Episkop braničevski Ignatije

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ignatije
(Midić)
Episkop Ignatije, 2005. godine
Osnovni podaci
Pomesna crkvaSrpska pravoslavna crkva
EparhijaEparhija braničevska
Činepiskop
Titulaepiskop braničevski
SedištePožarevac
Godine službeod 1994.
PrethodnikSava (Andrić)
Lični podaci
Svetovno imeDobrivoje Midić
Datum rođenja(1954-10-17)17. oktobar 1954. (69 god.)
Mesto rođenjaKnez Selo, kod Niša, FNR Jugoslavija

Episkop Ignatije (svetovno Dobrivoje Midić; Knez Selo, kod Niša, 17. oktobar 1954) episkop je braničevski i član Svetog arhijerejskog sinoda SPC. Redovni je profesor dogmatike na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, za čijeg dekana za period od 2018. do 2021. godine je izabran 26. juna 2018. godine.

Školovanje[uredi | uredi izvor]

Episkop Ignatije (kršteno ime Dobrivoje) je rođen 17. oktobra 1954.[1] u Knez Selu, opština Niš. Posle osmogodišnje škole koju je završio u rodnom mestu, upisao se u Bogosloviju Svetog Save u Beogradu godine 1969. i istu završio 1974. sa odličnim uspehom. Osnovne studije teologije upisao je 1976. na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu i okončao ih 1980. godine. Već tokom osnovnih studija, pokazao je intelektualnu hrabrost i kritički duh, osobine koje nisu bile svojstvene srpskim teolozima tog doba. Još tada se nije mirio sa ideokratskim i dogmatskim mišljenjem, sa „školskom“ i „akademskom“ teologijom i ustaljenim tipom mišljenja. Pored studija teologije proučavao je i filosofiju, logiku, istoriju, književnost, umetnost...

Postdiplomske studije[uredi | uredi izvor]

Po blagoslovu episkopa niškog Irineja i preporuci Svetog arhijerejskog sinoda, sadašnji episkop braničevski, odlazi 1981. na postdiplomske i doktorske studije iz sistematske teologije na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Atini.[1] Susret sa pravoslavnom teologijom i narodom u Grčkoj, sa duhovnim i egzistencijalnim iskustvom Svete gore, gde je često odlazio za vreme studija, umnogome su izmenili njegov život. Tamo je osetio i doživeo u svoj punoći dimenzije pravoslavnog bogoslovlja, svu dubinu, širinu i lepotu pravoslavlja. Taj novi ambijent još više je pojačavao njegovu ljubav prema Hristu koju je počeo da razvija još od kada je ugledao ovaj svet, zahvaljujući roditeljima, posebno majci; zatim ljubav prema monaškom životu i pravoslavnom bogoslovlju.

U Grčkoj su mu učitelji na prvom mestu postali Sveti Oci. U toku svog boravka tamo danonoćno je proučavao njihova dela. Saživljavao se sa njima, razgovarao, postavljao im pitanja, išao „putevima Otaca“ i udubljivao se u njihov način mišljenja i života. Njegovu posebnu ljubav i pažnju su privlačili Sveti Jovan Bogoslov, Apostol Pavle, Sveti Ignatije Bogonosac, čije je ime uzeo na monašenju, veliki kapadokijski oci, Sveti Atanasije Veliki, Grigorije Palama i posebno Sveti Maksim Ispovednik.

Od savremenih teologa posebno je proučavao dela Georgija Florovskog, episkopa zahumsko-hercegovačkog Atanasija (Jevtića), mitropolita pergamskog Jovana (Ziziulasa) i drugih. Svi oni danas govore kroz njega na jedan izuzetno lep način. Pa ipak, bogoslovlje Svetog Maksima i bogoslovlje mitropolita Jovana (Ziziulasa) na njega su ostavili najdublji trag. Susret i prijateljstvo sa Jovanom Ziziulasom smatra i sam za poseban Božji dar.

