Rod Stajger

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Rod Stajger
Rod Stajger u filmu Al Kapone iz 1959. godine
Lični podaci
Puno imeRodni Stiven Stajger
Datum rođenja(1925-04-14)14. april 1925.
Mesto rođenjaVesthempton, Njujork, SAD
Datum smrti9. jul 2002.(2002-07-09) (77 god.)
Mesto smrtiLos Anđeles, Kalifornija, SAD
Porodica
SupružniciSali Grejsi (1952—1958)
Kler Blum (1959—1969)
Šeri Nelson (1973—1979)
Pola Elis (1986—997)
Džoan Benedikt (2000—2002)
Veza do IMDb-a

Rod Stajger (engl. Rod Steiger; Vesthempton, 14. april 1925 — Los Anđeles, 9. jul 2002) bio je američki glumac, poznat po svom portretisanju neuobičajenih, često promenljivih i besomučnih likova. Često se navodi kao „jedna od najharizmatičnijih i najdinamičnijih zvezda Holivuda”,[1] usko je povezan sa umetnošću metodičke glume, utelovljujući likove koje je igrao, što je ponekad dovodilo do sukoba sa režiserima i kolegama. Igrao je mafijaškog brata Marlona Branda, Čarlija, u filmu Na dokovima Njujorka (engl. On the Waterfront, 1954), glavnog lika Sola Nazermana u Čoveku iz zalagaonice (engl. The Pawnbroker, 1964), kao i policijskog šefa Bila Gilespija nasuprot Sidniju Poatjeu u filmu U vrelini noći (engl. In the Heat of the Night, 1967), za koji je osvojio Oskara za najboljeg glumca.

Stajger je rođen u Vesthemptonu u Njujorku, kao sin kreatora vodvilja. Imao je teško detinjstvo, sa majkom alkoholičarkom od koje je pobegao u dobi od 16 godina. Nakon rada u pozorištu Južni Pacifik tokom Drugog svetskog rata, glumačku karijeru započeo je televizijskim ulogama 1947. godine, i dobio pozitivne kritike za portret glavnog junaka u telepleju Marti (engl. Marty, 1953). Debitovao je 1946. godine na pozornici u predstavi Zakuni se, Džek Dalton! (engl. Curse you, Jack Dalton!) u Gradskom pozorištu u Njuarku, a potom se pojavio u predstavama kao što su Neprijatelj naroda (engl. An Enemy of the People, 1950), Noćna muzika (engl. Night Music) Kliforda Odetsa (1951), Galebovi iznad Sorenta (engl. Seagulls Over Sorrento, 1952) i Rašomon (engl. Rashomon, 1959).

Stajger je svoj filmski debi imao u filmu Tereza (engl. Teresa) Freda Zinemana 1951. godine, a potom se pojavio u filmovima poput Velikog noža (engl. The Big Knife, 1955), Oklahoma! (engl. Oklahoma!, 1955), Preko mosta (engl. Across the Bridge, 1957) i Al Kapone (engl. Al Capone, 1959). Posle Stajgerove uloge u filmu Čovek u zalagaonici (engl. The Pawnbroker) 1964. godine, u kome je igrao ogorčenog Jevrejina koji je preživeo holokaust i koji radi u zalagaonici u Njujorku, portretisao je oportunističkog ruskog političara u Doktoru Živagu (engl. Doctor Zhivago) Dejvida Lina (1965). U filmu U vrelini noći (engl. In the Heat of the Night, 1967), koji je osvojio pet nagrada Oskar, uključujući nagradu za najbolji film i za najboljeg glumca, Stajger je tumačio ulogu policijskog šefa u Misisipiju, koji počinje da poštuje afroameričkog oficira (Potje) dok zajedno traže ubicu. Sledeće godine igrao je serijskog ubicu u filmu No Way to Treat a Lady.

Tokom 1970-ih Stajger se sve više okrenuo evropskim produkcijama u potrazi za zahtevnijim ulogama. Portretisao je Napoleona Bonapartu u filmu Voterlo (engl. Waterloo, 1970), meksičkog bandita u filmu Duck, You Sucker! Serđa Leonea (1971), Benita Musolinija u Musolinijevim poslednjim danima (engl. Last Days of Mussolini, 1975), a deceniju je završio igrajući uznemirenog sveštenika u filmu Amitvilski užas (engl. The Amityville Horror, 1979). Početkom 80-ih 20. veka, srčani problemi i depresija počeli su da utiču na Stajgerovu karijeru, te je teško dolazio do posla, pristajući da se pojavljuje u filmovima sa niskim budžetom. Jedna od njegovih poslednjih uloga bila je uloga sudije Lija Sarokina u zatvorskoj drami Uragan (engl. The Hurricane, 1999), koja ga je ponovo spojila sa rediteljem filma U vrelini noći Normanom Džuisonom. Stajger se ženio pet puta, imao je ćerku, opersku pevačicu Anu Stajgerm i sina Majkla Stajgera. Umro je od upale pluća i zatajenja bubrega usled komplikacija tokom hirurškog zahvata zbog tumora žučne kese 9. jula 2002, u 77. godini života u Los Anđelesu, a nadživela ga je peta supruga Džoan Benedikt Stajger.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Detinjstvo, mladost i glumački počeci[uredi | uredi izvor]

Stajger je pohađao srednju školu Vest Sajd u Njuarku u Nju Džerziju, gde je pokazao svoja rana interesovanja za glumu

Stajger je rođen 14. aprila 1925. godine u Vesthamptonu u Njujorku, kao jedino dete Lorene (rođen Drajver) i Frederika Stajgera,[2][3] francuskog, škotskog i nemačkog porekla.[4][5] Rod je odgajan kao luteran. Nikada nije poznavao svog oca, vodviljona koji je bio deo putujuće trupe sa Stajgerovom majkom,[5] ali rekli su mu da je lep čovek latino izgleda, koji je bio talentovan muzičar i plesač. Biograf Tom Hačinson opisuje ga kao „senovitu, odbeglu figuru”, onu koja je „proganjala” Roda tokom celog života i bila „nevidljivo prisustvo i neviđeni uticaj”.[6]

Hačinson je Stajgerovu majku opisao kao „okorelu, energičnu i malu, sa dugom ružičastom kosom”.[7] Imala je dobar pevački glas i zamalo postala holivudska glumica, ali nakon operacije nogu trajno joj je oslabila sposobnost hodanja, odustala je od glume i okrenula se alkoholu.[8][9] Kao rezultat toga, napustila je šou biznis i odselila se iz Vesthamptona da odgaja sina. Selili su se u nekoliko gradova, uključujući Irvington i Blumfild, pre nego što su se nastanili u Njuarku u Nju Džerziju.[10] Njen alkoholizam doneo je Stajgeru puno neprijatnih situacija, a porodicu su često ismejavala druga deca i njihovi roditelji u zajednici.[11] U dobi od pet godina seksualno ga je zlostavljao pedofil koji ga je namamio svojom kolekcijom leptira.[12] Stajger je rekao o svojoj problematičnoj porodičnoj pozadini: „Da ste imali mogućnost da imate detinjstvo koje ste doživeli, sa alkoholičarskom majkom i da ste poznati glumac kakav ste danas, ili da imate dirljivo, sigurno detinjstvo i da niste poznati, koje biste izabrali? Ljubavno, sigurno detinjstvo u Njujorku.”[13] Tokom poslednjih 11 godina svog života, Stajgerova majka ostavila je alkohol i redovno je prisustvovala sastancima anonimnih alkoholičara. Stajger se prisetio: „Bio sam ponosan na nju. Preobratila se. Oživela je ponovo.”[14]

Tokom svog detinjstva, i zahvaljujući svojoj velikoj snazi i veličini, Stajger je postao poznat kao „Stena” (engl. The Rock).[2] Iako su mu se rugali zbog alkoholizma njegove majke, on je bio popularan lik u školi i sposoban softbol igrač.[10] Tokom adolescentskih godina pokazao je interesovanje za pisanje poezije i za glumu, a pojavljivao se u nekoliko školskih predstava dok je bio u srednjoj školi Vest Sajd u Njuarku. Umoran od borbe sa majkom,[15] pobegao je od kuće sa šesnaest godina da bi se pridružio mornarici Sjedinjenih Država tokom Drugog svetskog rata.

