Mitropolit dabrobosanski Vladislav
| Vladislav (Mitrović) | |
|---|---|
 Mitropolit Vladislav 1985. | |
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Mitropolija | Mitropolija dabrobosanska |
| Čin | mitropolit |
| Titula | arhiepiskop sarajevski, mitropolit dabrobosanski i egzarh sve Dalmacije |
| Sedište | Sarajevo |
| Godine službe | 1955—1966 |
| Prethodnik | Longin Tomić |
| Naslednik | Atanasije Jevtić |
| Prethodna eparhija | Mitropolija dabrobosanska |
| Godine službe | 1966—1992 |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Vojislav Mitrović |
| Datum rođenja | 26. maj 1913. |
| Mesto rođenja | Staro Selo kod Glamoča, Austrougarska |
| Datum smrti | 13. septembar 1992. (79 god.) |
| Mesto smrti | Valjevo, Savezna Republika Jugoslavija |
Vladislav (svetovno Vojislav Mitrović; Staro Selo kod Glamoča, 26. maj 1913 — Valjevo, 13. septembar 1992) bio je mitropolit dabrobosanski.
Svetovni život[uredi | uredi izvor]
Mitropolit Vladislav (u svetu Vojislav Mitrović) rođen je 1913. u Starom Selu kod Glamoča, Bosna, od oca Isaije, književnika, i majke Stake. Osnovnu školu završio je u Glamoču, gimnaziju u Prijedoru, bogosloviju u Sarajevu i Bogoslovski fakultet u Beogradu. U želji za usavršavanjem u istorijskim naukama, upisao se na Filozofski fakultet u Beogradu (istorija Vizantije, opšta i nacionalna istorija) i diplomirao sa odličnim uspehom na temu: Bogomilstvo u Vizantiji.
Pre izbora za episkopa službovao je u crkvenom sudu u Banjaluci (1932-1935), a od 1940. do 1950. godine bio je veroučitelj u raznim mestima Bosne i Srbije. Godine 1950. postavljen je za profesora Bogoslovije svetoga Save u manastiru Rakovici.
Monaški život[uredi | uredi izvor]
Zamonašen je 15. maja 1952. godine u manastiru Rakovici od mitropolita dabrobosanskog Nektarija. Rukopoložen je u čin đakona na Vidovdan 1952. a u čin prezvitera na Svetog Savu 1953. godine. Iste godine je odlikovan dostojanstvom sinđela, a 1955. godine je proizveden u čin protosinđela.
Izabran je za episkopa zahumsko-hercegovačkog 1955. godine i hirotonisan 31. jula iste godine u beogradskoj Sabornoj crkvi. Namučen u ličnom životu, episkop Vladislav je došao u razorenu i napaćenu Hercegovinu. Skoro četrdeset godina je obnavljao hramove, manastire i duhovni život, a pri kraju života doživeo je rušenje svega onoga što je obnovio i sazidao sa onima koji su mu bili verni i odani.
Posle smrti mitropolita dabrobosanskog Nektarija 1966. godine postao je administrator Mitropolije dabrobosanske, a 1967. godine, po želji Svetog arhijerejskog sabora, i mitropolit te eparhije. Veliki trud i samopregoran rad i u ovoj eparhiji urodio je plodom, jer sav njegov mukotrpni život bio je posvećen samo Crkvi. Pošto je i u novoj eparhiji sve obnovljeno, i u njoj je porušeno sve ono što je četvrt veka zidao. Uporedo sa tim, administrirao je svojom ranijom eparhijom, Eparhijom zahumsko-hercegovačkom.
Životni kraj ovog čestitog srpskog jerarha bio je u svakom pogledu bolan i pun razočarenja u one kojima je najviše verovao. Umro je van svojih eparhija, izvan Hercegovine kojoj je dao sebe samog, u Valjevu 13. septembra 1992. godine, kao arhijerej bez eparhije, jer je na majskom saboru 1992. umirovljen, i sahranjen u manastiru Dokmiru kod Uba. Mitropolit Vladislav je ostavio želju da se njegovi zemni ostaci, kada vreme dozvoli, prenesu u Sarajevo i sahrane u Sabornoj crkvi. Njegov naslednik mitropolit Nikolaj izvršio je poslednju želju blaženopočivšeg mitropolita Vladislava deset godina posle njegovog upokojenja. U dogovoru sa ep. Šabačko-Valjevskim Lavrentijem na Usekovanje 11. septembra 2002. godine služena je Sveta arhijerejska Liturgija u manastiru Dokmiru sa parastosom. Dva dana kasnije 13. septembra u 9 časova ispraćeni su zemni ostaci mitropolita Vladislava iz manastira Dokmira za Sarajevo. Sutradan, 14. septembra, u Sabornoj crkvi u Sarajevu Svetu Liturgiju služio je patrijarh Srpski Pavle uz sasluženje episkopa: Šabačko-Valjevskog Lavrentija, Zvorničko-Tuzlanskog Vasilija, Bihaćko-Petrovačkog Hrizostoma, Mileševskog Filareta, 14 sveštenika i četiri đakona. U nastavku je služen parastos uz sasluženje oko 60 sveštenika, a potom su zemni ostaci mitropolita Vladislava spušteni u grobnicu.
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Beograd: Evro.
- Puzović, Predrag (2003). Sarajevska bogoslovija 1882-2002. Srbinje: Duhovna akademija Sv. Vasilija Ostroškog.
- Puzović, Predrag (2004). Srpska pravoslavna eparhija dabro-bosanska: Šematizam. Srbinje: Duhovna akademija Sv. Vasilija Ostroškog.
- Ćosović, Stevo, ur. (2006). Episkopija zahumsko-hercegovačka. Beograd: Svet knjige.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Mitropolija dabrobosanska: Vladislav Mitrović
- Mitropolit dabrobosanski Vladislav pribrao se svojim ocima (Kalenić, broj 3-6/1992, str. 44-45)[mrtva veza]