Pored teologije je, na Atinskom univerzitetu, studirao vizantijsku književnost i antičku filosofiju, proučavao dela savremenih egzistencijalista (ponajviše Ž. P. Sartra) i personalista. Privlačila ga je i savremena fizika, naročito radovi Ajnštajna i Hajzenberga, zatim moderni rimokatolički, protestantski i anglikanski teolozi, posebno Panenberg i Torans.[1] Oduvek je smatrao da teologija ne može da ignoriše druga znanja i nauke, i obratno. Teologija je za njega bila i ostala znanje koje ima značenje i važenje za sve. On je razume kao sveobuhvatno viđenje Boga, sveta i života, a ne kao parcijalno „specijalističko“ znanje, ili kao jednu među mnogim naukama.

U toku doktorskih studija u Grčkoj, a i kasnije, sve do sada, posebno se bavio problemom eklisiologije, svakako u kontekstu trijadologije, hristologije, pnevmatologije i eshatologije. Pitanje Crkve za njega nije naučno ili akademsko pitanje, već prvenstveno pitanje života ili smrti. Crkveni način postojanja je tip ljudske egzistencije kojim se prevazilazi smrt. On zato uvek i govori o Crkvi i Liturgiji, što su za njega gotovo sinonimni pojmovi. Za temu svoje doktorske disertacije odabrao je „Tajna Crkve — Sistematsko-erminevtički pristup tajni Crkve po Svetom Maksimu Ispovedniku“, koju je uspešno odbranio 1987. godine na Atinskom univerzitetu. Taj njegov rad izazvao je veliku pažnju u grčkim teološkim krugovima. Tim povodom bilo je i polemika i oprečnih mišljenja, što govori o vrednosti njegove disertacije koja, nažalost, još nije prevedena na naš jezik.

Monašenje i rad na fakultetu[uredi | uredi izvor]

Posle doktorskih studija i odbranjene disertacije episkop Ignjatije se vraća u otadžbinu i gotovo odmah po povratku je 1988. godine izabran za docenta na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu, prvo za predmet etiku, a potom, posle smrti profesora dr Stojana Goševića i za dogmatiku. Zamonašio se 1991. godine. Iste godine je rukopoložen za jerođakona a zatim i jeromonaha.

U međuvremenu je, u dva navrata po šest meseci, boravio u Nemačkoj na specijalističkim studijama iz eshatološke teologije. Sveti arhijerejski sinod Srpske pravoslavne crkve ga je izabrao za predstavnika Srpske crkve u Međupravoslavnoj komisiji za pripremu Velikog sabora. Odmah je počeo da učestvuje na brojnim domaćim i međunarodnim naučnim i teološkim simpozijumima i javnim tribinama. Izabran je i za člana Redakcije uglednog teološkog časopisa na srpskom jeziku „Teološki pogledi“. Počeo je da sarađuje i objavljuje svoje radove u brojnim domaćim i stranim stručnim časopisima. Pravoslavni bogoslovski fakultet Univerziteta u Beogradu izabrao ge je 26. juna 2018. godine za dekana fakulteta u periodu od 1. oktobra 2018. do 30. septembra 2021. godine.

Bibliografija[uredi | uredi izvor]