Prijavio se 11. maja 1942. godine, a usavršavao se u američkoj mornaričkoj obučnoj stanici u Njuportu u Roud Ajlandu. Pridružio se novoosnovanom USS Taussig (DD-746) 20. maja 1944. godine.[16] Dok je služio kao torpedoman na razaračima, video je akciju u Južnom pacifiku, uključujući bitku na Ivo Džimi.[4] Kasnije je Stajger prokomentarisao: „Voleo sam mornaricu. Bio sam dovoljno glup da mislim da sam heroj”.[17] Njegova iskustva tokom rata proganjala su ga celog života, posebno gubitak Amerikanaca tokom bitke za Ivo Džimu, kao i potonuće Tosinga za koje se znalo da su na njima bile žene i deca.[16] Dana 17. decembra 1944. godine, kraj obale Luzona na Filipinima, Stajger i Tosing naišli su na jak tajfun, koji je postao poznat i kao Holzijev tajfun, a vetrovi su dostizali sto čvorova i sa talasima visokim 80 stopa. Kao rezultat toga, tri američka razarača su izgubljena, ali Tosing je preživeo.[16]

Nakon rata, G. I. Bill je plaćao zakupninu za njegovu sobu u Zapadnoj 81. ulici u Njujorku, uz prihod od nešto više od 100 dolara mesečno i četiri godine školovanja.[17] U početku je održavao mašine za podmazivanje i prao podove.[11] Odlučio je da pohađa školu drame, pre svega zbog članstva atraktivnih mladih žena u istoj.[11] Poznata kao Mala pozorišna grupa za državnu službu, vodila ju je Kancelarija izdržavanih i korisnika, gde je on tada bio zaposlen.[16] To ga je navelo da započne dvogodišnji kurs u Novoj školi za društvena istraživanja, koju je vodio nemački emigrant Ervin Piskator.[17] Tokom jedne audicije, Stajger je izabran da glumi nakon što je jedva izgovorio nekoliko reči, a reditelj je uzviknuo da ima „svež, divan kvalitet”.[11] Drugi talentovani učenik u to vreme bio je Volter Matau, koji je instituciju nazvao „Neurotska škola za istraživanje seksualnih odnosa”.[17] Stajger je bio iznenađen otkrivanjem sopstvenog talenta za glumu, pa je ohrabren da nastavi dalje studije na Dramskoj radionici. Jedan od glavnih razloga zbog kojeg je želeo da bude glumac bio je ponovno poštovanje javnosti prema porodičnom imenu, što ga je tako ponižavalo tokom detinjstva.[11] Drugi važan faktor bilo je njegovo uverenje da „nema dobru narav za običan posao”, a završio bi kao nesrećni, nasilni alkoholičar.[18] Njegov jedini uzor bio je glumac Pol Mjuni, za koga je smatrao da je „najveći”,[11] iako je takođe imao duboko poštovanje prema francuskom glumcu Hariju Boru i, prema biografu Hačinsonu, divio se Čarliju Čaplinu „do tačke obožavanja”.[19]

Karijera[uredi | uredi izvor]

Rana karijera i proboj (1946—1956)[uredi | uredi izvor]

Stajger je debitovao u predstavi Zakuni se, Džek Dalton! (engl. Curse you, Jack Dalton!, 1946) u Gradskom repertoarskom pozorištu u Njuarku.[20] Nakon toga, dobio je poziv jednog od svojih nastavnika, Danijela Mana, da pohađa Glumački studio, koji je osnovao Elija Kazan u oktobru 1947. godine. Ovde je, zajedno sa Marlonom Brandom, Karlom Maldenom i Eli Valahom, studirao metodičku glumu koja je ostavila dubok trag na njegovo stvaralaštvo. Pošto nije imao izgled idola sa matinea, kao što su bili Malden i Valah, počeo je karijeru kao sporedni glumac, a ne kao vodeća muška uloga u filmovima.[17] Stajger je svoj scenski rad nastavio 1950. godine, s manjom ulogom gradskog radnika u scenskoj predstavi Neprijatelj naroda (engl. An Enemy of the People) u Pozorištu mjuzik boks.[21] Njegova prva glavna uloga na Brodveju bila je u predstavi Noćna muzika (engl. Night Music) Kliforda Odetsa (1951), gde je glumio A. L. Rozenbergera.[5][22] Predstava je održana u Pozorištu ANTA.[5] Sledeće godine igrao je telegrafistu u predstavi Galebovi iznad Sorenta (engl. Seagulls Over Sorrento), izvođenoj u Pozorištu Džon Golden, počevši od 11. septembra 1952. godine.[21][23]

Stajgerove rane uloge, iako malene, bile su brojne, posebno u televizijskim serijama tokom ranih 1950-ih, kada se u petogodišnjem periodu pojavio u više od 250 televizijskih produkcija uživo.[24] Primetio ga je Fred Koe, menadžer za razvoj programa u En-Bi-Si-ju, koji mu je sve više davao veće uloge. Stajger je televiziju smatrao onim što je repertoarsko pozorište imalo za raniju generaciju i doživljavao je kao mesto gde može da testira svoj talent sa mnoštvom različitih uloga. Ubrzo nakon toga, počeo je da dobija pozitivne kritike kritičara kao što su Džon Krosbi, koji je napomenuo da Stajger redovno ima „ubedljive performanse bez napora”.[25] Stajer je, između ostalog, glumio u serijama Opasnost (engl. Danger, 1950–53),[26] Luks video pozorište (engl. Lux Video Theatre, 1951),[27] Tamo (engl. Out There, 1951),[28] Priče sutrašnjice (engl. Tales of Tomorrow, 1952–53),[29] Pozorište Gulf (engl. The Gulf Playhouse, 1953),[30] Pozorište medaljon (engl. Medallion Theatre, 1953),[31] Televizijska kuća Gudjir (engl. Goodyear Television Playhouse, 1953),[32] a tumačio je i Šekspirovog Romea u epizodi Prvom komandnom izvođenju Romea i Julije (1957) (engl. The First Command Performance of Romeo and Juliet, 1957) serije Ti si tu (engl. You Are There, 1954), u režiji Sidni Lamet.[33] Nastavio je da se pojavljuje u raznim produkcijama televizijskih kuća u Plejhausu, pojavljujući se u pet epizoda Kraft teatra (engl. Kraft Theatre, 1952–54), za šta je dobio pohvale kritičara,[34] zatim u šest epizoda Filko televizijskog pozorišta (engl. The Philco Television Playhouse, 1951–55) i dve epizode Šilcovog pozorišta zvezda (engl. Schlitz Playhouse of Stars, 1957–58).[35][36] Stajger je svoj debi na velikom platnu imao 1953. godine, sa malom ulogom u Terezi (engl. Teresa) Freda Zinemana, snimljenoj 1951. godine.[5] Stajger, koji je sebe opisao kao „brbljivog”, dobio je ulogu hvaleći Zinemanove produkcije. Zineman se podsetio da je Stajger bio „veoma popularan, krajnje artikularan i pun neverovatnih uspomena”, a njih dvojica su se međusobno poštovali do kraja života.[37]

