnazije završio je u Trećoj realnoj muškoj gimnaziji u Beogradu, gde je maturirao 1940. Započeo je studije tehnike na Tehničkom fakultetu u Beogradu, koje je prekinuo zbog rata. Preživeo je bombardovanje Beograda. Sa lažnim dokumentima, napustio je Beograd 25. oktobra 1941. i otišao za Split. U Splitu je bio do avgusta 1942, kada je bio otkriven i sa grupom Jevreja poslat za Dubrovnik. Nakon saslušanja, na kojem je tvrdio da je starokatolik[traži se izvor], bio je pušten. Otišao je u Split, gde je ponovo uhapšen i zatvoren. Tokom septembra i oktobra 1942, bio je u konfinaciji u Novom Vinodolu, a od novembra u logoru u Kraljevici. Tu je ostao do juna 1943, kada je prebačen na Rab, u logor za civilne ratne internirce, gde se nalazio do septembra. Nakon kapitulacije Italije, bio je borac u Petom jevrejskom bataljonu [traži se izvor]Rapske partizanske brigade, zatim u Drugoj brigadi Sedme banijske divizije. Tokom rata, bio je šef kancelarije Treće brigade Sedme banijske divizije, pomoćnik šefa Odseka za organizaciju brigade i član brigadnog komiteta SKOJ-a. Dva puta je lakše ranjen. Iz rata je izašao u činu zastavnika, a kasnije je napredovao do čina kapetana. Demobilisan je krajem 1945.[1]
Po povratku u Beograd, studirao je prava uz priznata dva semestra sa Tehničkog fakulteta (1946—1948). U istom periodu, honorarno je radio u međunarodnom odeljenju Centralnog veća Narodne omladine Jugoslavije. Za Savez omladina balkanskih zemalja izdavao je publikacije na francuskom i engleskom jeziku. Vodio je strane omladinske brigade na radnim akcijama tokom leta (1946—1948). U jesen 1948, počeo je da radi u Ministarstvu spoljne trgovine, u Direkciji za međunarodnu špediciju (1948-1949). Nakon što je bio razrešen dužnosti kadrovika u Direkciji, zbog sestrinog hapšenja i robijanja na Golom otoku, vanredno je završio studije ekonomije (1949-1953). Po ukidanju Ministarstva spoljne trgovine, prešao je u Direkciju za informacije FNRJ (1952—1954), gde je radio do njenog rasformiranja. Kraće vreme je radio u Direkciji za ekonomsku i tehničku pomoć. Zatim je prevodio i pisao za američke novinare-dopisnike iz Jugoslavije (Tajm, Lajf, Njuzvik). Urednik u spoljnopolitičkoj redakciji Večernjih novosti bio je od 1955. do 1961, kada je prešao u Borbu (1961-1963). Nakon toga je radio u Ekonomskoj politici od 1963. do penzionisanja 1977, ali je pisao i posle toga, sve do 1997. Pisao je uvodnike u Ekonomistu od osnivanja 1997. do 2008. Dopisnik Fajnenšal tajms bio je od 1968. do 1990. Izveštavao je za Večernje novosti i Borbu iz Poljske 1956. Kao stipendista Fordove fondacije, bio je u SAD na usavršavanju (1964—1965) i za to vreme slao izveštaje za Ekonomsku politiku. Pisao je za poljske (Express Wieczorny), rumunske (Viaţa Economică) i američke (The Journal of Commerce) listove.[2]
Preminuo je u Beogradu 2020. godine.[traži se izvor]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Medalja za hrabrost
- Orden zasluga za narod III reda.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Znameniti Jevreji Srbije : biografski leksikon. Beograd: Savez jevrejskih opština Srbije. 2011. str. 128. ISBN 978-86-915145-0-1.
- ^ Znameniti Jevreji Srbije : biografski leksikon. Beograd: Savez jevrejskih opština Srbije. 2011. str. 129. ISBN 978-86-915145-0-1.