  • 1989. „ESHATOLOŠKA DIMENZIJA CRKVE I NjEN UTICAJ NA HRIŠĆANSKI ŽIVOT“, Teološki pogledi 1-2, Beograd 1989. str. 77-91.
  • 1990. „PRAVOSLAVNA ANTROPOLOGIJA I SAVREMENI EGZISTENCIJALIZAM“, Bogoslovlje, Beograd 1990, str. 33-47.
  • 1991. „KRATKO RAZMIŠLjANjE O KOSOVSKOM ZAVETU I KONTEKSTU DANAŠNjIH ZBIVANjA U SRBIJI“, Bogoslovlje, Beograd 1991, str. 65-67.
  • 1994. „Zajednica u ljubavi“, Istočnik 10, 1994, str. 127-129.
  • 1995. „Crkva i njen identitet“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 13-28.
  • 1995. „Pravoslavna duhovnost danas“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 29-40.
  • 1995. „OD BOGA KAO VIŠE SILE DO BOGA KAO LIČNOSTI“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 41-66.
  • 1995. „OVAPLOĆENjE I SPASITELj U HRIŠĆANSKOM UČENjU“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 67-83.
  • 1995. „Pravoslavlje kao lek protiv smrti“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 84-102.
  • 1995. „OD SLOBODE KAO BUNTA DO SLOBODE KAO BIĆA“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 103-123.
  • 1995. „KRATAK OSVRT POVODOM IZLOŽBE IKONA SAVREMENIH SRPSKIH IKONOPISACA“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 124-134.
  • 1995. „Savremeni svet i Pravoslavna Crkva“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 135-148.
  • 1995. „Sudbina, greh i sloboda“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 149-157.
  • 1995. „O izvoru i suštini pravoslavnog monaštva“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 158-170.
  • 1995. „Između moralizma i nacionalizma“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 171-176.
  • 1995. „KRATAK OSVRT NA TEOLOGIJU SV. MAKSIMA ISPOVEDNIKA“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 177-183.
  • 1995. „TUMAČENjE HIV BESEDE SV. GRIGORIJA BOGOSLOVA“, Sećanje na budućnost, Beograd 1995, str. 184-215.
  • 1995. „O sabornosti Crkve“, Sabornost 1, Požarevac 1995.
  • 1995. „O vaskrsenju Hristovom“, Sabornost 2, Požarevac 1995.
  • 1995. „Liturgijom se gradi Carstvo Božije“, Sabornost 3-4, Požarevac 1995.
  • 1996. „Pomirenje — socijalno-političke dimenzije“, Sabornost 1, Požarevac 1996.
  • 1996. „Odnos sveta i čoveka sa Bogom“, Sabornost 2-3, Požarevac 1996.
  • 1996. „O (ne)poznanju Boga“, Sabornost 4, Požarevac 1996. (Otačnik br 1)
  • 1997. „Eshaton kao uzrok postojanju Crkve“, Sabornost 1-2, Požarevac 1997.
  • 1997. „Čovek kao ikona i podobije Božije“, Sabornost 3-4, Požarevac 1997.
  • 1998. „Teološka osnova crkvenog slikarstva“, Sabornost 1-2, Požarevac 1998.
  • 1998. „Stradanje kao izazov ljudskoj slobodi“, Sabornost 3-4, Požarevac 1998.
  • 2000. „Duh Sveti i jedinstvo Crkve“, Sabornost 1-2, Požarevac 2000.
  • 2000. „Cilj veronauke je da ljudi uđu u crkvu“, Sabornost 3-4, Požarevac 2000.
  • 2000. „Odnos Crkve i Carstva Božijeg“, Sabornost 3-4, Požarevac 2000.
  • 2001. „Istina sveta i hrišćansko otkrivenje“, Sabornost 1-4, Požarevac 2001.
  • 2001. „Reč o molitvi“, Predgovor molitveniku, Pravoslavni molitvenik, Požarevac, 2001.
  • 2001. „Crkveni slovar“, Udžbenik za 1. razred OŠ, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2001.
  • 2002. „Pravoslavni katihizis“, Udžbenik za 1. i 2. razred srednjih škola, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2002.
  • 2003. „Ontologija i etika u svetlu hristologije Svetog Maksima“, Sabornost 1-4, Požarevac 2003.
  • 2003. „Svetost u liturgijskom shvatanju“
  • 2003. „Pravoslavni katihizis“ Priručnik za nastavnike osnovnih i srednjih škola, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2003.
  • 2003. „Pravoslavni katihizis“, Udžbenik za 2. razred OŠ, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2003.
  • 2004. „Pravoslavni katihizis“, Udžbenik za 3. razred OŠ, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2004.
  • 2004. „Pravoslavni katihizis“, Udžbenik za 4. razred OŠ, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2004.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v „VLADIKA IGNATIJE (MIDIĆ) POSTAVLjEN ZA NOVOG DEKANA PRAVOSLAVNOG BOGOSLOVSKOG FAKULTETA BU”. Media sfera. Pristupljeno 29. 1. 2019. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]


Episkop braničevski
od 1994.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Епископ_браничевски_Игнатије&oldid=27733484”