Dana 24. maja 1953. godine, Stajger je igrao naslovnu ulogu u epizodi Marti (engl. Marty) Padija Čajefskoga u seriji antologiji Televizijska kuća Gudjir (engl. Goodyear Television Playhouse).[38] Uloga je prvobitno bila namenjena Martinu Ritu, koji je kasnije postao režiser.[39] Marti je priča o usamljenom i prostom mesaru iz Bronksa koji je u potrazi za ljubavlju. Epizoda je bila presudan uspeh i povećala je Stajgerovu popularnost;[11] Tom Stempel je primetio da je on svojim performansom kao Marti doneo „upečatljiv intenzitet, naročito u prenošenju Martijevog bola”.[40] Pošto je Stajger odbio da potpiše sedmogodišnji studijski ugovor, zamenjen je Ernestom Borgnineom u filmu Marti (engl. Marty, 1955), koji je osvojio Oskara za najbolji film, kao i Oskara za najboljeg glumca u glavnoj ulozi.[41] Godina 1953. pokazala se kao prelomna godina za Stajgera; te godine je dobio nagradu Silvanija za ulogu Martija i još četiri najbolja ostvarenja u godini — kao Višinski i Rudolf Hes u dve epizode Ti si tamo, kao gangster Holanđanin Šulc u trileru, i kao radarski operater u Čuvaru mog brata (engl. My Brother's Keeper).[42]

Stajger sa Marlonom Brandom u filmu Na dokovima Njujorka (engl. On the Waterfront, 1954)

Zbog svoje uloge Čarlija, brata lika koga je tumačio Marlon Brando u filmu Na dokovima Njujorka (engl. On the Waterfront) Elija Kazana (1954), Stajger je nominovan za nagradu Oskar za najboljeg sporednog glumca.[43] Filmski pisac Leo Brodi napisao je da su „neprestano ponavljane slike sukoba između Branda i Roda Stajgera u taksiju učinile film ikoničnim”.[44] Trebalo je jedanaest sati da se snimi ta scena u taksiju i dosta vremena da se pre toga ista iscenira, uprkos tome što je Brando prepričavao popularni mit u svojoj autobiografiji da je scena improvizovana. Brando je izjavio da je bilo potrebno sedam ponavljanja jer Stajger nije mogao prestati da plače, što je Stajger smatrao nepravednim i netačnim.[45] Iako je Stajger zadržao veliko poštovanje prema Brandu kao glumcu,[46] on ga nije voleo kao osobu i često se žalio tokom produkcije zbog Brandove „sklonosti ka odlasku sa seta” odmah nakon snimanja njegovih scena.[47] Kasnije je Stajger napomenuo: „Uopšte se nismo upoznali. Uvek je leteo solo, a ja ga nisam video od filma. Zameram mu što je rekao da je on samo drolja a da su glumci kurve”.[17] Stajger je takođe negativno reagovao kada je saznao da je Kazan 1999. godine dobio počasnog Oskara.[24][a] U intervjuu za Bi-Bi-Si njuz iz 1999. godine, Stajger je rekao da verovatno ne bi snimao film Na dokovima Njujorka da je znao da je Kazan Komitetu za neameričke aktivnosti Predstavničkog doma u to vreme dao spisak imena glumaca za koje se sumnjalo da su komunisti.[51]

Stajger je glumio Džuda Fraja u filmskoj verziji mjuzikla Rodžersa i Hamerstajna pod nazivom Oklahoma! (engl. Oklahoma!, 1955) u kome je samostalno izvodio pevačke delove. Bila je to jedna od najvećih lokacija za filmsku produkciju tokom 1950-ih, snimljena u blizini Nogalesa u Arizoni, sa 325 ljudi i oko 70 kamiona.[52] Stajger je tumačio uznemirenu, emocionalno izolovanu verziju Džuda, za koju je televizijski kanal Tarner klasik muviz (engl. Turner Classic Movies, skraćeno TCM) verovao da donosi „složenost lika koji je otišao daleko izvan očekivanog muzičkog negativca”.[52] Stajger je primetio da je Džejms Din, koji je bio na audiciji za ulogu koja je potom pripala Gordonu Mekreu,[52] bio „fino dete koje je obuzeo njegov sopstveni ego, toliko da ga je uništio”, što je mislio da je dovelo do njegove smrti. Din je navodno Stajgeru dao svoj cenjeni primerak knjige Ernesta Hemingveja Smrt popodne u kojoj je podvukao svako pojavljivanje reči „smrt”.[17]

Stajger kao filmski tajkun Stenli Šrajner Hof u filmu Veliki nož (engl. The Big Knife, 1955)

Kasnije, 1955. godine, Stajger je glumio mrskog filmskog tajkuna, delimično zasnovanog na direktoru Kolambija pikčersa Harija Kona,[53][b] nasuprot Džeku Palansu i Idi Lupino u filmu Roberta Aldriha Veliki nož (engl. The Big Knife).[24] Stajger je za potrebe filma izbelio kosu, a inspiraciju za ulogu potražio je od ruskog glumca Vladimira Sokolova, pročitao je knjigu o logoru Trebljinka da bi temeljno razumeo njegov lik i posetio odeljenje parfema u prodavnici u Beverli Hilsu u Kaliforniji, kako bi pokušao da proba razume prezir prema ženama koje njegov lik treba da predstavlja.[55] Stajger i Palans se nisu najbolje slagali tokom snimanja, a u jednoj sceni Palans je frustrirano bacio nekoliko CD albuma na Stajgera, što je bilo protumačeno kao da pokušava da ukrade scenu.[56] Kasnije te godine Stajger je dobio pozitivne kritike za ulogu glavnog tužioca u filmu Vojni sud Bilija Mičela (engl. The Court-Martial of Billy Mitchell) Ota Premingera, zajedno sa Garijem Kuperom i Čarlsom Bikfordom.[57]

Stajger je portretisao lik Pinkija u vesternu Džubal (engl. Jubal, 1956), u kome su glumili Glen Ford i Ernest Borgnajn. Stajgerov lik je rančer, „podrugljiv zloća”,[58] koji postaje ljubomoran kada se njegova bivša ljubavnica zaljubi u Fordov lik.[59] Ford je istakao Stajgerovu veliku posvećenost metodičkoj glumi tokom snimanja filma, smatrajući ga „dobrim glumcem, ali čudnim kolegom”.[59] Stajgeru se nije dopalo snimanje ovog filma i često se sukobljavao sa rediteljem Delmerom Dejvsom, koji je bio naklonjeniji Fordovom veselijem prihvatanju filma.[58] Po izlasku filma u aprilu 1956. godine, pisac iz Varajetija (engl. Variety) bio je impresioniran „zlim otrovom“ kojim odiše lik koga Stajger tumači, i primetio je da „odavno nije bilo toliko mrskog lika”.[57] U filmu Težak pad (engl. The Harder They Fall) Marka Robsona, Stajger je igrao podmuklog promotera boksa koji angažuje sportskog novinara (Hemfri Bogart u poslednjoj ulozi).[60] Stajger je Bogarta nazvao „profesionalcem” koji je tokom snimanja imao „ogroman autoritet”.[61]

