Hadži-Tomini
| Hadži-Tomini i Hadži-Tomići | ||||||||||
|
Hadži-Tomini vode poreklo od Hadži-Tome Opulosa (1796-1885), čiji zetovi i srodnici su nazvani zajedničkim imenom Hadži-Tomini ili Hadži-Tomići. Hadži-Tomini zetovi su Jovan Ristić, namesnik i kneževskog i kraljevskog dostojanstva, predsednik ministarskog saveta (vlade), ministar inostranih poslova, Filip Hristić, kneževski predstavnik (predsednik vlade), kapućehaja u Carigradu, general Antonije Bogićević, ministar vojni, rođak Obrenovića, Radivoje Milojković, ministar unutrašnjih poslova, a sin Svetozar Hadži-Toma bio je oženjen Katarinom German iz porodice German, rođaka Obrenovića.
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Hadži-Tomini, odnosno Opulosi poreklom su iz Melnika, odakle su se doselili u Zemun i Beograd. Uzeli su za krsnu slavu Svetog Nikolu. U Zemunu su početkom XIX veka imali više nekretnina, između ostalih i kafane, kao što je „Kod divljeg čoveka“, gde je 1806. uoči zauzimanja Beograda, odseo nekoliko dana vojvoda Cincar-Janko. Vlasnik ove kafane bio je Jovan Hadži-Toma iz Melnika, a u Zemunu je živeo u isto vreme i Mihailo Mihalać Hadži-Toma.
Hadži-Toma (1796—1885)[uredi | uredi izvor]
Hadži-Toma (1796-1885), beogradski veletrgovac i posednik, rođen je u Melniku kao Toma Opulos. Kao dete sa ocem išao je na hadžiluk u Jerusalim nakon čega je dobio naziv „hadži“. Kao dečak od 12 godina „bežeći od maćehe“ došao oko 1812. u Beograd. Ubrzo je prešao u Zemun kod strica, koji ga školovao i otvorio mu kožarsku radnju u Beogradu. Ovaj posao su vodili ortački do 1854. Stric nije imao potomstvo.
Hadži Tomina sestra Jelena - Lenka takođe je, posle Hadži-Tome, došla u Beograd. Sestra Jelena ima potomstva.
Hadži-Toma se oženio Jelenom kćerkom Hadži-Brzaka, rodonačelnika Hadži-Brzakovića, čija kuća se nalazila pored kafane „Znak pitanja“ u Beogradu.
Hadži-Tomina radnja nalazila se u Karađorđevoj ulici 16[1]. Hadži Toma umro 19. maja 1885 u 89. godini života [2].
Hadži-Toma i Jelena imali su Nikolu, Svetozara, Sofiju, Danicu, Milevu i Mariju.
Nikola Hadži-Toma[uredi | uredi izvor]
Nikola Hadži-Toma (rođ. 7. oktobra 1840), sin Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bio je (od 26. avgusta 1865) oženjen Hristinom, kćerkom dr Vuka Marinkovića (Novi Sad, 1807-1859), lekara, prof. Liceja[3], sinom novosadskog sveštenika Konstantina Koste Marinkovića (Novi Sad,1784 - Novi Sad, 1845) [4]. Dr Vuk Marinković imao je rođenog brata Maksima Marinkovića, trgovca u Novom Sadu, čija kćerka, a bratanica dr Vuka Marinkovića bila je udata za Vladimira Jovanovića, prof. Liceja, ministra finansija, po majci unuka vojvode Ostoje Spužića. Njihov sin je bio akademik prof. dr Slobodan Jovanović, predsednik jugoslovenske vlade u izbeglištvu.
Svetozar Hadži-Toma[uredi | uredi izvor]
Svetozar Hadži-Toma, sin Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bio je oženjen Katarinom German iz porodice Mihaila Germana i Jovana Joanikikija Germana, bankara i agenata knjaza Miloša.
Ristići[uredi | uredi izvor]
Sofija, kćerka Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bila je udata za Jovana Ristića, namesnika kneževskog i kraljevskog dostojanstva, predsednika vlade, ministra inostranih poslova. Slava Ristića je Sv. Nikola.
Dr Jovan Ristić (1831-1899) namesnik kraljevskog i kneževskog dostojanstva, predsednik vlade, ministar[uredi | uredi izvor]
Jovan Ristić, namesnik kneževskog i kraljevskog dostojanstva, predsednik ministarskog saveta (vlade), ministar inostranih poslova, vođa Liberalne stranke, i Sofija kćerka Hadži-Tome imali su četiri sina i jednu kćerku, Nikolu, Mihaila, Milana i Aleksandra.
