Borislav Božović
| borislav božović | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 Borislav Božović | ||||||
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 9. april 1913. | |||||
| Mesto rođenja | Stijena Piperska, kod Podgorice, Kraljevina Crna Gora | |||||
| Datum smrti | 12. decembar 1987. (74 god.) | |||||
| Mesto smrti | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija | |||||
| Profesija | lekar | |||||
| Porodica | ||||||
| Supružnik | Saša Božović | |||||
| Delovanje | ||||||
| Član KPJ od | avgusta 1941. | |||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941 — 1949. | |||||
| Čin | general-major | |||||
| dekan Medicinskog fakulteta | ||||||
| Period | 1967—1972. | |||||
| Prethodnik | Vojislav Danilović | |||||
| Naslednik | Ivan Stanković | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Borislav Božović (Stijena Piperska, kod Podgorice, 9. april 1913 — Beograd, 12. decembar 1987) bio je lekar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe, profesor i dekan Medicinskog fakulteta u Beogradu, sanitetski general-major JNA u rezervi i akademik Srpske akademije nauka i umetnosti.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 9. aprila 1913. godine u selu Stijena Piperska - Piperi kod Podgorice. Godine 1938. je završio Medicinski fakultet u Beogradu. Od 1939. do 1941. godine je radio kao lekar na Trećoj internoj klinici u Beogradu.[1][2]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine vratio se u rodni kraj i od jula 1941. godine je učestvovao u Narodnooslobodilačkom ratu. Avgusta 1941. godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). U toku rata obavljao je dužnosti — rukovodioca Sanitetske službe Glavnog štaba NOP odreda Crne Gore, načelnika saniteta Prve proleterske udarne brigade, načelnika Sanitetske službe Glavnog štaba NOV i PO Hrvatske, upravnika partizanskih bolnica NOVJ u Italiji, načelnika Sanitetske službe Glavnog štaba NOV i PO Srbije i dr.[1][2]
Nakon rata je do aprila 1949. godine bio na raznim dužnostima u sanitetskoj službi Jugoslovenske armije, a potom je demobilisan u činu general-majora. Bio je i jedan od ličnih lekara Josipa Broza Tita. Nakon demobilizacije bavio se naučnim radom i objavio je veći broj radova iz oblasti interne medicine — alergologija, kancerologija, endokrinologija i dr. Od 1962. godine je bio redovni profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu, a u periodu od 1967. do 1972. godine je dva puta bio biran za dekana ovog fakulteta. Bio je direktor Interne B klinike Kliničkog centra Srbije.[1]
Dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) postao je 16. decembra 1965, a redovni član 21. marta 1974. godine. Bio je član Odeljenja medicinskih nauka, a od 17. decembra 1981. godine pa do smrti je bio sekretar ovog Odeljenja. Objavio je nekoliko stručnih knjiga — Klinička endokrinologija, Primarni rak pluća i dr.
Bio je u braku sa lekarkom Sašom Božović (1912—1995) sa kojom je imao četvoro dece. Novembra 1941. godine Saša je u italijanskom logoru u Albaniji rodila njihovu ćerku Dolores. Krajem 1941. one su bili razmenjene za zarobljene italijanske vojnike, ali je njihova ćerkica usled ratnih napora preminula marta 1943. godine u toku bitke na Neretvi. Nakon rata dobili su dvojicu sinova — Ivana i Slavka, članove prve postave rok grupe „Crni biseri” i ćerku Ivu.
Umro je 12. decembra 1987. godine u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden zasluga za narod prvog reda, Orden Republike sa zlatnim vencem i dr. Dobitnik je Nagrade AVNOJ-a 1974. godine, Trinaestojulske nagrade SR Crne Gore i Oktobarske nagrade grada Beograda.[1][2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Ko je ko u Jugoslaviji 1970, str. 114.
- ^ a b v Vojna enciklopedija 1970, str. 786.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Jugoslovenski savremenici — Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd: Hronometar. 1970.
- Vojna enciklopedija tom I. Beograd. 1970.
- Mala enciklopedija Prosveta tom I. Beograd: „Prosveta”. 1978.
- Vojni leksikon. Beograd: „Vojnoizdavački zavod”. 1981.