Privatan život[uredi | uredi izvor]

Glumica Kler Blum 1958. godine, koja je sa Stajerom bila u braku deset godina

Stajger je bio oženjen pet puta: bio je u braku sa glumicom Sali Grejsi (1952–1958),[62] glumicom Kler Blum (1959–1969),[62] sekretaricom Šeri Nelson (1973–1979),[62][63] pevačicom Paulom Elis (1986–1997)[62][64] i glumicom Džoan Benedikt Stajger (u braku od 2000. godine do smrti).[62] Imao je ćerku, opersku pevačicu Anu Stajger (rođenu 1960. godine) sa Blumovom i sina Majkla Stajgera (rođen 1993. godine) iz braka sa Elisovom.[62] U intervjuu sa novinarom Kenetom Pesingemom, Stajger je izjavio da je Blum bila „sve što sam ikada želeo kod žene” i da je „možda naš brak bio bolji od većine, jer smo oboje bili izgrađeni kao ličnosti kada smo se upoznali”.[65] Par je kupio kuću u Malibuu u Kaliforniji, kraj koji se svideo Stajgeru, ali koji je Blumova smatrala dosadnim. Takođe su kupili stan na Menhetnu i vikendicu u okrugu Golvej, u neposrednoj blizini kuće Džona Hjustona.[66] Finansijski problemi naveli su Stajgera da sredinom 1970-ih proda svoj stan u Njujorku.[67] To ga je jako uznemirilo kada se njegov brak sa Blumovom okončao 1969. godine i što se ona iste godine brzo udala za brodvejskog producenta Hilarda Elkinsa, čoveka kome je Stajger poverio da se brine za nju dok je odlazio na snimanje Vaterloa.[68] Stajger je takođe bio blizak prijatelj sa glumicom Elizabet Tejlor.[69][70]

Stajger je bio otvoren kada je reč o makartizmu. Bio je posebno kritičan prema stavu Čarltona Hestona prema oružju, pa ga je javno nazivao „omiljenim američkim fašistom”.[17] U jednom sukobu u kolumni u Los Anđeles tajmsu, Stajger je odgovorio na pismo Hestona rekavši da je šokiran što Američki filmski institut nije odao počast Eliji Kazanu zbog njegovog svedočenja pred Komitetom za neameričke aktivnosti. Stajger je napisao da je „zgrožen, zgrožen, zgrožen" glumcima i piscima koji su bili prinuđeni da voze taksije jer su bili na crnoj listi ili su čak izvršili samoubistvo zbog toga. Heston nije odgovorio.[71]

Stajger je patio od depresije tokom čitavog svog života. Opisao je sebe kao „onesposobljenog tokom perioda od oko osam godina sa kliničkom depresijom” pre osvajanja Oskara za film U vrelini noći.[17] Problemi u karijeri od 1970-ih pa nadalje često su se pogoršavali zdravstvenim problemima. Podvrgao se operaciji srca 1976. godine i ponovo 1979. godine i borio se sa gojaznošću,[72] iako su neke uloge, poput Napoleona, zahtevale da namerno dobije na težini.[73] Nakon propasti njegovog trećeg braka 1979. godine, duboka depresija, delimično kao nuspojava njegove operacije, tokom 1980-ih negativno je uticala na njegovu karijeru.[51] U tom periodu je postajao sve samozatajniji, često se zatvarajući u svom stanu, gledajući američki fudbal i po nekoliko sati. Rekao je o ovom iskustvu: „Počinješ gubiti samopoštovanje. Ne hodaš, ne briješ se i ako te niko ne gleda išao bi u toalet tamo gde si sedeo.” Noću bi ležao u krevetu misleći: „Nikad više nećeš glumiti. Zašto se mučiš? Nisi dobar”.[74] Uprkos ovim izazovima, Stajger je nastavio da glumi tokom devedesetih godina 20. veka i početkom 2000-ih.[24] U jednom od svojih poslednjih intervjua izjavio je da je stigma pogrešno vezana za obolele od depresije i da ju je izazvala hemijska neravnoteža, a ne mentalna bolest. On je prokomentarisao: „Bol nikada ne sme biti izvor sramote. To je deo života, to je deo čovečanstva.”[11]

Smrt[uredi | uredi izvor]

Stajger je umro od upale pluća i zatajenja bubrega u dobi od 77 godina, usled komplikacija hirurškim zahvatom zbog tumora žučne kesice 9. jula 2002. godine, u bolnici Vestsajd u Los Anđelesu. Sahranjen je na Forest Lounu — groblju Holivud Hils.[62] Film Saving Shiloh, objavljen 2006. godine, bio je posvećen sećanju na njega.[75]

Filmografija[uredi | uredi izvor]

Film[uredi | uredi izvor]