Gardijski potporučnik Nikola J. Ristić[uredi | uredi izvor]
Gardijski potporučnik (1882) Nikola J. Ristić rođen je jula 1857. u Beogradu. Završio 4 razreda osnovne škole i 4 razreda realke u Beogradu. U Parizu završio trgovačku školu a u Berlinu 2 godine Vojne akademije. Došao 1876 kao kadet podnarednik u 2 eskadron konjički učsetvovao u ratovima srpsko turskim. Unapređen u konjičkog potporučnika 1878.
Sud. pukovnik Milan J. Ristić[uredi | uredi izvor]
Sudski pukovnik Milan Ristić, sin Jovana Ristića pravnik, sudija vojnog suda [5] bio je oženjen Olgom Ristić, rođenom Simonović, kćerkom pukovnika Aleksandra Simonovića, komornika kraljice Natalije Obrenović, sina dr Platona Simonovića, državnog savetnika. Majka Olge Ristić, rođ. Simonović je Milica Simonović, rođ. Spasić, po majci unuka Lazara Arsenijevića Batalake iz porodice Arsenijević-Popović.
Sud. pukovnik Milan J. Ristić i Olga Ristić, rođ. Simonović imali su sina Jovana Ristića, poslanika i kćerku Jovanku (umrla 1991. bez potomstva).
Olge Ristić rođ. Simonović sestra je Jelisaveta-Ela Hadžić, rođ. Simonović, dvorska dama, koja je bila udata za armijskog generala Stevana Hadžića, ministra vojnog[6].
Simonovići[uredi | uredi izvor]
Otac Olge Ristić, rođ. Simonović, udate za sud. pukovnika Milana J. Ristića je pukovnik Aleksandar Simonović, komornik kraljice Natalije Obrenović, a sin dr Platona Simonovića, doktora filozofije, državnog savetnika profesora Rišeljeovog liceja u Odesi.
Dr Platon Simonović, ruski državni savetnik, došao je iz Odese sa porodicom u Srbiju. Simonović su poreklom iz Trebesja kod grada Nikšića, iz plemena Nikšić, a naselili su se svojim srodnicima u Srpskom Selu kod Odese 1805. godine. Naime, posle učešća u rusko-turskim ratovima na poziv Rusije 1788—1789, i pokušaja opsade Nikšića, morali su da napuste Trebjese koje su nakon toga Turci razorili. Od 1792 do 1805, dogovaran je prelazak Trebješana u Rusiju. Ruski car Aleksandar Prvi je 1805. dodelio Trebješanima zemljište u nenaseljenoj ravnici, dan hoda na sever od Odese, gde su oni podigli naselje kome je car dao ime Slavjano-Serbskoje, danas Serbka. 1806. Trebješani su uključeni u vojsku generala Mihaila Andrejevića Miloradovića, koja je krenula u Vlašku, gde je zauzet Bukurešt, u kome su se kasnije sretali sa Karađorevim izaslanicima. Trebješani 1812. učestvuju u odbarni Rusije, prilikom Napoleonove invazije. 1820. upisani su u Dvorjansku rodoslovnu knjigu Hersonske gubernije [7].
Dr Platon Simonović je iz Odese došao u Srbiju. Njegov sin je pukovnik Aleksandar Simonović, komornik kraljice Natalije, koja je takođe deo detinjstva provela u Odesi.
Pukovnik Aleksandar P. Simonović bio je oženjen Milicom Simonović, rođ. Spasić, kćerkom Stojana Đ. Spasića i Jelisavete Spasić, rođ. Arsenijević, kćerke Lazara Arsenijevića Batalake iz porodice Arsenijević-Popović , odnosno porodice protojereja Atanasija iz Bukovika, koji je na zboru u Orašcu 1804. blagoslovio Karađorđa i vođe ustanka. Preko Jelisavete Spasić, rođ. Arsenijević, Simonovići i jedna grana Ristića u srodstvu su sa Žujovićima, Danićima, Bučovićima, kao i preko njene majke Stane, čija je tetka bila Jovanka Joka Nenadović, rođ. Milovanović kćerka gospodar Mladena Milovanovića, u daljem srodstvu i sa Karađorđevićima (preko Nenadovića).
