Baba-Stakići
| Tadić-Baba-Stakić | ||||||||||
|
Tadići-Baba-Stakići vode poreklo od Boška Tadića (1793—1852) iz Valjeva, učenika Velike škole u Beogradu od 1808. do 1813, verovatno bliskog rođaka, sina ili bratanca valjevskog vojvode Milivoja Tadića, i njegove žene Stake (Nake) Tadić, rođ. Stanković - Baba-Stake (1820—1902) po kojoj je cela porodica, zetovi i srodnici, nazvana Baba-Stakići. Njihovi zetovi, oženjeni kćerkama i unukama bili su Đorđe Simić, predsednik ministarskog saveta (vlade), general Kosta Protić, namesnik kraljevskog dostojanstva, ministar vojni, general Milovan Pavlović, ministar vojni, vojvoda Radomir Putnik, načelnik Glavnog generalštaba, ministar vojni, pešadijski brigadni general Borivoje Marković i dr, a unuci pukovnik Radivoje Bojović, ministar vojni i Dragutin Protić, guverner Narodne banke.
Tadići[uredi | uredi izvor]
Tadići iz Valjeva najverovatnije vode poreklo od valjevskog vojvode Milivoja Tadića [1], na šta ukazuje i to što je Boško Tadić, đak u Velikoj školi u Beogradu, gde su i drugi đaci deca i najbliži rođaci vojvoda ili pod njihovim pokroviteljstvom.
Tadići su poreklom iz Savkovića, slava Sv. Jovan. U Savković su došli iz srednje Pive. Mihailo Tadić je XVIII veku došao sa tri odrasla i punoletna sina, Tadijom, Damnjanom i Panom, prozvanim Topal (bio je bez jedne noge) u Postenje, a odatle je Tadija Tadić prešao u Savković, gde ima kraj Tadići. Tadija Tadić je imao sinove: Sava, Radovan, David, Novak, Mirko, Josif i Boško. Od Save su Tadići u Doni u Drlači, od Radovana su u Valjevu i Smederevu,
I Staka Stanković, Radić (sl. Sv. Jovan), žena Boška Tadića, je rođena u Radalju u porodici Radić (Stanko, Branko, Paun, Marko), kao mala preneta u Tabanović. U Tabanoviću su potomci Pauna i prezivaju se Maksići i Radići. Njen sinovac je Jakov Maksić [2].
Razmestio ih je Josif Tadić u Boškovac Drlače.
Boško Tadić je imao brata Josifa Tadića. Kupili su imanje, zgrade i prava na Boškovac Drlače od tamošnjih Turaka, koji su odatle iseljavani (oko 1835). Zajedno su kupili u Valjevu veliko polje koje se dugi niz godina zvalo Boškovo polje od bega iz Keljića (Drlače). Pri deobi Josifa i Boška, Boško dobije imanje u Valjevu a Josif u Drlačama.
Boško Tadić (1793—1852) imao je sina Milorada Tadića (1844—1880) i kćerke Jelenu, Milevu i Katarinu, kao a Josif Vladimira - Vlajka Tadića, trgovca, vlasnika mlina u Valjevu, koji je imao tri sina i jednu kćerku Jevrema, Borivoja, Žarka i Zoru.
Josif Tadić[uredi | uredi izvor]
Tadići su poreklom iz Savkovića.
Boško Tadić je imao brata Josifa Tadića. Kupili su imanje Drlače od tamošnjih Turaka (oko 1835). Zajedno su kupili u Valjevu veliko polje koje se dugi niz godina zvalo Boškovo polje (nekada u svojini braće Vilotijevića, trgovca iz Valjeva). Pri deobi Josifa i Boška, Boško dobije imanje u Valjevu a Josif u Drlačama, koje njegovi nasledici izdele i prodaju.