Naslov Originalni naslov God. Uloga Režiser(i) Napomene Ref.
Tereza Teresa 1951 Frenk Fred Zineman Debitantski film [76]
Na dokovima Njujorka On the Waterfront 1954 Čarli Meloj Elija Kazan nominacija — Oskar za najboljeg glumca u sporednoj ulozi [77]
The Big Knife 1955 Stelni Šrajner Hof Robert Aldrih [78]
Oklahoma! Oklahoma! 1955 Džud Fraj Fred Zineman [79]
The Court-Martial of Billy Mitchell 1955 Alan Gijon Oto Preminger [80]
Težak pad The Harder They Fall 1956 Nik Benko Mark Robson [81]
Jubal 1956 'Pinki' Pinkum Delmer Dejvs [82]
Back from Eternity 1956 Vaskel Džon Ferou [83]
The Unholy Wife 1957 Pol Hočen Džon Ferou [84]
Run of the Arrow 1957 Redov O’Meara Samjuel Fuler [85]
Across the Bridge 1957 Karl Šafner Ken Anakin [86]
Cry Terror! 1958 Pol Hoplin Endru Stoun [87]
Al Kapone Al Capone 1959 Al Kapone Ričard Vilson [88]
Sedam lopova Seven Thieves 1960 Pol Meson Henri Hatavej [89]
Svet u mom džepu World in My Pocket 1961 Frenk Morgan Alvin Rakov [90]
The Mark 1961 Edmund Mekneli Gaj Grin [91]
13 West Street 1962 Detektiv Koleski Filip Lekok [92]
Convicts 4 1962 'Tiptouz' Mijar Kofman [93]
Najduži dan The Longest Day 1962 Komandant razarač Endru Marton [94]
Hands Over the City 1963 Edoardo Notola Frančesko Rosi [95]
Čovjek iz zalagaonice The Pawnbroker 1964 Sol Nazerman Sidni Lamet BAFTA za najboljeg glumca u glavnoj ulozi [96]
Time of Indifference 1964 Leo Frančesko Maseli [97]
The Loved One 1965 Gdin. Džojboj Toni Ričardson [98]
Čovek po imenu Džon A Man Named John 1965 Posrednik Ermano Olmi [99]
Doktor Živago Doctor Zhivago 1965 Viktor Ipolitovič Komarovski Dejvid Lin [99]
U vrelini noći In the Heat of the Night 1967 Bil Gilspaj Norman Džuison Oskar za najboljeg glumca u glavnoj ulozi [100]
Devojka i general The Girl and the General 1967 General Paskal Kampanil [101]
No Way to Treat a Lady 1968 Kristofer Gil Džek Smajt [102]
The Sergeant 1968 Albert Kalan Džon Flin [103]
The Illustrated Man 1969 Karl Džek Smajt [104]
Three Into Two Won't Go 1969 Stiv Hauard Piter Hol [105]
Vaterlo Waterloo 1970 Napoleon Bonaparta Sergej Bondarčuk [106]
Bridge from No Place 1971 Narator Vilijam Templton 23-minutni dokumentarac o zloupotrebi droge [107]
Duck, You Sucker! 1971 Huan Miranda Serđo Leone [108]
Happy Birthday, Wanda June 1971 Herold Rajan Mark Robson [109]
Lolly-Madonna XXX 1973 Laban Feder Ričard Sarafijan [110]
Heroji The Heroes 1973 Genter fon Luc Dućo Tesari [111]
Lucky Luciano 1973 Gene Đanini Frančesko Rosi [112]
Poslednji Musolinijevi dani Last Days of Mussolini 1975 Benito Musolini Karlo Licani [113]
Innocents with Dirty Hands 1975 Luis Vormser Klod Šabrol [114]
Henesi Hennessy 1975 Nial Henesi Don Šarp [115]
W.C. Fields and Me 1976 V. K. Filds Artur Hiler [116]
F.I.S.T. 1978 Endru Medison Norman Džuison [117]
Love and Bullets 1979 Džo Bamposa Stjuart Rozenberg [118]
Breakthrough 1979 Vebster Endru Meklaglen [119]
Portrait of a Hitman 1979 Maks Andreoti Alan Bakhanc [120]
Amitvilski užas The Amityville Horror 1979 Otac Delani Stjuart Rozenberg [121]
Klondike Fever 1980 Soupi Smit Piter Karter [122]
The Lucky Star 1980 Pukovnik Glak Maks Fišer [123]
Pustinjski lav Lion of the Desert 1980 Benito Musolini Mustafa Akad [124]
Vučje jezero Wolf Lake 1980 Čarli Bart Kenedi [125]
Cattle Annie and Little Britches 1981 Bil Tilgman Lamont Džonson [126]
The Chosen 1981 Reb Sonders Džeremi Kejgen [127]
The Magic Mountain 1982 Majnir Piperkorn Hans Gajsendurfer [128]
The Naked Face 1984 Makgreri Brajan Forbs [129]
The Kindred 1987 Filip Lojd Stiven Karpenter
Džefri Obrou 		[130]
Catch the Heat 1987 Džejson Hanibal Džoel Silberg [131]
American Gothic 1988 Pa Džon Hju [132]
The January Man 1989 Major Imon Flin Pet O’Konor [133]
That Summer of White Roses 1989 Martin Rajko Grlić [134]
Tennessee Waltz 1989 Sudija Preskot Nikolas Gesner [135]
Men of Respect 1990 Čarli D'Amiko Vilijam Rajli [136]
The Ballad of the Sad Cafe 1991 Vilin Sajmon Kalou [137]
Guilty as Charged 1991 Kalin Sem Irvin
The Player 1992 Samog sebe Robert Altman
Kölcsönkapott idö 1993 Sepak Ištvan Por
The Neighbor 1993 dr Miron Heč Rodni Gibson [138]
The Last Tattoo 1994 Frenk Zejn Džon Rajd
Specijalista The Specialist 1994 Džo Leon Luis Ljosa [139]
Seven Sundays 1994 Bendžamin Žan-Šarl Takela [140]
Captain Nuke and the Bomber Boys 1995 Predsednik Čarls Gejl
Livers Ain't Cheap 1996 Viktor Džejms Merendino [141]
Carpool 1996 Gdin Hamerman Artur Hiler [142]
Shiloh 1996 Dok Valas Čip Rozenblum [143]
Mars Attacks! 1996 General Deker Tim Barton [144]
Truth or Consequences, N.M. 1997 Toni Vago Kifer Saterlend [145]
[146]
Incognito 1997 Milton Donovan Džon Bedhem [147]
The Kid 1997 Heri Sloun Džon Hamilton
Animals with the Tollkeeper 1998 Fontina Majkl Di Đakomo
Legacy 1998 Sedler T. Dž. Skot
The Snatching of Bookie Bob 1998 Buki Bob Džon Šarijan
Modern Vampires 1999 dr Van Helsing Ričard Elfman
Shiloh 2: Shiloh Season 1999 Dok Valas Sendi Tang [148]
Crazy in Alabama 1999 Luis Med Antonio Banderas [149]
Uragan The Hurricane 1999 Sudija Sarokin Norman Džuison [150]
Poslednji dani End of Days 1999 Otac Novak Piter Hjams [151]
Cypress Edge 2000 Vudro Makkamon Serž Rodnunski
Body and Soul 2000 Džoni Tikotin Sem Henri Kas
The Last Producer 2000 Šeri Gans Bart Rejnolds
Lightmaker 2000 Kralj Oso Diter Majer
Leteći Holanđanin The Flying Dutchman 2001 Ben Robin Marej
A Month of Sundays 2001 Čarli Mekkejb Stjuart Rafil [152]
The Hollywood Sign 2001 Flojd Benson Sonke Vortman [153]
Ludi za bilijarom Poolhall Junkies 2002 Nik Mars Kalahan Poslednja filmska uloga [154]

Televizija[uredi | uredi izvor]

Naslov God. Uloga Napomene Ref.
Telas, the King 1950 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Actors Studio [155]
Taste of Ashes 1950 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Danger [156]
Cafe Ami 1951 Viktor Honeger Epizoda antologijske serije Lux Video Theatre [157]
Ordeal in Space 1951 Vilijam Kouls Epizoda antologijske serije Out There [158]
No Medals on Pop 1951 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije The Philco Television Playhouse [159]
The Window 1952 Henri Epizoda antologijske serije Tales of Tomorrow [160]
The Inn 1952 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Kraft Television Theatre [161]
[162]
Alibi Me 1952 Lio Voli Epizoda antologijske serije Suspense [163]
Raymond Schindler, Case One 1952 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Goodyear Theatre [164]
[165]
The Evil Within 1953 Piter Epizoda antologijske serije Tales of Tomorrow [160]
My Brother's Keeper 1953 Narednik Epizoda antologijske serije Kraft Television Theatre [166]
[167]
Dream House 1953 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Kraft Television Theatre [168]
[169]
Windy 1953 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Danger [170]
[171]
Cafe Society 1953 Prvi čovek Epizoda antologijske serije The Gulf Playhouse [172]
The Dutch Schultz Story 1953 Holanđanin Šluc Epizoda antologijske serije Suspense [173]
Marty 1953 Marti Epizoda antologijske serije The Philco Television Playhouse [174]
The Quiet Village 1953 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Medallion Theatre [175]
[176]
Other People's Houses 1953 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Goodyear Theatre [177]
[178]
The Man Most Likely 1954 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Kraft Television Theatre [168]
[179]
The Murderer Who Wasn't 1954 Vili Šmit Epizoda antologijske serije Philip Morris Playhouse [180]
Smoke Screen 1954 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije The Philco Television Playhouse [181]
[182]
In the Deep of the Night 1954 Gostujuća uloga Epizoda antologijske serije Justice [183]
Yellow Jack 1955 Buš Epizoda antologijske serije Producers' Showcase [184]
Jesus of Nazareth 1977 Pontije Pilat Miniserija
Cook & Peary: The Race to the Pole 1983 Robert I. Peri Televizijski film
The Glory Boys 1984 Profesor David Sokarev Miniserija
Hollywood Wives 1985 Oliver Istern Miniserija
Sword of Gideon 1986 Mordečai Semjuels Televizijski film
Desperado: Avalanche at Devil's Ridge 1988 Sajlas Slejten Televizijski film
Passion and Paradise 1989 Ser Heri Ouks Televizijski film [185]
In the Line of Duty: Manhunt in the Dakotas 1991 Gordon Kal Televizijski film
Sinatra 1992 Sem Đankana biografska i dramska serija [186]
The Critic 1994 Samog sebe (glas) Epizoda: L. A. Jay
Tom Clancy's Op Center 1995 Rudi Kušnerov (Boroda) Miniserija [187]
Choices of the Heart: The Margaret Sanger Story 1995 Entoni Komstok Televizijski film
In Pursuit of Honor 1995 Oven Stjuart Televizijski film
Out There 1995 Bak Ganer Televizijski film
Strange Bedfellows 1995 Vinčenco Forteli Epizoda serije Columbo (8. maj)
Redemption 1996 Oskar Rotman / Karl Vulf Epizoda serije The Commish (11. januar)
Dalva 1996 Džon Vesli Nortridž II Televizijski film
Little Surprises 1996 Džo Kratak film
Legacy 1998 Sedler Televizijski film [188]
The Last Producer 2000 Šeri Gens Televizijski film [189]
[190]
Dinner for Five 2002 Gostujuća uloga samog sebe Epizoda serije (29. april) poslednjeg pojavljivanja na televiziji