Otac Stojana Spasića je Đorđe Spasić (oko 1792- 1889), trgovac iz Smedereva, a majka Jovana Marković (umrla 1841), ćerka Novaka Markovića, trgovca iz Kovina (imali su jednog sina i 4 ćerke, 41 unuka i 169 praunuka-e, odnosno čukun unuka.
Spasići iz Smedereva su porodica pukovnika i kavaljera Tatar-Jovanče Spasića i Alekse Spasića, predsednika ministarskog saveta (vlade), oženjenog groficom Ružom Čarnojević, rođ. Anastasijević, kćerkom kapetan Miše Anastasijevića.
Stojan Đ. Spasić i Jelisaveta Spasić, rođ. Arsenijević, ćerka Lazara Arsenijevića Batalake, imali su sina Arsu, koji je umro vrlo mlad, i tri kćerke: Sofiju Spasić (1845-1929) udatu za pukovnika Konstantina - Kostu Bučovića (1836—1881), čija kćerka Stana Žujović, rođ. Bučović (1865-1889) dvorska dama kraljice Natalije je bila udata za prof. dr Jovana Žujovića (1856—1936), ministra spoljnih poslova, akademika, predsednika Srpske akademije nauka (nisu imali dece), drugu kćerku Katarinu (1843—1902) udatu za Nićifora Jovanovića Velesliju (1832—1922), čiji sin je dr Budimir Buda Jovanović, ministar i ratni heroj, kao i treću kćerku Milicu Spasić (1855-1946) udatu za pukovnika Aleksandra Simonovića (1846—1927), komornika kraljice Natalije.
Pukovnik Aleksandar Simonović i Milica Simonović, rođ. Spasić imali su tri kćerke, Olgu Ristić, udata za Milana Ristića, sina Jovana Ristića namesnika (ima potomstva), Ružicu - Ružu (umrla 1950) udatu za konjičkog pukovnika Andonovića (umro 1917), (nema potomstva) i Jelisavetu-Elu Hadžić, rođ. Simonović (1879-1966), dvorsku damu, udata za armijskog generala Stevana Hadžića(1868-1931), sina pukovnika Svetozara Hadžića i Mileve Hadžić rođ. German. Armijski general Stevan Hadžić i Jelisaveta Ela Hadžić, rođ. Simonović imali su kćerku Olgu (1905—1965) udatu za konjičkog pukovnika Nikolu Čanića (1897—1986), čija je ćerka Mirjana Čanić-Radojlović [8].
Jovan M. Ristić (1898-1979), diplomata[uredi | uredi izvor]
Jovan M. Ristić (Beograd, 20.12.1898- Johanezburg, 08. 09.1979), sin sud. pukovnika Milana Ristića i Olge Ristić, rođ. Simonović, unuk Jovana Ristića namesnika kneževskog i kraljevskog dostojanstva bio je diplomata, savetnik Ministarstva inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije i Poslanstva Kraljevine Jugoslavije pri Svetoj Stolici u Vatikanu, [9]. Jovana Ristić je posle Drugog svetskog rata proglašen za narodnog neprijatelja, oduzeto mu je državljanstvo i konfiskovana imovina.
Rešenjem Okružnog suda u Beogradu od 31.10.2008. „sada pok. Jovan Ristić, biv. iz Johanezburga je rehabilitovan“ i utvrđeno da su „ništave od trenutka njihovog donošenja odluke Narodnog odbora Drugog rejona u Beogradu o proglašenju sada pok. Jovana Ristića za narodnog neprijatelja“, pa je utvrđeno da su ništave sve pravne posledice ovih odluka „uključujući i kaznu konfiskacije imovine i to: -Rešenje Sreskog suda prvog rejona za grad Beograd Konf.927/48 od 14.06.1948. g, Konf. br.816/46/13 od 18.06.1946, - Rešenje o oduzimanju državljanstva i ništavan upis oduzetog državljanstva u odgovarajućim matičnim knjigama, a rehabilitovani Jovan Ristić biv. iz Beograda smatra se neosuđivanim.
Ima potomstvo.[10].
Milan i Aleksandar J. Ristić[uredi | uredi izvor]
Sinovi Jovana M. Ristića su Milan i Aleksandar Ristić, praunuci Jovana Ristića, kneževskog i kraljevskog namesnika. Sin Milan J. Ristić umro u Johanezburgu 2008. g i ima potomstvo. Sin Aleksandar J. Ristić živi u inostranstvu[10].