Vladimir J. Tadić (1854–1915)[uredi | uredi izvor]
Vladimir J. Tadić (Valjevo, 16. septembar 1854 – 15. mart 1915), pravnik, gradonačelnik (predsednik opštine) Valjevo, narodni poslanik, okružni načelnik.[3]
Jevrem V. Tadić (1883—1960)[uredi | uredi izvor]
Jevrem V. Tadić (Valjevo, 1883 - Beograd, 1960), diplomata, službovao je u Londonu i Carigradu, politički direktor Ministarstva inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije, imao je ćerku Jovanku.[4]
Osim njega postojao je u 19. veku u Valjevu još jedan Jevrem Tadić (ovo su valjda Tadići iz Gornje Kršlje), trgovac,[5] koji je bio oženjen Marijom, Marom, kćerkom kapetana Jovice Milutinovića iz Savkovića, kneza kolubarske knežine valjevske nahije[6]predsednika valjevskog magistrata [7]. Njihov sin je bio Radomir i ćerka Sofija udata za Ljubomira Radovanovića (1834-1868).[8] Radomir Tadić je bio trgovac oženjen Milevom sa kojom je imao ćerku Draginju - Dragu udatu za Dragoljuba - Dragišu Vukosavljevića (1865—1939), advokata u Valjevu.[9]
Pukovnik Borivoje V. Tadić[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Borivoje V. Tadić je sin Vladimir J. Tadića.
Žarko V. Tadić (1891—1965)[uredi | uredi izvor]
Žarko V. Tadić (Valjevo, 1891 - Beograd, 1965), sin Vladimir J. Tadića bio je advokat u Valjevu i Ubu, predsednik valjevske opštine 1939. kao član JRZ, bio je jedan od 1300 kaplara. U braku sa Milicom, rođenom Maksimović ima sina Vladimira, pravnika, i ćerku Zoricu.[10] Ima muškog potomstva.
Vladimir Ž. Tadić[uredi | uredi izvor]
Vladimir Ž. Tadić je sin Žarka Tadića.
General Borivoje Marković[uredi | uredi izvor]
Zora Tadić, kćerka Žarka Tadića je bila udata za pešadijskog brigadnog generala Borivoja Markovića. Pešadijski brigadni general Borivoje Marković (Beograd, 1884 - Beograd, 1948), završio je junkersku školu u Odesi, Rusija. Njihova deca su Dragan Marković, oficir i Mile Marković. Ima potomstva.
Zorka Tadić prvi put bila je udata za sudskog brigadnog generala Dimtrija S. Šapinca (1881—1958)[11].
Boško Tadić (1793—1852), okružni načelnik, državni savetnik[uredi | uredi izvor]
Boško Tadić (1793—1852) iz Valjeva, kao verovatno blizak rođak, sin ili bratanac valjevskog vojvode Milivoja Tadića. Pohađao je Veliku školu u Beogradu od 1808. do 1813. Kasnije je bio trgovac u Beogradu, pomoćnik okružnog načelstva u Valjevu i okružni načelnik. Bio je i sudija Vrhovnog[12] odnosno Velikog suda[13]. Godine 1835. vojvoda Vučić je raseljavao muslimanska sela po Azbukovici. Braća Boško i Josif Tadić iz Savkovića kupe Drlače od tamošnjih Turaka. Zajedno sa bratom Josifom kupi u Valjevu veliko polje, koje se dugi niz godina zvalo Boškovo polje, nekada u svojini braće Vilotijevića, trgovca iz Valjeva. Pri deobi Josifa i Boška, Boško dobije imanje u Valjevu a Josif u Drlačama.
Boško Tadić je bio oženjen Stakom i "po njoj je njegova kuća u Beogradu izašla na veliki glas" - Baba-Stakići.
Staka Tadić (1820—1902)[uredi | uredi izvor]
Boško Tadić bio je oženjen Stakom (Nakom) Stanković (1820-1902) po kojoj su cela porodica, zetovi i srodnici nazivani Baba-Stakići. Staka Stanković je poreklom bila iz porodice Radić (Sv. Jovan) (Stanković), tj. Maksić iz Tabanovića u Mačvi [14]. Imovina njene porodice nalazila se na današnjim Terazijama ispod hotela Moskva. Staka (Naka) Stanković bila je 27 godina mlađa od svog muža i nadživela ga je za pola veka: „Gospoja Staka Tadić, čuvena bogatašica sa Terazijskog sokaka, inače član poznate herojske porodice Tadić iz Valjeva“ [15]. Njen sinovac je pešadijski pukovnik Jakov Maksić, dobrotvor Društva Svetog Save.
