Ljubiša Glišić
| Ljubiša Glišić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 12. jun 1888. |
| Mesto rođenja | Kraljevo, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 27. januar 1987. (98 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
| Zanimanje |
|
| Nagrade | |
Ljubiša M. Glišić (Kraljevo, 12. jun 1888 — Beograd, 27. januar 1987) bio je srpski botaničar i univerzitetski profesor.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Ljubiša Glišić je rođen 12. juna 1888. godine u Kraljevu, od oca Mihaila i majke Milke (rođena Jovičić). Ljubišina braća Branko i Miroslav poginula su u Prvom svetskom ratu. Osnovnu školu i dva razreda građanske škole je završio u rodnom gradu, a u Kragujevcu je završio gimnaziju 1908. godine. Kao gimnazijalac naučio je da svira violončelo u školskom orkestru, a kasnije je kao čelista svirao u salonskim orkestrima. U ovom periodu je bio aktivan i u socijalističkom pokretu, čijim idejama je ostao privržen i kasnije, iako nakon Prvog svetskog rata nije bio član nijedne partije. Nakon završene gimnazije upisao se na Odsek biologije beogradskog Filozofskog fakulteta, na kom je diplomirao 1912. godine. Iste godine je kao dobrovoljac pomagao ranjenicima u Prvom balkanskom ratu. Postavljen je za suplenta Treće beogradske gimnazije 1913. i za asistenta Katedre za botaniku. Od novembra 1913. do maja 1914. služio je vojni rok u đačkoj bateriji u Kragujevcu, kada je položio ispit za artiljerijskog potporučnika i postavljen je za asistenta Prve beogradske gimnazije.[1]
Borio se u Prvom svetskom ratu. Bio je vodnik Druge baterije Šumadijskog artiljerijskog puka. Povlačio se sa vojskom preko Albanije 1915. na Krf. Sa Krfa je upućen na Solunski front, a odatle je 1916. poslat u francuski grad Lankl kao član Komisije za prijem vojnog materijala. Po povratku u Solun držao je predavanja iz biologije. Oboleo je od malarije, a tokom lečenja u solunskoj bolnici zarazio se i dengom. Nakon oporavka u Grenoblu postavljen je za ađutanta vojnog izaslanika u Londonu, gde je ostao do kraja rata.[2]
U domovinu se vratio 1921. godine. Dobio je posao profesora Druge beogradske gimnazije, a godinu dana kasnije je postavljen za ukaznog asistenta Beogradskog univerziteta. Na ovom univerzitetu je doktorirao 1923. godine sa tezom Razviće ženske H-generacije i embriona u rodu Ramondia. Tokom narednih godina napredovao je dalje u svojoj akademskoj karijeri: 1924. je postao docent, 1930. vanredni i 1938. redovni profesor botanike Botaničkog zavoda i bašte. Godine 1934. postao je upravnik Katedre botanike i Botaničkog zavoda i bašte.[2]
Po izbijanju Aprilskog rata imao je položaj rezervnog majora obaveštajnog odeljenja Vrhovne komande. Zarobljen je na Palama kod Sarajeva i odveden u logor kod Nirnberga, gde je ostao sve do kraja rata. Vratio se u Beograd i rešenjem Ministarstva prosvete vraćen na Univerzitet. Bio je dekan Filozofskog i Prirodno-matematičkog fakulteta, prorektor Beogradskog univerziteta (1950-1952), a potom profesor i upravnik Botaničkog zavoda sve do penzionisanja 1958. godine.[2]
Odliovan je medaljom Obilića za hrabrost, Albanskom spomenicom (1921), Ordenom rada I reda (1958), Ordenom zasluge za narod sa zlatnom zvezdom (1977). Dobitnik je više povelja Prirodno-matematičkog, Poljoprivrednog i Šumarskog fakulteta u Beogradu, Prirodnjačkog muzeja u Beogradu, Srpskog biološkog društva i dr. Bio je član kamerno-muzičkog udruženja Collegium musicum.[2]
Glišić je preminuo 27. januara 1987. godine. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.[2][3]
Naučni rad[uredi | uredi izvor]
Bavio se biljnom embriologijom i citologijom, što je verovatno bilo podstaknuto boravkom u Londonu, gde je tokom Prvog svetskog rata usavršavao svoje znanje iz botanike. U Botaničkom institutu Imperijalnog koledža dobio je mesto za istraživanje i upoznao je metod rada u proučavanju citologije i embriologije biljaka. Bavio se komparativnim izučavanjem citologije i embriologije pojedinih biljnih familija. Rezultati njegovih istraživanja su najvećim dleom objavljeni na stranim jezicima, a ovim rezultatima su se koristili mnogi svetski poznati citolozi i embriolozi. Glišić je bio jedan od osnivača Glasnika Botaničkog zavoda i bašte univerziteta u Beogradu, a jedno vreme je bio i glavni urednik ovog naučnog časopisa. Njegova najznačajnija dela su:[2]
- Razviće ženske H-generacije i embriona u rodu Ramondia, Beograd 1924.
- udžbenik Botanika, Beograd 1934.
- udžbenik Botanika i zoologija (sa N. Divcem), Beograd 1937.
- Opšta citologija, Beograd 1980.[2][4]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Srpski biografski rečnik. Knj. 2, V-G. Novi Sad: Matica srpska. 2006. str. 706.
- ^ a b v g d đ e Srpski biografski rečnik. Knj. 2, V-G. Novi Sad: Matica srpska. 2006. str. 707.
- ^ „Umro najstariji đak Kragujevačke gimnazije”. Politika. 28. 1. 1987.
- ^ Srpska bibliografija, knjige 1868-1944. Knj. 4. Beograd: Narodna biblioteka Srbije. 1990. str. 138—139. ISBN 86-7035-023-8.