Predstave[uredi | uredi izvor]

Predstava God. Pozoriše Uloga Ref.
Curse you, Jack Dalton! 1946 Građansko pozorište u Njuarku Nepoznato [191]
An Enemy of the People 1950 Pozorište Mjuzik boks Gradski čovek [192]
Night Music 1951 Pozorište August Vilson A. L. Rozenberger [193]
Seagulls Over Sorrento 1952 Pozorište Džon Golden Telegrafista Sparks [21]
Rashomon 1959 Pozorište Broadharst Bandit [194]
Moby Dick—Rehearsed 1962 Pozorište Itel Barimor Glumac i menadžer, otac Mapl i kapetan Ejhab [195]

Napomene[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Elia Kazan had been a member of the Communist Party in the 1930s; in 1952, Kazan was called before the House Un-American Activities Committee which was investigating Communistic influence. Kazan supplied the committee with the names of eight people in the entertainment industry who were also members of the Communist Party in the 1930s. The names and information were used to create a blacklist for those working in the theatre which was similar to the Hollywood blacklist for entertainers working in motion pictures, radio and television. Many of those whose names wound up on one of the blacklists had their careers and lives ruined because of it. An argument was made by those who were against any type of blacklist that Kazan's supplying the names of the eight people had to do with monetary concerns and that he could have refused to reveal anyone's name. Kazan's friend, Arthur Miller, who had also been a member of the Communist Party, was brought before the committee in 1956. Miller refused to mention any names at the hearing.[48] For his refusal, Miller was declared in contempt of Congress and given a fine and a prison sentence on May 31, 1957. His US passport was also revoked.[49] Miller was cleared of the charges in August 1958.[50]
  2. ^ Frank Sinatra biographer Kitty Kelley describes Cohn as a figure notorious for being the "nastiest man in Hollywood", who kept an autographed portrait of dictator Mussolini in his office during World War II.[54]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Hutchinson 1998, Google Books Introduction.
  2. ^ a b Wise & Rehill 2007, str. 241.
  3. ^ Vries, Lloyd (9. 7. 2002). „Actor Rod Steiger dies”. CBS News. Arhivirano iz originala 24. 4. 2016. g. Pristupljeno 24. 4. 2016. 
  4. ^ a b French, Phillip (14. 7. 2002). „'Steiger brought a sense of pain, guilt and authenticity to his characters'”. The Guardian. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 14. 7. 2015. 
  5. ^ a b v g d „Rod Steiger”. The Daily Telegraph. 19. 7. 2002. Arhivirano iz originala 9. 11. 2007. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  6. ^ Hutchinson 1998, str. 25.
  7. ^ Hutchinson 1998, str. 26.
  8. ^ „Private Screenings Rod Steiger”. Turner Classic Movies. 2. 5. 2014. Pristupljeno 31. 7. 2015. 
  9. ^ „Rod Steiger explains his mother's alcoholism”. Ottawa Citizen. 14. 2. 1985. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  10. ^ a b Hutchinson 1998, str. 27.
  11. ^ a b v g d đ e ž „Rod Steiger Interview by Matias A. Bombal”. MAB Archives. oktobar 2000. Pristupljeno 24. 7. 2015. 
  12. ^ Hutchinson 1998, str. 32.
  13. ^ Bey & Bey 2007, str. 11.
  14. ^ Fantle & Johnson 2009, str. 141.
  15. ^ Robe 1986, str. 250.
  16. ^ a b v g Wise & Rehill 2007, str. 242.
  17. ^ a b v g d đ e ž z Sullivan, Chris (20. 11. 2011). „Never Meet Your Hero. Unless it's Rod Steiger”. Sabotage Times. Arhivirano iz originala 24. 07. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  18. ^ Hutchinson 1998, str. 33.
  19. ^ Hutchinson 1998, str. 47, 59.
  20. ^ „Rod Steiger — Obituary”. Playbill Vault. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  21. ^ a b v Saxon, Wolfgang (9. 7. 2002). „Rod Steiger, Intense Oscar Winner Who Embraced the Method, Dead at 77”. Playbill. Arhivirano iz originala 28. 09. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  22. ^ „Rod Steiger — Performer”. Playbill Vault. Arhivirano iz originala 28. 09. 2015. g. Pristupljeno 3. 9. 2015. 
  23. ^ Hischak 2009, str. 407.
  24. ^ a b v g Bozzola, Lucia. „Rod Steiger”. The New York Times. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  25. ^ Hutchinson 1998, str. 71.
  26. ^ „Danger Cast”. TV.com. Arhivirano iz originala 3. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  27. ^ „Cafe Ami”. TV.com. Arhivirano iz originala 3. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  28. ^ „Ordeal in Space”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  29. ^ „The Window”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  30. ^ „Gulf Playhouse Cast”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  31. ^ „Medallion Theatre Cast”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  32. ^ „Goodyear Television Playhouse Cast”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  33. ^ „First Command Performance of Romeo and Juliet”. British Universities Film & Video Council. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  34. ^ Wise & Rehill 1999, str. 107.
  35. ^ „The Philco Television Playhouse Cast”. TV.com. Arhivirano iz originala 4. 10. 2015. g. Pristupljeno 3. 10. 2015. 
  36. ^ Terrace 2008, str. 620.
  37. ^ Hutchinson 1998, str. 78.
  38. ^ „Philco-Goodyear Television Playhouse: Marty”. Emmytvlegends.org. Arhivirano iz originala 28. 09. 2015. g. Pristupljeno 21. 7. 2015. 
  39. ^ Hutchinson 1998, str. 73.
  40. ^ Stempel 1996, str. 50.
  41. ^ Mell 2005, str. 158.
  42. ^ Hutchinson 1998, str. 74–5.
  43. ^ Mell 2005, str. 179; Rollins 2015, str. 161.
  44. ^ Braudy 2005, str. 6.
  45. ^ Hutchinson 1998, str. 88.
  46. ^ Hutchinson 1998, str. 89.
  47. ^ Wojcik 2004, str. 139.
  48. ^ „Elia Kazan-American Masters”. PBS. 3. 9. 2003. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 2. 9. 2015. 
  49. ^ „1957: Arthur Miller guilty of contempt-On This Day”. BBC News. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 2. 9. 2015. 
  50. ^ „1958: Arthur Miller cleared of contempt-On This Day”. BBC News. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 2. 9. 2015. 
  51. ^ a b „Rod Steiger on surviving Hollywood”. BBC News. 25. 5. 1999. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 21. 9. 2015. 
  52. ^ a b v Landazuri, Margarita. „Oklahoma!”. Turner Classic Movies. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  53. ^ Hutchinson 1998, str. 99.
  54. ^ Kelley 1986, str. 207.
  55. ^ Hutchinson 1998, str. 100–2.
  56. ^ Hutchinson 1998, str. 101.
  57. ^ a b Hutchinson 1998, str. 98.
  58. ^ a b Hutchinson 1998, str. 97.
  59. ^ a b Ford 2011, str. 166.
  60. ^ Pontuso 2005, str. 129.
  61. ^ Fantle & Johnson 2009, str. 140.
  62. ^ a b v g d đ e Baxter, Brian (10. 7. 2002). „Rod Steiger”. The Guardian. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 26. 8. 2015. 
  63. ^ „Steiger to wed Sherry Nelson”. Redlands Daily Facts. 5. 4. 1973. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 22. 9. 2015 — preko Newspapers.com.  open access publication - free to read
