Džon Hiks

Džon Hiks
Džon Hiks 1972. godine
Datum rođenja	(1904-04-08)8. april 1904.
Mesto rođenja	Vorik, Ujedinjeno Kraljevstvo
Datum smrti	20. maj 1989.(1989-05-20) (85 god.)
Mesto smrti	Blokli, Ujedinjeno Kraljevstvo

Džon Hiks (engl. John Hicks; Vorik, 8. april 1904 — Blokli, 20. maj 1989) – 20. maj 1989, britanski ekonomista, dobitnik Nobelove nagrade.

Život

Posle studija na Oksfordu 1922—1926. godine, zaposlio se na Londonskoj školi za ekonomiju i tu predavao ekonomiju tržišta rada i industrijske odnose do 1935. godine. Zatim je prešao na Kembridž na tri godine, a potom u Mančester do 1946. godine. Tada je otišao na Oksford, gde je predavao do kraja radnog veka 1971. godine.

Nobelovu nagradu za ekonomiju dobio je 1972. godine zajedno sa Kenetom Erouom, a za 'pionirski doprinos u teoriji opšte ekonomske ravnoteže i teoriji blagostanja' (iz obrazloženja). Novčani iznos nagrade poklonio je biblioteci Londonske škole za ekonomiju.

Bio je u braku sa Ursulom, profesorom javnih finansija. Neke radove su pisali zajednički.

Dela

Hiksov opus je vrlo razuđen i on je dao velike doprinose razvoju ekonomske teorije na brojnim područjima i mikroekonomije i makroekonomije.

Prvo, uveo je ideju elastičnosti supstitucije, kojom se meri lakoća zamene jednog proizvodnog faktora drugim, a ukoliko se promene tehnologije ili relativne cene faktora. Uz pomoć ove ideje Hiks je bio u stanju da pokaže, nasuprot marksistima, da se učešće radnika u nacionalnom dohotku ne mora smanjivati zbog radno-štednog tehničkog progresa.

Zatim, veliki doprinos bio je pronalazak tzv. IS-LM modela. Taj poznati makroekonomski model govori o vezama investicija, štednje, kamatne stope i novca i predstavlja grafičku verziju kejnzijanske teorije.

Hiks je dao doprinos i ekonomici blagostanja uvođenjem testa za poređenje alternativnih stanja sveta, koji je kasnije nazvan Hiks-Kaldorov tekst. Njime je pokušano rešenje problema neuporedivosti mnogih stanja sveta po kriterijumu Pareto optimalnosti.

Sledeći doprinos dao je u knjizi Vrednost i kapital (1939), gde je reformulisao savremenu teoriju i pokazao, prateći Pareta, da se o vrednosti može govoriti bez pretpostavke da je korisnost merljiva. U ovoj knjizi, koja je jedna od važnijih u ekonomskoj teoriji XX veka, bavio se i fundamentalnim pitanjima opšte ekonomske ravnoteže i rasta, vraćajući u opticaj Valrasa i lozansku školu.

Neke važnije knjige

• Value and Capital, 1939
• A Revision of Demand Theory, 1956
• Capital and Growth, 1965
• Critical Essays in Monetary Theory, 1967
• Capital and Time, A Neo-Austrian theory, 1973
• Methods of Dynamic Economics, 1985