Stefano Takoni

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Stefano Takoni
Lični podaci
Datum rođenja (1957-05-13)13. maj 1957. (66 god.)
Mesto rođenja Peruđa, Italija
Visina 1,88 m
Pozicija golman
Juniorska karijera
1972—1974 Spoleto
Seniorska karijera
Godine Klub Nast. (Gol)
1974—1975
1975—1976
1976—1977
1977—1978
1978—1979
1979—1980
1980—1983
1983—1992
1992—1995		 Spoleto
Inter Milano
Spoleto
Pro Patria
Livorno
Sambendetese
Avelinjo
Juventus
Đenova		 0
0
30
7
33
38
90
254
43		 (0)
(0)
(0)
(0)
(0)
(0)
(0)
(0)
(2)
Reprezentativna karijera
1983—1989 Italija 7 (0)
Nagrade
Predstavljajući  Italija
Svetsko prvenstvo
Bronzana medalja — treće mesto Italija, 1990.

Stefano Takoni (Peruđa, 13. maj 1957) bivši je italijanski fudbalski golman, jedini koji je pobedio u svim međunarodnim klupskim takmičenjima u Juventusu.[1] Za reprezentaciju Italije igrao je kao rezerni golman iza Valtera Zenge, pa je stekao nadimak „Najbolji rezervni golman na svetu”.

Bio je član reprezentacije Italije sa kojom je učestvovao na Letnjim olimpijskim igrama 1988. godine, Evropskom prvenstvu u 1988. i na Svetskom prvenstvu 1990. godine. Neki ga smatraju jednim od najboljih golmana svoje generacije i najboljim golmanom Italije.[2]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Takoni je rođen 13. maja 1957. godine u Peruđi. Nakon što je završio profesionalnu fudbalsku karijeru, koja je trajala od 1972. do 1995. godine, nekoliko puta pokušao je da se bavi politikom. Godine 1999. bio je na listi Nacionalne alijanse Italije za evropske parlamentarne izbore, ali nije uspeo da dobije mesto. Godine 2005. pokušao je da se kandiduje za predsednika Lombardije kao kandidat Italijanskog socijalnog pokreta, ali nije uspeo da dobije dovoljan broj glasača. Godine 2006. u Milanu se ponovo kandidovao za mesto gradskog odbornika Nacionalna alijanse podržavajući Letisiju Morati za gradonačelnika, ali dobio je samo 57 glasova i nije izabran za funkciju.

Dana 13. maja 2011. godine venčao se sa dugogodišnjom partnerkom Laurom Speranzom, sa kojom ima četvoro dece.[3] U avgustu 2018. godine prihvatio je ponudu amaterskog kluba Arkuta del Tronto, da se vrati na teren, kao aktivni golman.[4]

Klupska karijera[uredi | uredi izvor]

Takoni je karijeru započeo u fudbalskom klubu Spoleto. Nakon toga, pošto je privukao interesovanje svojim odbrana, potpisao je ugovor sa Inter Milanom, a kratko bio član Pro Patrije i Livorna, pre nego što je potpisao ugovor sa Sambendeteseom, 1979. godine.[5] Potom je stigao do Serije A u klubu Avelinjo, u sezoni 1980/1981; tamo je ostao tri godine, pre nego što se 1983. godine pridružio italijanskom klubu Juventus kao zamena za Dina Zofa, koji se penzionisao krajem prethodne sezone. Sa Juventusom, Takoni je postigao veliki domaći i međunarodni uspeh, šošto je osvojio dva skudetija 1983. i 1986. godine, Kup pobednika kupova 1983/84., UEFA superkup 1984. godine, Ligu šampiona 1984/85. i Interkontinentalni kup iste godine. Godine 1990. sa Juventusom je osvojio UEFA Ligu Evropu i u ovom perodu Juventus je bio jedan od najboljih fudbalskim timova sveta, a Takoni smatran za jednog od najboljih golmana na svetu.[2][6]

Posle deset godina igranja za Juventus, Takoni je prešao u Đenovu 1992. godine, a tokom iste sezone klub je ispao iz Serije A. Tako se od penzionisao 1994. godine.[2]

Reprezentativna karijera[uredi | uredi izvor]

Uprkos velikim rezultatima, Takoni nije uspeo da bude prvi golman reprezentacije Italije zbog nekoliko dobrih golmana kao što su Valter Zenga i Đanluka Paljuka.[2][7][8][9][10] Takoni je za reprezentaciju igrao na sedam mečeve, uglavnom umesto Zenge. Prvu utakmicu za reprezetaciju Italije odigrao je 10. juna 1987. godine na meču protiv reprezentacije Argentine, kada je njegov tim slavio 3:1.[2] Krajem osamdesetih godina Dino Zof je izabran za glavnog golmana reprezentacije Italije do 23. godine, koja jje stigla do polufinala na Olimpijskim igrama 1988. godine u Seulu, gde je završila na čevtom mestu.

