Ljubo Miljanović
| ljubo miljanović | |
|---|---|
 Ljubo Miljanović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 27. decembar 1912. |
| Mesto rođenja | Vrpolje Ljubomir, kod Trebinja, Austrougarska |
| Datum smrti | 7. jun 1945. (32 god.) |
| Mesto smrti | Bijelo Polje kod Mostara, DF Jugoslavija |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1942. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije 1941 – 1945. |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. |
Ljubo Miljanović (Vrpolje Ljubomir, kod Trebinja, 27. decembar 1912 – Bijelo Polje kod Mostara, 7. jun 1945) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se 27. decembar 1912. u selu Vrpolje Ljubomir kod Trebinja u siromašnoj seljačkoj porodici. Od radne mladosti bio je prisiljen da radi razne poslove. U svom rodnom mestu završio je osnovnu školu. Nakon Aprilskom rata i sloma jugoslovenske države radio je na pripremi ustanka i u svom mesto formirao je partizansku četu na čijem čelu se nalazio. Na drumu Trebinje−Bileća njegova četa uništila je ustaški bataljon i zaplenila naoružanje.[1][2]
Postavljen je u proleće 1942. godine na mesto zamenika komandanta 7. udarnog hercegovačkog bataljona. Te godine je postao i član Komunističke partije Jugoslavije. Istakao se u borbama u Trećoj neprijateljskoj ofanzivi, a krajem maja 1942. godine zajedno sa partizanskim jedinicama povukao se na Zelenogoru gde je ušao u sastav novoformiranog Hercegovačkog NOP odreda. Bio je učesnik u višednevnim borbama koje je njegov odred zajedno sa 5. crnogorskom brigadom vodio protiv četnika i italijana kako bi zaštitio bolnicu na Zelengori i u pokretu prema Zapadnoj Bosni. Formiranjem 10. hercegovačke brigade u avgustu 1942. godine u njen sastav ulazi i četa koju je predvodio Ljubo. Istakao se u Četvrtoj neprijateljskoj ofanzivi, naročito u napadu na Prozor i na Rami. Sa četom je preživeo mnogo borbe i probio se do Hercegovine gde je postavljen na dužnost komandanta bataljona.[1][2]
Krajem leta 1943. godine Ljubo je na putu Trebinje−Bileća bio opkoljen, ali je uz energično komandovanje i veliku borbu uspeo da se izvuče iz obruča. U novembru 1943. godine formirana je 12. hercegovačka brigada, a on je postao komandant 3. bataljona. Od maja 1944. bio je zamenik, a od novembra 1944. do kraja rata komandan 12. hercegovačke brigade. Na Kobiljoj Glavi sukobio se sa nemačko−ustaškom kolonom koja se kretala od Gacka prema Bileći i uspeo da im zatvori put ka ovom mestu. Komandovao je svojom jedinicom u borbama za oslobođenje Kifinog sela, Bileće, Dubrovnika, Metkovića, Gabele, Čapljine, Ljubiškog i Čitluka. Njegova brigada je u maju 1945. godine ušla u sastav 3. brigade KNOJ-a, a on postao njen komandant.[1][2]
Ubijen je u zasedi nakon rata 7. juna 1945. godine u Bijelom Polju kod Mostara, od neprijateljskih ostataka iz rata.
Ukazom predsednika FNR Jugoslavije Josipa Broza Tita, 27. novembara 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.[1][2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 555.
- ^ a b v g Srpski biografski rečnik 2014, str. 718.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
- Srpski biografski rečnik tom VI. Novi Sad: Matica srpska. 2014.
Narodni heroji iz istočne Hercegovine | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni na području istočne Hercegovine, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Trebinje | .jpg) | |
| Bileća | ||
| Ostala mesta | ||