Staka je odrasla u kući gospodara Jevrema Obrenovića, bila je u srodstvu.
Imali su jednog sina i tri kćerke Milorada Tadića i kćerke Jelenu, Milevu i Katarinu.
- Milorad Tadić (1844-1880)
- Jelena Tadić bila je udata za pukovnika Todora Bojovića. Drugi put bila je udata za Đorđa Simića, sina Stojana Simića, predsednika ministarskog saveta, poslanika na Ruskom dvoru, takođe udovca koji je pre bio oženjen Jelenom Karađorđević, sestrom kralja Petra.
- Mileva Tadić, dvorska dama, bila je udata za generala Kostu Protića, namesnika kraljevskog dostojanstva, ministra vojnog, sina Stevana Protića i Milosave Stošić, kćerke vojvode homoljske knežine požarevačke nahije (od 1811) Ilije Stošića.
- Katarina Tadić (1848-1908), kćerka Boška Tadića i Baba-Stake bila je udata za generala Milovana Pavlovića, ministra vojnog koji je ubijen u majskom prevratu 1903.
Đorđe Simić[uredi | uredi izvor]
Jelena, kćerka Boška Tadića i Baba-Stake drugom braku sa Đorđem Simićem, predsednikom vlade, poslanikom, sinom Stojana Simića iz porodice Simić predsednikom ministarskog saveta, poslanika na Ruskom dvoru, takođe udovca koji je pre bio oženjen Jelenom Karađorđević, sestrom kralja Petra, nije imala dece.
Bojovići[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Todor Bojević (1830—1872)[uredi | uredi izvor]
Jelena, kćerka Boška Tadića i Baba-Stake iz prvog braka sa pukovnikom Todorom Bojevićem (1830—1872) imala je sina Radivoja i kćerku Ljubicu.
U drugom braku sa Đorđem Simićem, sinom Stojana Simića, predsednikom ministarskog saveta, poslanika na Ruskom dvoru, takođe udovca (čija je prva žena bila je Jelena Karađorđević, sestra kralja Petra - a kome je ovo bio 3. brak) nije imala dece.
Pukovnik Radivoje Bojović[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Radivoje Bojović, ministar vojni, sa Bosiljkom Horstig imao je imao kćerke Martu i Jelenu.
Čarapići[uredi | uredi izvor]
Marta Bojović, kćerka pukovnik Radivoja Bojovića, koja se školovala u Engleskoj, bila je udata za Miloša Čarapića, oficira, rodom od Čarapića. Miloš i Marta Čarapić imali su kćerku Anđeliju. U drugom braku sa inž. Milanom Dimitrijevićem imala je sina Jovana Dimitrijevića.
Mihailovići[uredi | uredi izvor]
- Jelena Bojović bila je udata za Radeta Mihailovića, arhitektu, koji je bio u štabu generala Draže Mihailovića. Imali su sina Ivana Mihailovića koji ima kćerku. Živeli su u Johanezburgu posle Drugog svetskog rata.
Putnici[uredi | uredi izvor]
Ljubica Bojović, kćerka pukovnika Todora Bojovića i Jelene Tadić, kćerke Boška Tadića i Baba-Stake i sestra ministra pukovnika Radivoja Bojovića, bila je udata za vojvodu Radomira Putnika (1847-1917), načelnika generalštaba, ministra vojnog.
Vojvoda Radomir Putnik (1847—1917)[uredi | uredi izvor]
Vojvoda Radomir Putnik (1847-1917), poreklom je sa Kosova, odakle je Arsenije Putnik oko 1790. došao u Belu Crkvu u Banatu, gde je nazvan „putnik“. Dimitrije Putnik, sin Arsenija Putnika, rođen 1813. u Beloj Crkvi živeo je u Srbiji u Kragujevcu, gde je bio učitelj. Dimitrije Arsenijević Putnik i Marija Putnik imali su petoro dece Radomira, Đorđa Putnika, koji se školovao u Rusiji i ostao tamo da živi, Kostu, Sofiju i Mimu[16].
