Nebojša Mitrić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Nebojša Mitrić
Lični podaci
Puno imeNebojša Mitrić
Datum rođenja(1931-07-07)7. jul 1931.
Mesto rođenjaBeograd, Kraljevina Jugoslavija
Datum smrti23. avgust 1989.(1989-08-23) (58 god.)
Mesto smrtiBeograd, SFRJ
UniverzitetUniverzitet umetnosti u Beogradu
Zanimanjeslikar i vajar

Nebojša Mitrić (Beograd, 7. jul 1931 — Beograd, 23. avgust 1989) bio je jugoslovenski i srpski vajar i slikar. Njegov opus obuhvata medalje, skulpture, reljefe i portrete. Mitrić je bio inspirisan motivima iz vremena srpsko-vizantijskog doba kao i znamenitim osobama iz srpske istorije.

Biografija i karijera[uredi | uredi izvor]

Mitrić je rođen u jevrejskoj porodici i bio je jedini član porodice koji je preživeo holokaust. Majka ga je sakrila u obućarskoj radnji „Mitrić” u beogradskoj Brankovoj ulici, a kasnije je preuzeo prezime „Mitrić” po vlasniku radnje koji mu je spasao život.[1]

Bio je student prve generacije na novoosnovanoj Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu kod profesora Ivana Tabakovića.[2] Nakon diplomiranja 1952. godine odlučio je da poseti srednjovekovne spomenike u Srbiji, Makedoniji, Crnoj Gori i Dalmaciji, koji su kasnije inspirisali njegovu umetnost.[3] Rezultat tog opusa su izrađene medalje, skulpture, portreti i reljefi prožeti motivima iz vremena srpsko-vizantijskog doba, njegove nacionalne tradicije, običaja i likova Stefana Dušana, Lazara Hrebeljanovića, Stefana Lazarevića, Filipa Višnjića Vuka Stefanovića Karadžića, Petra II Petrovića Njegoša, Janka Veselinovića, Jovana Jovanovića Zmaja, Borisava Stankovića, Nikole Tesle, Milene Pavlović-Barili, Radoja Domanovića i Branka Miljkovića.[4][5][6] Učestvovao je 1957. na izložbi savremene srpske skulpture, Galerija ULUS-a, Beograd.[7]

Osnovni tradicionalizam srpske skulpture posle Drugog svetskog rata obogaćen je individualnim izrazima Jovana Soldatovića i Nebojše Mitrića, ali je još jednoj generaciji prepušteno da se otrgne od figurativnih shvatanja.[8] Godine 1973. povodom osvećenja novog Njegoševog mauzoleja na planini Lovćen izradio je i dizajnirao seriju srebrnih i zlatnih medalja.[9]

Neposredno pre smrti, Mitrić je osmislio i izradio krstove koji danas krase Hram Svetog Save u Beogradu. Izvršio je samoubistvo 1989. godine.[10][11] Iza sebe je ostavio suprugu Izu Krajner Mitrić, slovenačku umetnicu.[12]

Srpski kolekcionar i diplomata Pavle Beljanski je 1960. godine uvrstio je u svoju kolekciju dva Mitrićeva reljefa.

Opisivan je kao umetnik velikog dara i autentičnosti.[13]

Galerija[uredi | uredi izvor]

Nebojša Mitrić na Vikimedijinoj ostavi.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ "Nebojša Mitrić - potresna sudbina jednog od najboljih vajara". Blic.rs, 03.08.2018.
  2. ^ „Kulturni magazin: Nebojša Mitrić • Radio ~ Svetigora ~”. svetigora.com (na jeziku: srpski). Pristupljeno 19. 4. 2020. [mrtva veza]
  3. ^ Macedonian Review – Google Books
  4. ^ Kruševac – Ljubiša Đidić – Google Books
  5. ^ Socialist Thought and Practice – Google Books
  6. ^ jovandespotovic.com Resources and Information[mrtva veza]
  7. ^ „Savremena srpska skulptura”. Hronologija izlaganja skulpture u Srbiji (na jeziku: srpski). 1957-01-12. Pristupljeno 2024-01-26. 
  8. ^ Umetnički život – Pavle Vasić – Google Books
  9. ^ The Numismatist – Google Books
  10. ^ „Nebojša se ubio čim je krst podignut na Hram Svetog Save: Strašna tajna srpske svetinje”. srbijadanas.com. 3. 8. 2018. Pristupljeno 25. 4. 2022. 
  11. ^ Nebojša Mitrić – Blic Online
  12. ^ "1955 - Portret Ize Krainer, supruge Nebojše Mitrića" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (8. februar 2022).Kultura.rs, Spomen zbirka Pavla Beljanskog
  13. ^ Stojanović, Gorčin (2021-04-24). „Piše Gorčin Stojanović: Vajar varoši beogradske”. NOVA portal (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2024-01-28. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Небојша_Митрић&oldid=27717438”