Takođe je menjao Zengu tokom Evropskog prvenstva 1988. godine, gde je Italija stigla do polufinala, a na Svetskom prvenstu 1990. godine Italija je takmičenje završila na trećem mestu, nakon polufinalnog poraza od Argentine. Takoni je za Italiju igrao između 1987. i 1991. godine, sve u prijateljskim utakmicama, a postigao je dva gola. Poslednji meč za reprezentaciju Italije odigrao je 13. februara 1991. godine, protiv selekcije Belgije, a rezulat je završen bez golova.[2]

Stil igre[uredi | uredi izvor]

Iako nije naročito okretan, Takoni je bio moćan i atletski građen golman, koji je bio poznat po doslednosti i sposobnosti zaustavljanja jakih udaraca.[11][12] Glasno i komandno prisustvo u cilju, bio je poznat i po svom vođstvu, temperamentu i snažnom karakteru, a često je prozivao branioce zbog svojih grešaka.[2][13][14][15] Često je bio samokritičan.[16][17][18]

Trofeji i titule[uredi | uredi izvor]

Klub[uredi | uredi izvor]

Juventus[19]
Italija

Individualni[uredi | uredi izvor]

  • Orden 5. stepena Republike Italija: 1991.[20]
  • Nagrada Gaetano Širea: 1993.[21]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Journey through the Stars: Stefano Tacconi”. Juventus.com. 24. 6. 2011. Arhivirano iz originala 24. 12. 2014. g. Pristupljeno 1. 6. 2015. 
  2. ^ a b v g d đ e Stefano Bedeschi. „Gli eroi in bianconero: Stefano TACCONI” (na jeziku: Italian). Tutto Juve. Pristupljeno 12. 11. 2014. 
  3. ^ „Stefano Tacconi sposo oggi pomeriggio a Orta on the 3rd of April 2015 a television interview on the Italian Program "Le Iene" Tacconi was accused of not paying debts to people that have provided him with goods and services”. OK Novara (na jeziku: Italian). 13. 5. 2011. Pristupljeno 16. 5. 2011. 
  4. ^ „Tacconi torna in porta” (na jeziku: Italian). Sportal.it. 25. 8. 2008. Arhivirano iz originala 13. 5. 2011. g. Pristupljeno 27. 8. 2008. 
  5. ^ Stefano Tacconi – Bustocco.it.
  6. ^ „Where Are The Members of The Italia 90 Squad Today? Stefano Tacconi”. Pristupljeno 23. 12. 2014. 
  7. ^ LICIA GRANELLO (19. 11. 1987). „MIA CARA INTER TI LASCIO COSI'” (na jeziku: Italian). La Repubblica. Pristupljeno 29. 10. 2017. 
  8. ^ Fabio Bianchi (18. 10. 2002). „Zenga e Tacconi: quando la rivalità era uno spettacolo” (na jeziku: Italian). La Gazzetta dello Sport. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  9. ^ FULVIO BIANCHI (25. 9. 1990). „'HO FATTO TROPPA PANCHINA'” (na jeziku: Italian). La Repubblica. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  10. ^ Nicola Cecere (21. 5. 2014). „Calcio, La beffa di Maradona rovina le notti magiche” (na jeziku: Italian). La Gazzetta dello Sport. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  11. ^ „Portieri, anche i piedi hanno le ali”. Corriere della Sera (na jeziku: italian). 28. 6. 1993. Pristupljeno 10. 10. 2015. 
  12. ^ GESSI ADAMOLI (30. 12. 1993). „TACCONI, ULTIMO SHOW” (na jeziku: Italian). La Repubblica. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  13. ^ GIANNI MURA (13. 11. 1984). „E' L' ADDIO DELLA BELLA SIGNORA?” (na jeziku: Italian). La Repubblica. Pristupljeno 4. 8. 2016. 
  14. ^ „Stefano Tacconi, lo spaccone che prese il posto di Zoff” (na jeziku: Italian). Yahoo.com. 25. 5. 2016. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  15. ^ GIANNI BRERA (12. 3. 1991). „FATE RIPOSARE QUESTO BAGGIO” (na jeziku: Italian). La Repubblica. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  16. ^ Giovanni Spinazzola (7. 6. 2014). „Tacconi: "Per parare i rigori ci vuole fortuna"” (na jeziku: Italian). Tutto Juve. Pristupljeno 4. 8. 2016. 
  17. ^ Gianni Ranieri (2. 7. 1990). „Zenga: Napoli ci amerà” (na jeziku: Italian). La Stamoa Sera. str. 6. Pristupljeno 30. 10. 2017. 
  18. ^ Pastore, Giuseppe (1. 8. 2019). „Tra Maifredi e la Juventus non poteva funzionare” (na jeziku: Italian). Ultimo Uomo. Pristupljeno 17. 6. 2020. 
  19. ^ „Stefano Tacconi”. Eurosport. Pristupljeno 20. 12. 2015. 
  20. ^ „Onoreficenze”. quirinale.it (na jeziku: Italian). 30. 9. 1991. Pristupljeno 19. 3. 2015. 
  21. ^ „Premio Nazionale Carriera Esemplare Gaetano Scirea” (na jeziku: Italian). Pristupljeno 21. 1. 2015. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Stefano Takoni na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Стефано_Такони&oldid=26083235”