Vojvoda Radomir Putnik i Ljubica Putnik imali su četiri sina i tri kćerke Dimitrija, Vladimira, Borivoja, Ljubišu, Milu, Radojku i Milicu.
Ljubiša Putnik[uredi | uredi izvor]
Ljubiša Putnik, najstariji sin, bankarski činovnik, umro u 31. godini 1914.
Vladimir R. Putnik[uredi | uredi izvor]
Vladimir Putnik je završio jedno od tri najelitnija učilišta u Rusiji Pažeski kadetski korpus i dipl. u Mančesteru elektrotehniku. Vratio se u Beograd, gde je umro 1978.
Kapetan Borivoje Putnik[uredi | uredi izvor]
Kapetan rečne plovidbe Borivoje Putnik, umro 1936.
Milica Putnik[uredi | uredi izvor]
Milica Putnik, završila internat carske porodice u Rusiji. Nije se udavala.
Pukovnik Dimitrije Putnik[uredi | uredi izvor]
Generalštabni pukovnik Dimitrije Putnik, sin vojvode Radomira Putnika, vojni izaslanik vojske Kraljevine Jugoslavije u Bugarskoj, vojni izaslanik u Moskvi izbegličke vlade u Londonu od 1941. do 1945. Završio je jedan od tri najelitnija učilišta u Rusiji, Pažeski kadetski korpus, nakon čega je bio od 1914. u sastavu 8. ruske armije pod komandom genrala Brusilova, a od 1916. u 1. Srpskom dobrovoljačkom puku u čijem sastavu učestvuje u borbama u Dobrudži u Rumuniji. Za vreme Drugog svetskog rata, vojni izaslanik u Moskvi. Umro u Parizu 1962. godine [17].
Pukovnik Jovan Ivković[uredi | uredi izvor]
Mila Putnik, kćerka vojvode Radomira Putnika, bila je udatu za pukovnika Jovana Ivkovića. Imali su sinove Dušana Duška, Milutina i Gojka i kćerke Radmilu i Vukosavu.
Dušan Ivković[uredi | uredi izvor]
Dušan Ivković, pomorski oficir, streljali ga partizani u Kotoru.
dr Milutin Ivković (1906—1943)[uredi | uredi izvor]
Dr Milutin Ivković - Milutinac (1906—1943) srpski lekar i poznati fudbaler beogradskih klubova Jugoslaviji i BASK, reprezentativac, učesnik 9. i 11. Olimpijskih igara, streljan 1942. na Banjici zbog saradnje sa partizanima. Bio je oženjen Elom Pops sa kojom je imao dvoje dece.[18]
Gojko Ivković[uredi | uredi izvor]
Radmila Ivković[uredi | uredi izvor]
Vukosava Ivković[uredi | uredi izvor]
Vukosava Ivković, balerina
akademik prof. dr Aleksandar Radosavljević[uredi | uredi izvor]
Radojka Putnik, završila internat carske porodice u Rusiji. Bila je udata za prof. Medicinskog fakulteta dr Aleksandra Radosavljevića, nekadašnjeg ličnog lekara njenog oca.
Protići[uredi | uredi izvor]
Druga Baba-Stakina kćerka Mileva Protić, rođ. Tadić, dvorska dama, bila je udata za generala Kostu Protića (1831—1891), namesnika kraljevskog dostojanstva, ministra vojnog.
General Kosta Protić (1831—1891)[uredi | uredi izvor]
General Kosta Protić (1831—1891), namesnik kraljevskog dostojanstva, ministar vojni sin je Stevana Protića i Milosave Stošić, kćerke vojvode homoljske knežine požarevačke nahije (od 1811) Ilije Stošića, rodom iz Žagubice. Otac Stevan Protić sin je protoprezvitera Josifa Momirovića iz Požarevca, jedan od potpisnika u ime klira u pismu ruskom ambasadoru Italinskom maja 1804. godine (imao je i sinove Lacka i Mitu), slava. Sv. Agatonik (22. 8), došli sa Kosova pre više od 300 godina, ranijim poreklom iz Kolašina [19]. Brat generala Koste Protića kapetan Živan Protić, komandant šanca na Šumatovcu, poginuo je u Šumatovačkoj bici.
