Bukovački salaš
Bukovački salaš | |
|---|---|
 | |
| Administrativni podaci | |
| Država | Srbija |
| Autonomna pokrajina | Vojvodina |
| Upravni okrug | Zapadnobački |
| Opština | Sombor |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 45° 43′ 58″ S; 19° 05′ 36″ I / 45.73273° S; 19.09347° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST) |
| Aps. visina | 90 m |
.svg)  Bukovački salaš Bukovački salaš na karti Srbije | |
| Ostali podaci | |
| Poštanski broj | 2500 |
| Pozivni broj | 025 |
| Registarska oznaka | СО |
Bukovački salaš je salaško selo koje se nalazi jugozapadno od grada Sombora, širenjem grada prema Velikom bačkom kanalu i preko njega, Bukovac je danas gradsko prigradsko naselje grada Sombora, u Zapadnobačkom okrugu.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Naselje je osnovano 1728. godine od strane srpskih graničara. Od osnivanja do danas, stanovništvo naselja je gotovo u potpunosti bilo sastavljeno od srpske nacionalnosti. Pod imenom Bukovac (Vukovac - Vukovacz), nekadašnja pustara prvi put je zabeležen početkom poslednje decenije 17. veka, kao fiskalna (komorska) pustara, sa deset forinti godišnjeg prihoda. Nikola Vukićević u svojoj poznoj istoriji grada, pisanoj početkom 20. veka, navodi da se svojevremeno (verovatno za vreme turske uprave) atar Bukovca prostirao sve do Gajske šume, odnosno naselja Vranješ, Bokčenovići i Apatin. Prezime Utka Bukovčanina, zabeleženo u spisku stanovnika privredne komore u somboru 1728. godine, svedoči o nekadašnjem stanovništvu bukovačke pustare.
bukovačka vodica[uredi | uredi izvor]
Do kraja dvadesetih godina 20. veka u Bukovcu nije postojala kapela, ali je postojala bukovačka „vodica“, sa bunarom i krstom. Danas se na bukovačkoj vodici nalaze drveni kameni krst i kapela Svetog Ilije, stari i novi bunar, nadstrešnica postavljena na šest drvenih stubova i drveni zvonik.[2]
Geografija[uredi | uredi izvor]
Nalazi se između Velikog bačkog kanala na jugu, reke Mostonge na severu, železničke pruge Sombor — Bukovac — Prigrevica na jugu, Somborske vojne kasarne na zapadu i naselje Čičovi, na jugoistoku.
Bukovački salaš se dele na: Centar Bukovac, Kovačići, Lazići, Zečevi, Janjatovići, Karalići i Dedići. Svaki od ovih delova naselja (osim Centra Bukovac) se sastoji od nekoliko salaša, a ime nosi po prvoj porodici koja je podigla farmu u tom kraju. Centar Bukovca je centralni deo naselja i nalazi se pored lokalnog puta dužine 3,5 kilometara.
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Prvi popis vlasnika (imanja salaša i stoke) u ataru bukovca sačinjen je 1747. godine, kada je ovde zabeleženo 27 srpskih graničara iz Sombora. Godine 1759 naselje Bukovac je brojalo 28 kuća. Bukovački salaši su 1978. godine brojali 192 kuće, od čega 5 u Kovačićima, 11 u Lazićima, 5 u Zečevima, 4 u Janjatovićima,[3] 7 u Karalićima i 160 u centru Bukovca. Deo naselja poznatog kao Dedići koje je u to vreme je bio nenaseljeo.
Stanovništvo bukovačkih salaša 1978. godini, činilo je 46 porodica sa prezimenom Milić, 12 sa prezimenom Lazić, 2 sa prezimenom Kovačić, 10 sa prezimenom Dedić, 6 sa prezimenom Čonić, 2 sa prezimenom Janjatović, 1 sa prezimenom Lutkić i 13 sa prezimenom Karalić.
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Milenko Beljanski, Ponovo o Somborskim salašima, Sombor, 1979.[1]
- Đorđe J. Janjatović, Život sa pčelama, Sombor, 2001.[2]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
Mediji vezani za članak Bukovački salaš na Vikimedijinoj ostavi
 | ||
- ^ Beljanski, Milenko. Ponovo o somborskim salašima (1979 izd.).
- ^ Janjatović, Đorđe. Život sa pčelama (2001 izd.).