Istorija rumunskog jezika
Istorija rumunskog jezika podjednako je kontroverzna kao i istorija rumunskog naroda iz dva glavna razloga - naučnog i političkog.
Stvaranja današnjeg rumunskog jezika nakon pobuna sejmena i domobrana najbolje ilustruje banatska bugarska književna norma. Tzv. starorumunski jezik jedna je od tri književne norme srednjobugarskog jezika, zajedno sa trnovskim i raškim jezikom. [1]
Srednjobugarski jezik dominantan na javni i duhovni život u Vlaškoj i Moldaviji u oblasti državno-političkog života, pravoslavne religije, razvoja manastirske mreže, posebno književnosti u dunavskim kneževinama, zbog kulturne i političke hegemonije Bugarske u regionu i takođe vrlo snažno u svakodnevnom, poljoprivrednom govornom jeziku, zbog ozbiljne mase bugarskog stanovništva u njemu.[2]
Danas to ni na koji način ne može dokazati ili potvrditi da je pre tzv. Brašovskog pisma postojao nezavisni rumunski uzus. Sva literatura iz 16. veka na teritoriji Rumunije je bugarska. To potvrđuju i tzv. vlaho-bugarske povelje. To potvrđuje i rumunska toponimija.
U 18. veku, prosvetiteljstvo je stvorilo uslove i formiralo rumunski jezik kao kreolski jezik.[3]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
- Prekodunavska Bugarska
- Brašovska povelja
- Radu Crni
- Radu Praznaglava
- Rumunska ćirilica
- Bugarski uticaj na rumunski jezik
- Elbasansko pismo
- Aleksandru Makedonski
- Bre
- Balkanska jezička zajednica
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Istoriя na bъlgarskiя ezik br.197
- ^ INFLUENCE OF MEDIEVAL BULGARIAN CULTURE ON CULTURAL LIFE IN WALLACHIA
- ^ Alexandru Cihac Dictionnaire d’étymologie daco-romane. Éléments slaves, magyars, turcs, grecs-moderne et albanais — Francfort s/M. : L. St-Goar, 1879