Prvi je srpski general koji je dobio generalski čin u ratu (1876).
General Kosta Protić i Mileva Protić, rođ, Tadić, dvorska dama, imali su dvoje dece dr. Dragutina Protića i Zorku Protić udatu za dr Mihaila Markovića, lekara.
Mileva - Mica Protić, rođ. Tadić, dvorska dama, bila je veoma bliska sa kraljem Milanom, kao njegova milosnica [20].
Dr Dragutin Protić[uredi | uredi izvor]
Dr Dragutin Protić, dr. prava, guverner Narodne banke bio je oženjen Milicom Ćurčić, kćerkom Stevana Ćurčića (1850—1932), pravnika, izdavača i publicistu, vlasnika Beogradskih novina, jednog od osnivača i prvog predsednika Srpskog novinarskog udruženja i Stane Ćuričić rođ. Grujić (1860-1942), najstarija kćerka Jevrema Grujića, političara, ministra i poslanika na strani.
Markovići[uredi | uredi izvor]
Zorka Protić, kćerka generala Koste Protića je bila udatu za dr Mihaila Markovića, lekara.
Pavlovići[uredi | uredi izvor]
Treća kćerka Boška Tadića i Baba-Stake Katarina (1848—1908) bila je udata za generala Milovana Pavlovića (1842-1903), ministra vojnog.
General Milovan Pavlović (1842—1903)[uredi | uredi izvor]
General Milovan Pavlović (1842—1903), bio je ministar vojni u više vlada. Ubijen je u Majskom prevratu 1903. na prozoru svog stana u Njegoševoj br. 1 na Cvetnom trgu u Beogradu, zgradi pod zaštitom države „Društvo za ulepšanje Vračara“, pred očima porodice i zeta Božidara Jankovića[21].
General Milovan Pavlović i Katarina Pavlović, rođ. Tadić imali su dva sina i jednu kćerku, Dobrosava, Miloša i Stanku.
Pukovnik Dobrosav Pavlović (1870—1939)[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Dobrosav Pavlović (1870-1939) završio je Vojnu kadetsku školu u Salcburgu. Bio je jedan od sudija u Solunskom procesu kada su osuđeni pripadnici Crne Ruke. Bio je oženjen Julijanom Pavlović, rođ. Jovanović. Nisu imali dece.
Poručnik Miloš Pavlović (1872—1898)[uredi | uredi izvor]
Poručnik Miloš Pavlović (1872-1898) završio je Vojnu akademiju u Beogradu. Prva dužnost bila mu je na granici u Pirotu, gde je umro od tropske malarije.
Jankovići[uredi | uredi izvor]
Stanka Pavlović, koja je završila Višu devojačku školu u Beogradu bila je udata za generalštabnog pukovnika Božidara Jankovića (1871—1927).
Pukovnik Božidar Janković je sin potpukovnika Vasilija Jankovića i Perside Šurdilović (1854-1935) iz Kragujevca. Persida Janković, rođ. Šurdilović imala je sestru i brata. Jedna sestra je sa generalom Velimirom Stevanovićem (1831—1915) imala tri kćerke Ružicu udatu za dr. Bogdana Markovića, ministra finansija (1926—1928), pravnika, direktora Hipotekarne banke [22], Anku udatu za Savu Ivkovića, industrijalca i Milicu udatu za Milana Tanazevića, oficira. Bratanica Milanka bila je udata za Jevrema Ješu Tomića, ministra trgovine i industrije i fizičke kulture (1939—1941), predsednika beogradske opštine [23]. Potpukovnik Vasilije Janković i Persida Janković, rođ. Šurdilović imali su sina pukovnika Božidara Jankovića i kćerku Bosiljku Đuričić, rođ. Janković.
