Manastir Duljevo
| Manastir Duljevo | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Jurisdikcija | Srpska pravoslavna crkva |
| Mitropolija | Mitropolija crnogorsko-primorska |
| Osnivanje | 14. vijek |
| Osnivač | Stefan Uroš IV Dušan Nemanjić |
| Upravnik | igumanija Angelina Trifunović |
| Mesto | Kuljače |
| Država | Crna Gora |
Manastir Duljevo je manastir Srpske pravoslavne crkve iz 14. vijeka. Pripada Mitropoliji crnogorsko-primorskoj.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Nastanak manastira Duljevo se neraskidivo povezuje sa Svetom lozom Nemanjića. Manastir je po predanju podignut u 14. vijeku kao znak zahvalnosti Cara Dušana[1] za izlječenje nekolicine njegovih vojnika koji su pili ‘’Savinu vodu‘’ sa izvora Svetog Save, koji se nalazi u blizini manastira. Taj izvor i dalje pomaže bolesnima, posebno kod stomačnih tegoba.
U neposrednoj blizini manastira nalazi se hrast, za koji se kaže da je iz vremena Svetog Save i da se svetitelj pod njim odmarao. Pored toga, neposredno iznad manastira nalaze se dvije isposnice za koje se vezuje predanje o boravku Sv.Save u jednoj od njih pred svoj poslednji put na Svetu Goru.
Manastir je sagrađen u izuzetno živopisnom kraju sa divnim planinskim vazduhom i zdravom vodom na nadmorskoj visini od 470 metara. Nalazi se "u jednom jazu pod brdom". Manastirski kompleks sačinjavaju: Crkva Sv.Arhiđakona Stefana, manastirski konak, kao i ostaci ranijih objekata.
Posledice zemljotresa iz aprila 1979. godine, doprinjele su otkriću srednjovjekovnih fresaka u manastiru Duljevo. Naročitu pažnju privukli su likovi ktitora-dvojice vladara dinastije Nemanjića: Svetog Stefana Dečanskog i Cara Dušana. Ktitorska kompozicija je smještena u jugozapadni dio hrama, gdje je obično bio smješten ktitorov grob. Jasno se mogu razlikovati likovi Prvomučenika i Arhiđakona Stefana (krsna slava Nemanjića i današnja slava manastira Duljevo) koji je naslikan na južnoj strani jugozapadnog pilastra i dvojice vladara na zapadnom dijelu južnog zida.[2]
Manastir Duljevo je bio metoh manastira Visoki Dečani, i služio je kao veza između manastira Dečani i Svete Gore kao i mjesto gdje su mnogi dečanski monasi primili monaški postrig. Patrijarh srpski Arsenije III[3] rodom je Paštrović; tu je đakovao, prošao iskušeništvo i bio zamonašen.
Kao i većina manastira na našim prostorima, manastir Duljevo je prolazio kroz teška stradanja. Nakon što je služio kao utočište mnogim monasima od turskog zuluma, manastir je najteže oštećen za vrijeme pohoda Mahmud-paše Bušatlije koji ga je razorio na Vidovdan 1785. godine. Manastir biva obnovljen odmah sledeće godine i tada je "najglasovitiji" manastir u Boki. Dalje kroz istoriju, austrijske vlasti su opustošile manastir i odnijele veliko zvono koje je imalo poseban zvuk. Iz tog perioda, u manastirskoj istoriji ostaje zapamćen iguman manastira otac Gavrilo Kuljača, koji je bio protivnik unije i Austrije, zbog čega je mnogo puta bio hapšen i fizički napadan. Iguman Gavrilo je besplatno dijelio mlijeko, sir i hljeb svim putnicima koji su prolazili preko Duljeva za Svetu Goru. Još i danas postoji njegova "murva" gdje je dijelio hranu sirotinji.
Tokom Drugog svjetskog rata, monaško bratstvo je ponovo iskazalo veliku ljubav prema Gospodu, svetinji i svojoj Otadžbini. Tako je na prijer protosinđel Varnava Bućin (1896-1942) mučenički stradao sa četrdeset šest uboda nožem.
Manastir Duljevo nanovo zaživljava od 1992. godine, kada ga odnavlja otac Sava Komatović (+1995) i njegov rad nastavlja otac Protosinđel Sava Avramović sve do 2002. godine, kada manastir Duljevo postaje ženski manastir. Sestrinstvo ovog manastira se bavi ikonopisom, duborezom, crkvenim šivenjem i izradom raznih preparata na bazi ljekovitog bilja. [4]