  64. ^ „Rod Steiger weds for fourth time”. The Salina Journal. 11. 2. 1986. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 22. 9. 2015 — preko Newspapers.com.  open access publication - free to read
  65. ^ Hutchinson 1998, str. 55.
  66. ^ Hutchinson 1998, str. 118.
  67. ^ Hutchinson 1998, str. 138.
  68. ^ Hutchinson 1998, str. 61.
  69. ^ „Obituary: Rod Steiger”. BBC News. 9. 7. 2002. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 22. 9. 2015. 
  70. ^ „Rod and Liz: Just Pals”. The Paris News. 17. 10. 1999. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 28. 9. 2015 — preko Newspapers.com.  open access publication - free to read
  71. ^ Hutchinson 1998, str. 69.
  72. ^ Hutchinson 1998, str. 90.
  73. ^ Talbott 2009, str. 244.
  74. ^ Hutchinson 1998, str. 142–3.
  75. ^ Lovece, Frank (10. 5. 2006). „Saving Shiloh”. Film Journal International. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 22. 7. 2015. 
  76. ^ Klinowski & Garbicz 2012, str. 21.
  77. ^ Ball 2006, str. 483.
  78. ^ Erskine & Welsh 2000, str. 29.
  79. ^ Carter 2008, str. 246.
  80. ^ Crowther, Bosley (23. 12. 1955). „Five New Films for Holidays; General Mitchell Is Hero at Criterion Western, Dog Story Are Among Others”. The New York Times. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  81. ^ Collings, Mark (11. 1. 2011). „When Stars Collide, Part Five: Humphrey Bogart and Rod Steiger”. Sabotage Times. Arhivirano iz originala 20. 08. 2016. g. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  82. ^ Jackson 2007, str. 34.
  83. ^ Crowther, Bosley (8. 9. 1956). „Screen: Crash Landing; 'Back From Eternity' Opens at Victoria”. The New York Times. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  84. ^ „Screen: 'Unholy Wife'; Diana Dors Stars in Movie at Mayfair”. The New York Times. 7. 3. 1958. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  85. ^ Keaney 2003, str. 367.
  86. ^ „Lost and found: Across the Bridge”. British Film Institute. Arhivirano iz originala 16. 03. 2019. g. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  87. ^ Keaney 2003, str. 107.
  88. ^ „Al Capones on screen”. The Daily Telegraph. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  89. ^ Crowther, Bosley (12. 3. 1960). „Screen: Robbery on French Riviera: Seven Thieves' Opens at the Paramount Robinson, Steiger and Wallach Co-Starred”. The New York Times. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  90. ^ Goble 1999, str. 79.
  91. ^ „The Mark (1961)”. British Film Institute. Arhivirano iz originala 27. 09. 2015. g. Pristupljeno 17. 10. 2015. 
  92. ^ „Alan Ladd and Rod Steiger Starring in '13 West Street'”. The New York Times. 7. 6. 1962. Pristupljeno 31. 8. 2015. 
  93. ^ Mills 2010, str. 1962.
  94. ^ Niemi 2006, str. 105.
  95. ^ Simpson 2010, str. 642.
  96. ^ Black 1998, str. 224.
  97. ^ Tims 2013, str. 130.
  98. ^ Zimmerman 2009, str. 95.
  99. ^ a b Santas 2012, str. 184.
  100. ^ Crowther, Bosley (3. 8. 1967). „In the Heat of the Night (1967)”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  101. ^ „The Girl and the General (1967)”. Turner Classic Movies. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  102. ^ Canby, Vincent (21. 3. 1968). „Screen: Farcical Exercise in Murder:Logic Loses in 'No Way to Treat a Lady' Segal and Steiger Play Hunter and Quarry”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  103. ^ Hutchinson 1998, str. 124–5.
  104. ^ Canby, Vincent (27. 3. 1969). „The Illustrated Man (1969)”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  105. ^ Canby, Vincent (3. 7. 1969). „The Screen: It All Adds Up in '3 Into 2'”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  106. ^ Greenspun, Roger (1. 4. 1971). „Screen: A Battle Fought Strictly for the Camera:Bondarchuk Directs Craig's 'Waterloo' Rod Steiger Portrays Ill-Fated Napoleon”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  107. ^ „The Distant Drummer Bridge from No Place”. U.S. National Library of Medicine. 13. 8. 2001. Pristupljeno 21. 8. 2017. 
  108. ^ Canby, Vincent (1. 7. 1972). „Film: Idiosyncratic 'Duck, You Sucker':Leone's New Western Is Set in Mexico”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  109. ^ Canby, Vincent (10. 12. 1971). „Film of Vonnegut's 'Wanda June' Arrives”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  110. ^ Canby, Vincent (1. 7. 1972). „'Lolly-Madonna' Appears on Screen”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  111. ^ Shipman 1980, str. 565.
  112. ^ Hughes 2011, str. 204; Maltin 2014, str. 1429.
  113. ^ Simpson 2011, str. 92.
  114. ^ Canby, Vincent (4. 11. 1976). „'Dirty Hands,' a Chabrol Film, Little More Than Soap Opera”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  115. ^ Canby, Vincent (1. 8. 1975). „The Screen: 'Hennessy':Rod Steiger Stars as an Irish Assassin”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  116. ^ Canby, Vincent (1. 4. 1976). „The Screen:'W .C. Fields and Me' Can Be All Bad”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  117. ^ Canby, Vincent (26. 4. 1978). „Screen: 'F.I.S.T.,' Drama of Unionism:Stallone Returns”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  118. ^ Maslin, Janet (14. 9. 1979). „Film: 'Love and Bullets' Stars Charles Bronson:Bringing Home the Moll”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  119. ^ „Breakthrough (1979)”. Rotten Tomatoes. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  120. ^ „Portrait of a Hitman (1977) - Acting Credits”. The New York Times. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  121. ^ Maslin, Janet (27. 7. 1979). „Film: Devil's Legacy In 'Amityville Horror':A Family in Peril”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  122. ^ Thompson & Randall 2010, str. 245.
  123. ^ Canby, Vincent (28. 5. 1982). „'Lucky Star' from Canada”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  124. ^ Atkinson, Michael. „Lion of the Desert”. Turner Classic Movies. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  125. ^ „Wolf Lake”. AllMovie. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  126. ^ Hutchinson 1998, str. 148; Andreychuk 2000, str. 199.
  127. ^ Maslin, Janet (30. 4. 1982). „The Chosen (1981)”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  128. ^ Maslin, Janet; Rovi, Eleanor Mannikka. „Der Zauberberg (1982) - Overview”. The New York Times. Arhivirano iz originala 23. 11. 2015. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  129. ^ Christiansen, Richard (29. 1. 1985). „The Naked Face”. Chicago Tribune. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  130. ^ James, Caryn (10. 1. 1987). „Screen: Hybrid Monster Haunts 'The Kindred'”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  131. ^ „Catch The Heat”. Rotten Tomatoes. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  132. ^ James, Caryn (4. 6. 1988). „Reviews/Film; Multiple Murder As Healthy Fun For the Children”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  133. ^ Canby, Vincent (13. 1. 1989). „Review/Film; Kevin Kline On the Trail Of a Killer”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  134. ^ „That Summer of White Roses - Overview”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  135. ^ „Black Water”. The New York Times. Arhivirano iz originala 26. 09. 2015. g. Pristupljeno 24. 9. 2015. 