Đuričići[uredi | uredi izvor]
Bosiljka Đuričić, rođ. Janković bila je udata za dr Marka Đuričića, ministra pravde (1912-1918 i 1921, 1924, 1926) i socijalne politike (1925) [24]. Njihova kćerka Persida Đuričić bila je udata za Bogoljuba Kujundžića ministra pošta (1928—1929) i šuma i rudnika (1938—1939). Imali su sina Konstantina Kujundžića koji je živeo u SAD.
Pukovnik Božidar Janković (1871—1927)[uredi | uredi izvor]
Pukovnik Božidar Janković poginuo je u automobilskoj nesreći na putu za Kotor gde je bio u vojnoj inspekciji 1927, bio je poslednji komandant Gvozdenog puka i nosilac dve Karađorđeve zvezde. Pukovnik Božidar Janković je bio oženjen Stankom Janković, rođ. Pavlović i imali su dve ćerke dr Dragoslavu, lekara, i Zorislavu. Dr Dragoslava je bila udata za sanitetskog pukovnika prof. dr Adama Miljkovića sa kojim je imala tri sina od kojih je jedan, Aleksandar Miljković, bio dr istorije, a dvojica, Momčilo Miljković i Dušan Miljković, dr hemijskih nauka. Zorislava je sa Zoranom Ferjančićem imala sina, akademika prof. dr Božidara Ferjančića, vizantologa, oženjenog Milenom rođ. Žeželj, istoričarem umetnosti, i ćerku Mirjanu Popović, rođ. Ferjančić, istoričara umetnosti, koja je bila udata za prof. dr Vladislava Popovića, arheologa, unuka generala Damjana Popovića.
Srodstvo[uredi | uredi izvor]
Tadići i Baba-Stakići povezuju porodice Protić, Bojović, Putnik i dr, a bili su u srodstvu sa Simićima, Grujićima, Naumovićima i dr.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ "Poznata herojska porodica Tadić iz Valjeva“. Poleksija D. Dimitrijević-Stošić, Ključevi Belog grada, Beograd (1967). str. 169.
- ^ Vid. Srpski etnografski zborinik tom 46, 1930.
- ^ Valjevo onlajn - zvanična prezentacija grada: „Svi predsednici i gradonačelnici“, pristup 22.8.2013
- ^ Simo C. Ćirković: Ko je ko u Nedićevoj Srbiji 1941—1944, izd. Prosveta, Beograd 2009, odrednica „Tadić, Jevrem Vl.“ pp. 471. COBISS.SR 170123788
- ^ Dejan V. Popović: „Tadića ćuprija“. str. 151-159, u publikaciji „Glasnik“, broj 43, Istorijski arhiv Valjevo, 2009. godine.
- ^ Posle smrti Rake Tešića, rodonačelnika Rakića, koji je na mesto kneza kolubarske knežine došao posle Grbovića. Knez Jovica Milutinović sin Milutina, unuk Vase i praunuk kneza Milina, imao je sinove Marka, Simu i Jovana, a imao je sedmoro braće (jedan se zvao Petar). Knez Jovica Milutinović ostavio je zapis u Savkoviću, prema kome on smatra da je poreklom od nekog Ilije spahije, kome su spahiluk uzeli Turci Jajići (izvesno misli na valjevske begove Jahjiće)
- ^ Konstantin N. Nenadović, Život i dela velikog Đorđa Petrovića Kara-Đorđa vrhovnog vožda, oslobodioca i vladara Srbije i život njegovi vojvoda i junaka, Beč, štamparija Jovana N. Vernaja, (1883). str. 513.
- ^ Milorad Radojčić: „Valjevski javni pravozastupnici do Prvog svetskog rata“. str. 31, u publikaciji „Glasnik“, broj 42, Istorijski arhiv Valjevo, 2008. godine.
- ^ Milorad Radojčić: „Valjevski javni pravozastupnici do Prvog svetskog rata“. str. 17, u publikaciji „Glasnik“, broj 42, Istorijski arhiv Valjevo, 2008. godine.