Aleksandar J. Ristić[uredi | uredi izvor]
Aleksandar Ristić, sin Jovana Ristića.
Mihailo J. Ristić[uredi | uredi izvor]
Mihailo Ristić, sin Jovana Ristića pravnik, sudija, predsednik Apelacionog suda, bio je oženjen kćerkom Marka Stojanovića, advokata, vlasnika kuće u Knez Mihailovoj, kod Kalemegdana, gde se danas nalazi Akademija likovnih umetnosti, Pariska 17. Imali su sina Marka i kćerku Olgu. Njihov sin je Marko Ristić, pesnik-nadrealista, opredeljen posle rata za komunizam, prvi ambasador u Parizu FNRJ.[11].
Marko M. Ristić[uredi | uredi izvor]
Marko Ristić, sin Mihaila Ristića, predsednika Apelacionog suda, sina Jovana Ristića, kneževskog i kraljevskog namesnika, pesnik, nadrealista, opredelio se na kraju rata za komunizam i bio je prvi ambasador Titove Jugoslavije u Parizu.
Imao je kćerku Veru.
Hristići[uredi | uredi izvor]
Danica, kćerka Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bila je udata za Filipa Hristića, predsednika vlade, kapućehaju u Carigradu, ministra prosvete.
Filip Hristić (1819-1905), kneževski predstavnik, ministar, kapućehaja, guv. N. banke[uredi | uredi izvor]
Filip Hristić, kneževski predstavnik (predsdnik vlade), kapućehaja u Carigradu, ministar prosvete, sin je Karađorđevog bimbaše Hriste Đorđevića rodom iz Samokova, rodonačelnika Hristića. Hristin brat je bimbaša Veličko Đorđević, rodonačelnik beogradske porodice Veličković.
Pošto je rano ostao bez oca, Filip Hristić je bio usvojenik, odnosno živeo je i školovao se kod srpskog mitropolita Melentija Pavlovića, koji je, inače bio brat od strica gospodara Tome Vučića Perišića. Školovanje je nastavio kao družbenik „mladih begova“, sinova kneza Miloša, Milana i Mihaila. U Beogradu je završio Licej 1836, da bi školovanje nastavio kao državni pitomac u inostranstvu u Beču i Parizu, gde je na Sorobni doktorirao pravo.
Filip Hristić i Danica Hristić (6.1.1835-26.2.1879), rođ. Hadži-Toma, imali su sinove Milana, Jovana i Nikolu i kćerku Angelinu.
Filip Hristić je imao sestru Katarinu Đorđević i brata Savu Hristića, čiji sin je Dimitrije S. Hristić, advokat (-1910) koji je sa Danicom rođ. Ilić imao sina Đorđa Hristića i dr Milana D. Hristića (oženjenog Jelkom Stanojević) i dve kćerke Ljubicu i Zagorku Hristić udatu za inž. Momčila Mijuškovića, sina prof. pravnog fakulteta dr Dragišu T. Mijuškovića (1858-1903) i Anke Avakumović, sestre Jovana Avakumovića (Baba-Dudići), čija kćerka prof. dr Jovanka Kalić, redovni član SANU.
Jovan F. Hristić (1859-1918), gen. konzul[uredi | uredi izvor]
Jovan Hristić, sin Filipa Hristića, diplomata, generalni konzul. Bio je oženjen Marijom J. Hristić rođ. Fenereli (1874-1950) kćerkom carigradskog Grka Pavla-paše Ferneli, lekara i člana sultanskog medicinskog saveta.
Imali su sina Pavla i kćerku Jelenu (1901-1918).
Pavle J. Hristić (1899-1950)[uredi | uredi izvor]
Inženjer, hemičar Pavle J. Hristić. Oženjen Bisenijom, kćerkom školskog nadzornika Dragutina Mihajlovića. Njihov sin jedinac je Jovan Vava Hristić.
Njegov sin je Jovan Hristić, pesnik, dramski pisac i dr.
Jovan Hristić (1933-2002)[uredi | uredi izvor]
Jovan Hristić, pesnik, dramski pisac.
