Belogradčiške stene
| Belogradčiške stene | |
|---|---|
| Belogradčiški skali | |
 | |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 43° 37′ 23″ S; 22° 40′ 40″ I / 43.6231928° S; 22.67781500000001° I |
| Dimenzije | |
| Površina | 6.4131 km2 |
| Geografija | |
  Belogradčiške stene | |
| Države |  Bugarska |
| Regije | Vidinska oblast |
| Grupa | Stara Planina |
Belogradčiške stene (bug. Белоградчишки скали) su grupa vezanih sedimentnih stena i konglomeratskih formacija koje se nalaze na zapadnim padinama Stare planine, u severnozapadnom delu Bugarske u blizini grada Belogradčika, po kojem su ove stene i dobile ime. Boje stena variraju od crvene do žute, a neke dostižu visinu i do 200 m. Belogradčiške stene su neobičnog oblika, povezane su sa zanimljivim legendama i u istoriji često imenovane po ljudima ili predmetima na koje ih podsećaju. Za prirodnu baštinu proglašene su od strane bugarske Vlade i predstavljaju glavnu turističku atrakciju u Vidinskoj oblasti. Na ovim stenama raste ugrožena i endemska biljna vrsta u Bugarskoj, Hieracium belgradense.[1]
Geografija[uredi | uredi izvor]
Belogradčiške stene se prostiru preko zapadnog dela Stare planine i pokrivaju površinu od 50 km². Protežu se od sela Rabiša na zapadu do sela Belotinci na istoku.
Centralna grupa ovih stena nalazi se u južnom delu, nadomak grada Belogradčika. Druga grupa stena nalazi se zapadno od grada Belogradčika i okružene su strmim padinama. Treća grupa nalazi se 4 km istočno od grada Belogradčika i obuhvata stene oko Latinske kapije i Lipeničke pećine, dok je četvrta grupa stacionirana između sela Borovica i Falkovec. Peta grupa stena nalazi se između sela Gurgič i Belotinci.[2]
Geologija[uredi | uredi izvor]
Mnoge od ovih stena sa strmim vertikalnim padinama formirale su se pre nekoliko stotina miliona godina, kao rezultat prirodnih procesa erozije, deluvijalnog procesa i drugih prirodnih faktora.
Tokom trijaskog perioda, ovaj predeo je bio pod morem. Istovremeno, uništavanje ranijih paleozojskih stena formiralo je ogromne količine šljunka, peska i gline, koje su reke deponovale u morski bazen. Sediment se nagomilao i postepeno postao deblji sloj konglomerata i peščara.
Tokom Jura perioda, suva klima i velike temperature formirale su veliku količinu gvožđa oksida, što je stenama dalo crvenu boju.[3]
Turizam[uredi | uredi izvor]
Belogradčiške stene su glavna turistička destinacija na severozapadnom delu Bugarske, zajedno sa gradom Belogradčik, Belogradčiškom tvrđavom, Magura pećinom, koja se nalazi u okolini sela Rabiša i Baba Vida tvrđavom koja se nalazi u neposrednoj blizina grada Vidina.
Bugarski komitet za zašititu prirodnog okruženja, proglasio je stene spomenikom prirode 1949. godine, a one su navedene u Bugarskom nacionalnom registru prirodnih znamenitosti 1987. godine.[4]
Godine 1984. Belogradčiške stene i pećina Magura postavljene su na privremenu listu svetske baštine Uneksa.[5] Belogradčiške stene se nalaze u procesu razmatranja stavljanja pod geopark u okviru Evropske geopark mreže i u okviru Unesko geopark mreže.[6][4]
U septembru 2008. godine, Belogradčiške stene ušle su među 20 finalnih lokacija u okviru Evropske destinacije izvrnosti, a u januaru 2009. godine, imenovane su u kampanji za 7 čuda prirode u Bugarskoj.[7][8]
Galerija[uredi | uredi izvor]
.jpg)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Hieracium belogradcense”. Red Book of Bulgaria, vol. I. Pristupljeno 22. 02. 2017.
- ^ Belogradchik, Published by the Municipality of Belogradchik, The Council of Tourism in Belogradchik, & The Ministry of Environment and Water, 2009
- ^ Mihaylov, Mihail & Kinka, Belogradchik Rocks and the Fortress, p.2, 2009
- ^ a b „Archived copy” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 26. 7. 2011. g. Pristupljeno 23. 6. 2009.
- ^ Bulgaria - UNESCO World Heritage Centre
- ^ http://www.globalgeopark.org/english/tabid/111/InfoID/4166/frtid/139/Default.aspx[mrtva veza]
- ^ „Archived copy”. Arhivirano iz originala 13. 2. 2009. g. Pristupljeno 23. 6. 2009.
- ^ „Archived copy”. Arhivirano iz originala 25. 2. 2008. g. Pristupljeno 23. 6. 2009.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Zvanični veb-sajt Arhivirano na sajtu Wayback Machine (13. maj 2018)