- ^ Milorad Radojčić: „Valjevski advokati u međuratnom periodu“. str. 79-80, u publikaciji „Glasnik“, broj 43, Istorijski arhiv Valjevo, 2009. godine.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd (2004). str. 205 i pp. 284.
- ^ Kosta Protić#Biografija
- ^ Milovan Pavlović#Porodične prilike
- ^ Ljubomir Pavlović, „Prvi doseljenici Valjeva u 19. veku“. Iz knjige „Kolubara i Podgorina“, prvo izdanje 1907. godine, najnovije izdanje 2011. godine – edicija „Koreni“ – JP Službeni glasnik i SANU.
- ^ Poleksija D. Dimitrijević-Stošić, Ključevi Belog grada, Beograd (1967). str. 169.
- ^ Od Đorđa Putnika ima potomstva u Rusiji. Možda potomstvo ima jedna udata sestra. Vid. S. Skoko, Vojvoda Radomir Putnik, Beograd (1990). str. 19.
- ^ Vid. S. Skoko, Vojvoda Radomir Putnik, Beograd (1990). str. 120-121.
- ^ Simo C. Ćirković: Ko je ko u Nedićevoj Srbiji 1941—1944, izd. Prosveta, Beograd 2009, odrednica „Ivković, Milutin - Milutinac J.“. str. 209. COBISS.SR 170123788
- ^ Mih. Miladinović, Požarevačka Morava, Srpski etnografski zbornik, SKA, tom 43. 1928, 182
- ^ Radoš Ljušić, Ljubavi srpskih vladara i političara, Beograd (2006). str. 220.
- ^ „Kako je ubijen ministar vojni, Milovan Pavlović, opisao je njegov zet, Božidar Janković u raportu od 7. januara 1910. godine. On je iznedo da je ubistvu prethodio jedan telefonski poziv, tačno u dva časa ujutro. Na aparatu je bio potpukovnik Petar Mišić. On je rekao ministru da je u varoši „jedna mala demonstracija“ i da je njegov puk, po naređenju kralja Aleksandra izašao iz kasarne. „Jedna moja četa je pred vašim stanom“. Sem te Mišićeve čete, pred stanom ministra vojnog bilo se iskupilo i 10-15 pripadnika pešadije kraljeve garde. Kad je Janković izašao iz kuće, da bi video o čemu se radi, pritrčao mu je pešadijski poručnik Milan Marinković Piga i uperivši mu revolver u grudi naredio da se skloni u kuću dr. Ribnikara i tako ostane do daljeg, ako već neće da bude ubijen. Kapetan Mihailo Josipović Kića, koji je komandovao celim odredom, rekao mu je, pak, da je pala odluka da se ubiju kralj i kraljica i svi ministri... "Poznavajući Kiću od ranije kao običnu pijanicu, ali ne rđavog srca, videći ga i sada pijanog, odgovorih mu da ne lupa koješta. U tome i moj tast“ kaže Janković u svom raportu, „otvori prozor, pojavi se i upita: „Šta hoćete, vojnici?" - Na to je Kića doviknuo vojnicima: „Pucaj!". Vojnici, koji držahu puške na gotovs, osuše paljbu u prozor. Moj tast, kao i generali Cincar-Marković i Lazar Petrović ubijeni su po ličnom naređenju Aleksandra Mašina. Ta naređenja Mašin je izdao komandantima pojedinih odeljenja (kako ih je on tada nazivao) u prisustvu svoga „načelnika štaba“ kapetana Đorđa Ostojića (budućeg maršala dvora srpskog kralja), majora Milivoja Anđelkovića, poručnika Aleksandra Grujića i ostalih „komandanta odeljenja“. Vasa Kazimirović, Ubistvo poslednjeg Obrenovića.
- ^ Vid. Ustavi i vlade Kneževine Srbije, Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije (1835—1941), Beograd (1988). str. 241-243.
- ^ Vid. Ustavi i vlade Kneževine Srbije, Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije (1835—1941), Beograd (1988). str. 275-276.
- ^ Vid. Ustavi i vlade Kneževine Srbije, Kraljevine Srbije, Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije (1835—1941), Beograd (1988). str. 196-233.