Milan F. Hristić, kr. poslanik (-1910)[uredi | uredi izvor]
Milan Hristić, diplomata, sekretara poslanstva u Carigradu. Bio je oženjen Artemizom Hristić, rođ. Joanides. Razveo se od žene koja je bila ljubavnica kralja Milana, kome je rodila vanbračnog sina Đorđa Hristića Obrenovića (1889-1925), usvojenika grofa Zičija, rođaka kneginje Julije Obrenović, rođ. Hunjadi.
Milan Hristić se drugi put oženio poljskom plemkinjom sa kojom je živeo u njenom zamku u okolini Krakova.[12]
Milan Hristić i Artemiza Hristić, rođ. Joanides imali su sina Filipa i dve kćerke.
Filip M. Hristić[uredi | uredi izvor]
Filip (Pipa) M. Hristić, sin Milana Hristića i Artemize Joanides živeo je u Engleskoj.
Manojlo Marić (1841-1882), ministar[uredi | uredi izvor]
Manojlo Marić (1841-1882), direktor rudnika u Krupnju, ministar građevina (1875) je bio oženjen Angelinom F. Hristić
Imali su sina Milana M. Marića (1878-1898), pravnika.
Milojkovići[uredi | uredi izvor]
Radivoje Milojković (1832-1888), ministar unutrašnjih poslova, potpredsednik Drž. saveta[uredi | uredi izvor]
Mileva, kćerka Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bila je udata za Radivoja Milojkovića, ministra unutrašnjih poslova, državnog savetnika, potpredsednika Državnog saveta. Imali su sina Milana i kćerku Zorku.
vojno-sud. potpukovnik Milan R. Milojković (1869-1936)[uredi | uredi izvor]
Vojno-sudski potpukovnik Milan R. Milojković (1869-1936) je sin Radivoja Milojkovića i unuk Hadži Tome. Imao je kćerku Zoru.
art. teh. pukovnik Damjan S. Vlajić (1854-1944)[uredi | uredi izvor]
Zorka Vlajić (1864-1953) rođ. R. Milojković kćerka Radivoja Milojkovića i unuka Hadži Tomina bila je udata za art. teh. pukovnika Damjana S. Vlajića (1854-1944).
Imali su sina Božidara i kćerku Danicu.
Božidar D. Vlajić (1888-1974)[uredi | uredi izvor]
Božidar Boka D. Vlajić (1888-1974)sin pukovnika Damjana Vlajića i Zorke R. Milojković, unuk Radivoja Milojkovića a pranunuk Hadži Tomin, bio je oženjen Zorom (1893-1949), kćerkom R. Miloševića. Umro je u Londonu 1974.
Danica D. Vlajić (1898-1933)[uredi | uredi izvor]
Danica D. Vlajić (1898-1933) je kćerka pukovnika Damjana Vlajića, a unuka Radivoja Milojkovića.
Bogićevići[uredi | uredi izvor]
Marija, kćerka Hadži-Tome i Jelene, kćerke Hadži-Brzaka, bila je udata za generala Antonija Bogićevića, ministra vojnog, unuka vojvode Antonija Bogićevića, bliskog rođaka kralja Milana Obrenovića.
General Antonije Bogićević, ministar[uredi | uredi izvor]
General Antonije Bogićević, ujak kralja Milana u drugom kolenu, i Marija Bogićević imali su sina Božidara i kćerke Jelenu i Stanu.
Kapetan Božidar A. Bogićević[uredi | uredi izvor]
Božidar Bogićević, oficir. Nema potomstva.
general Milutin Marinović, ministar, vojni ataše[uredi | uredi izvor]
Jelena Marinović, rođ. Bogićević bila je od 1912. udata za generala Milutina Marinovića, ministra vojnog, prof. Vojne akademije, vojnog izaslanika u inostranstvu. General Milutin Marinović (1861-1941), sin Petra Marinovića, sreskog načelnika i Danice rođ. Sinđelić, završio je Nižu i Višu školu Vojne akademije u Beogradu, oficirsku školu Oronijenbaum u Petrogradu, i generalštabnu pripremu. Kao ministar vojni izvršio je 1910. naoružavanje vojske mitraljezima „maksim“. Bio je prvo oženjen Jelenom Lenkom, kćerkom Jevrema Andonovića, ministra pravde.[13].
Srodstvo[uredi | uredi izvor]
Hadži-Tomini objedinjuju Bogićeviće, Ristiće, Hristiće, Milojkoviće, a u srodstvu su sa Germanima i dr.
Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]
Zbog velikog broja zetova na uglednim položajima, stari Hadži Toma dobio je nadimak „praviteljstveni tast“ (tast vlade).[14].