  136. ^ Maslin, Janet (18. 1. 1991). „Review/Film; Car Bomb And Chianti In 'Macbeth' Variation”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  137. ^ Canby, Vincent (28. 3. 1991). „Review/Film Festival; Vanessa Redgrave In a Cursed Triangle Of Love and Hate”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  138. ^ „The Neighbor - Acting Credits”. The New York Times. Arhivirano iz originala 25. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  139. ^ James, Caryn (8. 10. 1994). „Film Review; A Perfect Match Lights the Bombs”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  140. ^ „Seven Sundays - Overview”. Turner Classic Movies. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  141. ^ „Livers Ain't Cheap - Acting Credits”. The New York Times. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  142. ^ Maslin, Janet (24. 8. 1996). „A Hijacking Teaches The Joys of Parenthood”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  143. ^ Gates, Anita (25. 4. 1997). „A Mistreated Dog and a Boy With a Mission”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  144. ^ Maslin, Janet (13. 12. 1996). „The Moral: Be Careful of Aliens”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  145. ^ Grant 1998, str. 425.
  146. ^ „Truth or Consequences, N.M. - Overview”. Turner Classic Movies. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  147. ^ „Incognito - Overview”. Turner Classic Movies. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  148. ^ Gates, Anita (2. 7. 1999). „Film Review; A Boy's Best Friend And the Town Meanie”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  149. ^ Maslin, Janet (22. 10. 1999). „Film Review; A Woman On the Run, Racism Back Home”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  150. ^ Holden, Stephen (29. 12. 1999). „Film Review; Fighting The Demons Within”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  151. ^ Maslin, Janet (24. 11. 1999). „'End of Days': Satan Is Planning Millennial Mischief”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  152. ^ Milne 2009, str. 705.
  153. ^ „The Hollywood Sign - Acting Credits”. The New York Times. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  154. ^ Scott, A. O. (28. 2. 2003). „'Film Review'; Men Navigating Subplots While Shooting Pool”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  155. ^ „Telas, the King (1950)”. TV.com. Arhivirano iz originala 24. 07. 2015. g. Pristupljeno 22. 7. 2015. 
  156. ^ „Denger (1950–51)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  157. ^ „Cafe Ami (1951)”. TV.com. Arhivirano iz originala 03. 10. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  158. ^ „Out There (1951–1952)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  159. ^ „Philco Television Playhouse (1950–1951)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 10. 2015. 
  160. ^ a b „Tales of Tomorrow (1952–53)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  161. ^ „Kraft Television Theatre (1951–52)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 9. 2015. 
  162. ^ „The Inn (1952)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 29. 1. 2016. 
  163. ^ „Series listing at Festival Films”. Festival Films listing. Pristupljeno 24. 7. 2015. 
  164. ^ „Goodyear Theatre (1951–52)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 3. 8. 2015. 
  165. ^ „Raymond Schindler, Case One (1952)”. TV.com. Arhivirano iz originala 06. 03. 2016. g. Pristupljeno 29. 1. 2016. 
  166. ^ „Kraft Television Theatre (1952–53)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 9. 2015. 
  167. ^ „My Brother's Keeper (1953)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 29. 1. 2016. 
  168. ^ a b „Kraft Television Theatre (1953–54)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 9. 2015. 
  169. ^ „Dream House (1953)”. TV.com. Arhivirano iz originala 06. 03. 2016. g. Pristupljeno 29. 1. 2016. 
  170. ^ „Danger (1952–53)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  171. ^ „Windy (1953)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 29. 1. 2016. 
  172. ^ „Gulf Playhouse (1952–53)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 27. 7. 2015. 
  173. ^ Oviatt, Ray (12. 7. 1953). „On the Beam”. The Toledo Blade. Pristupljeno 28. 7. 2015. 
  174. ^ Roberts 2009, str. 361–62.
  175. ^ „Medallion Theatre (1953–54)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 31. 7. 2015. 
  176. ^ „The Quiet Village (1953)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 2. 2016. 
  177. ^ „Goodyear Theatre (1953–54)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 3. 8. 2015. 
  178. ^ „Other People's Houses (1953)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 2. 2016. 
  179. ^ „The Man Most Likely (1954)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 2. 2016. 
  180. ^ „Philip Morris Playhouse (1953–54)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 4. 9. 2015. 
  181. ^ „Philco Television Playhouse (1953–1954)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 10. 2015. 
  182. ^ „Smoke Screen (1954)”. TV.com. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 2. 2016. 
  183. ^ „Justice (1954)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 5. 9. 2015. 
  184. ^ „Producer's Showcase (1954–55)”. The Classic TV Archive listing. Pristupljeno 9. 9. 2015. 
  185. ^ Erickson, Hal. „Passion and Paradise (1989)”. The New York Times. Arhivirano iz originala 29. 09. 2015. g. Pristupljeno 27. 10. 2015. 
  186. ^ Strum, Charles (8. 11. 1992). „Television; Sinatra: The Idol, The Institution, The Mini-Series”. The New York Times. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  187. ^ Storm, Jonathan (23. 2. 1995). „'Op Center' Drowns In Numbing Details The Four-hour Mini-series Is A Talky Piece Dressed As A High-tech Espionage Thriller. It's Not Just The Weapons That Are Deadly.”. Philadelphia Media Network. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  188. ^ Hasselhoff & Thompson 2007, str. 197.
  189. ^ Milne 2009, str. 77.
  190. ^ „The Final Hit - Acting Credits”. The New York Times. Arhivirano iz originala 07. 03. 2016. g. Pristupljeno 1. 9. 2015. 
  191. ^ „Rod Steiger Obituary”. Playbill. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  192. ^ Saxon, Wolfgang (9. 7. 2002). „Rod Steiger, Intense Oscar Winner Who Embraced the Method, Dead at 77”. Playbill. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  193. ^ „Rod Steiger”. Playbill Vault. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  194. ^ Jones, Kenneth (28. 12. 1988). „Noel Willman, Director, Was 70; Staged 'A Man for All Seasons'”. The New York Times. Pristupljeno 23. 7. 2015. 
  195. ^ Cohen, Steve (12. 3. 2003). „Herman Melville meets Orson Welles”. Broad Street Review. Arhivirano iz originala 23. 09. 2015. g. Pristupljeno 22. 7. 2015. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Rod Stajger na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Род_Стајгер&oldid=27739805”