Jedan unuk Jovana Ristića, kneževskog i kraljevskog namesnika po sinu Milanu, a praunuk Hadži-Tome, Jovan M. Ristić, diplomata, posle Drugog svetskog rata proglašen je za narodnog neprijatelja, oduzeto mu je državljanstvo i konfiskovana imovina.
Rešenjem Okružnog suda u Beogradu od 31.10.2008. „sada pok. Jovan Ristić, biv. iz Johanezburga je rehabilitovan“ i utvrđeno da su „ništave od trenutka njihovog donošenja odluke Narodnog odbora Drugog rejona u Beogradu o proglašenju sada pok. Jovana Ristića za narodnog neprijatelja“, pa je utvrđeno da su ništave sve pravne posledice ovih odluka „uključujući i kaznu konfiskacije imovine i to: -Rešenje Sreskog suda prvog rejona za grad Beograd Konf.927/48 od 14.06.1948. g, Konf. br.816/46/13 od 18.06.1946, - Rešenje o oduzimanju državljanstva i ništavan upis oduzetog državljanstva u odgovarajućim matičnim knjigama, a rehabilitovani Jovan Ristić biv. iz Beograda smatra se neosuđivanim.
Drugi unuk Jovana Ristića, po sinu je Marko Ristić, pisac nadrealista i komunista, bio je prvi ambasador FNRJ u Parizu. Novembra 1944. godine, kada su vršene odmazde nad političim protivnicima u Beogradu. Marko Ristić je u Politici, koja je nedavno pre toga objavila spisak prvih 100 streljanih Beograđana, pisao: „Zajedno sa koljačima i agentima i oni koje je do juče Beogad smatrao svojim ugledim građanima (...) pobedonosni narod počeo je veđ da uništava. Srpski narod može tu sramotu, tu prljavštinu da spere sa sebe jedino jedin beskompromisnim uništavanjem svih onih uslova koji su tu prljavštinu omogućili, jednim potpunim čišćenjem svega onog što je taj gad uslovi i izlučilo (...) Praštanje i zaboravljanje bilo bi kriminal prema časti i sreći naroda... teško onima koji toj sreći hoće da stanu na put“.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
- Spisak najistaknutijih srpskih porodica u Kneževini i Kraljevini Srbiji
- Jovan Ristić
- Filip Hristić
- Marko Ristić
- Jovan Hristić
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Po kazivanju Zorke Vlajić, D. Popović, O Cincarima, Beograd 1937, str. 399.
- ^ Vid. Srpske novine“ 19. maj 1885.
- ^ Vid. Dušan J. Popović, O Cincarima, Beograd 1937, str. 469.
- ^ Biografije pop-Koste Marinkovića i dr Vuka Marinkovića vid u Milan Đ. Milićević,Pomenik znamentih ljudi u srpskog naroda novijeg doba, Beograd, 1979, 322-324
- ^ Vid. Bratislava Kostić, Novo groblje u Beogradu, Beograd 1999, str. 82. i 54.
- ^ Vid. MKU Stari grad-mat. podr. Beograd, tek. br. za 1968. g i tek. br.36 za 1995. g i MKU Palilula-mat. podr. Beograd, tek. br.84 za 1946. g, MKU Savski venac-mat. podr. Beograd tek. br.972 za 1966. g i po kazivanju Mirjane Čanić Radojlović, praunuke Milice Simonović
- ^ Ljubivoje Cerović, Srbi u Moldaviji, Beograd 1997.
- ^ Vid. Bratislava Kostić, Novo groblje u Beogradu, Beograd 1999, str. 135., vidi ref. kod Jovana i Milana Ristića i po kazivanju Mirjane Čanić Radojlović
- ^ Vid. MKR Opštine Savski venac pod tek. br.77 za godinu 1898.
- ^ a b Reh. br.222/06 Okružni sud Beograd; Jelica Ilić, advokat iz Smedereva, kao punomoćnik Ristić Aleksandra, Južna Afrika i Mirjane Čanić Radojlović, Beograd
- ^ Vid. Radovan Popović, Sjajno društvance, Priča o srpskim nadrealistima, Beograd 2006, str. 9.
- ^ Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 1971, str. 63.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 204.
- ^ Slobodan Jovanović, Vlada Milana Obrenovića, Sabrana dela, knj. 4, Beograd 1990, str. 98.